ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 8

ตอนที่ 8 หลินโรโร่ว

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงห้องผู้ป่วย เย่เชียนก็เห็นว่าพ่อตื่นแล้วเขาจึงเดินไปหยิบน้ำมาให้

“พ่อตื่นแล้วเหรอครับ เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้นะ”

“ฉันว่าให้ฉันทําแทนดีกว่าค่ะ” หลินโรโร่วหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือของเย่เชียนและชุบน้ำพร้อมกับบิดหมาด ๆ เธอเช็ดใบหน้าพ่อของเขาอย่างละเมียดละไม

“ขอบคุณนะครับ” เย่เชียนตอบหลินโรโร่วอย่างเคอะเขิน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำให้พ่อของเขา และพ่อของเขาเองก็ขอบคุณเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยางเจียนกัวรู้สึกแปลกและไม่เคยชิน เพราะเขาไม่เคยได้รับการดูแลที่ดีจากโรงพยาบาลมาก่อน จากประสบการณ์ในอดีต ส่วนมากหมอและพยาบาลมักจะมีท่าทีรังเกียจเขาเสียมากกว่า ต่างกับนางพยาบาลสาวที่อยู่ตรงหน้าที่ดูพิถีพิถันในการเช็ดหน้าให้เขา

เธอเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนและดูมีคุณธรรม ซึ่งหาได้น้อยนักในสมัยนี้ที่จะมีคนที่ยังให้เกียรติคนชรา หยางเจียนกัวฉุกคิดได้ว่าคนอย่างเย่เชียนคงยังไม่มีแฟนเป็นแน่ และเขารู้สึกถูกชะตากับพยาบาลสาวคนนี้อย่างมาก เขาจึงอยากจะหมายหมั้นหญิงสาวคนนี้ให้เย่เชียนเสียเลย

ด้วยความคิดนี้เอง หยางเจียนกัวจึงยักคิ้วหลิ่วตาส่งสัญญาณให้ลูกชาย แต่เย่เชียนก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อพยายามจะสื่อถึงเขา เขาทําอะไรไม่ถูกจึงได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไป

“เสร็จแล้วค่ะ” หลินโรโร่วพูด

“พวกคุณยังไม่ได้ทานอาหารเช้ากันสินะคะ ? ที่โรงพยาบาลมีโรงอาหารอยู่ คุณพ่อจะทานอะไรไหมคะเดี๋ยวฉันจะไปซื้อมาให้” ถึงแม้ว่าเธอจะพูดกับพ่อแต่สายตาของเธอกลับจับจ้องไปที่เย่เชียนที่อยู่ข้าง ๆ แทน

หยางเจียนกัวเห็นสายตาที่พยาบาลสาวมองไปที่ลูกชายของตน เขาจึงตอบกลับอย่างมีความสุขว่า

“โอ้… ดีเลยสาวน้อย เช้านี้ฉันเองก็ยังไม่ได้กินอะไร ถ้าอย่างนั้นฉันคงจะต้องขอรบกวนหนูเสียแล้วล่ะ”

“แต่ว่าห้ามกินเนื้อเป็นอาหารเช้านะคะ มันไม่ดีต่อระบบย่อยอาหาร มันอาจจะทำให้คุณปวดท้องได้ค่ะ” หลินโรโร่วพูดต่อ

“งั้นฉันจะไปซื้อโจ๊กกับขนมปังมาให้นะคะ” พูดกับชายชราจบ สายตาของเธอก็หันกลับไปยังเย่เชียนแล้วถามว่า “แล้วคุณล่ะ อยากกินอะไรคะ ?”

หยางเจียนกัวพยายามส่งสายตาและยักคิ้วให้เย่เชียนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หนุ่มน้อยนั้นได้เข้าใจความหมายของมันแล้ว เขารีบตอบหลินโรโร่วไปว่า

“เดี๋ยวผมไปกับคุณด้วยดีกว่าครับ”

หลินโรโร่วได้ยินดังนั้น เธอจึงส่งยิ้มหวานให้เย่เชียน

เมื่อทั้งสองคนเดินออกจากห้องไป คนเป็นพ่อก็มองตามหลังพลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างพออกพอใจ

“ดีมากไอ้ลูกชายของพ่อ พ่ออยากให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ของบ้านเราเสียจริง เธอช่างเป็นคนมีจิตใจงดงามที่หาได้ยากนักในสมัยนี้”

“ขอบคุณสําหรับเมื่อคืนนี้นะครับ” เมื่อออกมาจากห้องผู้ป่วยกันแล้ว เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดขอบคุณเธออีกครั้งพร้อมกับยื่นเสื้อกาวน์คืนให้เธอ

หลินโรโร่วเอื้อมมือมารับไปแล้วยิ้มน้อย ๆ แต่จากนั้นเธอก็เปลี่ยนไปพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังมากขึ้น

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เอ้อ… คุณมาเยี่ยมคุณพ่อคุณได้นะคะ แต่ครั้งหน้าฉันไม่อนุญาตให้คุณเอาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้ามาดื่มในเขตโรงพยาบาลนะ และอีกอย่าง พ่อของคุณก็ยังบาดเจ็บอยู่ คุณไม่ควรปล่อยให้ท่านดื่มอะไรพวกนี้เลย”

เย่เชียนถึงกับตกตะลึงไปชั่วครู่กับน้ำเสียงและแววตาที่ดูจริงจังของเธอ เขาตอบกลับอย่างเชื่อฟัง

“ผมขอโทษครับ และผมสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน”

ดูเหมือนว่าคำตอบของเย่เชียนจะทำให้เธอพึงพอใจอยู่ไม่น้อย เธอจึงถามเขาต่อด้วยความเขินอาย

“ฉันชื่อหลินโรโร่วนะ แล้วคุณล่ะชื่ออะไรเหรอ ?”

“เย่เชียน!”

หลินโรโร่วไม่เข้าใจว่าทําไมเขาถึงต้องตอบกลลับมาแบบห้วน ๆ แต่เธอก็พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อตอบรับ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน