ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 869

ตอนที่ 869 ลัทธิมาร

ไม่ต้องสงสัยเลยเพราะคำพูดของเย่เชียนนั้นทำให้สิ่งต่างๆกระจ่างแจ้งขึ้นอย่างมากและหม่าเต๋อหงกับหูวเค่อก็ต้องฉุกคิดอย่างจริงจัง มันอาจจะเป็นแบบนั้นจริงหรือเปล่า? ลัทธิมารกล้าที่จะเสี่ยงต่อสู้กับประเทศทั้งประเทศจริงๆอย่างงั้นหรือ? ถึงแม้ว่ารัฐบาลจีนจะมีคำสั่งที่เข้มงวดในตอนแรกแต่การต่อสู้ของโลกศิลปะการต่อสู้โบราณจะต้องไม่กระทบต่อความมั่นคงของประเทศและสังคม อย่างไรก็ตามโลกของศิลปะการต่อสู้โบราณในปัจจุบันนั้นได้ผสมผสานเข้ากับสังคมสมัยใหม่ได้อย่างสมบูรณ์และเมื่อการต่อสู้เกิดขึ้นจริงมันจะไม่กระทบต่อประเทศชาติและโลกภายนอกได้อย่างไร?

อย่างตอนนี้หม่าเต๋อหงเป็นนายพลของเขตทหารปักกิ่งดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าเขามีอำนาจสูงและรัฐบาลจีนจะไม่นั่งดูเขาถูกลัทธิมารคุกคามใช่มั้ย? ถึงแม้ว่ารัฐบาลจีนจะไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้ของพวกเขาแต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของหม่าเต๋อหงจะอยู่เฉยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ? มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนและสงครามที่จะเริ่มต้นในเวลานั้นจะไม่ใช่แค่การต่อสู้ในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณเท่านั้นแต่จะเป็นโลกภายนอกทั้งหมด

จากมุมมองของเย่เชียนนั้นการกระทำทั้งหมดของลัทธิมารเป็นเพียงเรื่องของความขุ่นเคืองและพวกเขาก็แค่ไม่พอใจที่เขาถูกจำกัดพื้นที่ราวกับถูกกักขังอยู่ในภูมิภาคตะวันตก แต่สำนักเสาหลักและแปดตระกูลใหญ่กลับสามารถอยู่ในที่ที่เจริญและเมืองศิวิไลเหล่านี้ได้ ดังนั้นจุดประสงค์ของพวกเขาจึงควรเป็นเพียงอย่างเดียวและนั่นคือเพื่อให้สามารถหยั่งรากในพื้นที่ที่พัฒนาแล้วตามแนวชายฝั่งภาคกลางและตะวันออกเฉียงใต้นั่นเอง

“แล้วลัทธิมารมีจุดประสงค์อะไร” หม่าเต๋อหงถาม

“มันยากที่จะพูดแต่อย่างน้อยๆผมก็คิดว่าลัทธิมารคงจะโง่ขนาดนั้น” เย่เชียนไม่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจของเขา “การรู้จักตัวเองและรู้จักศัตรูนั้นเราจะไม่มีวันพ่ายแพ้..แต่คุณกับผมก็อยู่ที่นี้และกำลังคุยกันเพื่อจัดการกับลัทธิมารซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่ถ้าหากเรายังไม่รู้ข้อมูลที่แน่ชัด”

“แค่มีคนไว้ใจในชีวิตสักคนก็เพียงพอแล้ว” ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้นและเสียงพูดที่ดังมาจากข้างนอกก็ดังขึ้น ทั้งสามคนก็หันไปมองและเห็นชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขาดูสูงแข็งแรงและทรงพลังพร้อมกับดวงตาที่แน่วแน่ ซึ่งเมื่อมองแวบแรกเย่เชียนก็ตกตะลึงอย่างมาก

เย่เชียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หันไปหาหม่าเต๋อหงและหูวเค่อ “ขอแนะนำผู้บัญชาการทหารสูงสุด..หยานตง..ผู้นำลัทธิมาร..เจ้าของฉายาเจ้าแห่งประตูปีศาจ!” หม่าเต๋อหงแนะนำ เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็ไม่แปลกใจอีกต่อไปเพราะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีรัศมีออร่าและความยิ่งใหญ่เช่นนี้เผยออกมารอบๆตัว

ข้างหลังหยานตงมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตามและเมื่อเย่เชียนเห็นเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านและตกตะลึงจากนั้นเย่เชียนก็พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย “ฉันคิดเสมอว่ามันหายากที่จะมีสหายที่จริงใจในโลกใบนี้แต่ฉันไม่ได้คาดหวังเลยว่าชีวิตนี้ฉันจะเจอถึงสองคนติดต่อกัน..ตอนแรกก็ไป๋ฮวยส่วนตอนนี้ก็เย่เชียน” หยานตงพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “ถ้าผมจำไม่ผิดคุณคือผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าที่มีชื่อรหัสว่าโค้ดเนมว่าราชาหมาป่าใช่มั้ย?..และยังเป็นลูกชายของเย่เจิ้งหรานแห่งตระกูลเย่ในไหหลำ..เย่เชียนใช่มั้ย?”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “การถูกผู้นำของลัทธิมารจดจำแบบนี้ผมไม่รู้เลยว่าควรจะดีใจหรือกลัวดี”

“เอ็งไม่ต้องกลัวเพราะฉันได้ยินจากไป๋ฮวยว่าเอ็งมันไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน..แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ต้อนรับฉันนะ” จากนั้นเขาก็หันสายตาของเขาไปมองที่หูวเค่อแล้วพูดว่า “ฉันกับอาจารย์ของเธอเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมานานเพราะงั้นฉันก็คือผู้อาวุโสของเธอด้วย..อย่างน้อยๆเธอก็ควรจะเรียกฉันว่าผู้อาวุโสใช่มั้ย?”

หูวเค่อก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าและพูดว่า “ค่ะผู้อาวุโสหยาน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหยานตงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กน้อยเอ๋ยฉันเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นมาตั้งแต่เด็กแล้วทำไมเธอถึงมองฉันเป็นศัตรูถึงขนาดนั้นล่ะ” จากนั้นเขาก็มองไปที่หม่าเต๋อหงอย่างดุเดือดและพูดว่า “คงเป็นเพราะพวกคนเฒ่าคนแก่พวกนี้ที่ปลูกฝังความคิดที่ไม่ดีเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ใช่มั้ย?..ดูสิลูกๆหลานๆสมัยนี้ต่างก็คิดว่าฉันเป็นคนที่ชั่วร้าย..เฮ้อ..ซินเอ๋อร์ก็เหมือนกันยัยนั่นคงจะเกลียดฉันมากใช่มั้ยล่ะ?”

ซินเออร์? เย่เชียนและหูวเค่อต่างก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและคิดว่าซินเอ๋อร์ที่หยานตงพูดถึงน่าจะหมายถึงฮัวหยาซินผู้นำของสำนักหยุนหยานเหมินใช่มั้ย? ดูเหมือนว่าจะมีความลับที่ไม่รู้จักระหว่างพวกเขา อย่างไรก็ตามหูวเค่อก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้จากอาจารย์ของเธอเลยดังนั้นเธอจึงยังคงแปลกใจอย่างมาก

หม่าเต๋อหงก็มีความชัดเจนตามธรรมชาติดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเลยที่หยานตงเรียกฮัวหยาซินเช่นนี้ ซึ่งหูวเค่อเคยได้ยินแค่เรื่องของฮัวหยาซินที่มีความขุ่นเคืองใจกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนที่เกิดจากมุมมองที่แตกต่างกันเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้แค่นั้น แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้น

“หืม..ทำไมเธอถึงมองอย่างนั้น..มันผิดเหรอที่ฉันเรียกอาจารย์ของเธอว่าอย่างนั้น?” หยานตงพูดด้วยรอยยิ้ม “บางทีพวกลูกๆหลานๆคงจะไม่รู้สินะว่าซินเอ๋อร์คือนางฟ้าตัวจริง..มีคนมากมายที่ไล่ตามเธอและตาแก่นั่นก็เหมือนกัน..ตอนแรกฉันคิดว่าเขาเป็นวัวแก่กินหญ้าอ่อนแต่น่าเสียดายที่ซินเอ๋อร์ไม่ได้สนใจเขา” หยานตงพูดขณะมองไปที่หม่าเต๋อหงพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เต็มไปรสชาติของการล้อเล่น

หม่าเต๋อหงก็จ้องมองหยานตงอย่างดุเดือดและพูดว่า “มันน่าละอายใจจริงๆที่จะพูดกับลูกหลานเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้..เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว!”

“หืม..ฉันจะไปละอายใจเรื่องอะไร” หยานตงพูด “ฉันพูดสิ่งต่างๆอย่างตรงไปตรงมาและไม่มีอะไรน่าละอายเกี่ยวกับเรื่องนี้..แกสิที่ควรจะเป็นคนละอายใจ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน