ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 710

ตอนที่ 710 ยึดอำนาจ ตอนที่ 8

ความรักมักจะทำให้คนมีพลังอำนาจและความเกลียดชังก็สามารถทำให้คนมีพลังและอำนาจจากความแค้นเช่นกัน หลังจากที่ดันโซบายาชิประสบเหตุการณ์นั้นเมื่อ 20 ปีที่แล้วหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อฟูฮายาคุจิและความเกลียดชังนี้เองที่กระตุ้นให้เขาทำสิ่งต่างๆอย่างเหน็ดเหนื่อยเพื่อก้าวไปข้างหน้าและสะสมความแค้นเอาไว้

ดันโซบายาชิก็ได้พบกับปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้จีนโบราณโดยบังเอิญและหลังจากการวิงวอนทุกประการแล้วปรมาจารย์ชาวจีนจึงตกลงที่จะสอนวิชาดาบให้เขาและในที่สุดในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาดันโซบายาชิก็คิดที่จะหาทางแก้แค้นฟูมะฮายาคุจิเสมอมา ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าหย่อนยานและละเลยแม้แต่น้อยและหมกมุ่นอยู่กับศิลปะการต่อสู้ตลอดทั้งวันเพราะเขาต้องการเอาชนะฟูมะฮายาคุจิและทำให้ผู้ที่เคยดูถูกเหยียดหยามตระกูลดันโซต้องชดใช้กรรม

ดันโซบายาชิก็ผสมผสานศิลปะการต่อสู้ที่สอนโดยปรมาจารย์ชาวจีนและวิชาดาบของตระกูลดันโซเข้าด้วยกันและทักษะที่เขาฝึกจนลงตัวนั้นก็ค่อนข้างทรงพลัง นอกจากนี้ฟูมะฮายาคุจิก็กำลังบาดเจ็บสาหัสและเนื่องจากเขาฆ่าหลานชายด้วยมือของเขาเองมันจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกโศกเศร้าและเสียสมาธิในการต่อสู้อย่างมาก สิ่งนี้ทำให้การเคลื่อนไหวของฟูมะฮายาคุจิยุ่งเหยิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

อันที่จริงทักษะการต่อสู้ของดันโซบายาชิก็ด้อยกว่าฟูมะฮายาคุจิมาก อย่างไรก็ตามในการดวลกันระหว่างสองปรมาจารย์นั้นคุณภาพของศิลปะการต่อสู้มักไม่ใช่เพียงเกณฑ์เดียวในการกำหนดผลลัพธ์เสมอไป

ฮัตโตริชิฮิโระก็เห็นสิ่งนี้ได้โดยธรรมชาติในดวงตาของเขาและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันแน่นเพราะเขาไม่คิดว่าวิชาดาบของดันโซบายาชิจะพัฒนาขึ้นกว่าเดิมมากและดูเหมือนว่าเขาจะประเมินดันโซบายาชิต่ำเกินไปจริงๆ ซึ่งในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาดันโซบายาชินั้นก็แทบจะไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับเรื่องของสำนักนินจาอิงะเลยเพราะหลายสิ่งหลายอย่างถูกควบคุมโดยฟูมะฮายาคุจิ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยแสดงความคิดเห็นใดๆจะเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบๆ

เย่เชียนก็เดินไปที่ด้านข้างของฮัตโตริชิฮิโระอย่างเงียบๆและเหยียดมือออกเพื่อตบไหล่ของฮัตโตริชิฮิโระแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปผมจะจัดการเรื่องนี้เอง..คุณคอยนั่งดูอย่างสบายใจและพักรักษาบาดแผลไปก่อน”

ฮัตโตริชิฮิโระก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นหันไปมองเย่เชียนและเห็นรอยยิ้มที่มั่นใจของเย่เชียนจากนั้นฮัตโตริชิฮิโระก็พยักหน้าเบาๆ ซึ่งในตอนนี้เขาไม่มีทางรับมือกับดันโซบายาชิได้เลยและความหวังเดียวก็คือเย่เฉียน ถึงแม้ว่าเขาอยากจะบอกเย่เชียนว่าดันโซบายาชิต้องการฆ่าเย่เชียนก็ตามแต่เมื่อพิจารณาดูแล้วเขาก็คิดว่าเย่เชียนเองก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน ดังนั้นเขาจังไม่พูดอะไรใดๆเพิ่มเติม

หากสำนักนินจาอิงะถูกทำลายหรืออยู่ภายใต้การควบคุมของดันโซบายาชิล่ะก็มันจะเป็นผลเสียต่อเย่เชียนอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตามหากฮัตโตริชิฮิโระนเป็นผู้นำสำนักนินจาอิงะได้ล่ะก็ถึงแม้ว่าฮัตโตริชิฮิโระจะไม่ช่วยเย่เชียนแต่อย่างน้อยๆสำนักนินจาอิงะก็จะไม่เข้าร่วมกับสมาคมมังกรดำและยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนก็ยังสามารถเห็นได้ว่าฮัตโตริชิฮิโระเองก็ไม่ใช่คนประเภทที่ยอมก้มหัวให้ใคร ดังนั้นฮัตโตริชิฮิโระก็จะไม่มีวันก้มหัวหรือยอมจำนนต่อสมาคมมังกรดำอย่างแน่นอน

ในเวลานี้ฟูมะฮายาคุจิก็สูญเสียสมาธิและปฏิกิริยาของเขาก็ดูกระวนกระวายและประหม่าอย่างมากจนการเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยช่องโหว่ เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและไม่แปลกใจเลยที่ฟูมะฮายาคุจิจะพ่ายแพ้

เมื่อนากาซาวะเคโกะเห็นฉากดังกล่าวมุมปากของเธอก็ฉีกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือและคิดว่าสิ่งต่างๆด้านนอกบริเวณบ้านคงได้จะเสร็จสิ้นแล้วและตราบใดที่ดันโซบายาชิปลิดชีพฟูมะฮายาคุจิได้ล่ะก็เธอจึงจะสามารถยึดครองและควบคุมสำนักนินจาอิงะได้อย่างราบรื่น

สำนักนินจาอิงะนั้นเป็นหนึ่งในสามองค์กรนินจาที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ดังนั้นการที่สำนักนินจาอิงะถูกทำลายด้วยมือของเธอเองนากาซาวะเคโกะจึงรู้สึกภาคภูมิใจอย่างช่วยไม่ได้และแอบคิดว่า ‘สำนักอิงะผู้ยิ่งใหญ่งั้นเหรอ..มันก็แค่ตระกูลเล็กๆเท่านั้น..จะไปเปรียบเทียบกับองค์กรชาโด้ซากุระของฉันได้ยังไง”

“ฟูมะฮายาคุจิ..คุณทนไม่ไหวแล้วเหรอ..หืม..นึกไม่ถึงเลยว่าผู้นำตระกูลฟูมะผู้ทรงเกียรติจะพ่ายแพ้ผม..ผมมีความสุขจริงๆ” ดันโซบายาชิพูดอย่างมีชัย

“ผู้อาวุโสดันโซอย่ามัวแต่เล่นกับเขาสิคะ..รีบๆฆ่าเขาให้เร็วที่สุดและหลังจากเรื่องนี้จบแล้วเราก็รีบกลับไปและดื่มไวน์ฉลอง” นากาซาวะเคโกะพูด

“รอก่อนสิที่รัก” ดันโซบายาชิแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ก็ได้ๆ..ฉันจะฆ่าเขาเดี๋ยวนี้แหละ” ทันทีที่เสียงนั้นจบลงเจตนาฆ่าของดันโซบายาชิก็รุนแรงขึ้นในทันใดและดาบคาตานะในมือของเขาก็ร่ายรำราวกับมังกรและการจู่โจมก็พลิ้วไหวเหมือนสายน้ำที่ไม่มีที่สิ้นสุดที่พุ่งเข้าไปหาฟูมะฮายาคุจิ

ก่อนหน้านี้ฟูมะฮายาคุจิก็ต่อสู้กับฮัตโตริชิฮิโระจนได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ตอนนี้เขาก็บาดเจ็บสาหัสมากกว่าเดิมดังนั้นการรับมือกับดันโซบายาชิจึงกลายเป็นเรื่องยากขึ้นเรื่อยๆและเลือดที่บาดแผลตรงท้องก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้งดังนั้นจึงทำให้การเคลื่อนไหวของเขาช้าลงอย่างมาก

ด้วยการฟันที่รุนแรงดาบคาตานะของดันบายาชิก็ทะลุการป้องกันของฟูมะฮายาคุจิและฟันลงไปตรงหน้าอกของฟูมะฮายาคุจิโดยตรง จากนั้นดันโซบายาชิก็พุ่งออกไปและเตะหน้าท้องของฟูมะฮายาคุจิอย่างแรงจากนั้นก็เตะฟูมะฮายาคุจิออกไปทันที ซึ่งฟูมะฮายาคุจิก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้องเพราะในเวลานี้คนรอบข้างของเขาก็ตายไปกันหมดแล้ว

หลังจากนั้นดันโซบายาชิก็เก็บดาบเข้าฝักแล้วหันไปมองฮัตโตริชิฮิโระแล้วพูดว่า “ฟูมะฮายาคุจิตายแล้วเพราะงั้นมันก็ถึงคราวของคุณแล้วฮัตโตริชิฮิโระ..คุณอยากจะตายแบบไหน”

“หึ..จะฆ่าก็เชิญ..ไม่ต้องพูดมากเพราะผมก็มีชีวิตอยู่มานานหลายปีแล้ว..ผมไม่ใช่คนที่กลัวความตาย” ฮัตโตริชิฮิโระพูดอย่างแน่วแน่ “คุณเป็นผู้นำตระกูลดันโซแต่กลับก้มหัวให้ศัตรูและเต็มใจที่จะเป็นสุนัขรับใช้ของสมาคมมังกรดำ..คุณไม่ละอายใจต่อบรรพบุรุษบ้างเลยเหรอ..คุณคงจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตที่ทำแบบนี้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน