ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 755

ตอนที่ 755 ปู่

เย่เจียอู๋ก็ถึงกับตกใจและไม่เชื่อเพราะชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นมีความคล้ายคลึงกับเย่เจิ้งหรานลูกชายของเขามากเกินไปราวกับแม่พิมพ์ที่แกะสลักกันออกมาจนเขาคิดว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นหลานชายแท้ๆของเขา

ในวัยสูงอายุของเขานั้นเขาสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้อย่างถ่องแท้และสิ่งที่เขาต้องการก็คือการรวมตัวของเหล่าลูกหลานของเขาเหมือนครอบครัวที่แสนอบอุ่น ทว่าการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของอันซือนั้นทำให้เหล่าบรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างก็ประหลาดใจกันอย่างมากและหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เจียอู๋ก็พูดว่า “เอาล่ะๆ..ขอบใจๆ”

ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็เป็นเรื่องครอบครัวของเขาเองเสมอและถึงแม้ว่าเย่เจียอู๋จะไม่ทราบถึงจุดประสงค์ของอันซือในการมาที่นี่ก็ตามแต่เขาก็ไม่สามารถกีดกันเธอได้เพราะเห็นแก่การที่เธอมีลูกให้กับเย่เจิ้งหราน ยิ่งไปกว่านั้นหากเกิดปัญหาอะไรในเวลานี้มันก็จะมีแต่เสียงหัวเราะและเสียหน้าต่อบรรดาแขกอย่างมาก

“ขอบคุณค่ะท่านผู้อาวุโส” อันซือยิ้มอย่างมีชัยและเมื่อเธอการแสดงออกของเย่เจียอู๋แล้วเธอก็เชื่อว่าอย่างน้อยๆคนในตระกูลเย่ก็จะไม่กล้าทำอะไรเธอแม้แต่ผมเส้นเดียวของเธอก็จะไม่ร่วง นอกจากนี้เธอยังถือหมากรุกและไพ่ชิ้นสำคัญอยู่ในมืออีกด้วย

“เจิ้งเซียงไปเตรียมห้องอาหารเพื่อเชิญแขกมาทานอาหารได้เลย” เย่เจียอู๋หันไปเหลือบมองเย่เจิ้งเซียงและสั่ง จากนั้นเย่เจิ้งเซียงก็เหลือบมองไปที่บรรดาแขกแล้วพูดว่า “ขอบคุณแขกผู้มีเกียรติทุกท่านที่สละเวลามาร่วมงานวันเกิดของท่านพ่อ..ซึ่งท่านพ่อรู้สึกขอบคุณอย่างมาก..ในเวลานี้มีงานเลี้ยงอยู่ที่ห้องโถงด้านหลังและหลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลงทางตระกูลเย่ของเราจะมีสมาชิกรุ่นลูกรุ่นหลานมาแข่งขันประลองทักษะการต่อสู้กัน..จากนั้นผมอยากจะขอรบกวนให้พวกคุณตัดสินและดูว่าลูกหลานของผมจากตระกูลเย่นั้นคนใดมีพรสวรรค์ที่โดดเด่นบ้าง”

บรรดาแขกต่างก็ทักทายกันสองสามคำและยืนขึ้นทีละคนและเดินไปที่ห้องโถงด้านหลังทีละคนภายใต้คำแนะนำของเย่เจิ้งเซียง แน่นอนว่าซงเจิ้งหยวนกับเหยาซื่อฉีก็อยู่ท่ามกลางบรรดาแขกที่มาเข้าร่วมงาน แต่เมื่อซงเจิ้งหยวนเห็นเย่เชียนดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและเจตนาฆ่าและไม่รู้เลยว่ามันเป็นเพราะเรื่องความสัมพันธ์ของเย่เชียนกับหูวเค่อหรือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้กันแน่ ถ้าจะบอกว่าซงเจิ้งหยวนนั้นไม่กลัวก็ไม่แปลกเพราะการไปลอบสังหารคุณหญิงรองที่เป็นถึงลูกสะใภ้ของตระกูลเย่นั้นคงจะไม่สามารถทำให้เขายังอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป ในความเป็นจริงแล้วเดิมทีเขาต้องการจะเดินทางกลับไปตั้งแต่เช้าตรู่แต่ถ้าหากเขาจากไปอย่างนี้สิ่งที่ทำมาทั้งหมดมันจะไม่สูญเปล่าไปหรอกหรือ? ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเดินเข้ามาร่วมงานด้วยความประม่าแต่โชคดีที่ถังซูหยานดูเหมือนจะไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ซึ่งทำให้ซงเจิ้งหยวนโล่งใจอย่างมาก

อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ซงเจิ้งหยวนก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเพราะถ้าหากเย่เชียนไม่เรียกชื่อของเขาออกมาล่ะก็เขาจะกระวนกระวายใจแบบนี้ได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นกริชฉีจือเต๋าที่เขากำลังตามหามันกลับหายไปเสียแล้ว ดังนั้นสิ่งมันจะไม่ทำให้เขาโกรธได้หรือ? ซึ่งเมื่อสูญเสียโอกาสนี้ไปแล้วมันก็จะหาโอกาสดีๆเช่นนี้ได้ยากในอนาคต

ดูเหมือนเหยาซื่อฉีจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้เพราะเมื่อเธอเดินผ่านเย่เชียนเธอก็หยอกล้อเขาเล็กน้อยด้วยการชี้นิ้วใส่เขาราวกับว่าเธอกำลังจะพูดว่า “เจ้าหนู..เจ้าตายแน่” เมื่อเห็รเช่นนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น ซึ่งเย่เชียนนั้นไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่เมื่อดูจากรูปลักษณ์และการแสดงออกของเหยาซื่อฉีแล้วเย่เชียนคิดว่าเธอคงจะหมายความว่าเย่เชียนนั้นหลอกลวงหูวเค่อ? แน่นอนว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้หลอกลวงหูวเค่วเลยเพราะถ้าหากเย่เชียนไม่ได้มาพบกับอันซือล่ะก็เขาจะไม่มีส่วนร่วมในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณเลยไม่ใช่หรือ?

เมื่อเย่เจียอู๋เห็นเย่เชียนแล้วมันราวกับว่าเขาได้เห็นเย่เจิ้งหรานและเขาก็มีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูด จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวและเขาจับมือเย่เชียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มาเถอะๆ..มาคุยกัน” ราวกับปู่และหลานจริงๆ อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ก็สามารถเข้าใจได้เช่นกันเพราะท้ายที่สุดเย่เชียนนั้นก็เป็นหลานชายของเขาและเลือดเนื้อของลูกชายสุดที่รักของเขา ดังนั้นเขาจึงมองเย่เชียนว่าเป็นลูกหลานของตระกูลเย่ที่พลัดพรากจากกันมานานกว่า 20 ปี

“หืม..เอ็งเป็นหลานชายของฉันจริงๆ” เย่เจียอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่เข้าใจว่าเย่เจียอู๋หมายถึงอะไรและเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงสมควรเป็นหลานชายของเย่เจียอู๋ อย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ของชายชราใกล้ๆแล้วจู่ๆเย่เชียนก็รู้สึกได้ถึงความสนิทสนมและความคุ้นที่ไม่สามารถบรรยายได้ในหัวใจของเขาและเขาก็รู้สึกลังเลที่จะแสดงความสงสัยต่างๆออกมา

“ไหนบอกหน่อยสิเอ็งชื่ออะไร” เย่เจียอู๋ถาม

“เย่เชียนครับ..ที่แปลว่าอ่อนน้อมถ่อมตน” เย่เชียนตอบ

“เย่เชียนหรือ..อืมเย่เชียนเป็นชื่อที่ดี” เย่เจียอู๋พูดด้วยรอยยิ้ม “มาๆ..ในที่สุดเอ็งก็กลับมา..ตระกูลเย่เป็นหนี้ชีวิตเอ็งมากและพวกเราจะค่อยๆคืนให้เอ็งในอนาคต” จากนั้นเขาก็หันไปมองเย่เหวินที่อยู่ข้างๆแล้วพูดว่า “แล้วเธอล่ะชื่ออะไร”

“ท่านผู้อาวุโสคะฉันชื่อเย่เหวินค่ะ” เย่เหวินตอบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน