ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 883

ตอนที่ 883 คำเตือนไร้สาระ

เย่เชียนนั้นไม่เคยคิดเลยว่าซือจื้อกับหลี่เหว่ยจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งเช่นนี้ ซึ่งหลี่เหว่ยนั้นใช้ชีวิตไร้สาระเกินไปนิดหน่อยแต่ถ้าคนอย่างซือจื้อรักเขาจริงๆล่ะก็นั่นคงจะเป็นผลลัพธ์ที่ดีเพราะอย่างน้อยๆถ้าเธอสามารถทำให้คนอย่างหลี่เหว่ยสงบลงได้และตั้งใจทำงานให้ดีขึ้นล่ะก็นั่นคงเป็นสิ่งที่ดีและความสำเร็จของหลี่เหว่ยก็จะสูงขึ้นโดยธรรมชาติ

หลี่เหว่ยกลอกตาไปมาและไม่สนใจเขาอีกจากนั้นก็เดินออกจากสนามบินและเมื่อเขาไปถึงรถของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้วเย่เชียนก็เคาะหน้าต่างรถจากนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ลดกระจกลงแล้วพูดว่า “หืม..ไอ้หนูมาทำอะไรที่นี่..มันบังเอิญจริงๆ”

“จริงเหรอ?” เย่เชียนพูด “ดูเหมือนว่าปู่จะไม่ได้ตั้งใจมาหาผมสินะงั้นผมขอตัวก่อน”

“เอาหน่าคิดซะว่าเราเจอกันโดยบังเอิญดีกว่า..เอาล่ะไปกินข้าวด้วยกันเถอะ” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ปู่ผมรู้ว่าปู่ไม่สบายใจแต่มันไม่มีอะไรหรอกหน่า” เย่เชียนพูด “ข่าวกรองของปู่ค่อนข้างไวเลยนี่หน่า..ดูสิเฟิงหลานกับหลี่เหว่ยเพิ่งจะมาถึงที่นี่แต่ปู่ก็รู้ได้..ไม่ว่าผมจะพูดยังไงปู่ก็ยังไม่เชื่อผมใช่มั้ย?”

“ทำไมฉันต้องเชื่อเอ็งด้วย” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดต่อ “ฉันเตือนเอ็งไปแล้วนะว่าที่นี่มันอยู่ใต้ฝ่าเท้าของจักรพรรดิและถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันก็ไม่สามารถช่วยอะไรเอ็งได้”

“มาเถอะ..มาคุยกันดีกว่า” เย่เชียนจากนั้นเขาก็หันไปมองเฟิงหลานกับหลี่เหว่ยแล้วพูดว่า “เร็วเข้ามีคนจะเลี้ยงพวกเรา..ถ้าอยากกินอะไรก็นั่งคิดเมนูกันรอได้เลย..ผู้อำนวยการหวงฟู่ของเราใจกว้างมาก”

“ผมได้ยินมาว่าคาเวียร์และฟัวกราส์สีทองและหอยเป๋าฮื้อและหูฉลามของปักกิ่งล้วนแต่อร่อยทั้งนั้น..ผมไม่เคยกินมาก่อนเลยเพราะงั้นคราวนี้ผมจะไม่พลาด!” หลี่เหว่ยเลียปากแล้วพูด

“ไอ้บ้านี่เอ็งจะกินอะไรเยอะแยะ” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด “ฉันเป็นแค่ข้าราชการที่มีเงินเดือนต่ำมาก..ฉันไม่รวยเท่าพวกเอ็งหรอก”

“ใครจะไปรวยกว่าข้าราชการในสมัยนี้..ประชากรชาวจีนตั้งกี่ล้านคนและภาษีก็ไม่ใช่น้อยๆเพราะงั้นข้าวราชการนี่แหละรวยที่สุดแล้ว” เย่เชียนพูด “เอาล่ะปู่นำไปก่อนเดี๋ยวเราจะตามไปทีหลัง..คราวนี้เราจะคุยกันอย่างจริงจัง”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “ได้..ไปกันเถอะ..พวกเอ็งรีบตามมาเร็วๆก็แล้วกัน”

หวังฟูจิงเป็นโรงแรม 6 ดาวแห่งเดียวในปักกิ่งและผู้คนจำนวนมากที่รับประทานอาหารที่นี่ก็ล้วนเป็นคนสำคัญทางการเมืองหรือชนชั้นสูงในแวดวงธุรกิจและดารานักแสดงชั้นนำของจีนเท่านั้น การตกแต่งเป็นแบบคลาสสิกอย่างสมบูรณ์และมีเสน่ห์ของจีนโบราณมาก เมื่อคนเดินเข้าไปย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนได้เข้าไปในอุโมงค์เวลาและหวนคืนสู่สมัยโบราณ

อาหารที่นี่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองปักกิ่งเช่นกันและว่ากันว่าเชฟที่นี่เป็นทายาทของเชฟราชวงศ์ในวังแห่งยุคราชวงศ์ในวัง คนที่มาที่นี่เพื่อรับประทานอาหารและไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้สัมผัสชีวิตแบบจักรพรรดิและได้ลิ้มรสอาหารที่จักรพรรดิในสมัยนั้นเคยลิ้มลองนั่นเอง

กว่าจะมากินที่นี่ได้นั้นมีเงินอย่างเดียวไม่ได้เพราะต้องมีสถานะที่สูง ซึ่งจากจำนวนประชากรในเมืองปักกิ่งมีเพียง 30% เท่านั้นที่สามารถเข้ามารับประทานอาหารที่นี่ได้ ซึ่งเห็นได้ว่าโรงแรมแห่งนี้ไม่ใช่โรงแรมธรรมดาและไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้ามาได้

ในห้องส่วนตัวVIPนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเย่เชียน,เฟิงหลาน,หลี่เหว่ยและโต๊ะก็เต็มไปด้วยจานอาหารนานาชนิด

“ผมได้ยินมาว่าอาหารในงานเลี้ยงของชาวแมนจูเรียที่นี่ค่อนข้างโด่งดัง..เราควรสั่งสิ่งนี้ด้วย” เย่เชียนเหลือบมองหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้วพูด

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดด้วยความขมขื่นและเสียงหัวเราะแห้งๆว่า “เอ็งบ้าไปแล้วเหรอถ้าเราสั่งอาหารแบบจัดเต็มแบบนั้นฉันคงจะล้มละลายจริงๆ..ฉันจ่ายไม่ไหวหรอก..อีกอย่างอาหารตอนนี้ก็มีตั้งเยอะตั้งแยะแต่พวกเรามีกันแค่ไม่กี่คนเอ็งจะกินให้ตายเลยรึไง”

“ไม่เป็นไรหรอก..เราแค่ห่อกลับบ้านถ้าเรากินไม่หมด” หลี่เหว่ยพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน