ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 82

สองวันหลังจากที่หวังปิงได้รับหลักฐานการขายชาติและการรับสินบนของอู่หยางเฉิง หวังปิงก็ส่งสมาชิกจากพรรคของตัวเองไปปราบปรามสมาชิกของอู่หยางเฉิงทั้งหมด ทำให้อู่หยางเฉิงถูกเรียกตัวให้ไปที่คณะกรรมการตรวจสอบวินัยเพื่อรับการสอบสวนภายใน

ความลับทุกอย่างของเขาจำต้องถูกเปิดเผยออกมา รวมไปถึงเรื่องของอู่หยางเทียนหมิงด้วย อู่หยางเฉิงเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก เนื่องจากหวังปิงเป็นผู้ออกคำสั่งเป็นการส่วนตัวโดยมีพยานหลักฐานอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ สุดท้าย อู่หยางเทียนหมิงจึงถูกตัดสินให้จำคุกยี่สิบห้าปีเต็มโดยไม่มีการลดหย่อนโทษใด ๆ

อู่หยางเทียนหมิงที่เคยเป็นหนึ่งในสี่หนุ่มผู้องอาจและเพียบพร้อมของเซี่ยงไฮ้ ตอนนี้เขากลับเป็นเหมือนคนที่ตกจากฟ้าลงสู่ก้นเหวลึก เขาไม่ใช่คนที่จะยอมรับได้ง่าย ๆ กับการที่ตนเองจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีไป เขาสาบานกับตัวเองว่าหากเขาออกมาได้ในสักวันหนึ่ง เขาจะส่งเย่เชียนไปที่ประตูนรกอย่างแน่นอน

สำหรับเรื่องการติดคุกนั้น เขาไม่ได้กังวลเป็นพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขายังเชื่อว่าพ่อของเขาจะสามารถพาเขาออกจากคุกนี้ได้ในเร็ววัน ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเครือข่ายของอู่หยางเฉิงกว้างขวางมากเพียงใด เพราะอู่หยางเทียนหมิงยังต้องการที่จะกลับมาอยู่ในอำนาจอีกครั้ง และเมื่อถึงครานั้น เขาคนนี้จะสามารถเดินออกจากคุกได้อย่างสง่างาม

ทว่าเรือนจำย่อมไม่ใช่ที่อยู่ของคนดี มันเต็มไปด้วยอาชญากรจากทุกหนทุกแห่ง และอู่หยางเทียนหมิงก็เป็นผู้ที่ไม่เคยต้องประสบพบเจอกับความโหดร้ายอะไรเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งพ่อของเขาเองก็ยังล้มละลายตั้งแต่นั้นมา เขาจึงต้องทนทุกข์ทรมานกับการปฏิบัติที่ไร้มนุษยธรรมในเรือนจำแห่งนี้

เรือนจำเปลี่ยนให้คนที่เคยโอ้อวดวางมาดและหยิ่งผยองอย่างอู่หยางเทียนหมิงให้กลายเป็นคนมืดมนและอัปยศอดสู ชีวิตที่เคยมีแต่แสงสว่าง ตอนนี้กลับมีแต่ความมืดมิดไปเสียทุกด้าน และความมืดนั้นก็ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามากลืนกินอู่หยางเทียนหมิงดั่งห้วงนรกอันมืดมนของปีศาจ

……

ณ บ้านพักของฉินหยู

เย่เชียนเอนตัวลงนอนบนโซฟา ขาของเขาไขว้กันเอาไว้หลวม ๆ ปลายเท้ากระดิกไปมาอย่างสบายอกสบายใจ

“อะไรนะ ? เขาจะมาอยู่ที่นี่ด้วยเนี่ยนะ ?” จ้าวหยาพูดอย่างตกตะลึงเมื่อได้ยินฉินหยูบอกว่าเย่เชียนจะอยู่กับพวกเธอไปอีกสักระยะหนึ่ง

เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุข “หึ ๆ ต่อไปเราจะได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันแล้วนะสาวน้อย… เธออย่าเผลอใจมาหลงใหลในเสน่ห์ของฉันซะล่ะ”

“ไม่! ฉันไม่เอาด้วยหรอก” จ้าวหยาไม่ใส่ใจคำพูดของเย่เชียน เธอยังคงพูดกับฉินหยูอย่างดื้อดึง “เจ๊หยู… เจ๊ทำไมถึงยอมให้คนขี้โกงนี่มาอยู่กับเราที่นี่ล่ะ ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นเจ๊จะทำยังไง ? เค่อเอ๋อร์… พี่เห็นด้วยกับฉันใช่มั้ย ?”

หูวเค่อยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันน่ะยังไงก็ได้…”

ที่เธอตอบไปแบบนั้นเพราะเธออยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเย่เชียนมากกว่านี้ แต่เธอก็รู้ว่ามันคงจะไม่ง่าย ดังนั้นการอยู่ร่วมกันจึงเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการทำความความรู้จักกับเย่เชียน พวกเธอจะได้เห็นเย่เชียนในทุก ๆ วันและบางทีเขาอาจจะเปิดเผยบางสิ่งบางอย่างไม่มากก็น้อยโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“หยาเอ๋อร์… หยุดส่งเสียงเอะอะโวยวายซะที! เย่เชียนเป็นบอดี้การ์ดของฉันนะ เขามีหน้าที่ต้องคอยปกป้องพวกเราทั้งสามคน” ฉินหยูพูดอย่างจริงจัง

“บอดี้การ์ดเหรอ ?” จ้าวหยาถามด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในงานราตรี เธอก็คิดว่าคนอย่างเย่เชียนมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะปกป้องพวกเธอ ไม่เพียงแค่นั้น ดูเหมือนว่าทักษะของเขาจะดีเสียจนไม่สามารถเอาใครคนอื่นมาเปรียบเทียบกับเขาได้เลยแม้แต่น้อย และเมื่อเธอนึกย้อนกลับไปที่ครั้งแรกที่พบกับเย่เชียน เธอขู่เขาและบอกว่าเธอเป็นนักเทควันโด้ขั้นหก…

มิน่าล่ะเขาถึงนิ่งนัก ที่แท้คำขู่ของเธอในวันนั้นมันไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“เอาล่ะเย่เชียน ในเมื่อนายจะต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันที่นี่ ฉันก็มีกฎอยู่สองสามข้อที่อยากจะให้นายปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด ข้อแรก… ที่ชั้นสามน่ะเป็นห้องของฉันกับหยาเอ๋อร์ นายห้ามไปที่นั่นเด็ดขาด! ห้องนอนของนายอยู่ชั้นสอง ส่วนข้อสอง… ก่อนเข้าห้องน้ำทุกครั้งนายต้องเคาะประตูก่อน และข้อสุดท้าย… นายห้ามเดินไปไหนมาไหนในบ้านโดยไม่ใส่เสื้อผ้า อ้อ… อีกอย่าง นายก็จำเอาไว้ด้วยนะว่าห้ามพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาที่บ้านหลังนี้เด็ดขาด!” ฉินหยูพูดอย่างจริงจังและเคร่งขรึม

เย่เชียนไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เขานั่งฟังแต่โดยดีโดยมีเพียงพยักหน้าตอบเท่านั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน