ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 83

ในขณะที่เย่เชียนกำลังวุ่นอยู่กับการทำครัวนั้น จู่ ๆ จ้าวหยาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นก็เดินงัวเงียลงบันไดมาในชุดนอนและเข้าไปในครัวโดยไม่ตั้งใจ เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าตอนนี้มีผู้ชายอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย

“เค่อเอ๋อร์… พี่ทำอาหารเช้าให้ฉันแล้วหรือยัง ? ฉันหิวมากเลย” จ้าวหยาพูดอย่างสะลึมสะลือ

เย่เชียนหันกลับไปเห็นจ้าวหยาในชุดนอนที่ดูแล้วเหมือนจะเป็นชุดชั้นในเสียมากกว่า เธอใส่แค่สายเดี่ยวบาง ๆ ซึ่งเผยให้เห็นหน้าอกที่ขาวเนียนของเธอเกือบครึ่งหนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองมันและคิดว่าการที่จ้าวหยาทำตัวแบบนี้มันเป็นการยั่วยวนและยั่วยุให้เขากระทำผิดอย่างเห็นได้ชัด

ดูเหมือนว่าจ้าวหยาจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอขยี้ตาที่สะลึมสะลือของเธอและเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเธอก็ตกใจและร้องออกมา

“กรี๊ดดดดดดดด!” จากนั้นเธอก็รีบเอามือปิดหน้าอกตัวเองและถอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว

“นาย… นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ ?!” จ้าวหยาถามขณะที่เธอโผล่ออกมาจากประตูครัวแค่ส่วนหัวเท่านั้น

“ฉันหิวจนเวียนหัวก็เลยมาที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน ฉันทำเผื่อไว้ให้แล้ว… เธอเอาไปกินสิ” เย่เชียนพูดพร้อมถือชามบะหมี่เต้าเจี้ยวเดินไปหาจ้าวหยา

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ! อย่าเข้ามา!” จ้าวหยาพูดด้วยความตื่นตระหนก เธอเอียงหัวไปมาและคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าเมื่อคืนนี้ฉินหยูตกลงที่จะให้คนขี้โกงคนนี้มาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยนี่นา แล้วเธอลืมไปได้ยังไงกัน ?

กำลังคิดเพลิน ๆ แต่เมื่อจ้าวหยาได้กลิ่นหอมลอยมาจากชามบะหมี่เต้าเจี้ยว ท้องของเธอก็ร้องขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ เธอจึงรีบพูดว่า “บอกฉันมานะว่านายมีเจตนาที่ไม่ดีกับฉันใช่มั้ย ?”

“เฮ้อ… ไอเราก็อุตส่าห์หวังดี แต่ถ้าเธอไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร” พดจบเย่เชียนก็นำชามบะหมี่ไปเก็บไว้ในตู้กับข้าว จากนั้นเขาก็หยิบชามของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้องครัว

“นี่… เดี๋ยวฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะงั้นนายอย่ากินส่วนของฉันล่ะ” จ้าวหยาพูดพลางรีบวิ่งขึ้นบันไดไป ไม่นานเธอก็เดินลงบันไดมาในชุดไปรเวท จากนั้นก็รีบหยิบชามบะหมี่จากตู้กับข้าวแล้วไปนั่งกินด้วยความหิวโหย

เย่เชียนเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างเหม่อลอย สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความอึ้งทึ่งบางอย่าง

จ้าวหยาตกใจเล็กน้อย เธอถามเขาว่า “นายมองอะไรของนายยะ ? นายไม่เคยเห็นคนสวยกินข้าวมาก่อนหรือไง ?”

เย่เชียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาเพียงพูดว่า “นี่ ก่อนกินเธอได้ล้างหน้าแปรงฟันหรือยังเนี่ย ?”

จ้าวหยาทำสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าเธอยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันจึงวางตะเกียบแล้ววิ่งเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นาน เธอก็รีบกลับออกมาราวกับกลัวว่าเย่เชียนจะแย่งกินบะหมี่ของเธอ

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายน่ะมีฝีมือขนาดนี้ ฉันไม่เคยกินบะหมี่เต้าเจี้ยวที่ไหนอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” จ้าวหยาพูดไปกินไป ท่าทางการกินของเธอดูมูมมามแต่เธอดูเอร็ดอร่อยมาก

“ถ้าเธอชอบ… พอเราแต่งงานกันฉันจะทำให้เธอกินทุกวันเลยดีไหมล่ะ ?” เย่เชียนถามหยอก ๆ

เย่เชียนเดาว่าเด็กผู้หญิงคนนี้คงจะเริ่มโต้เถียงกับเขาอีกยก แต่ทว่าจ้าวหยากลับแค่ส่งสายตาดุร้ายมาให้เขาแล้วนิ่งเงียบไป เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะคิดว่าจ้าวหยากำลังเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนทัศนคติของเธอที่มีต่อเขาอย่างนั้นเหรอ ? แต่หลังจากคิดไปคิดมาแล้วเขาก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะการที่จะเปลี่ยนทัศนคติของจ้าวหยาได้ มันยากเสียยิ่งกว่าการทำให้สหรัฐอเมริกายอมจำนนเสียอีก

จ้าวหยาดูค่อนข้างจะหิวมากเลย เพราะนอกจากที่เธอจะกินส่วนของเธอไปจนหมดแล้ว เธอยังกินส่วนของฉินหยูไปอีกด้วยโดยอ้างว่าฉินหยูกำลังลดน้ำหนักอยู่ และอีกอย่างฉินหยูก็ไม่กินอาหารเช้า จากนั้นเธอก็จับท้องของตัวเองแล้วเรอออกมาเอิ้กใหญ่

“เอิ้ก! ฉันอิ่มแล้ว… ฉันจะกลับไปนอนละนะ… หนังตาฉันตอนนี้น่ะมันหนักมากเลยแหละ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน