ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 836

ตอนที่ 836 เดิมพัน

ว่ากันว่านิวยอร์กเป็นสวรรค์ของคนรวยและเป็นนรกสำหรับคนจนแล้วมันต่างอะไรกับเมืองปะกิ่งล่ะ? นับตั้งแต่ผู้ยิ่งใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยใช้นิ้วชี้เป็นวงกลมในแถบทะเลจีนใต้และกล่าวเอาไว้ว่าไม่ว่าแมวขาวหรือแมวดำก็สามารถจับหนูได้ทั้งนั้น ซึ่งเป็นทัศนคติและแนวคิดที่เปิดกว้างซึ่งไม่เพียงนำไปสู่การพัฒนาเศรษฐกิจคลื่นลูกใหญ่เท่านั้นแต่ยังทำลายแนวคิดการบูชาเงินทุนนิยมและแบ่งชนชั้นอย่างสมบูรณ์แบบ

ปังกิ่งมีประวัติศาสตร์นานกว่า 3,000 ปีและเป็นเมืองหลวงของจักรวรรดิ ดังนั้นกงล้อแห่งประวัติศาสตร์ได้บดขยี้ศักดิ์ศรีของราชวงศ์และความเสื่อมโทรมของราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิงจนเหลือเพียงร่องรอยของการบิดเบือนและเปลี่ยนไปจนทำให้คนรุ่นต่อไปถอนหายใจไปกับประวัติศาสตร์เหล่านั้น ในเมืองนี้ช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนนั้นมีมากจนยากที่คนทั่วไปจะดิ้นรนสู้ชีวิตเพราะคนรวยสามารถเพลิดเพลินกับการปรนนิบัติแบบจักรพรรดิในขณะที่คนจนทำได้เพียงแค่ทำงานหนักเพื่อดำรงชีพแบบวันต่อวัน

เย่เชียนนั่งอยู่ในรถสปอร์ตสุดหรู Porsche คันนี้แต่เขาไม่ได้มีความประทับใจหรือตื่นเต้นแต่อย่างใดเพราะอันที่จริงสำหรับเย่เชียนแล้วเงินตราเป็นเพียงฉากบังหน้าที่ฝังความรู้สึกผิดชอบชั่วดีและความรู้สึกของผู้คนได้ เขาเกิดมาในความทุกข์ยากและรู้ว่าการดำเนินชีวิตนั้นยากเพียงใด เย่เชียนไม่ได้พูดแต่มองไปข้างหน้าอย่างเงียบๆและยังคงนึกภาพของชายคนนี้ที่อยู่ข้างๆเขาในใจอย่างลับๆ

ชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่ได้พูดด้วยและมีเพียงรอยยิ้มที่มุมปากของเขาเท่านั้น มีคนบอกเขาว่าเย่เชียนนั้นเป็นคนที่รับมือยากและเขาก็ไม่เชื่อแต่เนื่องจากการแสดงออกของเย่เชียนในตอนนี้ดูเหมือนจะหยิ่งยโสมากแต่ในความเห็นของเขานี่เป็นการแสดงที่โง่เขลาเท่านั้นเพราะตราบใดที่เขาใช้ความพยายามในการกระตุ้นเย่เชียนเพียงเล็กน้อยเย่เชียนก็จะถูกเขาหลอกอย่างสมบูรณ์แบบ

สถานที่แห่งนี้อยู่ห่างออกไปเพียงแค่สามกิโลเมตรเท่านั้นแต่รถสปอร์ตคันนี้กลับใช้เวลามากกว่าสิบนาทีเพื่อมาที่นี่ “ที่นี่เป็นไงบ้าง?” ชายหนุ่มเหลือบมองเย่เชียนและถามแน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวกับการตกแต่งและสไตล์ของที่แห่งนี้แต่อย่างใด

“เฉยๆ!” เย่เชียนพูดเบาๆ

ชายหนุ่มก็ยิ้มเล็กน้อยและเดินเข้าไปในผับบาร์และเย่เชียนก็เดินตามเขาไป ทั้งสองนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเพราะผู้ชายคนนี้แต่งตัวไม่เหมือนใครและไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาก็ต้องตกเป็นเป้าหมายของบรรดาผู้หญิงที่ต้องการจะประจบสอพลอ แต่เย่เชียนนั้นสวมเครื่องแต่งกายลำลองที่ดูเรียบง่ายแต่เย่เชียนก็ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้เพรราะสิ่งที่เขาต้องการนั้นไม่ใช่ความอิจฉาริษยาของคนอื่นที่มีต่อเขาและเขาก็แค่ทำในสิ่งที่เขาสบายใจเท่านั้น

ภายในผับบาร์คนไม่เยอะมากและบนเวทีของผับก็มีหญิงสาวร้องเพลงอยู่พร้อมด้วยมือกลองและมือกีตาร์ ซึ่งควรจะเป็นนักร้องประจำของผับบาร์ที่นี่ ที่ปักกิ่งนั้นสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้มากที่สุดเพราะมีผู้คนมากมายที่ต้องการพัฒนาสู่วงการบันเทิงภาพยนตร์และโทรทัศน์ อย่างไรก็ตามท่ามกลางกระแสน้ำอันยิ่งใหญ่ของเมืองศิวิไลแล้วก็มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถสำเร็จได้? หลายคนจมอยู่ใต้เมืองนี้และบางคนละทิ้งอุดมการณ์และความทะเยอทะยานและออกจากที่นี่ไปในที่สุดแต่ก็ยังมีบางคนที่ยังคงยืนกรานในความฝันแต่ทรยศต่อความจริงและไม่อยากที่จะยอมรับมัน

ด้านข้างมีโต๊ะอยู่สองโต๊ะและดูเหมือนคนเหล่านั้นจะยังเป็นนักเรียนชั้นมัธยมต้นอยู่และพูดเสียงดังจนทำให้ผับบาร์ดูครึกครื้นขึ้นเล็กน้อย เมื่อเดินผ่านพวกเขาไปเย่เชียนก็พยายามตั้งใจฟังและพบว่านักเรียนเหล่านี้กำลังพูดถึงข่าวการเมืองและอดยิ้มไม่ได้เพราะบางทีนี่อาจเป็นความเน่าเฟะของปักกิ่งเพราะไม่ว่าจะชายหรือหญิงและผู้ใหญ่หรือเด็กก็ตามดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังคงถกเถียงกันถึงหัวข้อนี้เสมอ

ในตอนนี้ชายหนุ่มก็นั่งลงบนที่นั่งข้างๆและเขาไม่ได้ถามเย่เชียนว่าต้องการอะไรหรือยังไงแต่เลือกที่จะสั่งเบียร์หลายขวดและผลไม้สองสามจานด้วยท่าทางที่ดูโออ่าเกินคำบรรยาย

เย่เชียนไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงดื่มเบียร์เงียบๆและฟังเพลง เย่เชียนไม่ได้ถามว่าผู้ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครหรือทำไมเขาถึงรู้จักตนราวกับว่าทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลย

“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าผมเป็นใคร?” ในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวแล้วจึงเอ่ยปากพูดขึ้น

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มเบาๆและหันไปมองแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณเป็นฝ่ายมาหาผมคุณก็น่าจะบอกโดยที่ผมไม่ต้องถามไม่ใช่เหรอ..แต่ถ้าคุฯไม่อยากบอกแล้วผมจะถามไปทำไม”

ชายหนุ่มก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่งและในทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด “ผมชื่อฉินเยว่” ชายหนุ่มผู้ลึกลับพูด

“ฉินเยว่?” เย่เชียนก็พึมพำและหลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเขาก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับชายผู้นี้เลย “แต่งตัวเหมือนพระเอกในนวนิยายเลย”

“นั่นเป็นแค่นวนิยาย..แต่ผมมีตัวตนอยู่จริง” ฉินเยว่พูด “คุณไม่ต้องการรู้เลยเหรอว่าผมเป็นใครและต้องการอะไรจากคุณ?”

“มันสำคัญด้วยเหรอ?” เย่เชียนพูด

ฉินเยว่ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ตามที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด..ลูกชายของเย่เจิ้งหรานมีนิสัยเหมือนพ่อของของเขาจริงๆ..ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกคุณก็ได้ว่าผมมาที่นี่เพื่อฆ่าคุณในวันนี้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน