ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 824

ตอนที่ 824 การผสมผสานที่ไม่ธรรมดา

หูวเค่อก็กำลังจะลุกขึ้นและออกไปไล่ตามแต่เย่เชียนก็ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ปล่อยไปเถอะเขาไปแล้ว..ดูเหมือนเขาจะเป็นปรมาจารย์ซะด้วยเพราะงั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะไล่ตามเขา”

“ศิษย์พี่งั้นหรอ” หูวเค่อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูด

“คุณบอกว่าศิษย์พี่ของคุณถูกคุมขังอยู่ไม่ใช่หรอ..ไม่น่าจะใช่เขา” เย่เชียนพูด “เขาเดินไปไหนมาไหนในสำนักหยุนหยานเหมินได้อย่างอิสระเพราะงั้นก็น่าจะเป็นคนของสำนักหยุนหยานเหมิน?” จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “หรือจะเป็นศิษย์น้องของคุณที่หึงหวงคุณ”

หูวเค่อก็ชำเลืองมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “ไร้สาระ” เพราะในสำนักหยุนหยานเหมินนั้นไม่มีใครที่ไม่ทราบว่าซงเจิ้งหยวนชอบหูวเค่อเลย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเพราะไม่เช่นนั้นซงเจิ้งหยวนก็จะเป็นคนแรกที่จะกลั่นแกล้งพวกเขา หลังจากหยุดไปชั่วขณะหูวเค่อก็พูดว่า “ลุกขึ้นและไปที่ห้องครัวกันเถอะ”

“คุณช่วยสวมเสื้อผ้าให้สามีทีสิ” เย่เชียนชูมือและพูดอย่างอ้อนวอน

หูวเค่อก็มองเย่เชียนอย่างดุร้ายแต่หูวเค่อก็ไม่ได้ปฏิเสธและสวมเสื้อผ้าให้เย่เชียน ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มและสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วจากนั้นก็จูงมือหูวเค่อเดินไปที่โรงครัว

มีคนไม่มากที่เคยกินอาหารแคริบเบียนของเย่เชียนเพราะนอกจากสาวๆแล้วก็มีเพียงพี่น้องของเขี้ยวหมาป่าบางคนที่เคยลิ้มลอง แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหมดชื่นชมทักษะการทำอาหารของเย่เชียนและมักจะจินตนาการถึงรสชาติที่ค้างอยู่ในคอไม่รู้จบจนพวกเขามักจะขอร้องให้เย่เชียนทำให้พวกเขากินบ่อยๆแต่ไม่ว่าพวกเขาจะขออย่างไรเย่เชียนก็ไม่ค่อยทำนัก

การทำอาหารก็เหมือนการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เพราะเราจะไม่สามารถทำอาหารที่รสชาติดีได้ตั้งแต่แรกถ้าหากไม่ฝึกฝน ซึ่งเย่เชียนนั้นก็มักจะทำอาหารเหล่านั้นก็ต่อเมื่อเขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษไม่เช่นนั้นเขาจะขี้เกียจเกินไปที่จะทำอะไร

เมื่อเห็นเย่เชียนยุ่งอยู่ในครัวหูวเค่อก็รู้สึกว่าเขาดูมีความสุขเป็นพิเศษ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็นั่งลงข้างๆและใช้มือเท้าคางพร้อมกับมองไปที่เย่เชียนด้วยรอยยิ้ม เย่เชียนนั้นมีสมาธิอยู่เสมอเมื่อเขาทำอาหารดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตการกระทำที่น่ารักน่าเอ็นดูของหูวเค่อที่ด้านข้างเพราะเขาต้องผสมน้ำมัน,เกลือ,ซอสและน้ำส้มสายชูเป็นเวลานานมากเพื่อให้ซอสมีรอสชาติที่ดีและปริมาณที่พอดี ซึ่งนี่เป็นการทดสอบความอดทนอย่างยิ่ง

“หอมจังเลย..มันคืออะไรกันเนี่ย” จู่ๆประตูห้องครัวก็ถูกผลักเปิดและหญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาแล้วเธอก็ตกใจเมื่อเห็นเย่เชียนกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหาร จากนั้นเธอก็เดินย่องๆต่อไปอีกสองสามก้าวและรีบวิ่งไปที่ด้านหน้าของเย่เชียนอย่างรวดเร็วโดยไม่ทักทายใดๆเธอก็เอื้อมมือไปหยิบกุ้งจากหม้อแล้วยัดเข้าปากทันที

“ว้าว..มันอร่อยมาก..ฉันไม่เคยกินของอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย!” หญิงสาวพูดพลางกินอย่างมูมมาม “ฉันได้ยินพี่สาวบอกว่าฝีมือการทำอาหารของคุณยอดเยี่ยมมากแต่ฉันก็ไม่เชื่อแต่ปรากฏว่ามันคือความจริง”

“ซื่อฉีทไมเธอถึงมาที่นี่?” หูวเค่อระงับรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอแล้วพูด แต่ความสุขแบบนี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอและไม่ใช่สิ่งที่สามารถหยุดได้หากจมอยู่กับมันแล้ว แน่นอนว่าเธอคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นดาราภาพยนตร์และโทรทัศน์และศิลปินเพลงเหยาซื่อฉีนั่นเอง

“ฉันตามกลิ่นหอมมาน่ะ..ดูพี่สาวมีความสุขมากเลยนะที่มีสามีทำอาหารเก่งขนาดนี้..ถ้าฉันสามารถหาผู้ชายที่ทำอาหารให้ฉันแบบนี้ได้บ้างนะฉันจะเป็นภรรยาที่ดีเลยคอยดู” เหยาซื่อฉีพูดด้วยความอิจฉา

“ฉันมีพี่น้องโสดๆอยู่ตั้งหลายคน..เอาไว้วันหลังฉันจะแนะนำให้รู้จักนะ” เย่เชียนพูด

“มีใครที่ทำอาหารได้อร่อยเหมือนคุณบ้าง” เหยาซื่อฉีถาม

“นั่นสินะ..ทักษะการทำอาหารของฉันได้รับการฝึกฝนและปรับปรุงมานับครั้งไม่ถ้วนและนอกจากนี้พรสวรรค์แบบนี้มันก็หาไม่ได้ง่ายๆ..เธอคิดว่ามันจะมีคนที่มีทักษะแบบฉันได้สักกี่คนกัน” เย่เชียนชมเชยตัวเอง อย่างไรก็ตามทักษะการทำอาหารของเย่เชียนก็ไร้ที่ติจริงๆ ถ้าหากใช้ทักษะการทำอาหารของเขาเข้าร่วมการแข่งขันทำอาหารล่ะก็เขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน อันที่จริงสาเหตุหลักก็มาจากวัยเด็กของเย่เชียนที่ใช้ชีวิตอยู่ในโลกภายนอกมาอย่างหลากหลายจึงคุ้นเคยกับพ่อครัวแม่ครัวหลายคน ดังนั้นเขาก็มักจะได้สูตรลับจากพ่อครัวเหล่านั้นมาเยอะและบางครั้งก็อย่าประมาทพ่อครัวและแม่ครัวเหล่านั้นเพราะพวกเขาจะมีสูตรเฉพาะของตัวเองอยู่ในมือและอาหารที่ออกมาก็โดนเด่นกว่าอาหารในโรงแรมใหญ่ๆเสียอีก

“โถ่เอ๊ย..ถ้าในอนาคตฉันหาคนแบบคุณไม่ได้ฉันคงจะต้องเศร้าหมองแน่นอน..เอาเถอะไม่ว่าจะยังไงฉันก็จะแต่งงานกับคุณด้วย” เหยาซื่อฉีพูด

“เอ่อ…” เย่เชียนและหูวเค่อก็ถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งและหันมามองเหยาซื่อฉีด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นเช่นนั้นเหยาซื่อฉีก็รู้ตัวว่าคำพูดของเธอนั้นมีบางอย่างผิดปกติไปดังนั้นเธอจึงรีบพูดอย่างร้อนรนว่า “อ๊า..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น..อย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดสิ..ฉันแค่อยากกินอาหารก็เท่านั้นเอง”

“อันที่จริงฉันก็ไม่ได้คัดค้านหรอกนะแต่พี่สาวของเธอคงไม่ยอมหรอก..นอกจากนี้เธอก็เป็นดาราดังแล้วถ้าข่าวมันถูกแพร่ออกไปว่าเธอมีความสัมพันธ์กับพี่เขยของเธอแบบนั้นชื่อเสียงของเธอก็จะพังพินาศ” เมื่อพูดเขาก็เหลือบไปเห็นเหยาซื่อฉีกำลังเอื้อมมือไปหยิบกุ้งในหม้อเขาก็ตีมือเธออย่างเร่งรีบแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อนมันยังไม่เสร็จ”

เหยาซื่อฉีก็เอามือออกอย่างไม่เต็มใจและเบะปากตากนั้นก็เดินไปด้านข้างของหูวเค่อแล้วจับแขนของหูเค่อพร้อมกับพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “พี่สาว..ฉันรู้แล้วว่าทำไมพี่ถึงได้ตกหลุมรักเย่เชียน..พี่ต้องติดใจฝีมือการทำอาหารของเขาใช่มั้ย..มีคนเคยบอกว่าการที่ผู้ชายจะได้หัวใจผู้หญิงน่ะเขาต้องทำอาหารเก่งด้วย”

คำพูดของเหยาซื่อฉีค่อนข้างสมเหตุสมผลเพราะหูวถูกพิชิตใจโดยอาหารของเย่เชียนและเธอก็เคยคิดว่าเย่เชียนนั้นเป็นคนหยาบคายแต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะสามารถทำอาหารอร่อยได้ถึงขนาดนี้ ในความเห็นของเธอผู้ชายที่ทำอาหารได้แบบนี้ต้องใช้ความอุตสาหะและความอดทนสูงอย่างแน่นอนดังนั้นผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีแค่เพียงหน้าตาและรูปลักษณ์ที่ดีเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เองที่หูวเค่อจึงให้ความสำคัญกับเย่เชียนมากและในที่สุดเธอก็ตกหลุมรักเย่เชียนไปทีละน้อย

“นี่สาวน้อยมันก็เหมือนๆกันแหละเพราะถ้าเธออยากได้ใจผู้ชายล่ะก็เธอต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเขาได้ก่อน” เย่เชียนพูด

“งั้นหรอ!” เหยาซื่อฉีพูด “พี่เขยคราวหน้าฉันจะไปบ้านคุณบ่อยๆเพราะฉันเกรงว่าทุกอย่างที่ฉันกินในอนาคตมันจะจืดชืดทั้งหมดน่ะสิ”

หูวเค่อก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เพราะถึงแม้ว่าเหยาซื่อฉีจะเป็นดาราเอเชียที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็ตามแต่บางครั้งเธอก็ยังมีความคิดแบบสาวน้อยและเธอก็เป็นคนค่อนข้างเรียบง่ายและไม่มีความคิดกังวลอะไรใดๆ “ฉันไม่มีอะไรจะแสดงความคิดเห็น..เธอสามารถถามเขาได้เพราะครอบครัวของเราน่ะผู้ชายเป็นใหญ่อยู่เสมอ” หูวเค่อพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน