ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 846

ตอนที่ 846 ชายชาติทหารและความรักชาติ

ถึงแม้ว่าซือจื้อจะไม่เคยพบเจอหม่าเต๋อหงก็ตามแต่เมื่อมองดูสถานการณ์ตรงหน้าแล้วเธอก็รู้ว่าเขาจะต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่มีอิทธิพลอย่างมาก แต่เนื่องจากหม่าเต๋อหงสวมชุดปกปิดเอาไว้จึงทำให้ซือจื้อไม่สามารถบอกได้ว่าตัวตนของเขาคืออะไรแต่โดยธรรมชาติแล้วเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาที่จะสามารถเรียกทหารอาวุธครบมือจำนวนมากท่ามกลางเมืองหลวงแห่งนี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นชางกวนหยานยู่ยังไม่สามารถที่จะเผชิญหน้ากับเขาได้เลยแม้แต่น้อยซึ่งเพียงพอที่จะพิสูจน์ทุกสิ่งแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเย่เชียนไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกันที่จะมีความสัมพันธ์แบบนี้กับบุคคลระดับนี้ แต่การที่เย่เชียนเป็นแค่ผู้จัดการสาขาในเมืองปักกิ่งนั้นสถานะของเขาก็ดูน้อยไปหน่อยไม่เหมาะสมกับสิ่งเหล่านี้ ซึ่งมันทำให้ซือจื้อสนใจเย่เชียนมากขึ้นเรื่อยๆและรู้สึกว่านั้นลึกลับเกินไปจนน่าค้นหา

หม่าห่าวยู่ก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชาย..พี่เหมาะสมที่จะเป็นพี่ชายของผมจริงๆ”

เย่เชียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และไม่ได้ตอบ ซึ่งพ่อของเขาเป็นลูกบุญธรรมของหม่าเต๋อหงและในแง่ของลำดับครอบครัวแล้วเขามีศักดิ์เป็นพี่ชายของหม่าห่าวยู่จริงๆ

หม่าเต๋อหงก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วมองเย่เชียนจากหัวจรดเท้าแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “ตามที่คาดเอาไว้ไม่มีผิดลูกชายของเจิ้งหรานช่างเหมือนพ่อจริงๆ..ฉันต้องขอโทษเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้ด้วย..มากับฉันหน่อยเรากลับไปนั่งคุยกันดีๆเถอะ”

แม้ว่าเย่เชียนจะไม่แสดงความเคารพต่อหม่าเต๋อหงมากนักเนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เย่เชียนจึงไม่สบอารมณ์อย่างมาก “รอสักครู่เดี๋ยวผมขอจัดการเรื่องส่วนตัวก่อน” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็ดึงมือซือจื้อเดินออกไปและยิ้มอย่างขอโทษแล้วพูดว่า “ผมขอโทษจริงๆ..ดูเหมือนว่าวันนี้โชคชะตาจะทำให้ผมไม่ได้ดื่มกับคุณ”

“ฉันไม่หนีไปไหนหรอก” ซือจื้อยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูด

มุมปากของเย่เชียนก็กระตุกเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่มีอะไรที่ผมอยากได้แล้วไม่ได้..คุณไม่สามารถหนีไปจากผมได้หรอก..แล้วเจอกัน” หลังจากพูดเย่เชียนก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและสวมกอดซือจื้อพร้อมกับหอมแก้มเธอเบาๆ ซึ่งซือจื้อไม่ได้ขัดขืนเลยและดูเหมือนว่าเธอจะชอบเขาแล้วด้วยจนเย่เชียนอดหัวเราะในใจไม่ได้และคิดว่าเขาทำสำเร็จแล้ว

เขาไม่สนใจว่าซือจื้อจะรู้สึกอย่างไรกับเขาเพราะเขาไม่ได้มีความรู้สึกใดๆต่อซือจื้อเลยแม้แต่น้อยและผู้หญิงประเภทนี้ก็ไม่อาจดึงดูดความสนใจจากเย่เชียนได้ ซึ่งซือจื้อเป็นเพียงกุญแจสำคัญสำหรับการกำจัดชางกวนเจ้อเท่านั้นเพราะถ้าหากต้องการทราบข้อมูลเกี่ยวกับชางกวนเจ้อนั้นก็ต้องใช้เธอ

จากนั้นเย่เชียนก็หันกลับเกินไปหาหม่าเต๋อหงแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ”

หม่าห่าวยู่ก็ดึงเย่เชียนขึ้นรถไปโดยไม่รอให้หม่าเต๋อหงพูดและในไม่นานนักรถและเหล่าทหารติดอาวุธก็หายไปจากทางเข้าผับบาร์ เมื่อมองรถหลายคันที่จากไปซือจื้อก็ค่อยๆยิ้มออกมาและแน่นอนว่าตามสถานการณ์ปัจจุบันนั้นเธอคิดว่าเย่เชียนแข็งแกร่งกว่าชางกวนเจ้อมากและเสน่ห์ของเย่เชียนก็มากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัยจนซือจื้อเริ่มสนใจเขามากขึ้นเรื่อยๆ

“เสี่ยวเชียน..ให้ฉันเรียกเอ็งแบบนั้นได้มั้ย” หม่าเต๋อหงนั่งอยู่ตรงหน้าของเย่เชียนในห้องนั่งเล่นของบ้านตระกูลหม่าและพูดว่า “อย่าโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลย..ฉันแค่ไม่รู้ว่าเอ็งเป็นลูกของเจิ้งหราน..นอกจากนี้ในเมื่อเอ็งรู้ว่าฉันเป็นพ่อบุญธรรมแล้วทำไมเอ็งถึงไม่บอกฉันล่ะ?”

“อย่าพูดถึงความสัมพันธ์ของเราเลย..ผมขอถามอะไรคุณอย่างหนึ่งสิ” เย่เชียนพูด

“ถามมา” หม่าเต๋อหงพูด

“ในสายตาของคุณแล้วทหารรับจ้างคืออะไร” เย่เชียนถาม

“ปฏิเสธไม่ได้ว่าประสิทธิภาพการต่อสู้ขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าของเอ็งนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ..นอกจากนี้สิ่งนี้ก็ถูกบันทึกเอาไว้เป็นประวัติศาสตร์สงครามและเหตุการณ์สำคัญของโลก..ตัวอย่างเช่นในสงครามระหว่างสหภาพยุโรปกับโซเวียตนั้นมีการใช้ทหารรับจ้างจำนวนมากและประสิทธิภาพการต่อสู้ของพวกเขาแข็งแกร่งมาก..แน่นอนว่าทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าที่ถูกขนานนามว่าราชาแห่งโลกทหารรับจ้างนั้นไม่ได้มีแค่ชื่ออย่างแน่นอน” หม่าเต๋อหงพูด “ยังไงก็เถอะทหารรับจ้างมักจะเป็นเพียงองค์กรที่ทำสิ่งต่างๆเพื่อเงินโดยไม่มีความรักชาติและไม่คู่ควรกับการเรียกว่าทหารจริงๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน