ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 753

ตอนที่ 753 งานฉลองครบรอบวันเกิด

ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของถังซูหยานล่ะก็แน่นอนว่าเสี่ยวฉุยนั้นก็ไม่คิดที่จะมาช่วยอย่างแน่นอน ซึ่งถึงแม้ว่าเธอจะรู้นิสัยของถังซูหยานเป็นอย่างดีก็ตามแต่ในฐานะสาวใช้ที่อยู่กับถังซูหยานมาหลายทศวรรษแล้วเธอก็ไม่ต้องการให้การปรากฏตัวของอันซือมารบกวนและทำลายชีวิตที่สงบสุขของถังซูหยานไป

อันซือนั้นไม่รู้สึกขอบคุณเสี่ยวฉุยหรือถังซูหยานเลยแม้แต่น้อยเพราะเธอรู้ว่าคุณหญิงรองในปากของเสี่ยวฉุยหมายถึงใคร ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจสิ่งที่เสี่ยวฉุยทำหรือถังซูหยานทำ ยิ่งไปกว่านั้นในความเห็นของเธอถึงแม้ว่าเสี่ยวฉุยจะไม่มาช่วยแต่ถึงยังไงลูกศิษย์ของตระกูลทั้งเย่สองคนก็ไม่สามารถหยุดเธอได้อยู่ดี

เมื่อครู่นี้เสี่ยวฉุยนั้นจ้องตาเย่เชียนและอันซือก็สังเกตมันได้อย่างชัดเจน ซึ่งเมื่ออันซือเดินออกมาเธอก็หันไปมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “แกจำเอาไว้นะว่าผู้หญิงคนนั้นคือศัตรูตัวฉกาจของเรา..ถ้ามีโอกาสแกต้องฆ่าเธอเพื่อแม่!” หลังจากพูดจบเธอก็เดินตรงไปที่ห้องโถงด้านหน้า

ลูกศิษย์ทั้งสองคนของตระกูลเย่ที่คอยคุมพวกเขาอยู่ก็ไม่กล้าประมาทแต่อย่างใดพวกเขาจึงรีบแจ้งเย่เจิ้งหยางและปฏิบัติตามหน้าที่อย่างเคร่งครัดเพราะนี่คือกฎที่พวกเขาต้องปฏิบัติตาม ซึ่งถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำสั่งของคุณหญิงรองที่ให้ปล่อยตัวเย่เชียนและคนอื่นๆเข้าไปร่วมงานก็ตาม ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำตามกฎระเบียบเพราะถ้าหากเป็นคำสั่งของคุณหญิงรองจริงๆนั้นการปล่อยเย่เชียนไปก็อาจจะไม่เป็นปัญหาใดๆแต่ถ้าหากเขาไม่แจ้งสิ่งต่างๆให้เย่เจิ้งหยางรับรู้ล่ะก็มันอาจจะเป็นปัญหาอย่างยิ่งก็เป็นได้

หลังจากที่พวกเขาโทรไปหาเย่เจิ้งหยางแล้วหนึ่งในลูกศิษย์ของตระกูลเย่ก็พูดว่า “พ่อบ้านครับ..คือ..พวกเขากำลังไปที่ห้องโถงใหญ่”

“อะไรนะ?..ฉันไม่ได้สั่งให้พวกเอ็งคอยเฝ้าพวกเขาเอาไว้งั้นเหรอ?..ทำไมถึงปล่อยให้พวกเขาเข้ามา?” เย่เจิ้งหยางพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย

“พ่อบ้านครับ..คือนี่เป็นคำสั่งของคุณหญิงรองพวกเราไม่กล้าโต้แย้งเธอ” ลูกศิษย์ตระกูลเย่พูด

หลังจากงุนงงอยู่ครู่หนึ่งเย่เจิ้งหยางก็พูดว่า “ช่างมันเถอะ!..ถึงยังไงพวกเขาก็เข้ามาแล้วมันคงไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกเอ็งต้องอยู่ที่นั่นแล้ว..เนื่องจากพวกเอ็งคอยเฝ้าพวกเขาเอาไว้ทั้งคืนถ้างั้นพวกเอ็งก็ควรจะไปพักผ่อนกันได้แล้ว..ช่วงบ่ายวันนี้จะมีการแข่งขันศิลปะการต่อสู้เพราะงั้นพวกเอ็งไปพักผ่อนกันเถอะมันจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนของพวกเอ็ง”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ไปเย่เจิ้งหยางก็รีบเดินไปที่ด้านข้างของเย่เจิ้งเซียงและกระซิบข้างๆหูของเขาและอธิบายสั้นๆเกี่ยวกับสถานการณ์ของเย่เชียนและคนอื่นๆที่มาที่นี่ ซึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นซงเจิ้ยเซียงก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วมันก็สายเกินไปที่จะหยุดพวกนั้นเอาไว้..ตอนนี้งานเลี้ยงวันเกิดกำลังจะเริ่มขึ้นและผู้คนจากหลายๆสำนักและตระกูลใหญ่ๆต่างก็มาเข้าร่วมงาน..เพราะงั้นสิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือป้องกันไม่ให้มันเกิดปัญหาอะไรและเตือนพวกนั้นว่าถ้าพวกเขากล้ามาสร้างปัญหาล่ะก็ตระกูลเย่จะไม่ปล่อยให้พวกเขารอดชีวิตกลับไปได้”

เย่เจิ้งหยางก็พยักหน้าและก้าวออกไปซึ่งอันซือที่มาในเวลานี้แน่นอนว่าเธอต้องมีจุดประสงค์บางอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ก็ดำเนินมาจนถึงจุดนี้ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้คือเตือนอันซือและป้องกันไม่ให้เธอสร้างปัญหาใดๆ อย่างไรก็ตามเย่เจิ้งหยางก็ไม่ได้คาดหวังว่าคุณหญิงรองจะออกมาช่วยเหลือพวกเขาแต่มันก็สมเหตุสมผลที่จะนึกถึงบุคลิกและนิสัยของคุณหญิงรอง เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เจิ้งหยางก็ถอนหายใจเบาๆแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

งานฉลองวันเกิดจัดอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าและหลังจากลูกหลานของตระกูลเย่และตัวแทนของสำนักและตระกูลต่างๆทั่วทุกสารทิศจะเข้าไปร่วมงานเพื่อเฉลิมฉลอง ซึ่งสถานะของตระกูลเย่ในวงการนี้นั้นสูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเย่เจิ้งหรานเอาชนะปรมาจารย์ของหลายๆสำนักและหลายๆตระกูลแล้วซึ่งทำให้สถานะของตระกูลเย่ยิ่งสูงขึ้นจนถึงทุกวันนี้ โดยเฉพาะการต่อสู้เมื่อสองทศวรรษที่แล้วได้กลายเป็นตำนานและถึงแม้ว่าเย่เจิ้งหรานจะไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วก็ตามแต่ความยิ่งใหญ่ของเขาก็ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเหล่าตระกูลศิลปะการต่อสู้ทั่วทุกสารทิศ

มีแม่น้ำและทะเลสาบอันกว้างใหญ่แต่แม่น้ำและทะเลสาบของนักสู้แห่งศิลปะการต่อสู้โบราณนั้นแตกต่างไปจากที่อื่นโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตามสิ่งเดียวที่เหมือนกันก็คือผู้ที่อ่อนแอกว่ามักจะถูกผู้ที่แข็งแกร่งกว่ากลืนกินเสมอ นี่คือกฎแห่งโลกความเป็นจริงที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ซึ่งผู้อ่อนแอควรถูกกำจัดและใครที่ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสังคมได้ก็จะถูกกำจัดและบางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่ากฎของธรรมชาติ

การจัดเตรียมห้องโถงใหญ่นั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วซึ่งภายในมีท่อนไม้ท่อนใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางและมีอักขระอวยพรวันเกิดตัวใหญ่แขวนอยู่ด้านหลัง ซึ่งอักขระไม้ที่มีอายุยืนยาวถูกทาด้วยทองคำซึ่งเป็นสีทองพิเศษและด้านล่างก็มีโต๊ะกาแฟและเก้าอี้สำหรับตัวแทนสำนักต่างๆและตระกูลใหญ่ๆที่มาร่วมอวยพรวันเกิด

อย่าประมาทเรื่องลำดับชั้นโดยเด็ดขาดและถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างยากลำบากแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับตระกูลแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณเหล่านี้คือเกียรติยศและศักดิ์ศรี ดังนั้นลำดับของที่นั่งคือการกำหนดลำดับชั้นของพวกเขาตามสถานะของสำนักและตระกูลต่างๆ ซึ่งเพียงแค่การจัดที่นั่งดังกล่าวก็สามารถทำให้เย่เจิ้งเซียงกังวลตลอดทั้งคืนแล้ว ซึ่งสิ่งที่ดูเหมือนจะจัดการได้ง่ายๆเช่นนี้แต่มันกลับไม่สามารถประมาทได้เลยแม้แต่น้อย เพราะเมื่อไหร่ที่บรรดาแขกรู้สึกไม่พอใจหรือแม้กระทั่งรู้สึกว่าตระกูลเย่กำลังดูถูกพวกเขาล่ะก็มันเป็นไปได้อย่างมากที่ความสัมพันธ์ฉันมิตรระหว่างตระกูลที่สร้างมานับพันปีก็อาจจะพังทลายได้ทุกเมื่อ

เย่เจียอู๋นั้นมีความสุขมากในวันนี้เพราะมันเป็นวันเกิดครบรอบ 80 ปีของเขาและสามารถอยู่มาได้จนถึงวัยนี้เขาจึงพอใจอย่างมาก เดิมทีเย่เจียอู๋ไม่ได้ต้องการจัดงานวันเกิดที่ใหญ่โตขนาดนี้และเขาแค่อยากจะรวมตัวกับครอบครัวของเขาเองเพราะท้ายที่สุดลูกหลานของตระกูลเย่ก็ไปทำธุระของตัวเองและกระจัดกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่งเติบโตและต่อสู้กับความรุ่งโรจน์ ซึ่งมันเป็นโอกาสที่หายากที่จะได้พบและโอกาสนี้ก็สามารถสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัวให้ดีกว่าเดิม แน่นอนว่ามันย่อมไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว อย่างไรก็ตามเย่เจิ้งเซียงก็ยืนกรานว่าเขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อแก้ไขและสานสัมพันธ์กับตระกูลต่างๆให้ดียิ่งขึ้น ซึ่งมันจะเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนาในอนาคตของตระกูลเย่เพราะท้ายที่สุดแล้วการมีพรรคพวกก็ย่อมดีกว่าตัวคนเดียว ซึ่งไม่ว่าครอบครัวหรือตระกูลของเราจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่ถ้าหากไม่มีพันธมิตรเลยล่ะก็มันก็ไม่มีทางที่จะยืนหยัดได้

แน่นอนว่าเย่เจียอู๋นั้นรู้ดีกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และการยืนหยัดอย่างรุ่งโรจน์ตลอดไปนั้นก็เป็นเรื่องที่ยากมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน