ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 669

ตอนที่ 669 หารือมาตรการตอบโต้ ตอนที่ 2

การรู้จักตนเองและการรู้จักศัตรูนั้นเป็นสิ่งที่ดีในการต่อสู้เสมอและนี่คือหลักการของนักยุทธศาสตร์ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตามยุคสมัยเลย

หลังจากได้ยินสิ่งที่ไป๋ฮวยพูดเช่นนั้นเย่เชียนก็รู้สึกขนลุก ซึ่งถ้าหากไม่ใช่เพราะไป๋ฮวยล่ะก็เย่เชียนอาจจะพ่ายแพ้ในครั้งนี้ไปแล้วจริงๆเพราะข้อมูลที่เย่เชียนรวบรวมมาได้นั้นช่างน่าสมเพชเพราะแม้แต่ผู้นำคนใหม่ตัวจริงขององค์กรทหารรับจ้างเรดซันเย่เชียนก็ไม่อาจรู้ได้

เย่เชียนก็แอบรู้สึกขอบคุณเช่นกันเพราะโชคดีที่หลินเฟิงประสบความสำเร็จในการชักชวนไป๋ฮวยมาเข้าร่วมศึกสงครามในครั้งนี้ไม่เช่นนั้นการเดินทางมายังประเทศญี่ปุ่นในครั้งนี้คงจะเป็นสิ่งที่แยบยลอย่างมากสำหรับเย่เชียน ที่สำคัญกว่านั้นถ้าหากเย่เชียนล้มเหลวเขาก็จะนำเขี้ยวหมาป่าไปสู่จุดจบอย่างแน่นอน อีกทั้งองค์กรเซเว่นคิลและแก๊งเจ้าพ่อฝูชิงด้วย

“พวกนินจา?” เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นแบบนั้นพวกสมาคมมังกรดำจะไม่เพิกเฉยต่อทหารรับจ้างเรดซันอย่างแน่นอนและเมื่อใดที่องค์กรทหารรับจ้างเรดซันตกอยู่ในสถานการณ์ที่สุ่มเสี่ยงล่ะก็เหล่านินจาก็จะปรากฏตัวออกมาอย่างแน่นอน”

“ในทางทฤษฎีมันก็เป็นอย่างนั้นเพราะงั้นเราจะประมาทไม่ได้..ไม่งั้นพวกเราซวยแน่” ไป๋ฮวยพูดต่อ “อย่าดูถูกพวกนินจาเหล่านั้นเพราะที่นี่คือประเทศญี่ปุ่นและเราก็ไม่มีข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์และยุทธศาสตร์เลย..พวกเราต้องระมัดระวังให้มากเว้นแต่ว่าเราจะมีพันธมิตรที่รับมือกับนินจาเหล่านั้นได้”

“พอพี่พูดแบบนี้แล้วผมก็คิดว่าพวกเราอาจจะรีบกันไปหน่อย” เย่เชียนพูด อันที่จริงแล้วในประเทศญี่ปุ่นนั้นพลังและกำลังรบขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าก็ไม่สามารถนำมาใช้ได้อย่างเต็มที่และองค์กรเซเว่นคิลเองก็เช่นกัน ดังนั้นหากปราศจากความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์และยุทธศาสตร์แล้วล่ะก็การรับมือกับเหล่านินจาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“แล้วไง?..นายกลัวงั้นเหรอ?” ไป๋ฮวยพูด

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “ไม่ได้กลัว..ผมแค่คิดว่าเราควรพิจารณาให้ละเอียดกว่านี้และหาวิธีที่จะรับมือกับพวกนินจา”

“ถึงพวกนินจาจะเก่งแค่ไหนแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกนั้นจะเป็นอมตะสักหน่อย..เพราะงั้นไม่ว่าทักษะของพวกมันจะยอดเยี่ยมสักแค่ไหนแต่มันก็สู้ลูกตะกั่วไม่ได้หรอกใช่ไหม?” หลินเฟิงพูด

“นั่นไม่ใช่ประเด็น” ไป๋ฮวยพูด “ถึงแม้ว่าพวกมันจะสู้กระสุนปืนไม่ได้ก็เถอะแต่ประสิทธิภาพในการต่อสู้ของพวกเขามันก็ไม่ธรรมดาเลย..เพราะงั้นหลินเฟิงนายน่าจะเข้าใจมากที่สุดนะว่าบางครั้งอาวุธที่เราใช้ก็ไม่ใช่กุญแจสู่ชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ ในการต่อสู้หรอกนะ..เพราะปัจจัยที่สำคัญที่สุดคือตัวบุคคลนั่นเอง..ยกตัวอย่างเช่นปืนไรเฟิลมันก็ไม่สามารถสู้รถถังและเครื่องบินได้แบบนั้นแหละ”

แน่นอนว่าหลินเฟิงเข้าใจสิ่งที่ไป๋ฮวยพูดแต่เขาแค่กังวลเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนก็เท่านั้น เพราะเขาต้องการจัดการเรื่องที่ประเทศญี่ปุ่นให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุดเพื่อที่เขาจะได้กลับไปประเทศจีนนั่นเอง หลังจากหยุดไปชั่วขณะหลินเฟิงก็พูดว่า “น้องเย่ ทำไมเราถึงลืมตระกูลนินจาฟูมะและตระกูลฮัตโตริไปล่ะ?..พวกเขาเป็นศัตรูกับนินจาดันโซไม่ใช่เหรอ?..ซึ่งถ้าระหว่างที่เรากำลังจะโจมตีพวกทหารรับจ้างเรดซันแล้วถ้าหากมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอย่างน้อยๆพวกเขาก็สามารถลดปัญหาตรงนั้นให้กับเราได้..ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราก็จะมีเวลาถอยทัพและจะไม่จนตรอกเพราะพวกนินจาดันโซใช่ไหมล่ะ?”

“นั่นคือสิ่งที่ผมคิดเหมือนกันแต่พวกเราไม่รู้จักคนของตระกูลฮัตโตริเลย..อีกอย่างผมกับฟูมะคาเอดะก็มีความขัดแย้งกันเล็กน้อยเพราะงั้นผมคิดว่าเขาคงจะไม่ช่วยผม..นอกจากนี้ผมไม่คิดว่าตระกูลฟูมะจะร่วมมือด้วยหรอก..เพราะงั้นถ้าผมเป็นคนของตระกูลอิงะหรือตระกูลฟูมะล่ะก็ผมจะเลือกนั่งอยู่บนภูเขาและดูเสือต่อสู้กันเองและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อย่างง่ายดาย” เย่เชียนพูด

“อันที่จริงมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้คนของตระกูลอิงะเข้ามาแทรกแซงเพราะเราไม่รู้เลยว่าใครเป็นสายลับบ้าง..ส่วนตระกูลฮัตโตริมันก็ยิ่งเป็นไปไมได้เลยเพราะคนเหล่านั้นลึกลับมาก” ไป๋ฮวยพูด

คำพูดของไป๋ฮวยก็ดึงดูดความสนใจของเย่เชียนและหลินเฟิงในทันทีและทั้งสองก็มองไปที่ไป๋ฮวยอย่างกระตือรือรน เพราะสิ่งต่างๆในประเทศญี่ปุ่นนั้นพวกเขาทั้งสองไม่รู้ดีเท่าไป๋ฮวยและไม่มีข้อมูลที่ครอบคลุมดังนั้นพวกเขาทั้งสองยังต้องพึ่งพาไป๋ฮวยในหลายๆด้าน ส่วนไอซอลเดแฮมป์ตันนั้นก็ไม่เข้าใจเลยว่าทั้งสามคนกำลังคุยอะไรกันอยู่แต่เขาก็รู้เล็กน้อยว่าพวกเขากำลังพูดถึงวิธีใช้อะไรบางอย่างเพื่อรับมือกับศัตรูที่คอยสนับสนุนองค์กรทหารรับจ้างเรดซันอยู่

“ถ้าพี่ไป๋มีอะไรจะเสนอก็พูดออกมาได้เลย” เย่เชียนพูดอย่างกระตือรือร้น

“เย่เชียนฉันสงสัยจริงๆว่าที่นายหายไปหนึ่งปีกว่าเนี่ยนายทำตัวสบายมากเกินไปแล้วนะ..นายกลายเป็นคนโง่เขลาไปแล้วงั้นเหรอกับไอเรื่องแค่นี้นายยังไม่สามารถเข้าใจได้เลย” ไป๋ฮวยพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นและไม่พูดอะไรสักคำ เพราะการถูกไป๋ฮวยเย้ยหยันนั้นมันไม่ใช่ครั้งแรก ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ใส่ใจอะไรมากและนอกจากนี้ไป๋ฮวยก็ยังมีคุณสมบัติมากพอที่จะพูดแบบนี้กับตนได้ ดังนั้นเย่เชียนจึงเลือกที่จะฟังเขา

“ระหว่างตระกูลนินจาฟูมะกับตระกูลนินจาโคดันโซนั้นเป็นของพรรคการเมืองที่แตกต่างกันและความคับข้องใจที่มีมายาวนานระหว่างพวกเขาก็ไม่เคยได้รับการแก้ไขสักที..เพราะงั้นถ้าเราใช้ความขัดแย้งนี้อย่างสมเหตุสมผลล่ะก็เราจะสามารถกระตุ้นตระกูลฟูมะกับตระกูลดันโซให้เริ่มต่อสู้กันได้..เพราะอย่างที่เรารู้กันว่าการที่พวกนั้นเพิกเฉยต่อกันก็เป็นเพราะการแทรกแซงของตระกูลอิงะและสมาคมมังกรดำ” ไป๋ฮวยพูดอย่างช้าๆ

“นายหมายถึงเราจะใช้ประโยชน์จากความขัดแย้งที่มีมาเนิ่นนานระหว่างพวกเขาโดยเกี่ยวข้องกับพรรคการเมืองและการเลือกตั้งอย่างงั้นเหรอ?” หลินเฟิงถามแล้วพูด “นี่ก็เป็นวิธีที่ใช้ได้เลยเพราะการเลือกตั้งพรรคการเมืองของประเทศญี่ปุ่นก็กำลังใกล้เข้ามาแล้วและพรรคการเมืองใหญ่ๆก็ต้องต่อสู้กันอย่างเปิดเผยและลับๆ..ถ้างั้นความสมดุลที่ละเอียดอ่อนก็ถึงเวลาแล้วและตราบใดที่เราทำลายสมดุลนี้มันก็จะกระตุ้นให้เกิดการต่อสู้ของสองตระกูลนินจา”

ไป๋ฮวยก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “หลินเฟิงนายยังคงฉลาดไม่เหมือนกับใครบางคนเลย..หนึ่งปีที่ผ่านมาเขาคงจะมีแต่น้ำในหัวสินะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน