ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 845

ตอนที่ 845 ไม่ใช่ศัตรูไม่ใช่มิตรสหาย

“ทัศนคติของคุณไม่ธรรมดาเลย” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มและหยิบนามบัตรออกมาจากเสื้อของเขาแล้วยื่นให้และพูดว่า “นี่คือนามบัตรของผม..คุณสามารถไปทำงานที่สถานบันเทิงภายใต้บริษัทเครือน่านฟ้ากรุ๊ปได้ทุกที่..ถ้าใครถามก็แนะนำตัวไปแล้วผมจะไปจัดการให้เอง..ถ้าคุณยังสามารถอดทนกับวงการบันเทิงสกปรกๆแบบนี้ได้ผมก็จะช่วยคุณเอง”

หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เพิกเฉยต่อท่าทางที่ดูสงสัยของนักร้องสาวและลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป แม้กระทั่งชื่อของเธอเย่เชียนก็ไม่ได้ถามเลยและเย่เชียนก็ไม่ต้องการอย่างอื่นเพราะเขาเพียงเพื่อให้เธอสามารถรักษาความพากเพียรและทัศนคติของเธอในแวดวงบันเทิงนี้ต่อไปได้ หากเธอยังสามารถทำได้เย่เชียนก็เต็มใจที่จะช่วยเธอและหลังจากนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเอง

หลังจากออกจากประตูบาร์เย่หานหลินก็บอกลาเย่เชียนและเดินจากไปแต่เย่เชียนก็ไม่ได้ถามเขาว่าจะไปไหนหรือทำอะไรเพราะสิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญสำหรับเย่เชียนแต่เย่เชียนแค่รู้ว่าเย่หานหลินกำลังจะจัดการกับหูชิฟาน ดังนั้นเขาไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเย่หานหลินจะใช้วิธีการแบบใดเพราะแค่ต้องการบรรลุผลที่เขาพอใจก็เท่านั้น

ขณะที่เย่เชียนกำลังจะจากไปเย่เชียนก็เหลือบมองอย่างไม่ได้ตั้งใจและเห็นเสียงที่คุ้นเคยแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาและคิดว่าโลกนี้ช่างเล็กจริงๆเพราะในที่สุดเขาก็ได้พบกับซือจื้อที่นี่ดังนั้นเย่เชียนจึงฉีกยิ้มและเมื่อเขากำลังจะเดินเข้าไปเขาก็เห็นชายหนุ่มสองสามคนกำลังเดินไปทางซือจื้อพอดี

มุมปากของเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มที่มีความสุขเพราะดูเหมือนว่าพระเจ้ากำลังเข้าข้างเขาเช่นกัน ซึ่งโอกาสที่จะได้เป็นฮีโร่ทำความดีในเวลาที่เหมาะสมนั้นเป็นโอกาสที่หายากมาก

ชายหนุ่มสองสามคนเดินไปที่ด้านข้างของซือจื้อและในไม่ช้าพวกเขาก็ถกเถียงกันแต่การแสดงออกของซือจื้อนั้นไม่ได้มีความกลัวเลยแม้แต่น้อยและดูเหมือนว่าเธอคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้อย่างมาก นอกจากนี้เธอยังคงได้รับการสนับสนุนจากชางกวนเจ้อ ในเมืองปักกิ่งอีกด้วยอิทธิพลของตระกูลชางกวนแล้วก็น่าจะมีอยู่ไม่กี่คนที่กล้ารุกรานเธอ

เมื่อเห็นว่าเวลานี้เป็นโอกาสที่เหมาะสมแล้วเย่เชียนก็เดินเข้าไปอย่างรวดเร็วและเตะชายหนุ่มที่กำลังเดินไปหาซือจื้อโดยไม่บอกไม่กล่าวใดๆ มีเพียงเสียง “ปัง” และชายหนุ่มก็กระเด็นออกไป

จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองซือจื้อและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนว่าเราถูกลิขิตให้มาพบกันจริงๆ”

ซือจื้อก็ฉีกยิ้มเบาๆและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่ามันคือโชคชะตาหรือมีใครที่จงใจจัดฉากเอาไว้หรือเปล่า..ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ดีถ้าหากมีสุภาพบุรุษฮีโร่ออกมาปกป้องแบบนี้แต่มันก็ดูล้าสมัยไปหน่อย”

เย่เชียนก็ถึงกับผงะเล็กน้อยเพราะดูเหมือนว่าซือจื้อจะเข้าใจผิดว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของเขาเอง เมื่อคิดเช่นนั้นเย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณจะเข้าใจผมผิดไปนะ..ถึงแม้ว่าผมอยากจะเข้าใกล้คุณจริงๆก็ตามแต่ผมก็ไม่คิดที่จะใช้วิธีที่โง่เง่าแบบนั้นอย่างแน่นอน”

ซือจื้อก็ยิ้มอย่างเฉยเมยและไม่พูดอะไรอีก

“ในเมื่อเรามีชะตากรรมร่วมกันแบบนี้คุณก็ไม่ควรจะปฏิเสธนะ..คุณต้องไปดื่มกับผม” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มที่เขาคิดว่ามีเสน่ห์

“ได้สิ” ซือจื้อยิ้มเล็กน้อยและตกลง อันที่จริงแล้วเธอยังต้องยอมรับเลยว่าถึงแม้เธอจะไม่ต้องการแต่เย่เชียนก็น่าสนใจมากสำหรับเธอ ซึ่งถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ตอนนี้เสน่ห์ของเย่เชียนนั้นมีผลต่อเธออย่างมาก

การโจมตีของเย่เชียนไม่ได้รุนแรงนักและชายหนุ่มก็พยายามจะลุกขึ้นและมองดูเย่เชียนอย่างโกรธเกรี้ยวแล้วพูดว่า “เฮ้ยแก..กล้าทำฉันงั้นเหรอ?”

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมจะไม่กล้า?..เมืองหลวงนี้ไม่ใช่เมืองของนาย..นายคิดว่าทุกคนจะต้องกลัวนายงั้นเหรอ..เธอคือผู้หญิงของฉันถ้านายกล้าแตะต้องเธอล่ะก็นายจะโดนมากกว่านี้”

“แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร..ในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่มีใครกล้าท้าทายตระกูลชางกวน..ฉันชางกวนหยานยู่” ชายหนุ่มพูดด้วยความโกรธ

ชางกวนหยานยู่? นั่นไม่ใช่น้องของชางกวนเจ้อเหรอ? คนที่เย่เชียนคุยกับฉีเยว่เมื่อกี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของซือจื้อกับพี่ชายของเขาเลยเหรอ? เขามารุกรานแฟนของพี่ชายตัวเองซึ่งมันตลกจริงๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน