ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 668

ตอนที่ 668 หารือมาตรการตอบโต้ ตอนที่ 1

ไอซอลเดแฮมป์ตันในฐานะผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างนีโอมิลิทารี่ซึ่งเป็นองค์กรทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดในโลก ดังนั้นถ้าหากเขาไม่มีความหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีล่ะก็เขาจะยังเป็นผู้นำของนีโอมิลิทารี่ได้อยู่อีกหรือ? ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พอใจและไม่สบอารมณ์กับไป๋ฮวยก็ตามแต่เหตุการณ์ในครั้งนี้เป็นความผิดของเขาเองจริงๆและเขาก็ต้องแบกรับภาระของบุคลากรในองค์กรเพราะในเมื่อผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทำสิ่งต่างๆโดยที่เขายังไม่ได้อนุญาตเช่นนั้นเขาก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น

องค์กรทุกองค์กรต้องมีวินัยและกฎที่เข้มงวดเสมอ ยิ่งไปกว่านั้นคนเป็นผู้นำต้องแยกแยะให้ถูกว่าสิ่งใดควรและไม่ควรและสิ่งสำคัญที่สุดในฐานะผู้นำก็คือคนๆนั้นต้องเรียนรู้ที่จะรับผิดชอบต่อสิ่งที่ผู้ใต้บังคับบัญชากระทำและต้องอดทนต่อความผิดพลาดของผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างกล้าหาญ ด้วยวิธีนี้คนๆก็จะสามารถเอาชนะใจบุคลากรในองค์กรได้และทำให้คนเหล่านั้นทุ่มเทและภักดีเพื่อองค์กรอย่างมาก

ลูกน้องชาวจีนสองคนนี้ได้รับการช่วยเหลือจากสนามประลองการแข่งขันมวยใต้ดินและในขณะนั้นทั้งสองคนก็ได้เอาชนะจากการแข่งขันมวยใต้ดินและถูกนักพนันรายหนึ่งส่งคนไปไล่ฆ่าพวกเขาเพราะพวกเขานั้นไม่ล้มมวยตามที่ตกลงกันเอาไว้ ซึ่งในเวลานั้นไอซอลเดแฮมป์ตันบังเอิญไปทำภารกิจที่นั่นดังนั้นเขาจึงช่วยพวกเขาโดยนำกลับมาที่สำนักงานใหญ่ของนีโอมิลิทารี่ด้วยและตั้งแต่นั้นมานักสู้ชาวจีนสองคนนี้ก็อยู่เคียงข้างเขาและทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวที่ซื่อสัตย์และภักดีอย่างมากเสมอมา

ในสังคมสมัยนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะหาผู้ใต้บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์และภักดีเพราะแม้แต่คนที่คอยติดตามและภักดีมาหลายปีหรือหลายสิบปีก็อาจทรยศได้ด้วยผลประโยชน์บางอย่าง ดังนั้นถ้าไอซอลเดแฮมป์ตันไม่ปกป้องพวกเขาแล้วเขาจะยังเป็นเจ้านายของทั้งสองอยู่หรือเปล่า?

เรื่องที่ไป๋ฮวยพูดนั้นก็เป็นความจริง ซึ่งนั่นเป็นเพราะไอซอลเดแฮมป์ตันประเมินตัวเองต่ำเกินไปดังนั้นเขาจึงดึงมีดออกมาจากเอวของเขาโดยไม่ลังเลใดๆ

เมื่อเห็นไอซอลเดแฮมป์ตันดึงมีดออกมาแล้วกำลังจะแทงเข้าไปที่ต้นขาของตัวเองเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกใจแต่ด้วยไหวพริบที่ยอดเยี่ยมของเขานั้นเย่เชียนก็ได้ใช้มือขวาของเขาปัดไปที่ข้อมือของไอซอลเดแฮมป์ตันอย่างรวดเร็วจากนั้นเย่เชียนก็ทำการสะกดจุดเส้นประสาทที่ข้อมือของไอซอลเดแฮมป์ตันและเขาก็รู้สึกชาไปทั้งแขนจนมีดในมือของเขาตกลงไปบนพื้นทันที

“คุณจะทำอะไร?” เย่เชียนถามแล้วพูดต่อ “มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก” จากนั้นเย่เชียนก็มองไปที่ลูกน้องของไอซอลเดแฮมป์ตันทั้งสองแล้วพูดว่า “พวกคุณออกไปซะ”

เมื่อชายชาวจีนทั้งสองเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็รู้ดีว่าพวกเขาทำผิดพลาดและถึงแม้ว่าจะเป็นการปกป้องไอซอลเดแฮมป์ตันก็ตามแต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็คิดน้อยเกินไปและเกือบจะทำร้ายไอซอลเดแฮมป์ตันเสียเอง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพราะพวกเขารู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดและถ้าหากพวกเขายังคงอยู่ที่นี่ต่อไปมันก็จะยิ่งทำให้สิ่งต่างๆเลวร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นหลังจากเหตุการณ์นี้จบลงพวกเขาก็จะมาขอโทษไอซอลเดแฮมป์ตันและรับบทลงโทษ

“อย่าลืมสิว่าเย่เชียนขอให้นายมาช่วยเพื่อจัดการกับพวกทหารรับจ้างเรดซัน..ถ้านายบาดเจ็บไปมันก็ไร้ประโยชน์น่ะสิ..ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่านายคิดอะไรอยู่” ไป๋ฮวยพูดอย่างเย้ยหยัน ซึ่งนี่เป็นวิธีการพูดแบบปกติของไป๋ฮวยและมันก็ไม่ใช่ทุกคนที่คุ้นเคยกับมัน เขาเพียงแต่พูดเพื่อเตือนสติของไอซอลเดแฮมป์ตันแต่น้ำเสียงของเขานั้นไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่

“อย่ากังวลไปเลยถึงแม้ว่าฉันจะต้องจนตรอกสักแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่มีวันลากน้องเย่ไปเผชิญกับสิ่งที่เลวร้ายหรอก..ต่างจากคนบางคนที่ทรยศและไม่สนใจองค์กรของตัวเอง..คนแบบนี้ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้มันก็แปลกเนอะ..สวรรค์สร้างเรื่องตลกแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง” ไอซอลเดแฮมป์ตันโต้กลับ

ไป๋ฮวยก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “สิ่งที่เรียกว่าความจริงใจและซื่อสัตย์มันคืออะไรงั้นเหรอ?..อย่าถือตัวเองสูงเกินไปหน่อยเลย”

เย่เชียนรู้สึกขมขื่นอย่างมากเพราะไป๋ฮวยนั้นไม่ได้มุ่งร้ายใดๆและนี่คือวิธีการพูดแบบปกติของไป๋ฮวยแต่ทว่าหากเป็นคนอื่นได้ฟังคำเหล่านี้แล้วแน่นอนว่าพวกเขาจะต้องไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง หากเป็นคนอื่นพวกเขาจะไปที่ไหน เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะมองหลินเฟิงไปที่ด้วยสายตาขอความช่วยเหลืออีกครั้งและหลินเฟิงก็เข้าใจแล้วพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นหลินเฟิงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะๆพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่สามารถทำให้โลกทั้งใบจะสั่นคลอนได้เลยเพราะงั้นพวกเราไม่ควรมาเสียเวลากับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้..มาเถอะพวกเรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกหลายประเด็น..หากพวกนายยังถกเถียงแบบนี้กันต่อไปมันก็ไม่จบจนกว่าจะถึงวันสิ้นโลก..อย่าลืมสิว่าพวกเรายังมีสิ่งสำคัญที่ต้องทำเพราะงั้นอย่าเสียเวลากันเลย”

“ใช่!..เลิกไร้สาระกันได้แล้ว” เย่เชียนพูดต่อ “พี่ไป๋สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นความผิดพลาดจากคนของไอซอลเดแฮมป์ตัน..เพราะงั้นผมจะพาพวกเขามาขอโทษพี่ก็แล้วกัน”

“ไม่!..พวกเขาได้รับบทเรียนไปแล้วเพราะงั้นไม่จำเป็นต้องมาขอโทษอีก” ไป๋ฮวยพูด

“มาเถอะ..มานั่งคุยกันเถอะ..แผนขั้นต่อไปเราจะจัดการกับพวกทหารรับจ้างเรดซันยังไง?” เย่เชียนพูดแล้วดึงเก้าอี้ออกมาให้ไอซอลเดแฮมป์ตันและให้เขานั่งลงและขยิบตาให้เขาอย่างลับๆพร้อมกับยิ้มอย่างขอโทษ ซึ่งไอซอลเดแฮมป์ตันเองก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของเย่เชียนได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ดิ้นรนต่อไปและนั่งลงโดยไม่พูดอะไรใดๆต่อ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน