ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 801

801 /1358

ตอนที่ 801 คนฉลาดแต่ตัดสินใจผิดพลาด

หม่าซานเหอเชื่อในประโยคที่โจโฉวเคยพูดเอาไว้ว่าความปรารถนามักจะทำให้ผู้คนละโมบโลภมาก ซึ่งหม่าซานเหอนั้นติดตามเฉินฟู่เฉิงมานานและเรียกได้ว่าเขาคือผู้บุกเบิกตัวจริง อาจกล่าวได้ว่าครึ่งหนึ่งความสำเร็จของเฉินฟู่เฉิงนั้นเป็นเพราะเขาเลยก็ว่าได้ แน่นอนว่าในตอนแรกเขานั้นไม่ได้คิดที่จะทรยศหรือหักหลังแต่เนื่องจากเย่เชียนเข้ายึดครองสิ่งที่ควรจะเป็นของเขาและถึงแม้ว่าอุตสาหกรรมนี้จะเติบโตและพัฒนาไปมากเพียงใดแต่เขากลับรู้สึกว่าพลังของเขานั้นค่อยๆลดลงไปทีละน้อย

หม่าซานเหอนั้นไม่อาจเพิกเฉยต่อความจริงข้อนี้ไปได้เพราะเขารู้ดีว่าถ้าหากเขาทำเช่นนี้ต่อไปเขาอาจจะสูญเสียทุกอย่างในสักวันหนึ่ง แทนที่จะรอวันนั้นสู้ทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่างเสียยังดีกว่า ซึ่งในความเป็นจริงเขาก็ชื่นชมความกล้าหาญและทัศนคติขแงเย่เชียนแต่เขาก็ต้องคิดถึงอนาคตของตัวเองดังนั้นเขาจึงใช้โอกาสนี้ในการยักยอกทรัพย์สินของบริษัทเพื่อสร้างรากฐานและพลังของตัวเองขึ้นมา

อย่างไรก็ตามหม่าซานเหอนั้นเป็นนักธุรกิจรุ่นบุกเบิกและแน่นอนว่าในสายตาของเขาแล้วหยูซิงเป็นเพียงแค่เบี้ยหมากรุกของเขาและเขาก็กีดกันหยูซิงจากการสมรู้ร่วมคิดเพราะเขารู้ดีว่าการกำจัดหยูซิงนั้นง่ายกว่าการกำจัดเย่เชียน ถึงแม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหยูซิงจะไม่สามารถกำจัดเย่เชียนได้ก็ตามแต่หม่าซานเหอก็สามารถหลีกเลี่ยงการมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ไปได้อย่างสมบูรณ์และมองหาโอกาสในอนาคต อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะส่งคนมาตรวจสอบเขาจนร็ว่าเขานั้นทำอะไรลงไปบ้าง ดังนั้นหม่าซานเหอจึงไม่มีทางเลือกและยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีเพราะเย่เชียนนั้นมีพรรคพวกเพียงคนเดียวที่นี่ ด้วยเหตุนี้ตราบใดที่เขากำจัดเย่เชียนได้สำเร็จมันก็จะมีการต่อรองกันและเขาก็จะได้เปรียบกว่าใครๆ

ก่อนหน้านี้หยูซิงยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าจะกำจัดเย่เชียนแต่เขากลับกลัวคำพูดของเย่เชียนจนไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไรใดๆมันทำให้หม่าซานเหอหดหู่มากและอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเขา

เมื่อมองไปที่เหล่าชายหนุ่มที่ถือปืนพกแล้วสีหน้าของเย่เชียนก็ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อยและมุมปากของเขาก็ยังคงมีรอยยิ้มจางๆโดยไม่มีความตึงเครียดใดๆ เย่เชียนนั้นเป็นคนที่บุกน้ำลุยไฟผ่านความตายมาหลายครั้งเพราะฉะนั้นถ้าหากสถานการณ์เล็กน้อยเช่นนี้ทำให้เขาตกใจกลัวล่ะก็มันจะไม่ตลกไปหน่อยเหรอ? ย้อนกลับไปที่สำนักงานใหญ่ของ CIA ในประเทศสหรัฐอเมริกาเย่เชียนยังสามารถสบายใจเฉิบได้ราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ดังนั้นสถานการณ์เหล่านี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยและยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนในวันนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปและไม่ว่าจะเป็นในแง่ของความคิดหรือความสามารถนั้นเย่เชียนก็พัฒนาไปกว่าเดิมมาก นอกจากนี้ศิลปะการต่อสู้ของเขาก็ก้าวหน้าไปมากเช่นกัน ซึ่งพื้นที่เล็กๆเช่นนี้อีกฝ่ายแทบจะไม่มีโอกาสได้ใช้ปืนเลยเพราะสภาพแวดล้อมแบบนี้การต่อสู้ระยะประชิดได้เปรียบกว่ามาก

หม่าซานเหอมองเฉิงเหวินราวกับว่าเขากำลังรอคำตอบแต่เขาก็ไม่สนใจเกี่ยวกับความเป็นพี่น้องและไม่ลังเลที่จะฆ่าเฉิงเหวินเลย เขาเพียงต้องการหาแพะรับบาปเพราะหลังจากที่เย่เชียยตายไปเขาก็จะไม่ได้อยู่ในฐานะผู้กระทำและสามารถรักษาภาพลักษณ์ที่ดีของเขาไว้ได้อย่างสมบูรณ์ ถ้าก่อนหน้านี้เขาจะไม่หวังผลลัพธ์เช่นนี้เลยแต่เฉิงเหวินในวันนี้ไม่ใช่เฉิงเหวินคนเดิมอีกต่อไปแล้วเพราะเฉิงเหวินนั้นปราศจากความกล้าหาญและความทะเยอทะยานในการทำสิ่งต่างๆ ทั้งความคิดเกี่ยวกับสิ่งต่างๆนั้นก็ไม่ครอบคลุมเหมือนเมื่อก่อน ด้วยเหตุนี้ตราบใดที่เย่เชียนตายมันก็จะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการกับเฉิงเหวินในอนาคต

ถึงแม้ว่าเฉิงเหวินจะยังไม่มั่นใจแต่เขาก็ยังคงยืนกรานครั้งสุดท้ายว่า “ไม่!..ผมจะไม่มีวันฆ่าประธานเย่!” เฉิงเหวินพูด “ผมรู้ดีว่าใครดีหรือใครร้ายกับผม..ตลอดหลายปีที่ผ่านมาประธานเย่ปฏิบัติต่อผมเหมือนเป็นพี่ชาย..เขาทั้งสุภาพและใจดีแต่แล้วคุณล่ะ?..คุณหลอกใช้ผมเหมือนสุนัขเพราะงั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะฆ่าประธานเย่..หม่าซานเหอถ้าคุณจะฆ่าประธานเย่ก็ข้ามศพผมไปก่อน!..ถ้าผมยังอยู่ที่นี่คุณจะไม่สามารถแตะต้องประธานเย่ได้แม้แต่เส้นผม!”

เย่เชียนก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชัดเจนว่าทำไมเฉิงเหวินถึงได้เปลี่ยนใจไปเช่นนี้และยังยืนกรานเป็นครั้งสุดท้ายอีกด้วย ซึ่งนั่นเป็นเพราะคำพูดของเย่เชียนที่ทำให้เฉิงเหวินรู้ตัวในตอนที่เขากำลังหลงทางและทำผิดพลาดไป ซึ่งการกลับตัวกลับใจครั้งนี้ทำให้เย่เชียนพึงพอใจอย่างมาก

“หืม..แกแสร้งทำเป็นจริงใจอย่างงั้นเหรอ?..แต่แกต้องรู้เอาไว้ด้วยว่าวงการธุรกิจน่ะมันไม่มีความจริงใจที่แท้จริงหรอก..ดูหยูซิงเป็นตัวอย่างสิเขายักยอกเงินบริษัทไปตั้งเท่าไหร่แล้ว..แต่สุดท้ายจุดจบของเขาก็ไม่สวยนัก” หม่าซานเหอพูด

เฉิงเหวินยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและพูดว่า “ผมรู้ว่าผมทำผิดร้ายแรงมากและความผิดพลาดที่ผมทำชีวิตนี้ผมก็ไม่สามารถชดใช้ได้..ถ้าไม่ใช่เพราะผมมันก็คงจะไม่มีสถานการณ์ในวันนี้อย่างแน่นอน..ท้ายที่สุดแล้วผมก็ปล่อยให้ความผิดพลาดนี้พัฒนาต่อไปไม่ได้..ผมเคยทำผิดพลาดไปแล้วครั้งหนึ่งและไม่สามารถทำผิดได้อีกต่อไป..ไม่ว่าประธานจะลงโทษผมยังไงในอนาคตผมก็เต็มใจยอมรับผิดเพราะนั่นคือสิ่งที่ผมสมควรได้รับและจะไม่มีใครสามารถทำลายกฎนี้ไปได้”