ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 820

ตอนที่ 820 คนซื่อ

เมื่อได้ยินคำพูดของเหมิงฉีแล้วเย่เชียนก็พึงพอใจมากเพราะดูเหมือนว่าถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะเอาชนะปรมาจารย์มานับไม่ถ้วนในโลกใบนี้แต่เขาก็ยังคงรักษาคุณธรรมอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดังนั้นผู้คนจำนวนมากจึงยังจดจำเขาได้หลังจากที่เขาตายไปแล้ว ซึ่งคนส่วนมากกล้าที่จะยอมรับว่าพวกเขาพ่ายแพ้ให้แก่เย่เจิ้งหรานและยินดีอย่างยิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยได้ต่อสู้กับเขา

เหมิงฉีก็ค่อยๆปล่อยมือของเขาและพูดว่า “อาการบาดเจ็บของเอ็งไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเดี๋ยวฉันจะเตรียมยาเอาไว้ให้เอ็ง..จากนั้นเอ็งก็คอยบอกให้เค่อเอ๋อต้มยาให้กินและพักผ่อนสักสองสามวันก็หายแล้ว..เออใช่..เอ็งสามารถต้านทานการโจมของพี่สาวฉันได้จนเธอได้รับบาดเจ็บซึ่งมันไม่ง่ายเลยที่ใครจะทำแบบนั้นได้..นี่สินะสายเลือดนักสู้ที่แท้จริง..ในอนาคตความสำเร็จของเอ็งอาจจะมากกว่าที่พ่อของเอ็งเคยทำเอาไว้ก็เป็นได้”

“ขอบคุณครับ” เย่เชียนพูดด้วยความจริงใจ ใครที่ให้เกียรติเรานั่นก็คือคนที่เราควรเคารพนี่คือหลักการพื้นฐานของการดำเนินชีวิตของเย่เชียน เหมิงฉีนั้นเป็นคนตรงไปตรงมามากและมันไม่ง่ายเลยที่จะเผชิญกับความล้มเหลวของเขาอย่างใจเย็นและยอมรับมันด้วยความยินดี

“เอ็งไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน..ฉันมาที่นี่เพราะเค่อเอ๋อน่ะฮ่าๆ” เหมิงฉีหัวเราะและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวของฉันถึงได้โจมตีเอ็งแต่ก็นะเธอเป็นคนอารมณ์ร้อนอย่าแปลกใจไปเลย..จริงๆแล้วเธอไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้น..เอาเถอะถ้าเอ็งมีอะไรอยากให้ฉันช่วยก็พูดกับฉันตรงๆได้เลย..ฉันยินดีช่วยเพราะเห็นแก่พ่อของเอ็ง”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเหมืองฉีก็พูดต่อ “หลังจากการต่อสู้กับพ่อของเอ็งครั้งนั้นถึงแม้ว่าฉันจะแพ้แต่ฉันก็รู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะความเมตตาของเย่เจิ้งหรานพ่อของเอ็งล่ะก็ฉันคงไม่สามารถต้านทานได้ถึงนานขนาดนั้นเพราะถ้าเขาเอาจริงฉันคงจะตายไปแล้ว..นั่นถือได้ว่าเป็นความเห็นอกเห็นใจและน้ำใจของนักสู้ตัวจริง..หลังจากนั้นพ่อของเอ็งก็ได้ให้คำแนะนำมากมายแก่ฉันซึ่งมันเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ของฉันตั้งแต่นั้นมา”

“ได้เลยครับ..ถ้าผู้หลักผู้ใหญ่ยินดีที่จะช่วยเด็กๆอย่างผมก็จะบอกอย่างแน่นอนเมื่อถึงเวลา..แต่ผมเป็นคนหยาบๆบางทีผมอาจจะไม่เกรงใจนะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

เหมิงฉีเองก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอ็งเป็นชายหนุ่มที่มีชีวิตชีวามาก..เอ็งดีกว่าคนเหล่านั้นที่เสแสร้งแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษที่เพียบพร้อมและทำสิ่งที่สกปรกลับหลังมาก” จากนั้นเหมิงฉีก็หันไปเหลือบมองที่หูวเค่อแล้วพูดว่า “เค่อเอ๋อหนูเลือกแฟนได้ดีมาก..ลุงชอบเขาจริงๆ..ถ้าหนูมีอุปสรรคอะไรระหว่างอาจารย์ในอนาคตก็มาบอกลุงได้ลุงจะช่วยไปคุยให้..รู้มั้ยว่าพ่อหนุ่มคนนี่น่ะหาไม่ได้ง่ายๆนะ..รักษาเขาเอาไว้ดีๆล่ะ”

“ลุงคะอย่าไปมองภายนอกของเขาสิ..อันที่จริงเขาเป็นคนงี่เง่ามาก” เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้หูวเค่อก็โกรธและตบหน้าเย่เชียนทันที

เหมิงฉีก็ถึงกับผงะแล้วเขาก็หัวเราะและพูดว่า “นี่เป็นเรื่องของคนหนุ่มสาวฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอก..เอาล่ะฉันขอไปเตรียมใบสั่งยาก่อน..พวกเอ็งสองคนสามารถเอาใบสั่งยาของฉันเพื่อไปหาซื้อยาได้..จากนั้นก็พักสักสองสามวันเดี๋ยวก็หาย” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนมองเย่เชียนและพูดอีกครั้งว่า “หมั่นฝึกฝนต่อไป..ฉันหวังว่าเอ็งจะกลายเป็นดาวดวงใหม่แห่งโลกศิลปะการต่อสู้”

หลังจากพูดจบเหมิงฉีก็เดินออกไปส่วนหูวเค่อก็รีบตามและส่งเหมิงฉีกลับ ไม่นานหลังจากนั้นหูวเค่อก็หันหลังกลับนั่งลงข้างเย่เชียนและมองเขาอย่างดุเดือดแล้วพูดว่า “ดูสิคุณเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้..โชคดีที่อาการบาดเจ็บของคุณไม่ร้ายแรงมาก..ถ้าคุณเป็นอะไรไปฉันจะอธิบายให้พี่สาวหยูและคนอื่นๆฟังได้ยังไง”

“ผมคือเย่เชียนผู้อมตะ..ผมรอดจากฝนกระสุนและพายุมีดดาบได้เสมอ..ผมจะไม่ตายง่ายๆอย่างนี้..มีคำกล่าวที่ว่าหายนะยังคงอยู่หลายพันปีเพื่อทำให้โลกสมดุล..ความหายนะของผมมันไม่ได้สูญสิ้นง่ายดายขนาดนั้นหรอก” เย่เชียนยิ้มและพูดต่อ “ยังไงก็ตามลุงของคุณแตกต่างจากอาจารย์ของคุณมาก..นี่มันเป็นอาการของวัยหมดประจำเดือนหรือไง..คุณอย่าเป็นแบบนี้นะเพราะถ้าคุณไม่ได้รับการรักษาที่ดีผมคงจะทุกข์ทรมานมากในอนาคต”

“ยังพูดเรื่องไร้สาระอยู่อีก” หูวเค่อพูดพร้อมกับชำเลืองมองเย่เชียน “คุณช่วยพูดดีๆหน่อยจะได้ไหม..ก่อนมาที่นี่ฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าอย่าพูดถึงผู้อำนวยการหวงฟู่แต่คุณก็ไม่ฟัง..โดนแบบนี้สมควรแล้วแหละ” หลังจากหยุดไปชั่วขณะหูวเค่อก็พูดต่อ “ยังไงก็เถอะลุงเหมิงเป็นคนที่ใจดีที่สุดในสำนักหยุนหยานเหมินและเขาก็ไม่เคยคิดที่จะต่อสู้กับคนอื่นและมุ่งความสนใจไปที่ทักษะทางการแพทย์ของเขามาโดยตลอด..ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วเขาก็คงจะเป็นเจ้าสำนักคนต่อไปแต่เป็นเพราะกฎของสำนักหยุนหยานเหมินนั้นผู้ที่จะเป็นเจ้าสำนักได้จะต้องเป็นสตรีเท่านั้น ปรมาจารย์ของนิกายตกทอดไปยังสตรีแต่ไม่ใช่สำหรับผู้ชาย ปรมาจารย์ต้องเป็นปรมาจารย์ของนิกายตามกังฟูของปรมาจารย์..แน่นอนว่าลุงเหมิงเองก็ให้คำแนะนำฉันมากมายเกี่ยวกับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้”

“ทำไมมันถึงผิดกฎ?..ทำไมผู้สืบทอดถึงเป็นผู้ชายไม่ได้?” เย่เชียนพูดและขดริมฝีปากของเขาเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “ผมคิดว่าถ้าสำนักหยุนหยานอยู่ในมือของลุงเหมิงของคุณล่ะก็มันจะยอดเยี่ยมกว่านี้อย่างแน่นอน”

“ไม่หรอกเพราะลุงเหมิงไม่ได้สนใจในชื่อเสียงและความรุ่งโรจน์..เขาไม่เคยมีเป้าหมายและความทะเยอทะยานที่จะต่อสู้เพราะงั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องดีถ้าสำนักหยุนหยานเหมินถูกมอบให้เขา” หูวเค่อพูด “มันก็ช่วยไม่ได้เพราะโลกแห่งศิลปะการต่อสู้มันถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนั้นเสมอ”

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีก อันที่จริงเขาแค่พูดเพราะถึงแม้ว่าฮัวหยาซินจะไม่ฟังใครแต่บุคลิกของเหมิงฉีนั้นก็ไม่สามารถยืนอยู่ในตำแหน่งผู้นำได้ เนื่องจากผู้นำทุกคนจะต้องมีความทะเยอทะยานอย่างเด็ดขาดหรืออย่างน้อยก็ควรจะเด็ดขาดแน่วแน่ อย่างไรก็ตามเหมิงฉีกลับไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงและความรุ่งโรจน์และเขาก็หมกมุ่นอยู่กับทักษะทางการแพทย์ ดังนั้นการปล่อยให้เขาเป็นผู้นำหรือเจ้าสำนักหยุนหยานเหมินในอนาคตล่ะก็สำนักหยุนหยานเหมินอาจจะเปลี่ยนกลายเป็นสำนักแพทย์หรือศูนย์ทางการแพทย์ก็เป็นได้

“เอาเถอะ..คุณพักผ่อนให้เพียงพอและอย่าเดินไปไหนมาไหนล่ะ” หูวเค่อพูด “ฉันจะไปหาลุงเพื่อรับใบสั่งยา..จากนั้นฉันก็จะไปหาซื่อยาและแวะไปหาอาจารย์สักหน่อย..ฉันไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของอาจารย์เป็นยังไงบ้าง..ฉันไม่ค่อยสบายใจ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน