ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 826

ตอนที่ 826 จุดจบของหมากล้อม

เมื่อพูดถึงทักษะหมากล้อมที่แท้จริงแล้วเย่เชียนนั้นจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮัวหยาซินอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีการเล่นหมากล้อมตาบอดนี้โดยพยายามใช้การจำรูปแบบที่ตัวเองเคยวางหมากและเอาชนะฮัวหยาซินไปทีละน้อยจากนั้นเย่เชียนก็จะได้เปรียบอย่างแน่นอน

หมากล้อมนั้นเป็นการรวมสงครามจำลองเอาไว้บนกระดานหมากและมันมีทหารกับม้านับร้อยต่อสู้และฆ่าฟันกัน ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจทำให้สูญเสียความได้เปรียบทั้งหมดและสิ่งเดียวที่เย่เชียนโดดเด่นคือความจำที่สมบูรณ์แบบของเขาและสิ่งที่เขาเห็นก็จะเป็นกุญแจสู่ชัยชนะของเขา แต่ถ้าหากฮัวหยาซินไม่สามารถติดกับดักของเขาได้เขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

เย่เชียนนั้นฉลาดแต่ฮัวหยาซินก็รู้ว่าเย่เชียนจะเอาเปรียบเธอโดยการเริ่มก่อน อย่างไรก็ตามที่เย่เชียนพูดว่าฮัวหยาซินนั้นเป็นมืออาชีพส่วนเขาเป็นเพียงมือสมัครเล่นดังนั้นมันจึงไม่สามารถแข่งขันกันอย่างเท่าเทียมกันได้ เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอก็ตกลงและพยักหน้าแล้วพูดว่า “เชิญ!”

จากนั้นเย่เชียนก็ยิ้มอย่างมีชัยและพูดว่า “เค่อเอ๋อแกะเปลือกกุ้งให้หน่อยผมจะเล่นหมากรุกผมหิวไม่ไหวแล้ว”

หูวเค่อก็ชำเลืองมองเขาแต่น่าเสียดายที่เย่เชียนถูกปิดตาและมองไม่เห็นแต่ทว่าหูวเค่อก็ยังคงแกะเปลือกกุ้งและป้อนกุ้งเข้าปากเย่เชียนอย่างเชื่อฟัง ซึ่งชุดอาหารแคริบเบียนที่เย่เชียนทำนั้นมีกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทุกหนทุกแห่งและเป็นสิ่งล่อใจที่หาตัวจับยาก สำหรับฮัวหยาซินแล้วเธอก็อดคิดไม่ได้เกี่ยวกับอาหารเหล่านี้และอดใจไม่ไหวที่จะลิ้มลอง

“อร่อยจริงๆ” เย่เชียนเงียบไปครู่หนึ่งและพูดออกมาหลังจากกลืนมันลงไป นี่คือสิ่งที่เย่เชียนถนัดที่สุดเพราะเขารู้ว่าฮัวหยาซินนชอบอาหารทะเลมาก ดังนั้นเขาจึงจงใจยั่วยวนและไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องการใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อทำให้ฮัวหยาซินฟุ้งซ่านจนเธอไม่สามารถจดจ่อกับหมากล้อมและไม่สามารถจำหมากหมากรุกที่เย่เชียนเดินได้

เมื่อหูวเค่อป้อนอาหารให้เย่เชียนแล้วจากนั้นเย่เชียนก็วางหมากส่วนสีดำบนกระดานหมากล้อม

ใครๆก็มีความผูกพันไม่ว่าจะเป็นชนชั้นสูงหรือสามัญชนและแม้แต่ปรมาจารย์ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษก็ไม่สามารถขจัดพันธนาการนี้ได้ แต่บางคนก็รู้วิธีควบคุมความผูกพันและรู้วิธีที่จะควบคุมอารมณ์และไม่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความคิด ตลอดเวลาที่ผ่านมากเธอชอบอาหารทะเลมาโดยตลอดดังนั้นเธอจึงหลงใหลในกลิ่นหอมของอาหารแคริบเบียนของเย่เชียนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“ถึงรอบของฉันแล้วสินะ” ฮัวหยาซินพูด

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยขณะเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติของหูวเค่อ เขากำลังคิดหนักเกี่ยวกับมาตรการรับมือคู่แข่งเพราะมีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่าเย่เชียนมีเสน่ห์ในบุคลิกภาพที่พิเศษมากซึ่งทำให้ทุกคนที่อยู่กับเขามักจะยอมเขา แน่นอนว่าฮัวหยาซินเองก็ไม่มีข้อยกเว้นเพราะเมื่อเธอเผชิญหน้ากับเย่เชียนแล้วฮัวหยาซินก็ถูกดึงดูดโดยเสน่ห์ของเย่เชียนโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งการเล่นหมากล้อมนั้นต้องมีจิตใจที่สงบและห้ามว่อกแว่กไม่ต้องพูดถึงการเล่นหมากล้อมตาบอดเลยเพราะถึงแม้ว่าทักษะหมากล้อมของเย่เชียนจะไม่ดีเท่าฮัวหยาซินแต่เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองฝ่ายแล้วแสดงให้เห็นว่าเย่เชียนนั้นกำลังได้เปรียบเพราะเขาทำให้ฮัวหยาซินไม่สามารถมีสมาธิกับการเล่นได้และไม่สามารถพึ่งพาทักษะการเล่นหมากล้อมที่ยอดเยี่ยมของเธอที่จะสามารถเอาชนะเย่เชียนในคราวเดียวได้

เกมหมากล้อมเปรียบเสมือนการดวลกันระหว่างปรมาจารย์และไม่ใช่ผู้ที่มีศิลปะการป้องกันตัวสูงเพราะสิ่งสำคัญที่สุดความสงบและความคิด หากใครยังรักษาสมาธิเอาไว้ได้เมื่อเผชิญการรุกของคู่แข่งและคิดกลยุทธ์รับมือได้อย่างรวดเร็วเพื่อจัดการกับคู่แข่งล่ะก็เขาจะสามารถดึงศักยภาพของตัวเองออกมาและผลักดันให้สู้อย่างดุเดือดมากขึ้น

ในชั่วพริบตาทั้งสองฝ่ายต่างก็วางกันเกินห้าสิบตัวแล้วและถึงแม้ว่าหูวเค่อจะไม่เข้าใจเกมหมากล้อมมากนักแต่เธอก็รู้ได้ว่าสถานการณ์ของฮัวหยาซินนั้นไม่ค่อยดีเพราะตัวหมากสีขาวบนกระดานหมากล้อมนั้นได้ล้อมรอบตัวหมากสีดำอย่างแน่นหนาและไม่มีทางออกจากกองทัพวงล้อมนี้ไปได้เลย

อย่างไรก็ตามรูปแบบหมากล้อมของเย่เชียนไม่ได้ไร้ที่ติแต่เห็นได้ชัดว่ามีข้อบกพร่องเล็กน้อยในมุมหนึ่งและนั่นเป็นทางออกเดียวและหูวเค่อก็อยากจะบอกฮัวหยาซินจริงๆ ซึ่งหูวเค่อนั้นอยู่ในฐานะคนกลางและลำบากใจมากที่สุด ซึ่งเธอไม่ต้องการให้ใครพ่ายแพ้หรือเสียเปรียบเลย ดังนั้นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดคือการเสมออย่างไรก็ตามเกมหมากล้อมนั้นไม่มีผลลัพธ์เช่นนี้เพราะมันไม่มีการเสมอกันใดๆเลยนอกเสียจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพ่ายแพ้เท่านั้นเกมถึงจะจบลง

“หืม..ไม่เลวเลย” ฮัวหยาซินที่เงียบเป็นเวลานานในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเดินต่อแล้วพูด

ในที่สุดหูวเค่อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะตัวหมากรุกของฮัวหยาซินนั้นกำลังจะออกมาจากการล้อมของเย่เชียนที่เธอเพิ่งเห็น อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำพูดของฮัวหยาซินแล้วปากของเย่เชียนก็มีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจเล็กน้อยเพราะทางออกนี้ถูกเย่เชียนปล่อยเอาไว้โดยเจตนาโดยกลยุทธ์ที่เรียกว่าเชิญกษัตริย์เข้าไปในสุสานซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเกมหมากล้อม ซึ่งทางออกที่ดูเหมือนจะเป็นทางตันจริงๆแต่ถ้าหากไม่เลือกที่จะเดินต่อฮัวหยาซินก็จะสามารถพลิกกลับไปเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างแน่นอน แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ฮัวหยาซินจะสามารถรักษาสมาธิของเธอเอาไว้ได้อย่างไรเพราะในที่สุดเธอก็ตกหลุมพรางของเย่เชียนเข้าให้แล้ว

“อาจารย์ฮัวคุณแพ้แล้ว” เย่เชียนฉีกยิ้มแล้วพูดต่อ “ผมจะแสดงให้ดู!” มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันราวกับว่ากองทัพทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากันและเห็นได้ชัดว่าฮัวหยาซินนั้นกำลังโดนล้อมและไม่มีทางที่จะต่อสู้กลับได้เลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน