ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 821

ตอนที่ 821 อาจารย์กับศิษย์เอก

ภายใต้การควบคุมของเย่เชียนสิ่งที่เหมือนถั่วเหลืองก็เริ่มหมุนอย่างช้าๆและพลังปราณที่เป็นเกลียวก็หมุนผ่านร่างกายของเย่เชียนและค่อยๆกลับสู่จุดเดิม อย่างไรก็ตามหลังจากหมุนเวียนได้ไม่นานดูเหมือนมันจะแข็งแกร่งขึ้นและเย่เชียนรู้สึกได้ชัดเจนว่าดูเหมือนว่าจะมีร่องรอยของอ่อร่าบางอย่างเข้าสู่ร่างกายของเขาจากภายนอกซึ่งทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยสำหรับนักสู้โบราณแล้วเขาจะอาศัยการรวบรวมสมาธิเพื่อขัดเกลาพลังในตัวเองเพื่อขยายพลังปราณอย่างช้าๆ แต่ตอนนี้เย่เชียนรู้สึกว่าพลังภายนอกถูกดึงดูดเข้าไปภายในร่างกายของเขาซึ่งนี่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

อย่างไรก็ตามเย่เชียนสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาและค่อยๆดูดกลืนและดูดซับพลังและในที่สุดมันก็หมด จากนั้นเย่เชียนก็ปลดปล่อยพลังที่ไม่บริสุทธิ์ออกจากร่างกายและส่วนที่เหลือทั้งหมดก็เข้าไปในตันเถียน ทั้งหมดนี้ทำให้เย่เชียนมีความสุขมากหากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไปความเร็วในการฝึกฝนของเขาจะเร็วขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ตอนนี้หลังจากรวบรวมพลังจากธรรมชาติแล้วเย่เชียนก็รู้สึกโล่งใจมาก ซึ่งในตอนนี้อวัยวะภายในที่ได้รับบาดเจ็บจากฝ่ามือของฮัวหยาซินก็ค่อยๆหายดีเป็นปกติและนี่เป็นปาฏิหาริย์อย่างมากถึงแม้ว่าพลังทำลายล้างของพลังปราณจะมีมากแต่มันก็มีพลังในการฟื้นตัวที่แข็งแกร่งมากด้วย หากยังคงเป็นเช่นนี้ตราบใดที่เย่เชียนไม่ได้ถูกฆ่าตายในทันทีละก็มันคงจะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?

อย่างไรก็ตามหลังจากที่คิดอย่างใจเย็นเกี่ยวกับเรื่องนี้เย่เชียนก็ยังคงมีความกังวลหลังจากที่เขามีความสุขได้ไม่นานเพราะท้ายที่สุดสถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นประโยชน์ต่อเขามากแต่สถานการณ์ที่ยังไม่อธิบายได้และไม่มีสัญญาณหรือการแจ้งเตือนใดๆมันก็ยังคงซ่อนอยู่ ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่างๆและนำประโยชน์เหล่านี้มาปรับใช้ให้เกิดผลลัพธ์ที่ดีที่สุด น่าเสียดายที่เย่เจิ้งหรานไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้วไม่เช่นนั้นเย่เชียนก็คงจะไปถามเขาเพราะเขาจะต้องรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน

จนถึงตอนนี้เย่เชียนก็ยังคงฝืนและเหตุผลที่เย่เจิ้งหรานฝึกฝนศิลปะการต่อสู้นี้ก็ไม่ใช่เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขายอดเยี่ยมเพียงใด แต่เพื่อก้าวข้ามผ่านขอบเขตศิลปะการต่อสู้ระดับอื่นๆ แต่นั่นเพื่ออะไรเย่เชียนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

เย่เชียนตัดสินใจหยุดมันลงชั่วคราวและถึงแม้ว่าเขาอยากที่จะทำต่อแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ทว่าอย่างน้อยๆมันก็มีประโยชน์กับเขามากในตอนนี้ ซึ่งเย่เชียนก็เข้าใจสถานการณ์ที่แตกต่างของตัวเองได้อย่างถ่องแท้

หูวเค่อไปรับใบสั่งยาที่เหมิงฉีแต่ก็มียาบางตัวที่เหมิงฉีไม่มีดังนั้นหูวเค่อจึงขอให้ลูกศิษย์ของสำนักหยุนหยานเหมินให้ออกจากภูเขาไปเพื่อซื้อยา หลังจากนั้นเธอก็บอกลาเหมิงฉีแล้วหูวเค่อก็เดินตรงไปที่ห้องของฮัวหยาซิน

ในเวลานี้ฮัวหยาซินเองก็ได้ขับไล่พลังปราณที่เย่เชียนส่งเข้าไปในร่างกายของเธอออกอย่างสมบูรณ์แต่เส้นประสาทและเส้นะพลังปราณของเธอได้รับความเสียหายบางอย่างทำให้ปราณในร่างกายของเธอไม่สามารถระเบิดออกมาได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นฮัวหยาซินก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเล็กน้อยเพราะเธอรู้สึกตกตะลึงไปกับพลังทำลายล้างของเย่เชียนเพราะคนที่อ่อนแอกว่าตัวเองกลับทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้เช่นนี้ ถ้าหากเย่เชียนแข็งแกร่งกว่านี้เธอคงไม่ตายในทันทีหรอกหรือ

ฮัวหยาซินก็รู้สึกประหลาดใจมากที่ผู้มากพรสวรรค์เช่นนี้จะสามารถปรากฏตัวมาในรุ่นลูกรุ่นหลานของตระกูลเย่ จากข้อมูลที่รวบรวมมาได้นั้นมันไม่มีคนที่มีพรสวรรค์ดังกล่าวในหมู่ลูกลหานของตระกูลเย่เลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเย่เชียนในฐานะทายาทคนใหม่จะประสบความสำเร็จและอาจสูงกว่าของเย่เจิ้งหรานพ่อของเขาเลยด้วยซ้ำ

อาการบาดเจ็บของฮัวหยาซินนั้นไม่ได้รุนแรงมากแต่เธอก็ยังคงต้องพักอีกสักพักเพราะหลังจากใช้พลังปราณจำนวนมากในการขับไล่พลังของเย่เชียนออกไปจากร่างกายของเธอ ซึ่งหลังจากที่เธอหยุดเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากข้างนอกเธอจึงพูดว่า “เข้ามาเลย”

เมื่อเสียงจบลงประตูถูกผลักเปิดออกด้วยเสียงดังเอี๊ยด จากนั้นหูวเค่อก็เดินเข้ามาจากด้านนอกและเมื่อเธอเห็นฮัวหยาซินเธอก็โค้งคำนับทำความเคารพแล้วพูดว่า “ท่านอาจารย์”

ฮัวหยาซินก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เย่เชียนเป็นยังไงบ้าง?..ไม่มีอะไรร้ายแรงเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเขาหรือเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน