ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 9

ตอนที่ 9 แก้แค้น

เย่เชียนยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม แววตาของเขาแฝงไปด้วยความอำมหิตและดูเหมือนมันจะระเบิดจากความกระหายเลือดได้ทุกวินาทีขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ชายร่างท้วม

เจิ้งต้าฟู ชายร่างท้วมคนนั้นไม่ได้รับรู้ถึงหายนะที่กําลังจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขายังคงเริงร่าอยู่กับเด็กสาวที่โยกตัวขึ้นลงอยู่บนตัวเขาเป็นจังหวะถี่ ๆ

ในมณฑลซานซี เจิ้งต้าฟูนั้นเป็นที่รู้จักของคนหมู่มาก สมัยยังเด็กเขาไม่ได้เรียนหนังสือแต่ใช้เวลาเตร็ดเตร่ออกไปนอกเมืองเป็นประจําทําให้พ่อของเขาไม่พอใจอย่างมากที่เขาใช้ชีวิตแบบนี้ ต่อมาเขามีโอกาสได้เข้าไปบริหารเหมืองถ่านหินและเกิดรุ่งเรืองขึ้นมากในเวลาเพียงไม่กี่ปี นอกจากนี้ บ้านของเขามีราคาหลายร้อยล้านหยวน ซึ่งถ้าเทียบกับคนรวยคนอื่น มันก็คงมีคนที่รวยกว่าเขาแน่นอน แต่เขาเหนือกว่าก็ตรงที่เขาเพิ่งได้รับกำไรมหาศาลจากการพนันและการลงทุนกับอสังหาริมทรัพย์ในเมืองใหญ่ ๆ

ถึงแม้ว่าเขาจะมีความรู้ในด้านนี้เพียงแค่หางอึ่งก็ตาม แต่เขาคิดว่าตราบใดที่เขายังมีเงินและทรัพย์สินมั่งคั่งมากมาย มันก็มีโอกาสที่เงินจะไหลเข้ามาหาเขาเอง ด้วยความคิดเยี่ยงนี้ มันจึงผลักดันให้เขาเป็นสมาชิกของกลุ่มอสังหาริมทรัพย์ที่กว้างขวาง

อะพาร์ตเมนต์ที่อยู่อาศัยสําหรับเขาที่นี่ เขาได้ซื้อไว้ให้กับคนรักของตัวเอง นับตั้งแต่ที่เขาร่ำรวยมากขึ้น ภาพใบหน้าของภรรยาเก่าที่ชอบทำให้เขารําคาญใจก็เริ่มเลือนรางจางหายไป

เด็กสาวคนนี้ไม่เพียงแค่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคนรักเก่าของเขาเท่านั้น แต่เธอยังเด็กและเด็ดกว่า ทว่าเธอยังเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัย เขาจึงเป็นคนส่งเสียเลี้ยงดูให้เธอได้เข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ ด้วยเงินของเขาเอง เขาสงสัยว่าเขาจะเคารพตนเองได้อย่างไรถ้าหากเขาไม่ทําเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงทำสิ่งที่ใจเขาคิดว่าถูกต้องสำหรับตัวเองที่สุดแล้ว และทุกอย่างมันก็จะดีเอง ตราบใดที่เขายังมีเงินมากมายในกระเป๋า คนรวยอย่างเขาอยากจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

เมื่อวานก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขาได้พิสูจน์แล้วว่าความคิดของเขานั้นถูกต้อง ที่สนามบิน เขาได้ทำร้ายร่างกายชายแก่เก็บขยะคนหนึ่งซึ่งเรื่องราวมันจบลงโดยที่เขาจ่ายเงินค่ารักษาเพียงแค่สองพันหยวนเท่านั้น เขาไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกับอีแค่เงินก้อนเล็ก ๆ ก้อนนั้น ต่อให้เขาจะเสียเงินไปมากกว่านี้ ขนหน้าแข้งของเขาก็ไม่ร่วง

เย่เชียนเคาะประตู

แน่นอนว่าเมื่อเจิ้งต้าฟูได้ยิน เขาก็โวยวายขึ้นทันที

“ใครวะ ?! …ไอ้เวรเอ๊ย! ใครมันมากวนอารมณ์กันตั้งแต่เช้าวะเนี่ย… โอ้ว… โอ้วว… อา…”

“ผมเป็นตัวแทนของหน่วยงานอสังหาริมทรัพย์ รบกวนท่านกรุณาเปิดประตูด้วยครับ ผมต้องการตรวจสอบอะไรนิดหน่อย” เย่เชียนพูดอย่างรอบคอบ

ไม่นานหลังจากที่เย่เชียนเคาะประตูอย่างรุนแรง ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยมือของเด็กสาวร่างบอบบาง เมื่อเธอเห็นเย่เชียน แววตาของเธอก็เป็นประกายราวกับฤดูไม้ผลิมาเยือนอย่างไรอย่างนั้น ส่วนตาอ้วนเจิ้งต้าฟูนั้น ขณะนี้เขานั่งอยู่บนโซฟาโดยวางเท้าทั้งสองพาดอยู่บนโต๊ะกาแฟอย่างสบายใจเฉิบ เขากระดิกเท้าไปมาพร้อมพูดว่า

“เร็ว ๆ สิวะ! รีบ ๆ ทํางานของแกให้เสร็จ ๆ แล้วไสหัวไปซะ” เจิ้งต้าฟูพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว

เย่เชียนมองเขาอย่างเย้ยหยันและพร้อมกันนั้นเขาหมุนตัวเหวี่ยงขาอย่างรวดเร็วหวดเข้าไปที่ตัวของเจิ้งต้าฟูอย่างรุนแรง

“อ๊ากกกกกกกกกก!” เจิ้งต้าฟูร้องตะโกนลั่นห้อง ร่างอ้วน ๆ ของเขากลิ้งลงไปที่พื้นเหมือนหมอนนุ่ม ๆ ก็ไม่ปาน เขาจ้องเย่เชียนเขม็ง แววตาแฝงความเคียดแค้น

“แก… กะ… แกเองเรอะ ? …แกคิดจะทําอะไรวะห๊ะ ?”

เห็นได้ชัดว่าเขาจำเย่เชียนได้ เพราะเขาคือคนที่นั่งเบาะถัดจากเย่เชียนบนเครื่องบินนั่นเอง และแน่นอนเขายังจำได้อีกว่าเย่เชียนคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานี่แหละยังเป็นคนที่ฆ่าไอ้พวกผู้ก่อการร้ายสี่คนนั่นจึงทำให้ในใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เมื่อวานนี้ที่สนามบินแกทำร้ายชายแก่ที่เก็บขยะคนนึง แกจำได้ไหมไอ้อ้วน ?” เย่เชียนถามไปเตะเขาไป ส่วนเด็กสาวคนรักของชายอ้วนที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ร้องไห้อย่างหวาดกลัวเมื่อเห็นใบหน้าของเจิ้งต้าฟูเลือดอาบเต็มหน้า

“เออ! จำได้ แต่แกหยุด… ได้โปรด… หยุดเถอะ ฉันจะให้เงินแกก็ได้… แกต้องการเท่าไหร่ว่ามาเลย” เจิ้งต้าฟูตะเบ็งเสียง ทว่าตอนนี้น้ำตาเขาไหลออกมาเพราะความกลัว

“แก! ไอ้เดนมนุษย์นี่! แกคิดว่าจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยเงินงั้นเรอะ ?” เย่เชียนพูดแล้วลงแรงเหยียบเขาจนหน้ายู่แนบกับพื้น

คนจําพวกนี้มีแต่จะเอาเปรียบคนยากจนและคนซื่อสัตย์ เย่เชียนระบายความโกรธที่ถูกกักกั้นไว้ทั้งหมดออกมาด้วยแรงที่บดขยี้หน้านั้นกับพื้นไปมา

เจิ้งต้าฟูร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดและอ้อนวอน

“แก! เอ่อ… พี่… พี่ชาย… อย่าทำผมเลย ผมขอร้องล่ะ ไว้ชีวิตผมเถอะ ชีวิตที่น่าสมเพชของผม…”

เย่เชียนฉุดกระชากลากเจิ้งต้าฟูมาที่หน้าโซฟา เขานั่งลงบนโซฟาและคาบบุหรี่ไว้ที่ปากอย่างสบาย ๆ พลางจ้องมองเจิ้งต้าฟูที่นอนร้องไห้เงียบ ๆ ไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกมาอีก

เจิ้งต้าฟูไม่หลงเหลือความอวดดีอีกต่อไป ทั้งน้ำมูก น้ำตา และเลือดสด ๆ ผสมปนเปอยู่บนใบหน้าของเขา เขามองเย่เชียนด้วยความกลัวจับใจและรวบรวมความกล้าพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่ชาย… ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมจะยอมทําทุกอย่าง…”

เย่เชียนเตะสีข้างของเจิ้งต้าฟูที่พยายามจะลุกขึ้นมา จากนั้นก็พูดว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน