ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 870

ตอนที่ 870 พี่ชายที่แท้จริง

หยานตงก็ฉีกยิ้มเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรใดๆซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันแผนของไป๋ฮวยที่ได้รับการอนุมัติจากเขา แต่เย่เชียนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋ฮวยถึงสามารถเกลี้ยกล่อมหยานตงได้และหยานตงไว้ใจไป๋ฮวยถึงขนาดนั้นเลยเหรอ? นอกจากนี้เย่เชียนก็เชื่อว่าหยานตงก็รู้อย่างชัดเจนมากเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไป๋ฮวย ด้วยเหตุนี้เขาไม่มีความกังวลเกี่ยวกับเงื่อนไขนี้เลยเหรอ?

ที่จริงแล้วมันเป็นเพราะหยานตงนั้นสนใจในตัวของไป๋ฮวยกับเย่เชียนมากดังนั้นเขาจึงหวังที่จะเห็นเย่เชียนกับไป๋ฮวยต่อสู้กัน ซึ่งหยานตงอยากที่จะเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างพวกเขาเพราะเขาเชื่อว่ามันจะไม่ด้อยไปกว่าการต่อสู้ชี้ชะตาระหว่างเย่เจิ้งหรานกับฟู่จื้อซานเมื่อยี่สิบปีที่แล้วเลย

เย่เชียนก็ถึงกับตกตะลึงและจิตใจของเขาก็เจ็บปวดอย่างมากและมองไปที่ไป๋ฮวยจากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “พี่ไป๋เราต้องการทำแบบนี้กันจริงๆเหรอ..นี่คือการต่อสู้ของโลกศิลปะการต่อสู้โบราณของพวกเขาและมันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเพราะงั้นเราจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำไม?”

“เย่เชียนนายไม่เข้าใจเหรอ?..การต่อสู้ระหว่างนายกับฉันมันไม่มีทางหลีกเลี่ยงอยู่แล้ว..นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วเพราะงั้นมันถึงเวลาแล้ว” ไป๋ฮวยพูดต่อ “ถ้านายยังลังเลอยู่ถ้านายมีความคิดแบบนั้นนายก็จะเจอแต่ทางตัน..สิ่งที่ฉันต้องการคือการต่อสู้ที่สมบูรณ์แบบ..แค่บอกกับฉันว่านายต้องการเงื่อนไขอะไรบ้างแล้วฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดตามที่นายต้องการ”

“นี่เป็นเรื่องของโลกศิลปะการต่อสู้โบราณมันไม่ใช่เรื่องของพวกเขา!” หม่าเต๋อหงตะโกน “หยานตงแกต้องการแค่การประลองอย่างงั้นเหรอ?..แกจะพูดแทนทุกคนแบบนี้ไม่ได้นะ” ท้ายที่สุดหม่าเต๋อหงก็ยังคงกังวลเพราะเย่เชียนนั้นเป็นหลานชายของเขาและเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเจ็บปวดของเย่เชียนแล้วเห็นได้ชัดว่าหม่าเต๋อหงไม่อยากให้เย่เชียนเป็นแบบนั้น

“คุณปู่ครับนี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับไป๋ฮวยและมันไม่เกี่ยวอะไรกับโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ..ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นแต่มันก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ระหว่างผมกับเขาได้อยู่ดี” เย่เชียนพูดจากนั้นเขาก็หันไปมองไป๋ฮวยแล้วพูดว่า “ไป๋ฮวยเราเป็นพี่น้องกันเสมอและพี่เองก็ช่วยชีวิตผมเอาไว้..ย้อนกลับไปในทะเลทรายลิเบียถ้าไม่ใช่เพราะพี่แล้วผมจะมีชีวิตจนถึงตอนนีร้มั้ย?..ผมคงตายไปแล้ว”

“มันเป็นอดีตไปแล้วนายไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีก..นายไม่ได้เป็นหนี้อะไรฉันเลยเพราะตอนนั้นฉันไม่ได้คิดจะช่วยนายเลย..ตอนแรกฉันตั้งใจจะออกไปคนเดียวเพราะนายเป็นภาระแต่ก็ทำไม่ได้เพราะฉันไม่อยากที่จะถูกใครมองว่าเอาตัวรอดมาเพียงคนเดียว..แต่พอดีฉันบังเอิญไปพบกับพ่อค้าอูฐฉันก็เลยกลับมาช่วยนายก็เท่านั้นเอง” ไป๋ฮวยพูดเบาๆ

เย่เชียนก็ยิมอย่างช่วยไม่ได้เพราะเขามักจะอธิบายความดีของเขาแบบนี้ต่อหน้าผู้อื่นว่าเขาไม่เคยต้องการให้คนอื่นเป็นหนี้บุญคุณของเขา อย่างไรก็ตามเย่เชียนรู้ดีว่าภายใต้สถานการณ์ในขณะนั้นหากไป๋ฮวยต้องการที่จะทิ้งเขาล่ะก็ไป๋ฮวยคงจะทิ้งเขาไปนานแล้วและทำไมถึงต้องกลับมาช่วยเขาด้วย? “จริงๆหลายปีที่ผ่านมาผมอยากจะต่อสู้เคียงข้างพี่อีกครั้งเพราะผมมีความสุขมากกับความร่วมมือกันครั้งล่าสุด..ผมคิดว่าเราจะสามารถทำแบบนั้นได้อีกในอนาคตแค่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้แล้วสินะ” เย่เชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ในเมื่อพี่ต้องการสู้กับผมอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะงั้นพี่ไป๋ต้องสัญญากับผมก่อนในเงื่อนไขของผม”

“พูดมา!” ไป๋ฮวยพูดเบาๆ

ในวันนั้นที่ทะเลทรายของลิเบียหลังจากพายุทรายสิ้นสุดลงสมาชิกเขี้ยวหมาป่าที่นำโดยไจแอนท์ก็ได้เข้าโจมตีแดนนี่บอลล์อย่างรวดเร็วเป็นผลให้เขี้ยวหมาป่าเป็นฝ่ายชนะแต่เหลือเพียงเย่เชียนกับไป๋ฮวยเท่านั้นที่รอดชีวิตกลับไปได้ ซึ่งในเวลานั้นเย่เชียนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและโชกเลือดไปทั้งตัว

พายุทรายครั้งก่อนไม่เพียงแต่กวาดล้างอาวุธเท่านั้นแต่ยังรวมถึงอาหารและน้ำด้วย ไป๋ฮวยนั้นปฐมพยาบาลและทำแผลให้เย่เชียนเบื้องต้นแล้วแบกเย่เชียนขึ้นหลังเดินต่อไป ซึ่งโชคไม่ดีที่เข็มทิศหายไปและไป๋ฮวยก็เดินไปข้างหน้าตามความทรงจำก่อนหน้านี้และความรู้สึกของเขาเองและพยายามค้นหาโอเอซิสที่ไจแอนท์พูดเพราะเมื่อไหร่ที่พวกเขาพบโอเอซิสเท่าเมื่อนั้นพวกเขาก็จะมีความหวังในการเอาชีวิตรอด

เลือดที่ไหลลงมาบนร่างกายของเย่เชียนมีกลิ่นคาวจนนกแร้งในทะเลทรายก็บินอยู่บนหัวของพวกเขาตลอดเวลาราวกับรอเวลาที่เย่เชียนตายและจากนั้นพวกมันก็จะรีบลงมากินในทันทีและฉีกเย่เชียนเป็นชิ้นๆ “พี่ไป๋ผมเดินเองได้..ถ้าพี่แบกผมไปตลอดพี่จะเหนื่อยล้า” เย่เชียนพูดด้วยความยากลำบาก

“อย่าขยับและอย่าพูด” ไป๋ฮวยตำหนิเย่เชียนและพูดว่า “ฉันสัญญากับรองกัปตันเอาไว้แล้วว่าจะดูแลนายเพราะงั้นฉันจะพานายออกจากทะเลทรายแห่งนี้ให้ได้อย่างแน่นอน”

“แต่ถ้าพี่แบกผมอยู่แบบนี้มันจะทำให้พี่หมดแรงซะก่อน!” เย่เชียนพูด “พี่ไป๋ฟังผมให้ดีๆนะผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว..ปล่อยผมไปเถอะ..บางทีพี่อาจจะรอดออกไปได้ถ้าพี่ไปคนเดียว..แต่ถ้าพี่พาผมไปด้วยพวกเราทั้งคู่จะต้องตายอยู่ในทะเลทรายแห่งนี้”

“หุบปาก!” ไป๋ฮวยวางเย่เชียนลงแล้วหันกลับไปมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “ฉันเชื่อว่ามนุษย์จะพิชิตท้องฟ้าได้และชะตากรรมก็อยู่ในมือของผู้กล้าเท่านั้น..คนขี้ขลาดมักจะพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา” หลังจากพูดจบไป๋ฮวยก็ใช้สันมือสับเข้าไปที่ท้ายทอยของเย่เชียนจนเย่เชียนหมดสติไป

จากนั้นเขาก็พยุงเย่เชียนขึ้นไปบนหลังของเขาอีกครั้งและเดินไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ดวงอาทิตย์ที่อยู่เหนือศีรษะของเขาแผดเผาเขาอย่างรุนแรงและในเวลาไม่นานร่างกายของไป๋ฮวยก็มีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมดและริมฝีปากของเขาก็แห้งและแตกจนมีเลือดไหลออกมาและมันค่อนข้างน่าสยดสยอง ไป๋ฮวยเลียริมฝีปากของเขาโดยพยายามทำให้ริมฝีปากของเขาเปียกไปด้วยน้ำลาย อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าอากาศร้อนๆจะระเหยน้ำในร่างกายของเขาไปจนหมดและไม่มีร่องรอยของน้ำลายในปากของเขาเลยแม้แต่น้อย

“น้ำ..น้ำ..” เย่เชียนที่นอนอยู่บนหลังของไป๋ฮวยก็พึมพำออกมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน