ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 882

ตอนที่ 882 คู่สร้างคู่สม

ตั้งแต่เข้าร่วมเครือน่านฟ้ากรุ๊ปแล้วชางกวนเจ้อก็ได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเข้าใกล้ซือจื้อ เหตุผลแรกก็คือความสวยงามของซือจื้อนั้นทำให้เขาหลงเสน่ห์ของเธอและเหตุผลที่สองเพราะซือจื้อมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการแผนกการเงินของเครือน่านฟ้ากรุ๊ป ดังนั้นเธอจึงควรค่าแก่การหลอกใช้มากที่สุด แน่นอนว่าซือจื้อก็ชัดเจนในเรื่องนี้ทั้งหมดและนอกจากนี้เธอยังเข้าใจดีว่าหากเครือน่านฟ้ากรุ๊ปสาขาปักกิ่งไม่เกิดปัญหาร้ายแรงก็คาดว่าคงจะยากที่จะทำให้เย่เชียนเข้ามาดูแลจัดการและเธอจะไม่มีทางรู้ที่อยู่ของหลี่เหว่ยได้เลย ดังนั้นเธอจึงร่วมมือกับการกระทำของชางกวนเจ้อและทำให้เกิดปัญหาดังกล่าว

แน่นอนว่าสิ่งต่างๆก็เป็นไปตามที่ซือจื้อคิดและตราบใดที่เย่เชียนมาที่นี่เธอก็แน่ใจว่าจะสามารถหาที่อยู่ของหลี่เหว่ยได้ ซึ่งทุกๆอย่างเป็นไปตามที่เธอวางแผนเอาไว้เพราะในที่สุดหลี่เหว่ยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

ซือจื้อนั้นไม่สนใจชื่อเสียงยศลาภหรือเงินทองเลยเพราะเธอสนใจเพียงหลี่เหว่ยเท่านั้น สิ่งที่เธอคาดหวังคือเธอจะได้พบหลี่เหว่ยหรือไม่ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจข่าวลือเหล่านั้นในบริษัทและไม่คิดที่จะแก้ไขข่าวลือดังกล่าว หลังจากที่เย่เชียนเข้ามายังเครือน่านฟ้ากรุ๊ปสาขาปักกิ่งเขาก็คิดผิดว่าซือจื้อนั้นเป็นคนรักของชางกวนเจ้อ ด้วยเหตุนี้เขาจึงจงใจอยากจะเข้าใกล้เธอซึ่งเป็นเรื่องที่เกินคาดสำหรับซือจื้อเล็กน้อยแต่มันก็ยากที่จะสอบถามเย่เชียนเกี่ยวกับหลี่เหว่ยอย่างไม่มีเหตุผลเช่นนั้น

หลังจากได้ยินการสนทนาระหว่างเย่เชียนและหูวเค่อในบริษัทในวันนี้ซือจื้อก็ขับรถตามเย่เชียนไปจนถึงสนามบินและเมื่อเห็นหน้าตาที่ดูร่าเริงของหลี่เหว่ยแล้วความโกรธของซือจื้อก็ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไปและความแค้นที่สะสมอยู่ในใจของเธอมานานหลายปีก็ปะทุออกมาในทันที

อย่างไรก็ตามหลี่เหว่ยก็ยังหนีเธอซึ่งทำให้ซือจื้อรู้สึกเสียใจอย่างมากเพราะในฐานะผู้หญิงที่ไล่ตามผู้ชายมานานและใช้หลายวิธีโดยไม่คำนึงถึงความอับอายของเธอและการโดนผู้ชายปฏิเสธแล้วหลบหน้าเช่นนี้เธอจะทนได้อย่างไร

“ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น..ฉันอยากได้ตัวนายเพราะนายเป็นของฉัน!..ไม่มีใครสามารถพรากนายไปจากฉันได้” ซือจื้อพูดอย่างหนักแน่น

เย่เชียนกับเฟิงหลานก็มองหน้ากันและอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น ซึ่งบางทีซือจื้อคนนี้อาจเป็นศัตรูตัวฉกาจและมารหัวใจของหลี่เหว่ยจริงๆ “มันยังมีผู้หญิงอีกตั้งหลายคนที่รอฉันอยู่เพราะงั้นถ้าเธอไม่ปล่อยใจฉันเธอจะมีความสุขงั้นเหรอ?” หลี่เหว่ยตะโกน “ต่อให้เราจะแต่งงานกันก็เถอะแต่ถ้าฉันไม่ได้อยู่กับเธอแล้วปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังแบบนั้นมันคงไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เธอต้องการหรอกใช่มั้ย?”

“ฉันรู้..แต่ตอนนี้นายยังเป็นแค่เด็กที่ยังไม่รู้จักโตยังไม่รู้จักความรับผิดชอบก็เท่านั้นเอง..เพราะงั้นไม่เป็นไรฉันเต็มใจรอให้นายเติบโตอย่างช้าๆเป็นผู้ใหญ่จริงๆ..ฉันจะรอในวันที่นายมีความรับผิดชอบเพราะฉันชอบนายเพราะฉันรักนายและไม่ว่านายจะทำอะไรฉันก็จะตามนายไปทุกที่” ซือจื้อพูด

“ยัยป้าขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะ..เธอจะทำอะไรก็ได้ตราบใดที่เธอไม่รบกวนฉัน” หลี่เหว่ยพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆ

“ไม่..ฉันไม่ต้องการอะไรฉันแค่ต้องการให้นายอยู่เคียงข้างฉันแค่นั้นก็พอ” ซือจื้อพูด

“โอ้พระเจ้า..นี่มันโลกแบบไหนกัน?” หลี่เหว่ยร้องออกมาด้วยความโศกเศร้า

เมื่อเห็นว่าพวกเขาทั้งสองยังวิ่งไล่จับกันอย่างไม่รู้จบเย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และเมื่อหลี่เหว่ยวิ่งผ่านเย่เชียนก็คว้าตัวเขาเอาไว้แล้วพูดว่า “เอาล่ะพอได้แล้วไอ้บ้านี่..อย่าทำตัวน่าอายสิวะทุกคนมองมาที่เรากันหมดแล้ว”

“บอสปล่อยผม..บอสปล่อยผมไป..ขอร้องล่ะบอสอย่าโยนผมเข้าไปในกองไฟ” หลี่เหว่ยกังวลราวกับมดบนหม้อไฟและดิ้นรนอยู่ตลอดเวลาแต่น่าเสียดายเพราะไม่ว่าเขาจะทำยังไงเขาก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากมือของเย่เชียนได้

ซือจื้อที่วิ่งไล่ตามอยู่ก็เหลือบมองเย่เชียนอย่างซาบซึ้งจากนั้นก็เดินมาบีบหูของหลี่เหว่ยแล้วพูดว่า “ทำไมนายไม่วิ่งหนีอีกล่ะ..หืม..ฉันขอบอกเลยนะว่าชีวิตนี้นายจะไม่สามารถหนีไปจากฉันได้” ถึงแม้ว่าคำพูดของเธอจะดูตลกแต่ก็มีรสชาติของความตายซึ่งยังคงทำให้ผู้คนที่ได้ยินหวาดกลัวเล็กน้อย

“โอ๊ย..ปล่อยนะมันเจ็บ” หลี่เหว่ยขมวดคิ้วและตะโกน ถึงแม้ว่าหลี่เหว่ยมักจะเจ้าชู้แต่เขาปฏิบัติต่อผู้หญิงเป็นอย่างดีเสมอมา ซึ่งหลังจากอยู่ในเขี้ยวหมาป่ามานานหลายปีดังนั้นเงินเดือนและโบนัสของเขาก็ค่อนข้างมากเช่นกัน ซึ่งเขาก็แบ่งจ่ายและให้กับผู้หญิงเหล่านั้นอย่างทั่วถึงและอันที่จริงในปัจจุบันสำหรับผู้หญิงแล้วหลี่เหว่ยก็เป็นสุภาพบุรุษและใจกว้างกับพวกเธอเสมอ

“ถ้าปล่อยแล้วนายจะหนีอีกมั้ย?” ซือจื้อพูด

“ไม่หนีแล้ว..ไม่หนีจริงๆ” หลี่เหว่ยพูดอย่างช่วยไม่ได้

ซือจื้อปล่อยมือของเธอและดวงตาของเธอก็เป็นประกายระยิบระยับอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งตอนนี้หน้าของเธอดูเศร้าโศกและอยากจะร้องไห้จากนั้นเธอก็สะอึกสะอื้นและพูดว่า “หลี่เหว่ยนายมันไอ้สารเลว..นายรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนกว่าฉันจะหานายเจอ?”

หลี่เหว่ยก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดอย่างขมขื่นว่า “แล้วเธอคิดว่าฉันชอบที่จะหนีงั้นเหรอ..ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของเธอสักหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซือจื้อก็กระชากคอเสื้อของหลี่เหว่ยอย่างดุเดือดแล้วพูดว่า “ถ้านายกล้าที่จะหนีฉันอีกในอนาคตฉันจะหักขาของนายทิ้งเพื่อที่นายจะได้อยู่ข้างๆฉันไปตลอดชีวิตที่เหลือของนาย”

“ยัยป้าเธอมันโรคจิต..ทำไมเธอต้องใจร้ายกับฉันด้วย” หลี่เหว่ยพูดด้วยความขมขื่น เขาไม่สงสัยในคำพูดของซือจื้อเลยเพราะเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ทำได้จริงๆและสิ่งเดียวที่หลี่เหว่ยเสียใจในตอนนี้คือทำไมเขาถึงไปจีบผู้หญิงคนนี้เพราะตอนนั้นหลี่เหว่ยคิดว่าผู้หญิงคนนี้เล่นสนุกด้วยได้และหลังจากที่แยกทางกันถ้ามีความจำเป็นก็แค่ติดต่อกลับมาเป็นระยะๆเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนหมากฝรั่งที่ติดหนึบไม่ไปไหนและไล่ตามเขาไปทุกที่จนหลี่เหว่ยแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว

“เอาล่ะหยุดสร้างปัญหากันได้แล้ว” เย่เชียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “โดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว..ใครบอกให้นายไล่เด็ดดอกไม้ไปทั่วทุกที่กัน..เป็นไงล่ะตอนนี้นายถูกฟ้าลงโทษแล้ว” หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็หันไปหาซือจื้อแล้วพูดว่า “ผมไม่คาดคิดเลยว่าเหตุผลที่คุณเข้ามาในเครือน่านฟ้ากรุ๊ปก็เพื่อจุดประสงค์นี้”

ทั้งหลี่เหว่ยและซือจื้อก็ไม่ได้พูดอะไรเลยและดูเหมือนทั้งคู่จะเสียใจกับการกระทำของตัวเองมาก จากนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “คุณซือคุณกลับไปก่อนดีกว่าเพราะผมกับหลี่เหว่ยเรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน