ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 802

802 /1358

ตอนที่ 802 การปรากฎตัวของหลัวจ้าน

แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ได้มีการเตรียมการใดๆมาก่อนเพราะเขาแค่บังเอิญผ่านเมืองหนานจิงและเพราะต้องมาต่อไฟต์เครื่องบินที่เมืองนี้เท่านั้นและเขาก็ไม่ได้คิดที่จะมาจัดการสิ่งต่างๆเลยด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

อย่างไรก็ตามคำพูดของเย่เชียนก็ทำให้หม่าซานเหอประหม่าอย่าวมากและไม่รู้เลยว่าเย่เชียนนั้นเตรียมวิธีรับมืออย่างไรเอาไว้ ซึ่งถ้าหากเย่เชียนเตรียมการเอาไว้จริงๆล่ะก็หม่าซานเหอก็ไม่สามารถที่จะต้านทานได้เลย เดิมทีหม่าซานเหอนั้นคิดว่าเย่เชียนมาที่นี่โดยไม่มีการเตรียมตัวใดๆเลยแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เชียนพูดหัวใจของหม่าซานเหอก็พันกันยุ่งเหยิงและเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี อันที่จริงเขายังคงกลัวเย่เชียนอยู่ในใจเพราะเขาเองก็ยังไม่ชัดเจนเกี่ยวกับความสามารถและอิทธิพลหรืออำนาจของเย่เชียน หากมันเป็นดั่งที่เย่เชียนพูดล่ะก็เขาจะไม่สามารถบรรลุความปรารถนาและเป้าหมายของเขาได้เลย

เมื่อเห็นสีหน้าของหม่าซานเหอดูเปลี่ยนไปเย่เชียนก็แอบยิ้มในใจแล้วพูดออกมาว่า “ผมพูดไปแล้วนะว่าถ้าคุณต้องการที่จะถอนตัวคุณก็สามารถมาคุยกับผมได้ตรงๆ..ผมจะไม่ขัดขวางไม่ให้คุณร่ำรวยและมีชีวิตที่ดีเลยแต่สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตกำลังถูกคุกคามและไม่มีใครเป็นข้อยกเว้นทั้งนั้น..แต่คุณกลับทำแบบนี้ต่อหน้าผมคุณเป็นคนโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ความมั่นใจของหม่าซานเหอถูกเย่เชียนทำลายไปทีละเล็กทีละน้อยและหลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดต่อไปว่า “บางครั้งมันก็โชคดีที่คนๆหนึ่งจะได้เลือกวิธีการตายของเขาเองถึงแม้ว่าตอนนี้คุณจะไม่สามารถเลือกได้ก็ตาม..คุณควรจะรับเอาไว้จริงๆเพราะถ้ามนุษย์เลือกวิธีการตายของตัวเองไม่ได้ล่ะก็คนๆนั้นจะพลาดโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตไปและจะตายอย่างอนาถ..ผมกับเหล่าพี่น้องเขี้ยวหมาป่าน่ะเรามีวิธีการทรมานเจียนตายจนอย่างจะตายอยู่หลายวิธี..ซึ่งใช้ในการลงโทษผู้ที่ทรยศในองค์กร..ไม่ต้องพูดถึงเลยว่ามันจะเป็นการทรมานที่นิยมใช้กันในสมัยราชวงศ์ชิงและยิงมีการทรมานแบบสายลับอีกมากมาย..คุณคิดว่าคุณจะสามารถทนได้อย่างงั้นหรอ?..โอกาสมีเพียงแค่ครั้งเดียว”

หม่าซานเหอนั้นดิ้นรนอยู่ภายในใจและสูญเสียอาการอย่างมาก หลังจากใช้เวลาอยู่บนท้องถนนสายนี้มาเป็นเวลานานหม่าซานเหอก็ได้ละทิ้งความกลัวตายของเขาไป ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เย่เชียนพูดว่าการเลือกวิธีการตายนั้นมีความสำคัญมากสำหรับเขาเพราะถึงตายก็ต้องตายอย่างมีศักดิ์ศรีใช่ไหม?

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มั่นใจบนใบหน้าของเย่เชียนหัวใจของหม่าซานเหอก็กระวนกระวายอย่างมากแต่ถ้าเขายอมแพ้ไปแบบนี้สิ่งที่เขาทำมานานหลายปีมันจะไม่เป็นการเสียเวลาหรอกเหรอ? เขามีความสามารถในการทนต่อผลที่ตามมาจากความล้มเหลวได้หรือไม่? ถ้ากลัวความตายที่ไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้นความตายก็ไม่มีค่าอะไรเลย

สถานการณ์จมอยู่ในบรรยากาศที่ตึงเครียดและดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรอการตัดสินใจของหม่าซานเหอ แน่นอนว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้มีความกังวลอย่างมากเพราะกลัวว่าหม่าซานเหอจะตัดสินใจอะไรที่โง่เขลา แน่นอนว่าพวกเขาไม่สนใจว่าหม่าซานเหอจะตายอย่างไรแต่พวกเขาไม่อยากตายที่นี่แบบนี้เพราะในใจพวกเขานั้นสาปแช่งหม่าซานเหอมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว เดิมทีพวกเขาตั้งใจสนับสนุนหม่าซานเหอเพราะตราบใดที่หม่าซานเหอถอนตัวจากบริษัทอย่างราบรื่นพวกเขาก็จะสามารถมีชีวิตที่ดีได้ อย่างไรก็ตามสิ่งที่หม่าซานเหอพูดในตอนแรกนั้นชัดเจนมากว่าทุกคนในห้องประชุมต้องตายทุกคนแต่ในเวลานี้พวกเขายังไม่เห็นข้อเท็จจริงตรงหน้าพวกเขาอีกเหรอว่าพวกเขาเขาถูกหลอกใช้โดยหม่าซานเหอและหยูซิง

การแสดงออกของเย่เชียนยังคงเหมือนเดิมและเป็นการแสดงออกที่เฉยเมยมากแต่เขาก็ตื่นตัวมากเช่นกันเพราะต้องเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ซึ่งเมื่อใดที่หม่าซานเหอเคลื่อนไหวเย่เชียนก็จะเคลื่อนไหวเช่นกันทันที เย่เชียนนั้นตรวจสอบระยะห่างของเขาจากหม่าซานเหอด้วยสายตาและเห็นว่ามันไม่น่าจะเป็นปัญหาในการหลีกเลี่ยงกระสุนเหล่านั้นและไปหาหม่าซานเหอเพื่อกำจัดเขา

อย่างไรก็ตามยังมีเย่หานหลินที่อยู่เคียงข้างเขาอยู่และเย่เชียนก็ไม่รู้เลยว่าเย่หานหลินจะทำอย่างไร หากมีพี่น้องเขี้ยวหมาป่าอยู่ที่นี่ด้วยเย่เชียนก็ไม่จำเป็นต้องกังวลหรือสื่อสารกับพวกเขาเลยว่าจะต้องทำอย่างไรภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อย่างไรก็ตามเย่หานหลินนั้นแตกต่างออกไปเพราะพวกเขานั้นรู้จักกันได้ไม่นานและไม่มีความเข้าใจกันปริยายไอรีนโนเวล

เย่เชียนแอบส่งสัญญาณโดยการขยิบตาให้เย่หานหลินอย่างเงียบๆเพื่อให้เขาเตรียมพร้อม ส่วนเย่หานหลินก็ตกตะลึงสักอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าเข้าใจ

หลังจากนั้นครู่หนึ่งหม่าซานเหอก็เงยหน้าขึ้นมองเย่เชียนและพูดว่า “แกรู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรในตัวแกมากที่สุด?..สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือรอยยิ้มที่มั่นใจของแกราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของแกทั้งหมด..ให้ฉันบอกแกมั้ยว่ามันไม่ใช่ทุกสิ่งในโลกนี้ที่แกจะควบคุมมันได้และแกก็ไม่สามารถควบคุมฉันได้..แกคิดว่าแกจะหลอกฉันได้เพียงแค่คำพูดแบบนั้นน่ะเหรอ?..ถ้าคนของแกอยู่ที่นี่ก็ไปเรียกออกมาซะ..ฉันรู้ดีว่าพวกเขี้ยวหมาป่าน่ะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ฉันยังไม่เห็นพรรคพวกของแกเลยสักคน..ฉันอยากเจอพวกแกจริงๆ”

ถึงแม้ว่าหม่าซานเหอจะดูมุ่งมั่นมากแต่เขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ในใจและเมื่อพูดออกไปเขาก็ตัวสั่นเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเขานั้นประหม่าอย่างมากแต่เมื่อพูดในสถานการณ์เช่นนี้มันช่างน่าขันจริงๆ อย่างไรก็ตามนี่ถือได้ว่าเป็นการตัดสินใจของหม่าซานเหอแล้วดังนั้นเย่เชียนจึงขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจและพร้อมที่จะเคลื่อนไหวทุกเมื่อ

“ไม่เชื่อเหรอ?” เย่เชียนก็ฉีกยิ้มอย่างมั่นใจแล้วพูดว่า “ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูสิ..เมื่อไหร่ที่คุณลงมือคุณก็จะได้รู้ว่าผมโกหกหรือเปล่า”

หม่าซานเหอนั้นก็ลังเลอย่างมากเขาจึงพยายามมองเข้าไปข้างในดวงตาของเย่เชียนเพื่อหาอะไรบางอย่างแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะในดวงตาของเย่เชียนไม่มีอะไรเลยนอกจากความมั่นใจและเขาก็ไม่เห็นความผิดปกติในดวงตาของเย่เชียนเลย

“ทำไม?..ในเมื่อคุณไม่กล้าแล้วคุณจะทำแบบนี้ไปทำไม..เอาสิตราบใดที่คุณสั่งคนของคุณเมื่อนั้นคุณก็จะได้รู้ว่าผมโกหกหรือไม่โกหกกันแน่” เย่เชียนพูดต่อ “คุณกลัวอย่างงั้นเหรอ?..ถ้าคุณกลัวแล้วคุณคิดที่จะมากำจัดผมทำไม?”

สีหน้าของหม่าซานเหอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “เย่เชียนแกคิดว่าฉันกลัวแกจริงๆงั้นเหรอ..ในเมื่อแกอยากตายขนาดนั้นฉันจะสนองความต้องการให้เอง” หม่าซานเหอพูด “ฉันไม่ได้คิดที่จะฆ่าแกเลยฉันแค่อยากจะเจรจากับแกเพื่อถอนตัวออกจากบริษัท..แต่แกบีบคั้นให้ฉันทำแบบนี้เองเพราะงั้นมันก็มีแต่ความตายเท่านั้นที่จะทำให้เรื่องนี้จบ”