ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 825

ตอนที่ 825 หมากล้อม

น่าอับอายและเป็นความอัปยศอย่างมาก เย่เชียนนั้นไม่เคยคิดเลยว่าภูมิต้านทานเกี่ยวกับผู้หญิงของเขาจะอ่อนแอถึงขนาดนี้ ภายใต้การยั่วยวนอย่างสุดขีดของซ่งหลันเขายังสามารถนั่งลงและผ่อนคลายได้แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่เหลือบมองที่เหยาซื่อฉีเพียงแค่เล็กน้อยแต่เลือดกำเดาของเขากลับไหลออกมาซึ่งน่าอายจริงๆ

“หืม..ทำไมช่วงนี้อากาศถึงร้อนจัง..มันร้อนมากจนเลือดกำเดาฉันไหลเลย” เย่เชียนนรีบเช็ดเลือดออกและมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็วและไม่กล้ามองอีกต่อไป

หูวเค่อนั้นมองเห็นทุกอย่างในสายตาของเธอโดยธรรมชาติและเธอก็ไม่เชื่อว่าเย่เชียนจะเลือดกำเดาไหลเพราะอากาศร้อนเพราะเห็นได้ชัดว่าเย่เชียนนั้นมีความคิดที่ไม่ประสงค์ดี เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็มองไปที่เย่เชียนอย่างดุร้ายแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนเหยาซื่อฉีนั้นก็งุนงงโดยไม่รู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้และเธอก็ยังเอนตัวของเธอเข้าไปใกล้ๆเย่เชียนและเอื้อมมือไปเช็ดเลือดกำเดาของเขา

เย่เชียนนั้นไม่อยากเสียเลือดมากไปกว่านี้เขาจึงรีบถอยออกมาแล้วพูดว่า “นี่เธอจงใจยั่วยวนพี่เขยงั้นเหรอ..ฉันขอเตือนเอาไว้นะว่ายุคนี้กฎหมายมันร้ายแรงมาก..อยู่ให้ห่างจากฉันเดี๋ยวฉันเลือดกำเดามันจะไหลไม่หยุด!”

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะบอกตัวเองอย่างชัดเจนว่าจะไม่มองอีกต่อไปแต่เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองมากกว่าเดิมและสถานการณ์ยิ่งแย่ลงจนเลือดกำเดาของเย่เชียนไม่มีทาทีที่จะหยุดไหลเลย

“เอาล่ะซื่อฉีเธอรีบเอาอาหารไปให้หานหลินซะเดี๋ยวเย่เชียนกับฉันจะไปหาอาจารย์” หูวเค่อพูด

“ก็ได้!” เหยาซื่อฉีตอบอย่างเฉยเมยแต่เธอก็ยังคงมองเย่เชียนอย่างไม่ลดละและหยิบอาหารทะเลสองจานแล้วเดินออกจากห้องครัวไป หลังจากออกไปข้างนอกเหยาซื่อฉีก็ฉีกยิ้มอย่างมีความสุขและมองลงไปที่หน้าอกของเธอราวกับว่าเธอกำลังอิ่มอกอิ่มใจและภูมิใจกับหน้าอกของเธอ

หลังจากที่เห็นเหยาซื่อฉีเดินออกไปหูวเค่อก็จ้องมองเย่เชียนอย่างดุเดือดและพูดว่า “คุณคิดบ้าอะไรของคุณอยู่กัน?..อย่าบอกนะว่าคุณกำลังคิดเรื่องแบบนั้นอยู่?..อย่าคิดแบบนั้นเด็ดขาดเพราะซื่อฉีเธอยังเด็กอยู่”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หืม..คุณหรือเปล่าที่เป็นเด็ก..ดูเธอสิเธอใหญ่กว่าคุณมากจนฉันเวียนหัวและเกือบจะเป็นลมเมื่อเห็นเธอ..ไม่เห็นหรอเลือดกำเดาผมไหลออกมาไม่หยุดเลย”

หูวเค่อก็มองเย่เชียนอย่างดุร้ายแล้วพูดว่า “คุณมันไร้ยางอาย..คุณเป็นถ้ำมองงั้นเหรอ..ยังไงก็เถอะคุณห้ามคิดไม่ดีไม่ร้ายกับซื่อฉีนะรู้มั้ย”

เย่เชียนก็พูดพลางสบถเล็กน้อยว่า “โถ่เอ้ยผมอดกลั้นไว้มานานเกินไปแล้วรู้มั้ย…ผู้ชายที่เก็บอาการเอาไว้มันจะไม่ดีต่อสุขภาพนะ..หรือคืนนี้คุณจะมาสนองความต้องการให้ผมดีล่ะ..ผมรอมานานมากแล้วนะ”

“ก็ดีเหมือนกันนะแต่ไม่ใช่คืนนี้” หูวเค่อพูดอย่างเขินอาย

“ทำไม..ประจำเดือนไม่มางั้นหรอ” เย่เชียนพูดด้วยใบหน้าที่ขมขื่นและเมื่อเห็นหูวเค่อพยักหน้าเย่เชียนก็แทบรอไม่ไหวที่จะตีเธอให้ตาย เพราะครั้งล่าสุดที่ประเทศญี่ปุ่นก็เช่นกันที่เขาไปหาซ่งหลันแต่เธอกลับปฏิเสธและตอนนี้หูวเค่อก็เป็นแบบนั้นอีกแล้ว เย่เชียนรู้สึกเหมือนเขากำลังจะพังทลายลง

เมื่อเห็นท่าทางที่หงุดหงิดของเย่เชียนแล้วหูวเค่อก็ก้าวไปข้างหน้าและลูบแก้มของเขาแล้วพูดเบาๆว่า “คุณอดทนไปก่อนอีกสองวันนะ..หลังจากนั้นคุณจะทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”

“คุณพูดแล้วนะ” เย่เชียนอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “ไปกันเถอะ..ไปหาอาจารย์ฮัวกัน..ผมมีเรื่องบางอย่างที่จะบอกเธอ”

“มีอะไรหรอ?” หูวเค่อถามด้วยความประหลาดใจ

“เดี๋ยวก็รู้..ไปกันเถอะ” เย่เชียนพูด

หูวเค่อเหลือบมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจและขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “อย่าพูดอะไรที่มันไร้สาระล่ะ..ตอนนี้อาจารย์ของฉันดูจะประทับใจคุณแล้วเพราะงั้นอย่ายั่วโมโหท่านอีก”

“เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องได้รับการแก้ไข..นอกจากนี้ถ้าคุณไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นก็ควรจะตอบแทนเขาสิ..ผมจะทำให้ดีที่สุดและไม่ว่าจะทำได้หรือไม่มันก็ขึ้นอยู่กับพรหมลิขิตของพวกเขาแล้ว” เย่เชียนพูด

หูวเค่อก็เหลือบมองเย่เชียนอย่างว่างเปล่า ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าเขาต้องการทำอะไรแต่เธอก็ไม่ได้ถามต่อเพราะไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เย่เชียนตัดสินใจได้ ซึ่งสิ่งเดียวที่เธอทำได้คือหวังว่าเย่เชียนจะทำได้ดีและเธอต้องไม่ปล่อยให้เย่เชียนขัดแย้งกับอาจารย์ของเธออีก

ทั้งสองนำอาหารทะเลที่เตรียมไว้แล้วเดินไปที่สวนหลังบ้าน จากระยะไกลพวกเขาเห็นฮัวหยาซินนั่งอยู่ในศาลาและมีกระดานหมากล้อมอยู่บนโต๊ะหิน เห็นได้ชัดว่าจะต้องมีเกมระหว่างพวกเขา ซึ่งฮัวหยาซินนั้นก็ไม่ได้เล่นหมากล้อมมานาน

เมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารฮัวหยาซินก็ตกตะลึงและเธอก็เงยหน้าขึ้นเห็นเย่เชียนกับหูวเค่อเดินมาพร้อมกับอาหารทะเลสองสามจานและใบหน้าของเธอดูประหลาดใจมากเพราะฮัวหยาซินเองก็ชอบอาหารทะเลมาตั้งแต่ยังเด็กเพราะพื้นเพถิ่นกำเนิดของเธอมาจากพื้นที่ชายฝั่งทะเลของมณฑลเจ้อเจียง หลังจากเข้าร่วมกับสำนักหยุนหยานเหมินแล้วเธอก็ไม่ค่อยได้กลับไปยังบ้านเกิดนัก ดังนั้นเธอจึงชอบอาหารทะเลมาโดยตลอดแต่ทว่าพ่อครัวประจำสำนักหยุนหยานเหมินนั้นไม่สามารถเข้าถึงรสชาติที่แท้จริงได้

“ท่านอาจารย์” “อาจารย์ฮัว” หูวเค่อและเย่เชียนทำความเคารพพร้อมกัน

ฮัวหยาซินก็พยักหน้าเล็กน้อยและถามด้วยความประหลาดใจว่า “พวกเธอ…”

“ท่านอาจารย์อาหารเหล่านี้ล้วนถูกปรุงโดยเย่เชียน..เมื่อเขารู้ว่าอาจารย์ชอบอาหารทะเลเขาจึงปรุงมันมาเป็นพิเศษและขอให้อาจารย์ลองชิมมัน” หูวเค่อพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน