ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 842

ตอนที่ 842 ความแตกต่าง

เมื่อหูวหนานเจียงและหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเสนอให้มีการแต่งตั้งยศจอมพลให้กับเย่เชียนนั้นหม่าเต๋อหงเป็นคนที่คัดค้านอย่างมากและเขาก็ไม่สนใจว่าเย่เชียนจะมีประโยชน์มากแค่ไหนและไม่ว่าจอมพลคนนี้จะเป็นเพียงชื่อหรืออำนาจที่แท้จริงก็ตามแต่สำหรับเขาแล้วการได้รับยศเช่นนี้ในฐานะทหารรับจ้างแล้วย่อมเป็นการดูถูกทหารจีนอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทว่าผลโหวตเป็นเอกฉันท์เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเห็นด้วยเท่านั้น

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ชื่นชมเย่เชียนแต่อย่างใดเพราะเขาเองก็ชื่นชมการกระทำของเย่เชียนจริงๆ อย่างไรก็ตามคนที่ไม่มีความรักชาติและไม่มีความรับผิดชอบและจิตสำนึกในภารกิจก็ไม่สมควรที่จะถูกเรียกว่าเป็นทหารสำหรับเขา

เมื่อเห็นว่าเย่เชียนหยิบกริชฉีจือเต๋าออกมาหม่าเต๋อหงก็ประหลาดใจอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะอายุของเย่เชียนที่ห่างกับเย่เจิ้งหรานเกินไปเขาก็คงจะคิดว่าเย่เชียนกับเย่เจิ้งหรานนั้นเป็นคนๆเดียวกันอย่างแยกไม่ออกและถึงแม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนแรกแต่หม่าเต๋อหงก็รู้ดีว่าเย่เจิ้งหรานนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อเขาต่อสู้กับฟู่จื้อซาน

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เชียนยังอายุน้อยเกินไปเขาก็คงจะคิดว่าเย่เชียนเป็นคนที่ขโมยกริชเล่มนั้นไปจากเย่เจิ้งหรานไปแล้ว อย่างไรก็ตามเนื่องจากกริชฉีจือเต๋าปรากฏตัวต่อหน้าเขาดังนั้นเขาจึงต้องไปบอกตระกูลเย่โดยเร็วที่สุดต่อให้เขาจะไม่ค่อยพอใจเย่เจียอู๋มากนักก็ตาม

หม่าเต๋อหงก็หันไปมองหม่าห่าวยู่และตะโกนเสียงดังว่า “กลับไปที่ห้อง..จากนี้ไปเอ็งห้ามออกไปไหนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉันก่อนไม่งั้นฉันจะลงโทษเอ็ง!”

หม่าห่าวยู่ทำหน้าบึ้งเล็กน้อยและลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจและเดินขึ้นไปชั้นบน อย่างไรก็ตามเขาจะไม่กังวลกับคำพูดของหม่าเต๋อหงอย่างจริงจังเพราะเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลหม่าและพูดกันตามตรงว่าอนาคตของตระกูลหม่านั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อว่าหม่าเต๋อหงจะโหดร้ายกับเขาเช่นนั้นจริงๆ

หลังจากที่เห็นหม่าห่าวยู่จากไปหม่าเต๋อหงก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาเย่เจียอู๋ทันที ซึ่งหมายเลขที่คุ้นเคยนี้ไม่มีการติดต่อมาเป็นเวลา 20 ปีแล้ว หากเหตุการณ์นี้ไม่เกิดขึ้นหม่าเต๋อหงก็คงจะไม่โทรหาเย่เจียอู๋อย่างแน่นอน เมื่อเริ่มโทรออกเสียงของเย่เจียอู๋ก็ดังมาจากฝั่งตรงข้ามทันที “ว่าไงตาแก่..ในที่สุดแกก็โทรมาหาฉันได้สักที” เย่เจียอู๋

“ฮึ่ม!” หม่าเต๋อหงสูดลมหายใจอย่างเย็นชาและพูดว่า “วันนี้ที่ฉันโทรหาแกก็เพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง..ฉันเห็นกริชฉีจือเต๋า”

“หนึ่งในเจ็ดศาสตราวุธมหัศจรรย์น่ะเหรอ?..แกแน่ใจหรือว่านั่นคือฉีจือเจ๋าจริงๆ?..แกจำผิดหรือเปล่า?” เย่เจียอู๋ตกใจและถามด้วยความประหลาดใจ

“ฉันไม่ได้แก่และเลอะเลือนเหมือนแกหรอกนะ..ตาและสมองของฉันยังปกติอยู่มันคือกริชฉีจือเต๋าอย่างแน่นอน” หม่าเต๋อหงพูด

“แกเห็นที่ไหน” หัวใจของเย่เจียอู๋สั่นไหวอย่างชัดเจน

“ที่บ้านของฉันนี่แหละ” หม่าเต๋อหงพูด “ก็ชายหนุ่มที่ช่วยห่าวยู่ในผับบาร์เอาไว้เขามาที่บ้านของฉันวันนี้และฉีจือเต๋าก็อยู่กับเขา..ว่าแต่ตอนที่มันหายไปเจิ้งหรานไม่ได้พูดอะไรเลยเหรอ..เขาไม่ได้บอกแกเลยงั้นหรือ?”

“ไม่เลย” เย่เจียอู๋พูด “เมื่อเจิ้งหรานกับฟู่จื้อซานต่อสู้กันฉันก็รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้นำกริชฉีจือเต๋าออกมาใช้จนเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร..ฉันขอถามก่อนแล้วชายหนุ่มคนนั้นล่ะตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”

“ไปแล้ว” หม่าเต๋อหงพูด “ทักษะและความสามารถของชายหนุ่มคนนี้ยอดเยี่ยมมากและดูเหมือนว่าเขาน่าจะฝึกศิลปะการต่อสู้ตำรับโบราณด้วย..ตาแก่ถ้าฉันไม่ได้เห็นฉีจือเต๋าจริงๆล่ะก็ชีวิตนี้ฉันคงไม่โทรไปหาแกหรอก..แกมันเห็นแก่ตัวทั้งๆที่รู้ว่าเจิ้งหรานได้รับบาดเจ็บแกกับเย่เจิ้งเซียงยังไม่ออกมาช่วยเขาแต่ยังบังคับให้เขาสู้ต่อจนตาย..อีกอย่างแกกลับปล่อยให้ลูกของเจิ้งหรานหายไปอีก..ชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้แก”

เย่เจียอู๋พูดพร้อมกับถอนหายใจยาวๆว่า “เฮ้อ..หลายปีมาแล้วแกก็ยังโกรธอยู่อีกงั้นเหรอ..มันเป็นความจริงที่ฉันทำผิดในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแต่มันก็ผิดพลาดไปแล้วแกต้องการให้ฉันทำยังไง..ฉันเองก็จะส่งตระกูลเย่ให้กับเจิ้งหรานแต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถแบกรับภาระของตระกูลเย่ได้เพราะงั้นเจิ้งเซียงจึงเป็นความหวังเดียวสำหรับตระกูลเย่ของฉัน..อีกอย่างความสามารถของฟู่จื้อซานนั้นก็โด่งดังในโลกศิลปะการต่อสู้ตำรับโบราณดังนั้นยกเว้นเจิ้งหรานแล้วใครจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้..แน่นอนว่าเจิ้งเซียงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลยแล้วแบบนี้แกจะให้ฉันส่งเจิ้งเซียงไปตายอย่างงั้นเหรอ?”

“แล้วแกยินดีที่จะส่งเจิ้งหรานไปตายงั้นเหรอ..เขาเป็นลูกชายแท้ๆของแกและเขาก็บาดเจ็บอยู่ในตอนนั้นแต่แกกลับปล่อยให้เขาไปสู้..แกไม่นึกถึงผลที่จะตามมาบ้างเหรอ” หม่าเต๋อหงพูดอย่างรุนแรง

“ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนผิดแต่ตอนนั้นฉันไม่มีทางอื่นแล้ว..ตระกูลเย่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีทายาท” เย่เจียอู๋พูด

“ฮึ่มหลายปีผ่านไปแกก็ยังไม่รู้อีกว่าตัวเองผิดตรงไหน..ฉันรู้จักแกมานานหลายปีแล้วและคนแบบแกก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับหม่าเต๋อหงคนนี้เลย..แกเป็นความอัปยศในชีวิตของฉันจริงๆ” หม่าเต๋อหงตัวสั่นด้วยความโกรธเพราะถ้าหากเย่เจิ้งหรานไม่ต้องออกไปต่อสู้เขาก็คงไม่ตาย เย่เจิ้งหรานนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งในโลกศิลปะการต่อสู้ตำรับโบราณแต่เขากลับจบลงด้วยชะตากรรมเช่นนั้นแล้วจะยอมรับได้อย่างไรและยิ่งไปกว่านั้นเย่เจิ้งหรานคือลูกบุญธรรมของเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน