ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 703

ตอนที่ 703 ยึดอำนาจ ตอนที่ 1

หลินเฟิงเห็นทุกอย่างในดวงตาของเขาและรู้ดีว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายในขณะนี้และถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งและความสามารถที่แท้จริงของคาเอดะก็ตามแต่เขาก็เชื่อว่าคาเอคะคงจะไม่สามารถทำอะไรเย่เชียนได้ภายในชั่วพริบตาเดียวเป็นแน่ ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าเย่เชียนจะตกอยู่ในอันตรายแต่ถึงยังไงเขาก็มีเวลามากพอที่จะช่วยเหลือเย่เชียนได้ทัน

ชิงเฟิงที่กำลังเฝ้าดูอยู่ข้างนอกเมื่อเขาเห็นเหล่าตระกูลนินจากำลังต่อสู้กันเองเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงงและเขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อย่างไรก็ตามหลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้วเขาก็รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นการแสดงละครตบตาเย่เชียนโดยการสร้างความไม่ลงรอยกัน ซึ่งเขาก็กำลังกังวลอย่างมากแต่ท้ายที่สุดแล้วชิงเฟิงก็ได้รับข้อความจากหลินเฟิงคำสั่งสั้นๆว่า ‘โจมตี!’

เมื่อหลินเฟิงบอกเช่นนั้นชิงเฟิงจึงมีความสุขมากที่จะได้เข้าร่วมการแสดงที่ดีและไม่มีอะไรจะสดชื่นไปกว่าการดูการต่อสู้แบบประจัญ เพียงแค่ว่าชิงเฟิงคาดเดาผิดจริงๆเพราะการต่อสู้ระหว่างฟูมะฮายาคุจิกับฮัตโตริชิฮิโระนั้นไม่ได้เป็นเพราะต้องการทำให้เย่เชียนสับสนแต่มันเป็นเพราะความอัปยศและความแค้นที่ทั้งสองตระกูลมีต่อกันมาเนิ่นนานเพื่อแย่งชิงอำนาจนั่นเอง

คาเอดนะนั้นต้องการกำจัดเย่เชียนมานานแล้วเพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้นตำแหน่งผู้สืบทอดผู้นำของสำนักนินจาอิงะที่สง่างามของเขาในอนาคตก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม ซึ่งในตอนนี้เขากลับไม่สามารถครอบครองผู้หญิงที่เขาชอบเลยด้วยซ้ำแต่ในที่สุดตอนนี้เขาก็สามารถได้รับโอกาสนั้นแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคาเอดะก็มั่นใจอย่างมากว่าเย่เชียนจะไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ดังนั้นตราบใดที่เขากำจัดเย่เชียนด้วยตัวเองแล้วซ่งหลันก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป หลังจากได้รับคำสั่งจากผู่ของเขาแล้วคาเอดะก็ไม่ลังเลใดๆและรีบพุ่งเข้าไปโจมตีเย่เชียนอย่างรวดเร็ว

เย่เชียนเหลือบมองซ่งหลันที่อยู่ข้างๆแล้งพูดว่า “พี่หลันหลบไปอยู่ข้างหลังก่อน” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็กำหมัดและพุ่งไปทางคาเอดะ

ฟูมะคาเอดะนั้นเป็นสมาชิกรุ่นเยาว์ที่โดดเด่นที่สุดในสำนักนินจาอิงะและเขาก็ฝึกวิชานินจามาตั้งแต่เด็กและทักษะของเขาก็ไม่ได้อ่อนแอเลย ส่วนเย่เชียนที่อยู่ในขอบเขตของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้โบราณขั้นสูงและมีร่างกายที่พิเศษกว่าใครนั้นในแง่ของการเผชิญหน้าตรงทักษะการต่อสู้ของเย่เชียนอาจจะไม่ดีเท่าคาเอดะก็ตามแต่ความแข็งแกร่งด้านกายภาพแล้วคาเอดะจึงไม่สามารถสู้เย่เชียนได้เลย

อย่างไรก็ตามการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือนั้นไม่ใช่ทุกสิ่งที่จะกำหนดว่าใครจะชนะหรือใครจะแพ้เพราะจิตวิญญาณชั่วร้ายที่เย่เชียนผนึกและฝึกฝนเอาไว้นั้นถึงมันจะไม่ได้ทรงพลังมากมายนักในตอนนี้แต่พลังการทำลายของมันก็ทรงพลังอย่างมาก ซึ่งหากไม่ใช่เพราะร่างกายที่พิเศษของเย่เชียนแล้วล่ะก็วิญญาณที่น่าเกรงขามที่พระจากวัดหลิงหลงสกัดกั้นมันเอาไว้คงจะปะทุออกมา หากเป็นเช่นนั้นจริงๆเกรงว่าร่างกายของเย่เชียนคงจะแหลกสลายไปอย่างแน่นอน

กระบวนท่าของคาเอดะนั้นซับซ้อนอย่างมากด้วยท่วงท่าที่ต่อเนื่องจนแทบจะคาดเดาไม่ได้ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ได้เรียนรู้กลยุทธ์บางอย่างจากหลินเฟิงนั่นเป็นทักษะการต่อสู้ที่มีท่วงท่าที่ยุ่งยากในการรับมือกับเหล่านินจาและนอกจากนี้ประสบการณ์การต่อสู้ของเย่เชียนนั้นคาเอดะก็ไม่เคยเผชิญหน้ามาก่อน ดังนั้นถึงแม้ว่าจะรับมือคาเอดะได้ยากแต่เย่เชียนก็ยังได้เปรียบจากสิ่งนี้

เห็นได้ชัดว่านี่คือสิ่งที่คาเอดะคาดเอาไว้และแม้แต่ฟูมะฮายาคุจิที่อยู่ด้านข้างก็ประหลาดใจอย่างมากเพราะทุกคนรู้ดีว่าพลังการต่อสู้ของเหล่าสมาชิกเขี้ยวหมาป่านั้นยอดเยี่ยมมากแต่ทว่าสำหรับพวกเขาแล้วพวกเขาก็คิดมาเสมอว่าคนเหล่านี้เป็นเพียงคนธรรมดาที่ต่อสู้เก่งเท่านั้นและเมื่อเผชิญหน้ากับเหล่านินจาจากสำนักนอิงะแล้วเขี้ยวหมาป่าก็เป็นเพียงแค่มด แต่ทว่าตอนนี้การได้เห็นเย่เชียนใช้ศิลปะการต่อสู้โบราณด้วยตาของพวกเขาเองจนพวกเขาถึงกับประหลาดใจและแอบคิดว่า ‘ไม่น่าแปลกใจเลยที่องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าจะเป็นที่กล่าวขานกันว่าราชาแห่งโลกทหารรับจ้าง’

“นี่น่ะเหรอความหวังของรุ่นเยาว์ที่โดดเด่นที่สุดของสำนักนินจาอิงะ..ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรมากไปกว่าลิงหลอกเจ้า..ที่เขาพูดกันคงจะเกินจริงไปหน่อยสินะ” เย่เชียนเยาะเย้ยอย่างเฉยเมยขณะรับมือกับการโจมตีของคาเอดะไปด้วย

“เวรเอ๊ย!” คาเอดะตะโกนแล้วพูดว่า “เย่เชียน..แกอย่าได้ใจไปหน่อยเลย..วันนี้แกจะต้องจมอยู่ใต้ฝ่าเท้าของฉัน!..ไม่งั้นฉันจะไม่ใช้ชื่อของตระกูลฟูมะอีก!”

เย่เชียนก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “เอาเถอะๆ..ชื่อตระกูลฟูมะของแกน่ะมันไร้สาระสิ้นดี..มันก็เป็นได้แค่ชื่อตระกูลขยะๆ”

คาเอดะนั้นถูกเลี้ยงดูมาท่ามกลางสังคมที่มีระดับชนชั้นดังนั้นเขาจึงดูเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าเย่เชียนเพราะฉะนั้นเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ด้านความอันธพาลกับเย่เชียนได้อย่างไร? เพราะถึงแม้ว่าสถานะในปัจจุบันของเย่เชียนจะถือว่าสูงมากก็ตามแต่เย่เชียนก็ได้ปีนขึ้นไปจากด้านล่างนับจากศูนย์ขึ้นไปทีละขั้น ซึ่งเมื่อตอนที่เขายังเด็กเขาก็อยู่ตามท้องถนนและมีการทะเลาะวิวาทกับคนอื่นๆอยู่เสมอ ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไรกับเขาเพราะเขาเหมือนหมูที่ตายแล้วไม่กลัวน้ำเดือดและมักจะตีหน้าซื่อและเฉยเมยอยู่เสมอ

ในเวลานี้คาเอดะนั้นโกรธมากแต่เขาก็กังวลเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเย่เชียนเหมือนจะได้เปรียบจนคาเอดะเสียสมาธิในการต่อสู้ไปอย่างมาก เมื่อฟูมะฮายาคุจิเห็นสิ่งเหล่านี้จากด้านข้างเขาก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า “เจ้าหลานโง่..เอ็งไม่เห็นหรือไงว่าเย่เชียนจงใจยั่วโมโหน่ะ..เอ็งถูกฝึกมาอย่างเข้มงวดตั้งแต่เด็กแล้วเอ็งจะไปหลงกลคนอย่างเย่เชียนได้ยังไง?”

หลังจากที่ฟูมะฮายาคุจิเตือนคาเอดะเขาก็เข้าใจและสามารถเรียกสติกลับคืนมาได้ ซึ่งในทันใดนั้นเขาก็มองเย่เชียนอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วพูดว่า “น่าสมเพช!” อย่างไรก็ตามในเวลานี้เขาก็กำลังระงับความโกรธและความหงุดหงิดของเขาเอาไว้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน