ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 849

ตอนที่ 849 หมาป่าตื่นขึ้นแล้ว

แดนนี่บอลล์เป็นอาชญากรอันดับต้นๆของโลกที่เป็นที่ต้องการตัวในระดับสากลซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับการค้าอาวุธที่ผิดกฎหมายและเขาก็มีกองทัพที่ทรงพลังจนทำให้หลายๆประเทศต้องสูญเสียนับไม่ถ้วน เมื่อไม่กี่วันก่อนแดนนี่บอลล์ได้นำกองทหารของเขาไปยังลิเบียเพื่อหารือเกี่ยวกับข้อตกลงด้านอาวุธกับกลุ่มติดอาวุธในท้องถิ่นและตำรวจลิเบียก็ได้ส่งตำรวจกับทหารจำนวนมากเพื่อต่อต้านพวกเขาจนพวกเขาประสบความสูญเสียอย่างหนักและในที่สุดพวกเขาก็ต้องหลบหนีข้ามประเทศไป

ด้วยความสิ้นหวังตำรวจลิเบียจึงต้องว่าจ้างองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าเพื่อช่วยพวกเขาจับตัวแดนนี่บอลล์

หลังจากที่เครื่องบินลงจอดที่สนามบินตริโปลีเมืองหลวงของประเทศลิเบียแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจท้องถิ่นก็พาพวกเขาไปยังเมืองเบงกาซีโดยตรงลิเบียเป็นประเทศทะเลทรายและมากกว่า 95% ของพื้นที่ทั้งหมดเป็นทะเลทรายและกึ่งทะเลทราย ซึ่งมีทรัพยากรน้ำมันที่อุดมสมบูรณ์และเนื่องจากการผลิตน้ำมันที่อุดมสมบูรณ์จึงเป็นประเทศการค้าที่สำคัญของประเทศต่างๆในยุโรปและมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างคนรวยและคนจนในประเทศ

รถก็มาจอดที่ค่ายทหารเฉพาะกิจในเมืองเบงกาซี “นี่เป็นแคมป์ชั่วคราวของเรา..ได้โปรดมากับพวกเราด้วยเดี๋ยวจะมีคนอธิบายรายละเอียดให้พวกคุณฟัง” เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลในการต้อนรับพูด

“ขอบคุณ!” ไป๋ฮวยพูดพร้อมพยักหน้า

ถนนที่นี่เป็นหลุมเป็นบ่อซึ่งต้องข้ามทะเลทรายแห่งนี้จนกว่าจะถึงค่ายซึ่งมันทำให้เย่เชียนดูเหมือนจะอยู่ในโลกใหม่อีกใบหนึ่งและหลังจากเดินทางมาหลายวันเย่เชียนก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ซึ่งเขาไม่ได้หลับสบายตลอดทางและร่างกายของเขาก็ปรับตัวได้ไม่เต็มที่จนเขาไม่รู้เลยว่าเขาอาเจียนไปกี่ครั้งแล้ว

เมื่อเข้าไปในเต็นท์แล้วก็มีคนอยู่ประมาณหนึ่งโหลซึ่งทุกคนเป็นทหารติดอาวุธครบมือและมีแผนที่ขนาดใหญ่ติดอยู่บนผนัง และรายละเอียดบนนั้นก็ชัดเจนมาก “รายงานครับท่าน!..ทีมทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามาถึงแล้ว!” เจ้าหน้าที่ต้อนรับพูด

ทหารที่ยืนอยู่ข้างๆแผนที่ก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันกลับมาอย่างช้าๆและมองทุกคน ซึ่งรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาและพูดว่า “แบบนี้เรียกว่าทหารอย่างงั้นเหรอ” ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของเย่เชียนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นการดูถูกเหยียดหยามเย่เชียน

เย่เชียนก็ผงะไปครู่หนึ่งและพยายามจะสะกิดแขนของไป๋ฮวยแต่เขาไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าคนอื่นเพราะอารมณ์ส่วนตัวของเขาเอง อย่างไรก็ตามไป๋ฮวยก็ยิ้มอย่างเฉยเมยและเหลือบมองไปที่เย่เชียนจากนั้นจ้องไปที่ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและพูดอย่างช้าๆว่า “พวกคุณไม่สามารถจัดการกับแดนนี่บอลล์ได้เพราะงั้นพวกคุณจึงร้องขอให้พวกผมมาช่วยไม่ใช่เหรอ? ”

ในดวงตาของทหารคนนั้นมีความโกรธเล็กน้อยและเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “หืม..ถึงยังไงพวกมันก็หนีไม่พ้นฝ่ามือผมหรอก..ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมรัฐบาลถึงขอให้พวกคุณเข้ามาแทรกแซงเพราะเรื่องแค่นี้พวกเราทำกันเองได้”

“มันจะเป็นแบบที่คุณพูดจริงๆเหรอ?” ไจแอนท์พูด “ผมคิดว่าพวกคุณเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าแดนนี่บอลล์นั้นร้ายกาจแค่ไหน..ไม่อย่างนั้นพวกคุณคงจะไม่เสียคนไปตั้งมากมายแต่พวกคุณก็ยังทำอะไรไม่ได้แบบนี้หรอก”

“หืม..ผมไม่เชื่อว่าทหารรับจ้างจะแข็งแกร่งและมีความสามารถมากกว่าทหารของกองทัพแห่งชาติอย่างพวกเราหรอก” นายทหารพูด “ผมล่ะอยากเห็นจริงๆว่าทหารรับจ้างมีอะไรดี”

“ถ้างั้นก็ต้องมาลองกันสักหน่อย” ไจแอนท์พูดอย่างภาคภูมิใจเพราะสำหรับเขาแล้วความยิ่งใหญ่ของเขี้ยวหมาป่านั้นไม่อาจถูกมองข้ามและหมิ่นประมาทได้ ดังนั้นการยั่วยุซ้ำๆของอีกฝ่ายเช่นนี้ไจแอนท์จะยอมรับได้อย่างไรไม่เช่นนั้นจะไม่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นหากเขาไม่แสดงความสามารถให้คนกลุ่มนี้เห็นจริงๆล่ะก็เกรงว่าการร่วมมือกันในอนาคตคงจะยากขึ้น

“ลองอะไร” นายทหารถาม

“ไม่ว่าจะเป็นทักษะการยิงปืนหรือการต่อสู้ก็ได้หมด..แล้วแต่พวกคุณเลย” ไจแอนท์พูดอย่างมั่นใจ

“แข่งยิงปืนก็แล้วกันเพราะพวกคุณคงจะไม่เคยอยู่ท่ามกลางสนามรบมาก่อนเพราะงั้นการต่อสู้มันคงจะไม่เท่าเทียมกันสักเท่าไหร่” นายทหารพูดอย่างมั่นใจ

“เนื่องจากเป็นการแข่งขันเพราะงั้นมันก็ควรจะมีการเดิมพัน..พวกคุณกล้าเดิมพันหรือเปล่า” ไจแอนท์พูด

“ถึงยังไงพวกคุณก็ต้องแพ้อยู่ดีแล้วผมจะไปกลัวอะไร..พนันก็พนันว่ามาเลย” นายทหารพูด

“มันง่ายมากถ้าพวกผมแพ้คุณจะสั่งหรือจะขออะไรก็ได้..แต่ถ้าหากพวกคุณแพ้พวกคุณต้องฟังพวกเราและคุณต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเราในทุกกรณี” ไจแอนท์พูด

“ได้!..ไม่มีปัญหา” นายทหารพูดอย่างมั่นใจ “มาเลย..รวบรวมทุกคนแล้วมาดูกันว่าพวกเขี้ยวหมาป่าจะมีความสามารถขนาดไหนกัน”

ไจแอนท์ก็หันไปมองเย่เชียนและถาม “เป็นไงนายมีปัญหาอะไรมั้ย?”

เย่เชียนก็ส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “ก็ดีมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร”

“กัปตัน..ให้ฉันทำเถอะฉันทนไม่ไหวกับไอ้พวกเย่อหยิ่งพวกนี้จริงๆ..ตอนที่พวกเราออกรบกันพวกเขายังนั่งดูดนมแม่อยู่เลยมั้ง” ไจแอนท์พูด

“ไม่!” ไป๋ฮวยปฏิเสธและพูดว่า “เย่เชียนต้องเป็นคนรับมือกับการประลองในครั้งนี้เพราะเขาเสียหน้าและเขาก็ต้องกู้คืนศักดิ์ศรีด้วยตัวของเขาเอง”

“จริงเหรอ?” อู๋เต๋อพูด “ไป๋ฮวยนายไม่ได้กำลังล้อฉันเล่นใช่มั้ย?..เขาจะทำได้เหรอและถ้าพวกเราแพ้เราจะไม่เสียหน้าหรือไง?..ฉันคัดค้านนายให้ไจแอนท์ไปแข่งเถอะ”

“ถ้านายไม่เชื่อในพี่น้องของตัวเองแล้วนายจะไปเชื่อใครได้อีก..เราเป็นพี่น้องที่อาศัยและตายร่วมกันเพราะงั้นเราต้องเชื่อในตัวของเย่เชียนและเชื่อว่าเขาทำได้..เขาต้องผ่านการทดสอบนี้ไม่งั้นเขาก็คงจะทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว” ไป๋ฮวยพูดอย่างหนักแน่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน