ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 721

ตอนที่ 721 ข้อความใหม่

โยคะมีต้นกำเนิดในเทือกเขาหิมาลัยทางตอนเหนือของประเทศอินเดียและเป็นทักษะในการรักษาสุขภาพด้วยการปลูกฝังสมาธิและศักยภาพของร่างกายมนุษย์ที่ทำให้ความยืดหยุ่นของร่างกายสามารถเกินขีดจำกัดของมนุษย์ได้เพื่อที่จะสามารถต้านทานโรคกระดูกและกล้ามเนื้อเสื่อม

สิ่งนี้คล้ายๆกับรำมวยจีนและจุดประสงค์ของศิลปะการต่อสู้จีนก็คือเพื่อเพิ่มศักยภาพของมนุษย์และขยายขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์อย่างไม่มีขอบเขตและเป้าหมายสูงสุดของศิลปะการต่อสู้ในโลกใบนี้เดิมทีใช้เพื่อรักษาสุขภาพไม่ใช่เพื่อฆ่ามนุษย์กันเอง

ไม่มีความแตกต่างระหว่างความชั่วร้ายและความยุติธรรมในศิลปะการต่อสู้และมีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่มีความแตกต่างระหว่างความชั่วร้ายและความยุติธรรมอยู่ที่ว่าใครจะเอามาใช้ในทางไหน อย่างไรก็ตามโลกใบนี้ก็ไม่มีสีขาวหรือดำอย่างสมบูรณ์เสมอไปเพราะระหว่างดำกับขาวมันยังคงมีช่องว่างสีเทากั้นอยู่

โยคะนั้นถึงแม้ว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้เพื่อรักษาสุขภาพแต่ก็ยังเป็นทักษะสำหรับการฆ่าคนอีกด้วย เมื่อผ่านการฝึกฝนสติและสมาธิควบคู่ไปกับการใช้ร่างกายอย่างอิสระแล้วมันจะทำให้กระดูกของมนุษย์อ่อนตัวลงและร่างกายของมนุษย์ก็บิดเบี้ยวได้แปลกประหลาด ด้วยวิธีนี้เวลาต่อสู้กับผู้คนแล้วอีกฝ่ายมักจะประหลาดใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เมื่อวานที่บ้านของฟูมะฮายาคุจินั้นเย่เชียนได้เห็นทักษะการต่อสู้ที่นากาซาวะเคโกะใช้ด้วยตาของเขาเองและร่างกายของเธอก็เหมือนยางยืดไปมาและหลังจากบิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาดจู่ๆมีดสั้นของเธอก็แทงเข้าไปที่ฟูมะฮายาคุจิอย่างรวดเร็ว สิ่งนี้ทำให้เย่เชียนตกใจอย่างมากและถ้าหากพวกเขาไม่สามารถศึกษาทักษะศิลปะการต่อสู้ของนากาซาวะเคโกะหรือเหล่าสมาชิกขององค์กรชาโด้ซากุระได้มันก็จะมีอุปสรรคมากมายในการรับมือกับองค์กรชาโด้ซากุระในอนาคตอย่างมาก การรู้จักตัวเองและศัตรูเป็นวิธีเดียวที่จะเอาชีวิตรอดจากการต่อสู้หรือสงครามและถึงแม้ว่าศิลปะการต่อสู้เหล่านั้นจะรวดเร็วและคาดเดายากแต่มันก็แต่ใช่ว่าเหล่าสมาชิกเขี้ยวหมาป่าและพรรคพวกของเย่เชียนจะพ่ายแพ้ได้ง่ายๆเพราะทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้า ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามที่มีทักษะเช่นนี้แล้วแน่นอนว่าพวกเขาจะต้องประหลาดใจแต่มันไม่ได้ทำให้พวกเขาเกรงกลัวคู่ต่อสู้เลย

นี่คือสิ่งที่เย่เชียนสนใจในตัวนักโยคะที่ชื่อดีห์ราห์ ซึ่งถ้าหากเย่เชียนสามารถเอาชนะเขาคนนี้ได้และเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโยคะจากเขาได้ล่ะก็สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อการเผชิญหน้ากับสมาชิกขององค์กรชาโด้ซากุระในอนาคตอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากสมาชิกเขี้ยวหมาป่าฝึกโยคะด้วย? อย่างไรก็ตามสิ่งที่เน้นในการฝึกศิลปะการต่อสู้โบราณคือการเน้นพลังงานและพละกำลังดังนั้นหากพวกเขามีโยคะเข้ามาเสริมล่ะก็มันอาจจะทำให้พวกเขามีทักษะที่ทรงพลังอย่างมาก ดังนั้นการผสมผสานทั้งสองอย่างจะทำให้เกิดผลที่แตกต่างกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ชื่อของเขาคือดีห์ราห์และไม่ได้สังกัดองค์กรใดๆ..เขาเป็นเด็กจากหมู่บ้านแถบชนบทในประเทศอินเดีย..นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร่วมการแข่งขันและแม้แต่ค่าเดินทางเขาก็ไปกู้ยืมชาวบ้านมา..นอกจากนี้เขาก็ได้ลักลอบเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่นเพราะขณะเดินทางเขาไปขัดแย้งกับพวกลักลอบเข้าประเทศ” เมื่อเสียงจบลงหมาป่าผีไป๋ฮวยก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

เมื่อเย่เชียนและหลินเฟิงได้ยินเสียงพวกเขาก็หันกลับไปมอง เมื่อเห็นไป๋ฮวยทั้งสองก็ยิ้มเล็กน้อย “พี่ไป๋รู้จักเขาเหรอ” เย่เชียนถามด้วยความประหลาดใจ

“ฉันเคยช่วยเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้..เขาถูกคนของแก๊งอินาดะไล่ฆ่าในวันนั้นและฉันก็ช่วยเขาโดยบังเอิญ..ฉันเป็นคนที่ช่วยเขาลักลอบเข้าประเทศญี่ปุ่นเอง” ไป๋ฮวยพูดเบาๆ

“เด็กคนนี้ค่อนข้างเก่งเลยทีเดียว..ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าใครกำลังไล่ล่าเขาอยู่แต่ก็กล้าที่จะเข้าร่วมการแข่งขันแบบนี้..เขาไม่กลัวแก๊งอินาดะเลยเหรอ?” หลินเฟิงพูดแล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“นี่คือกฎแห่งการเอาชีวิตรอดสำหรับคนจนและนั่นคือการเสี่ยงชีวิต..ถ้าเขาไม่กล้าแม้แต่จะเสี่ยงเขาก็ไม่สามารถมีชีวิตที่ดีได้หรอก..ได้แต่หลบหนีไปตลอดชีวิตเท่านั้น” ไป๋ฮวยพูด “บรรพบุรุษของฉันในตระกูลไป๋อยู่มาหลายชั่วอายุคนในชนบท..ฉันใช้ชีวิตโดยก้มหน้าลงดินและหันหลังให้ท้องฟ้า..ฉันจำได้ว่าปู่ของฉันเคยบอกฉันว่าเขาไม่มีความกล้าหาญและไม่มีแม้แต่ความพยายามเพราะงั้นสิ่งนี้มันจะเปลี่ยนชีวิตของเขา..เขาบอกฉันว่าถ้าฉันไม่ต้องการที่จะมีชีวิตเหมือนบรรพบุรุษของฉันแล้วฉันต้องมีความกล้าและต้องแบกรับผลที่ตามมาทั้งหมดให้ได้..ไม่เช่นนั้นก็หลับซ่อนอยู่อย่างเชื่อฟังและใช้ชีวิตแบบเดียวกับบรรพบุรุษที่น่าละอายใจเหล่านั้น..ดีห์ราห์คนนี้ไม่เต็มใจที่จะมีชีวิตอยู่อย่างหลับซ่อนไปตลอดเพราะชีวิตที่ยากจนเขาจึงยอมเสี่ยงเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันและจุดประสงค์ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการใช้การแข่งขันนี้ขจัดชีวิตที่ย่ำแย่ของเขา..เขามีความกล้าที่จะละทิ้งความกลัวทั้งหมด..ฉันคิดว่าเขาสามารถเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมได้ด้วยการฝึกฝนและขัดเกลาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะด้วยความกล้าหาญของเขาแบบนี้เขาก็จะกลายเป็นคนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวได้”

หลินเฟิงถึงกับตกตะลึงเล็กน้อยและไม่ได้แปลกใจเกี่ยวกับเรื่องราวดีห์ราห์แต่ประหลาดใจกับอดีตของไป๋ฮวยเสียมากกว่าเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำของบรรพบุรุษกลับสามารถทำให้มีคนอย่างไป๋ฮวยในทุกวันนี้ นั่นเป็นคำพูดที่สมเหตุสมผลที่สุดสำหรับการใช้ชีวิตเพราะถ้าใครต้องการประสบความสำเร็จเขาคนนั้นก็ต้องพยายามจนถึงที่สุดและละทิ้งความกลัวทั้งหมดและแบกรับผลที่ตามมาให้ได้

“แก๊งอินาดะเริ่มเคลื่อนไหวกันแล้วเหรอ..พวกยากูซ่าไม่เคยอยู่เฉยๆกันเลย” เย่เชียนส่ายหัวแล้วพูด

“อะไรกัน..น้องเย่เริ่มขัดแย้งกับพวกแก๊งอินาดะแล้วเหรอ?” หลินเฟิงถาม

“มันเป็นเรื่องบังเอิญแต่มันไม่สำคัญหรอกเพราะเมื่อวานผมกับพี่หลันไปกินข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่มารุยามะทาโร่ลูกชายคนโตของมารุยามะไทจิหัวหน้าแก๊งอินาดะดูแลกิจการอยู่..พี่รู้มั้ยว่าเขาตั้งกฎของร้านว่ายังไง?..ไม่อนุญาตให้คนจีนเข้าไปในร้านอาหาร..ให้ตายเถอะ” เย่เชียนรู้สึกโกรธเมื่อนึกถึงเรื่องนี้และอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน