ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 766

ตอนที่ 766 การประลองของตระกูลเย่ ตอนที่ 6

ทักษะของเย่หานห่าวนั้นไม่ได้อ่อนแอเพราะอายุเพียงเท่านี้เขาสามารถฝึกฝนจนทะลวงไปถึงขอบเขตของศิลปะการต่อสู้ตำรับโบราณระดับกลางและทักษะของเขานั้นได้สืบทอดมาจากตระกูลเย่ที่ส่งต่อกันมานับพันๆปี ดังนั้นทุกท่วงท่าจึงแข็งแกร่งและทรงพลังและการเคลื่อนไหวนั้นก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก ท้ายที่สุดศิลปะการต่อสู้โบราณเหล่านี้ก็ได้รับการปรับปรุงโดยคนหลายรุ่นจนมันแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นมวยปาจี๋แต่ก็ยังมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างศิลปะการต่อสู้สิ่งที่นักสู้จากตำรับโบราณตัวจริงใช้ ซึ่งมวยปาจี๋ส่วนใหญ่ในทุกวันนี้นั้นเน้นให้ความสนใจกับกลอุบายมากกว่าความการเผชิญหน้าตรงๆและขาดพลังทำลายล้างที่ปลูกฝังโดยนักสู้ตำรับโบราณ ซึ่งมวยปาจี๋ในยุคนี้เน้นไปที่ท่าทางการเคลื่อนไหวที่งดงามมากขึ้นแตกต่างไปจากตำรับโบราณที่แท้จริงที่ค่อนข้างอันตรายมากกว่า

ถ้าหากเย่เชียนไม่เคยมีประสบการณ์ผ่านความตายมานับไม่ถ้วนล่ะก็เขาคงจะสูญเสียสมาธิและความสามารถในการต่อสู้ไปแล้วอย่างแน่นอน ดังนั้นเมื่อเห็นการโจมตีด้วยหมัดของเย่หานห่าวแล้วเย่เชียนก็ไม่หวั่นเกรงใดๆ เมื่อพูดถึงประสบการณ์การต่อสู้จริงนั้นเย่หานห่าวแตกต่างไปจากเย่เชียนโดยสิ้นเชิง ดังนั้นสภาพจิตใจของเขาทั้งสองจะแตกต่างกันมากเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู ในเวลานี้เย่หานห่าวต้องการเอาชนะและโจมตีเย่เชียนอย่างรุนแรงต่อหน้าคนอื่นๆเพื่อแสดงความสามารถต่อหน้าเย่เจียอู๋ ด้วยเหตุนี้เย่หานห่าวจึงใช้พละกำลังอย่างเต็มที่ตั้งแต่เริ่มและเขาก็ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยและอาจถึงชีวิตได้ถ้าหากเย่เชียนไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

เมื่อเห็นสิ่งนี้เย่เจียอู๋ก็ขมวดคิ้วและไม่พอใจกับพฤติกรรมของเย่หานห่าวอย่างมากเพราะความเห็นของเขานี่คือครอบครัวและนี่ก็เป็นเพียงการแข่งขันทั่วไปมันจะเป็นการฆ่าฟันกันได้อย่างไร? สำหรับทักษะของเย่เชียนนั้นเย่เจียอู๋เองก็สงสัยเช่นกันแต่เมื่อเขาเห็นเย่เชียนหลีกเลี่ยงการโจมตีของเย่หานห่าวได้อย่างง่ายดายเขาก็รู้สึกได้ว่านี่ควรเป็นเย่เชียนที่เขาคิดและเมื่อคิดเช่นนั้นเย่เจียอู๋ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อนึกถึงผลลัพธ์

ตั้งแต่ที่เย่เชียนขึ้นมาบนเวทีเย่หานหลินก็ได้จ้องมองที่เขาโดยไม่กะพริบตา ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าชัยชนะครั้งนี้จะต้องเป็นของเย่เชียนอย่างแน่นอน แต่เมื่อเขาเห็นการโจมตีและทักษะของเย่เชียนแล้วเขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยและเขาก็ไม่เข้าใจว่าเย่เชียนกำลังทำอะไรอยู่และคิดจะทำอย่างไรต่อไป

ทางด้านของอันซือเองก็ขมวดคิ้วเช่นกันพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นว่าเย่เชียนไม่ได้ใช้ทักษะของคัมภีร์และตำราลับที่เธอให้เอาไว้จนเธออดไม่ได้ที่จะกังวลแต่เธอไม่ได้กังวลว่าเย่เชียนจะล้มเหลวแต่เธอแค่กังวลว่าเหตุใดเย่เชียนจึงไม่ทำในสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้และทำไมเย่เชียนถึงไม่เริ่มกำจัดเย่หานห่าวสักที

เมื่อเห็นทักษะแปลกๆของเย่เชียนแล้วเย่หานห่าวก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยอยู่พักหนึ่งแต่เมื่อดูจากท่าทีตลกๆที่เย่เชียนใช้ในตอนนี้แล้วเย่หานห่าวก็รู้สึกได้ว่าเขาน่าจะสามารถฆ่าเย่เชียนได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นว่าหมัดของเขากำลังจะไปถึงร่างกายของเย่เชียนแต่จู่ๆเย่เชียนก็หลบหลีกได้ในทันที แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดว่าเย่เชียนนั้นตั้งใจที่จะรับมือเขาแต่แค่รู้สึกว่าเย่เชียนนั้นขี้ขลาด เย่หานห่าวนั้นไม่ได้ผ่อนแรงเอาไว้แม้แต่ตอนที่เขาได้เปรียบเพราะการเคลื่อนไหวนั้นเหมือนกับคลื่นทะเลที่โหมกระหน่ำและโจมตีเย่เชียนอย่างโหดเหี้ยมไร้ความปรานี

ยกเว้นเย่หานหลินเพียงคนเดียวเพราะทุกคนรู้กลับสึกว่าเย่เชียนนั้นจะไม่สามารถหลบหลีกแบบนี้ได้อีกต่อไปเพราะเย่หานห่าวกำลังได้เปรียบอย่างต่อเนื่องซึ่งทำให้ทุกคนหมดความสนใจในการชมการแข่งขันครั้งนี้ไปในทันทีและคิดว่านี่ไม่ใช่การจับคู่การต่อสู้ที่สู้สีและเหมาะสมกันเลยและมันเป็นเพียงการไล่ต้อนและการทำลายล้างของเย่หานห่าวเพียงคนเดียว

เย่หานห่าวมีความกระตือรือร้นอย่างมากในขณะที่เขาต่อสู้และความรู้สึกของการกดขี่ข่มเหงผู้คนภายใต้น้ำมือของเขาเองนั้นก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก อย่างไรก็ตามในตอนนี้มันกลับมีความกังวลอยู่ในใจของเขาเพราะในความเห็นของเขาทักษะของเย่เชียนนั้นไร้ประสิทธิภาพเพราะงั้นถ้าหากเขาไม่สามารถเอาชนะเย่เชียนได้ในเร็วๆนี้ล่ะก็ถึงแม้ว่าเขาจะชนะแต่เขาก็กลัวว่ามันจะเท่ากับความล้มเหลวใช่ไหมที่ไม่สามารถกำจัดเย่เชียนได้ในเวลาอันสั้น? โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นสีหน้าของเย่เชียนกับรอยยิ้มที่ไม่แยแสก็ทำให้เขาโกรธมากขึ้นและเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เชียนถึงยังคงสามารถรักษาสมาธิและสีหน้าดังกล่าวได้ในขณะนี้ ซึ่งคำอธิบายเดียวในหัวของเขาคือเย่เชียนนั้นรู้ผลของการแข่งขันอยู่แล้วและไม่มีเจตนาที่จะแข่งขันอีกต่อไป

หลังจากเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเย่หานห่าวก็รู้สึกได้ว่าทุกๆครั้งที่หมัดของเขากำลังจะเข้าใกล้เย่เชียนจู่ๆเย่เชียนก็ดูเหมือนจะโชคดีที่หลบหลีกได้ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเย่หานห่าวก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเย่เชียนกำลังแกล้งทำเป็นหมูและกินเสือโดยจงใจล้อเลียนตัวเอง เมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้เย่หานห่าวก็โกรธมากขึ้นเรื่อยๆและตะโกนอย่างบ้าคลั่งและการโจมตีของเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิมจนอะดรีนาลีนในร่างกายของเขาก็พึ่งถึงขีดสุด

“การโจมตีครั้งที่สี่สิบเก้าแล้วสินะ..ถ้างั้นฉันควรจะเริ่มได้แล้ว!” เย่เชียนฉีกยิ้มและพูด ทันทีที่เสียงนั้นหายไปร่างกายของเย่เชียนก็หยุดนิ่งแล้วจู่ๆเขาก็พุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและใช้ฝ่ามือกับไหล่กระแทกร่างกายของเย่หานห่าวจนได้ยินเสียงกระดูกหักและร่างกายของเย่หานห่าวก็กระเด็นออกไปเหมือนว่าวและตกเวทีไปอย่างรุนแรง

ไม่มากและไม่น้อยเพราะการโจมตีเพียงแค่ห้าสิบครั้งกลับไม่สามารถทำอะไรเย่เชียนได้

เย่หานหลินก็แอบดีใจเล็กน้อยเพราะท่าที่เย่เชียนใช้ในตอนนี้เหมือนกับที่เขาใช้จัดการกับเย่หานรุ่ยแต่เห็นได้ชัดว่ามันอันตรายกว่าการเคลื่อนไหวของเขาและรวดเร็วและแม่นยำอย่างมาก สิ่งนี้ทำให้เย่หานหลินตระหนักอย่างชัดเจนถึงข้อบกพร่องของตัวเองเพราะเพียงแค่ใช้เคล็ดลับนี้ที่เขาขโมยมาจากเย่เชียนเพื่อเอาชนะเย่หานรุ่ยและเขาคิดว่าเขาได้เรียนรู้มันอย่างถ่องแท้แต่ตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าเขานั้นได้เรียนรู้ไม่ถึงครึ่งของเย่เชียนเพราะเขารู้แค่รูปแบบของมันแต่ไม่ได้เข้าใจความหมายของมัน ดังนั้นมันจึงไม่ได้แสดงพลังที่แท้จริงของทักษะนี้เลย จู่ๆทันใดนั้นก็มีความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในจิตใจของเย่หานหลินทันที

แน่นอนว่าถ้าหากเย่เชียนต้องการที่จะเอาชนะเย่หานห่าวจริงๆลั่ก็มันก็มีอีกหลายวิธีและไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้เลยแต่เขาเลือกทำแบบนี้อย่างจงใจ เหตุผลแรกเขาต้องการบอกเป็นนัยว่าสิ่งที่เย่หานหลินได้เรียนรู้นั้นไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการเคลื่อนไหว เหตุผลที่สองเขาต้องการซ่อนสิ่งต่างๆไปจากสายตาของบรรดาแขกที่มาเข้าร่วมงานและทำให้พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาแค่มาดูการต่อสู้ของเย่หานหลินเพียงคนเดียว ดังนั้นเขาจึงยื้อเวลาและใช้ทีเผลอเพื่อซ่อนความสามารถที่แท้จริงของเขาเอาไว้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน