ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 890

ตอนที่ 890 จับคู่

ร่างกายของจ้าวหลิงก็แข็งเป็นหินในทันทีจากนั้นเธอก็เหลือบมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจและหน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้น เมื่อเห็นดวงตาของเย่เชียนที่ดูบริสุทธิ์อย่างไร้ที่ติและมันเหมือนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่กว้างใหญ่ เธอรู้ว่าเย่เชียนไม่ได้พยายามหาประโยชน์จากตัวเองและฉวยโอกาสแต่กำลังช่วยเหลือเธออยู่ ซึ่งเธอก็รู้สึกขอบคุณอย่างมากและเธอก็ต้องการออกไปจากตรงนี้แต่ในใจของเธอมีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ซึ่งกระตุ้นให้เธอไม่ทำ

เกิ่งหูวก็ยิ้มอย่างดูถูกและพูดว่า “เสือแห่งเซี่ยงไฮ้!..แกเคยได้ยินชื่อนี้ในเมืองเซี่ยงไฮ้บ้างหรือเปล่า..ไม่ว่าจะพวกใต้ดินหรือเจ้าหน้าที่ต่างๆ ที่เห็นเขาต่างก็เรียกเขาว่าพี่เสือกันทั้งนั้น..ตราบใดที่เขาขยับนิ้วสั่งเขาก็สามารถทำให้แกหายตัวไปจากโลกนี้ได้เลย”

“อย่ามาพูดข่มขู่ให้ผมกลัวเลย..ผมไม่กลัวหรอก” เย่เชียนพูด “ผมไม่เคยได้ยินชื่อเกิ่งหูวในเมืองเซี่ยงไฮ้เลย..แต่ก็นะมันคนในโลกนี้ตั้งเยอะตั้งแยะที่อยากให้ผมตายแต่ผมก็ยังยืนอยู่ที่นี่และฉันยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้..นอกจากนี้ชีวิตของคุณก็มีค่ามากกว่าชีวิตราคาถูกอย่างผมเพราะงั้นอย่าเสียเวลามายุ่งกับผมเลย”

“ฉันเคยเห็นคนจำนวนมากที่มักจะใช้คำพูดสวยหรูแบบนี้แต่สุดท้ายมันก็แค่ขยะหรือตายโดยไม่ได้ฝัง..คนหนุ่มสาวในสังคมนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิดหรอก..ฉันจะบอกความจริงนะว่าฉันอยากได้ภรรยาของแกและถ้าฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้!..ถ้าแกยอมยกภรรยาของแกให้ฉันล่ะก็ฉันจะให้ผลประโยชน์กับแกหรือแกอยากได้อะไรก็บอกฉันมาเดี๋ยวฉันจัดให้” เกิ่งหูวพูด

“คุณเกิ่งฉันขอบอกคุณให้ชัดเจนนะไม่ว่าฉันจะยากจนแค่ไหนและฉันจะได้กินแต่ผักดองหรือโจ๊กทุกวันฉันก็ไม่เคยเสียใจเลย..ฉันรู้สึกขยะแขยงเมื่อเห็นคุณและถ้าคุณมารบกวนฉันอีกในอนาคตฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” จ้าวหลิงพูดอย่างโกรธเคือง เธออดไม่ได้ที่จะกังวลเกี่ยวกับเย่เชียนและเธอก็ไม่ต้องการให้เย่เชียนต้องลำบากเพราะเรื่องของเธอ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเย่เชียนเธอคงจะรู้สึกผิดและเสียใจไปตลอด

“หืม..ฮ่าๆ!” เกิ่งหูวหัวเราะอย่างเหยียดหยามและพูดว่า “ฉันไม่เคยไม่ได้สิ่งที่ฉันต้องการเลย..ไม่ช้าก็เร็วฉันจะทำให้เธอคุกเข่าลงต่อหน้าฉันและอ้อนวอนฉัน” จากนั้นเขาก็จ้องไปที่เย่เชียนอย่างดุเดือดและพูดว่า “ไอ้หนุ่ม..ระวังตัวเอาไว้ฉันจะจับตาดูแก!”

หลังจากพูดจบเขาก็โยนดอกไม้ในมือทิ้งด้วยความโกรธและเดินไปที่รถของเขา เมื่อเข้าไปในรถเกิ่งหูวก็รีบโทรออกด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอและพูดว่า “พี่เสือครับนี่ผมเองเกิ่งหูว..ผมมีเรื่องที่อยากจะรบกวนคุณ..มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ..มันเป็นแค่เค้กชิ้นหนึ่งสำหรับคุณ..ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงเรียนประถมศึกษาเซิงลี่และชายหนุ่มคนหนึ่งก็มาเย้ยหยันผมและพอผมอ้างชื่อของคุณไปไอ้หมอนั่นมันก็ยิ่งทำตัวหยิ่งผยองกว่าเดิม..ผมต้องรบกวนพี่เสือช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ผมด้วยและวันหลังผมจะเชิญคุณไปกินมื้อเย็นสักมื้อ”

หลังจากทักทายกันเสร็จเกิ่งหูวก็วางสายไปด้วยใบหน้าที่พึงพอใจและเขาก็เดินลงจากรถและเหลือบมองเย่เชียนพร้อมกับพูดว่า “ไอ้หนุ่มถ้าเอ็งกล้าจริงก็อย่าหนีไปไหนก็แล้วกัน”

จ้าวหลิงมองไปที่เย่เชียนอย่างขอโทษและพูดว่า “ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเย่ต้องลำบาก..คุณเย่กลับไปก่อนเถอะฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้คุณเพราะเรื่องของฉัน”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ..คุณเป็นครูของเย่หลินและดูแลเย่หลินมาเป็นอย่างดีเพราะงั้นถ้าผมปล่อยให้คุณเป็นอะไรไปล่ะก็เย่หลินคงจะโกรธผม..คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกผมไม่เป็นไร” จากนั้นเขาก็หันไปมองเกิ่งหูวและพูดว่า “ผมจะพาภรรยากับลูกไปกินมื้อเย็น..ผมไม่อยากเสียเวลากับคุณที่นี่หรอก..เราจะไปกินมื้อเย็นที่ร้านอาหารมุมถนนข้างหน้าเพราะงั้นถ้าคุณอยากพบผมก็ไปหาผมที่นั่นก็แล้วกัน”

เกิ่งหูวก็เยาะเย้ยโดยคิดว่าเย่เชียนกำลังจะหนีไปและพูดอย่างดูถูกว่า “ฉันบอกแกแล้วว่าถ้าเก่งจริงก็อย่าหนีไปไหน..ไม่ว่าแกจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนฉันก็สามารถขุดแกออกมาได้อยู่ดี”

เย่เชียนก็ถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์และไม่สนใจเขา จากนั้นก็หันไปยิ้มให้จ้าวหลิงแล้วพูดว่า “คุณจ้าวเราไปกินข้าวด้วยกันเถอะ..ถึงแม้ว่าคุณจะไม่อยากก็เถอะแต่ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการแก้ไขคางคกตัวนี้ก็จะหลอกหลอนคุณไปตลอด”

“ฉันขอโทษจริงๆ คุณเย่ที่ดึงคุณเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องแย่ๆ” จ้าวหลิงพูดขอโทษ “ทำไมเราไม่โทรแจ้งตำรวจไปเลยล่ะ..ฉันไม่คิดว่าเกิ่งหูวคนนี้จะเป็นคนดีสักเท่าไหร่เพราะงั้น…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน