ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 841

841 /1358

ตอนที่ 841 สถานการณ์ผลิกกลับ

เมื่อเห็นหม่าห่าวยู่เป็นเช่นนี้แล้วความโกรธภายในดวงตาของหม่าเต๋อหงก็ปะทุขึ้นเพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันมานานหลายปีในฐานะปู่กับหลานแต่มันกลับไม่สามารถเทียบได้กับคนที่ช่วยชีวิตอย่างเย่เชียนได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนี้เย่เชียนจงใจวางแผนเอาไว้ล่วงหน้าหรือไม่เพราะทหารรับจ้างที่สนุกกับการไล่ฆ่าคนไปวันๆนั้นไม่สามารถเทียบได้กับทหารที่แท้จริงและหม่าเต๋อหงก็เชื่ออย่างนั้น

“ผมคิดว่าการให้เกียรติผมถึงขนาดนั้นก็เพราะว่าผมยังมีค่าให้ใช้งานอยู่แต่ทำไมประเทศถึงไม่คิดให้อำนาจกับผมบ้างล่ะ?..มันจะมีสักกี่คนที่เต็มใจจะใช้ชีวิตแบบนี้..ใช่ผมเป็นทหารรับจ้างแต่ผมก็ภูมิใจเพราะทหารของจีนหลายล้านคนมันจะมีสักกี่คนที่กล้าทำสิ่งที่อยู่เบื้องหลังของรัฐบาลกัน?..ผมไม่ได้โอ้อวดหรืออะไรแต่ผมมั่นใจมากว่าถ้าหากวัดกันที่กำลังพลจำนวนๆเท่าๆกันล่ะก็มันไม่มีกองทัพหรือหน่วยไหนๆในโลกใบนี้ที่เก่งเท่าองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าของผมหรอก!” เย่เชียนพูดอย่างภาคภูมิใจ

อันที่จริงไม่มีใครสามารถปฏิเสธเรื่องนี้ได้เพราะความสามารถในการสู้รบของเขี้ยวหมาป่านั้นก็เป็นสิ่งที่แม้แต่ประเทศสหรัฐอเมริกาและหลายๆประเทศในสหภาพยุโรปต่างก็ชื่นชมและไม่ว่าจะเป็นการสู้รบในป่าหรือการสู้รบในทะเลทรายก็ตามและไม่ว่าจะเป็นความสามารถในการต่อสู้เดี่ยวหรือการรบแบบกองกำลังนั้นองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าก็เหนือกว่าใครๆ

เย่เชียนนั้นยอมปล่อยให้คนอื่นดูถูกเขาได้แต่เขาจะไม่ยอมให้คนอื่นดูถูกองค์กรและพี่น้องของเขาเพราะสำหรับเย่เชียนแล้วเขี้ยวหมาป่าคือความเชื่อและความสามารถที่สร้างขึ้นโดยพี่น้องของพวกเขาและไม่มีใครมีสิทธิ์หรือคุณสมบัติที่จะมาดูถูกได้

ก่อนหน้านี้เย่เชียนได้ยินเย่เจียอู๋พูดว่าหม่าเต๋อหงตัดความสัมพันธ์ไปตั้งแต่เย่เจิ้งหรานเสียชีวิตลง ซึ่งเย่เชียนก็คิดว่าหม่าเต๋อหงจะเป็นผู้อาวุโสที่คู่ควรแก่การยกย่องแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ต่างกันอะไรกับคนเฒ่าคนแก่ที่หัวโบราณ

“จริงเหรอ?” หม่าเต๋อหงยิ้มอย่างดูถูกและพูดว่า “คุณคิดว่าองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าเป็นกองกำลังพิเศษที่ทรงพลังที่สุดในประเทศจีนงั้นเหรอ?..หึ..องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าที่คุณภาคภูมิใจมันก็เป็นเพียงกลุ่มอาชญากรแค่นั้นแหละ..ถ้ารัฐบาลต้องการกำจัดล่ะก็มันแทบไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย”

จิตใจของเย่เชียนก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปชั่วครู่และเมื่อนึกถึงสิ่งที่หม่าห่าวยู่พูดแล้วเย่เชียนก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “นั่นคุณหมายถึงหน่วยพิทักษ์มังกรอะไรทำนองนั้นใช่มั้ย..ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยเห็นว่าพวกเขาเป็นกองทัพแบบไหนแต่ผมก็กล้าที่จะยืนยันว่ามันไม่มีกองทัพใดในโลกนี้ที่สามารถเผชิญหน้ากับองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าของผมได้โดยไม่ต้องสูญเสียมากกว่าสิ่งที่ได้เลย”

“นี่คุณรู้จักหน่วยพิทักษ์มังกรด้วยงั้นเหรอไม่เลวเลย” หม่าเต๋อหงพูด “บอกผมมาว่าจุดประสงค์ของคุณในการเข้าหาห่าวยู่โดยเจตนาคืออะไร”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มอันเย็นชาว่า “จงใจเข้าหางั้นเหรอ?..คนอื่นอาจจะคิดว่าการเข้าหาพวกคุณนั้นเป็นประโยชน์อย่างมากก็ตามแต่ในสายตาของผมมันไร้สาระสิ้นดี..สิ่งที่ผมต้องการคือการต่อสู้ด้วยกำลังและความสามารถของตัวเอง..เมื่อคุณคิดแบบนั้นก็ดูเหมือนเราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องคุยกันอีก..ลาก่อนครับ!”

ทันทีที่คำพูดจบลงเย่เชียนก็หันกลับและกำลังจะเดินจากไปเพราะสำหรับคนที่ไม่เคารพตัวเองและองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าแล้วเย่เชียนก็รู้สึกว่ามันไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกับคนๆนั้นอีกต่อไปและถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพ่อทูนหัวของพ่อตัวเองก็ตามแต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

“คุณคิดว่าที่นี่คือที่ไหน..มันไม่ใช่ที่ที่คุณต้องการจะมาก็มาและจะไปตอนไหนก็ได้ที่คุณต้องการงั้นเหรอ?” หม่าเต๋อหงตะโกนและพูด

“ไม่มีที่ไหนในโลกนี้ที่จะหยุดผมได้..ผมสามารถเดินเข้าเดินออกCIAของสหรัฐได้อย่างอิสระแล้วนับประสาอะไรกับที่นี่?” เย่เชียนหยุดและพูดโดยไม่หันหลังกลับและเดินไปออกไปข้างนอก

นายพลผู้ทรงศักดิ์แต่กลับถูกทหารรับจ้างข่มขู่ดังนั้นหม่าเต๋อหงจึงไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขานั้นไม่กังวลความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชียน,หวงฟู่ชิงเตี๋ยนและหูวหนานเจียงอีกต่อไปเพราะเขาต้องสั่งสอนบทเรียนให้กับเย่เชียนในวันนี้ไม่เช่นนั้นศักดิ์ศรีของทหารแห่งชาติของจีนจะเป็นอย่างไร? แบบนี้ประเทศจีนจะไม่ถูกรุกรานในอนาคตหรือ?

หม่าเต๋อหงตะโกนและทหารยามสองคนก็เล็งปืนไปที่เย่เชียนทันทีแล้วตะโกนว่า “หยุด..ถ้าขยับผมจะยิง!”

หม่าห่าวยู่ก็ถึงกับตกตะลึงและเป็นกังวลอย่างมากเพราะเย่เชียนเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้และเขาก็ชื่นชอบเย่เชียนมาก ดังนั้นเขาจะปล่อยให้ปู่ของเขาฆ่าเย่เชียนได้อย่างไร? เขารู้ดีว่าในที่แห่งนี้ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะถูกฆ่าตายแต่มันก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อยอยู่ดี “คุณปู่!..คุณปู่สอนให้ผมตอบแทนบุญคุณไม่ใช่เหรอ..แบบนี้คุณปู่จะฆ่าผู้มีพระคุณของผมได้ยัง?” หม่าห่าวยู่พูดอย่างเร่งรีบ

“หุบปาก!..เอ็งไม่มีสิทธิ์พูด!” หม่าเต๋อหงตะโกนและการแสดงออกของเขาก็ดูจริงจังมาก ซึ่งในครอบครัวนี้หม่าห่าวยู่เป็นมารตัวน้อยที่ไม่กลัวฟ้าดินแต่กลัวหม่าเต๋อหงผู้นี้อย่างมาก

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็หันกลับมาอย่างช้าๆและมองดูทหารยามสองคนที่จ่อปืนมาที่เขาและหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็เหลือบมองหม่าห่าวยู่และพูดว่า “ปู่ของเอ็งพูดถูก..นี่มันไม่ใช่เรื่องของเอ็งเพราะงั้นอย่าเข้ามายุ่ง” เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนหม่าห่าวยู่ก็เหลือบมองไปที่หม่าเต๋อหงด้วยความขุ่นเคืองแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป

“ถึงแม้ว่าการป้องกันของที่นี่จะดูเข้มงวดมากแต่ถ้าผมต้องการจะออกจากที่นี่มันก็ไม่มีใครหยุดผมได้” เย่เชียนเหลือบมองไปที่ทหารยามทั้งสองแล้วพูดเบาๆ “คุณรู้มั้ยว่าผมเกลียดอะไรมากที่สุด?..ผมเกลียดคนที่จ่อปืนมาที่ผม..คนที่เคยทำแบบนี้ทุกคนไปลงนรกกันหมดแล้วเพราะงั้นพวกคุณอยากตามไปด้วยมั้ย?”