ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 848

ตอนที่ 848 สู่สนามรบ

หมาป่ากินเนื้อแต่สุนัขกินขี้นี่คือความจริงที่เป็นนิรันดร์เพราะโลกใบนี้เป็นโลกที่คนอ่อนแอจะถูกผู้ที่แข็งแกร่งกลืนกิน

เมื่อหมาป่ารู้จุดประสงค์และเป้าหมายแล้วโลกจะยอมจำนนและหลับใหลอยู่ใต้เท้าของพวกมัน ความอดกลั้นไม่ได้น่ากลัวและมันก็สามารถทนกับความดูถูกและการเยาะเย้ย แต่สิ่งที่เลวร้ายก็คือการที่หมาป่าตัวนี้สูญเสียเป้าหมายของตัวเองและในที่สุดก็กลายเป็นสุนัขจรจัด แต่หมาป่านั้นมีชีวิตอยู่เพื่อพิชิตศัตรูทั้งหมดและพิชิตโลกที่อยู่ตรงหน้า

ในสมัยก่อน ณ ทวีปตะวันออกกลางฐานบัญชาการกลางขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่านั้นสมาชิกทุกคนจะได้รับการฝึกฝนที่โหดร้ายโดยครูฝึกอย่างมารุยามะมิซูกิที่คอยเฝ้าดูดวงดาวที่กำลังทะยายไปสู่ท้องฟ้าเหล่านี้และรอยยิ้มที่น่าพึงพอใจก็ก่อตัวขึ้นที่มุมปากของเธอเพราะองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าจำเป็นต้องพัฒนาและเหล่าผู้มากพรสวรรค์เหล่านี้ก็เป็นอนาคตของเขี้ยวหมาป่า ซึ่งดวงตาของมารุยามะมิซูกิในเวลานั้นเหลือบไปมองชายหนุ่มคนหนึ่งเป็นครั้งคราวและเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่ถึง 20 ปีและดวงตาของเขาก็มีความมุ่งมั่นและนี่คือชายหนุ่มที่เธอและกัปตันเทียนเฟิงพบในประเทศจีนที่เป็นเด็กขอทานเร่ร่อนที่ถูกดูถูกเหยียดหยามอยู่ข้างถนน ซึ่งมารุยามะมิซูกิเห็นบางสิ่งบางอย่างในตัวของเขาและนั่นก็คือการฆ่าฟัน

ในตอนนั้นเย่เชียนอยู่ในองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามาสามปีแล้วและเขาก็เคยชินกับการฝึกฝนที่โหดร้ายเช่นนี้ทุกวันและเขาก็กระตือรือร้นที่จะฝึกมากขึ้นเพราะด้วยวิธีนี้เขารู้สึกว่าเขาไม่ใช่ปรสิตและขยะสังคมอีกต่อไป อย่างไรก็ตามเขาก็กลัวที่จะทำภารกิจให้สำเร็จเพราะมันหมายความว่าเขากำลังจะไปที่สนามรบและเมื่ออยู่ในสนามรบชีวิตและความตายอาจไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้และต้องเผชิญกับการต่อสู้ที่โหดเหี้ยมที่สุดและการนองเลือดอย่างโหดเหี้ยม

มารุยามะมิซูกิเฝ้าดูเย่เชียนค่อยๆเติบโตทีละเล็กทีละน้อยเพราะเดิมทีเขาเป็นเด็กที่อ่อนแอแต่ในระยะเวลาเพียง 3 ปี เย่เชียนก็ได้กลายเป็นผู้ชายที่แท้จริงและแน่นอนว่าไม่ใช่ชายชาติทหารเพราะชายชาติทหารตัวจริงต้องมีประสบการณ์การต่อสู้ในสนามรบเพื่อเติบโตขึ้น

“รวมแถว!” มารุยามะมิซูกิก็ออกคำสั่งและสมาชิกเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ณ เวลานี้เขี้ยวหมาป่าเป็นเพียงองค์กรทหารรับจ้างระดับกลางเท่านั้นแต่ก็มีฐานทัพย่อยถึง 30 แห่งทั่วโลก

หัวใจของเย่เชียนก็เต้นแรงขึ้นทันทีและเห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะเริ่มปฏิบัติภารกิจและเมื่อมองไปที่ไป๋ฮวยที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วดวงตาของเย่เชียนก็แสดงความตื่นเต้นและความตึงเครียดและไป๋ฮวยก็ยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็เดินไปหาเย่เชียนและตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “นายกลัวมั้ย”

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาซึ่งอายุเท่าๆกันกับเขา

“ไม่ผิดหรอกที่นายจะกลัวเพราะถ้านายรู้ว่าตัวเองกลัวนายก็จะรู้วิธีป้องกันตัวเอง” ไป๋ฮวยพูด “เฉพาะผู้ที่กลัวความตายเท่านั้นที่สามารถมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้นได้”

เย่เชียนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองไป๋ฮวยด้วยความประหลาดใจและไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร นั่นหมายความว่าถ้าเขาไม่กลัวตายเขาก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้อย่างงั้นหรือ? เย่เชียนอยากจะถามแต่ก็ไม่พูดอะไรใดๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นไป๋ฮวยก็รู้ชัดเจนว่าเย่เชียนนั้นไม่เข้าใจดังนั้นเขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อนายอยู่ในสนามรบนายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด”

หลังจากพูดจบไป๋ฮวยก็เพิกเฉยต่อเย่เชียนและวิ่งตรงไปที่จุดรวมพลทันที จากนั้นเย่เชียนก็มองดูชายหนุ่มผู้นี้ซึ่งอายุเท่ากันกับเขาแต่เห็นได้ชัดว่าเขาดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าตัวเขาเองและเขาก็มักจะได้ยินเหล่าพี่น้องเขี้ยวหมาป่าพูดกันว่าไป๋ฮวยนั้นอยู่ในสนามรบมาหลายครั้งแล้วและเขาก็เป็นทหารที่เก่งมากและในเขี้ยวหมาป่าก็ไม่มีใครสามารถเทียบกับเขาได้ ซึ่งเขานั้นไม่มีเพื่อนและเขาก็ไม่ค่อยคุยกับผู้คนแม้แต่พี่น้องเขี้ยวหมาป่าด้วยกัน นิสัยของเขาค่อนข้างที่จะสันโดษและอาจเป็นเพราะเขาดีเกินไปพี่น้องคนอื่นๆก็ไม่ค่อยเต็มใจที่จะคุยกับเขานัก เพราะต่อหน้าเขาแล้วมีเพียงเย่เชียนเท่านั้นที่พูดคุยกับเขาแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร

กัปตันเทียนเฟิงเดินออกจากฐานไปและเหลือบมองไปที่สมาชิกเขี้ยวหมาป่าข้างหน้าเขาและพูดว่า “เราเพิ่งได้รับภารกิจมา..ทางตำรวจลิเบียขอให้เราช่วยพวกเขาในการลอบโจมตีกองกำลังติดอาวุธและฉันขออธิบายสถานการณ์นี้สั้นๆก่อนว่าผู้ก่อการร้ายกลุ่มนี้ล้วนเป็นทหารรับจ้างแนวหน้าของโลก..แดนนี่บอลล์ผู้นำของกองกำลังติดอาวุธทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการกองทหารต่างประเทศของสเปนในปี1982ปฏิบัติภารกิจระดับนานาชาติและหลบหนีจากสเปน..จากนั้นเขาก็ได้ก่อตั้งกองทัพทหารรับจ้างที่เชี่ยวชาญในการขายอาวุธผิดกฎหมายและนี่เป็นกองกำลังที่ทรงพลังมากและยังเป็นการต่อสู้ที่ยากที่สุดในประวัติศาสตร์ของเขี้ยวหมาป่าของเราด้วย..ดังนั้นฉันหวังว่าทุกคนจะคิดได้และแสดงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตัวเองออกมา..ส่วนข้อมูลเฉพาะฉันจะอธิบายให้ทุกคนทราบเกี่ยวกับรายละเอียดบนเครื่องบินในภายหลัง..ฉันจะกำหนดหน้าที่ของสมาชิกแต่ละคนในภารกิจนี้”

เมื่อเสียงของกัปตันเทียนเฟิงจบลงสมาชิกเขี้ยวหมาป่าทั้งหมดต่างก็ตื่นเต้นและเป็นกังวลไปพร้อมๆกันและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้ร่วมรบกับพี่น้องเหล่านี้และมันก็เป็นความฝันของพวกเขาอีกด้วยเพราะด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขาสามารถแสดงความแข็งแกร่งออกมาได้ อย่างไรก็ตามการสู้รบกับศัตรูดังกล่าวยังหมายความว่าพวกเขาจะต้องเสี่ยงมากขึ้นและพวกเขาจะเสียชีวิตลงเมื่อใดก็ได้

“เอาล่ะสหายคราวนี้พวกนายจะได้เป็นกัปตันทีม..ไป๋ฮวย,อู๋เต้อ,ไจแอนท์,เจสัน,เย่เชียน!..งานนี้จะถูกส่งต่อให้พวกนายและฉันก็หวังว่าพวกนายจะกลับมาพร้อมกับชัยชนะ..เราที่เหลือจะรอพวกนายกลับมาที่ฐานและดื่มไวน์ฉลองกัน!” กัปตันเทียนเฟิงพูด

เมื่อเสียงของกัปตันเทียนเฟิงจบลงหัวใจของเย่เชียนก็เต้นอย่างกะทันหันและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ออกทำภารกิจและได้ภารกิจที่ยากลำบากเช่นนี้จริงๆดังนั้นมันคงเป็นเรื่องโกหกที่จะบอกว่าเขาไม่กลัว ซึ่งไป๋ฮวยที่อยู่ข้างๆเย่เชียนก็รับรู้ถึงความกังวลใจของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงตบไหล่เย่เชียนเบาๆและส่งยิ่มให้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน