ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 892

892 /1358

ตอนที่ 892 ความรักพี่เพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้จบ

ถึงแม้ว่าจะมีลูกค้าถึงยี่สิบคนในร้านแต่อาหารทั้งหมดก็เหลืออีกแค่ไม่กี่อย่าง ในช่วงแรกเกิ่งหูวสามารถกินมันเข้าไปได้อย่างต่อเนื่องแต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็รู้สึกคลื่นไส้และแทบจะอาเจียนออกมาทั้งหมด อย่างไรก็ตามเขาก็พยายามกลั้นมันเอาไว้เพราะเขากลัวจริงๆว่าถ้าเขาอาเจียนออกมาเย่เชียนจะบังคับให้เขากินมันกลับเข้าไป

“เถ้าแก่คะ..เอาน้ำซุปกับเครื่องปรุงออกมาหน่อยดูเหมือนเขาจะกินยาก” เย่หลินเงยหน้าขึ้นและตะโกนใส่เถ้าแก่เจ้าของร้านอาหารที่ซ่อนตัวอยู่ในครัว

เถ้าแก่ก็ออกมาอย่างหวาดกลัวและพูดอย่างประหม่าว่า “เอาอะไรหรือคุณหนู?”

“ไปเอาน้ำซุปกับน้ำส้มสายชูและซีอิ๊วมาหน่อย” เย่หลินพูด

“ได้ครับคุณหนู!” เถ้าแก่รีบเดินเข้าไปในครัวและเมื่อผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ออกมาพร้อมกับของที่เย่หลินสั่งและเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่หลินก็ยิ้มแล้วรับของจากเถ้าแก่ จากนั้นเย่หลินก็เดินไปหาเกิ่งหูวและตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “ถ้ามันกินยากก็ต้องกินไปพร้อมๆกันจะได้ง่ายๆ” หลังจากพูดแล้วเธอก็หยิบอาหารบนโต๊ะเทลงในชามซุปจากนั้นก็ตามด้วยน้ำส้มสายชูพริกและซีอิ๊วทั้งหมดจนทำให้ทุกคนตกตะลึง

จากนั้นเย่หลินก็ปรบมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลองดูสิถ้าใส่เครื่องปรุงแล้วรสชาติมันจะดีขึ้น”

เกิ่งหูวก็ทำหน้าบูดบึ้งและเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในชามซุปและแทบจะอาเจียนออกมา ซึ่งในท้องของเขานั้นอึดอัดมาก จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆจากนั้นก็กลั้นหายใจและยัดมันเข้าไปในปากของเขาอย่างน่าอนาถ เขาอาจจะยังกินได้อีกแค่นิดเดียวแต่ถ้ามากกว่านี้เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าเขาจะสามารถกินได้อีกหรือไม่

เมื่อคนของเทียนเจี๋ยเห็นการแกล้งของเย่หลินแล้วพวกเขาก็ถึงกับหนาวสั่นและคิดอย่างลับๆว่า ‘โชคดีที่ฉันไม่ได้ทำอะไรลงไปไม่งั้นฉันคงจะต้องโดนแบบนี้อย่างแน่นอน..นี่เหรอลูกของหมาป่า!’

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามเย่หลินเพราะเย่เชียนรู้ว่าเด็กคนนี้ในอนาคตจะเติบโตเป็นคนที่ยิ่งใหญ่และที่จะสามารถยืนหยัดอย่างสง่างามได้อย่างแน่นอน เย่เชียนก็อดคิดไม่ได้ว่ามันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่จะมอบธุรกิจและทุกอย่างให้กับเย่หลินในอนาคตเพราะเมื่อมองการแสดงออกและนิสัยของเธอแล้วเธอดูสนใจในด้านนี้มาก

ในที่สุดเกิ่งหูวก็กินทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาจนหมดและความเจ็บปวดในท้องของเขาก็เริ่มปั่นป่วนแต่เขาก็ฝืนกลั้นมันเอาไว้ นาทีสุดท้ายอย่างน่าอนาถ

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะแค่นี้ก็พอแล้วแต่วันนี้คุณต้องรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดในร้านรวมถึงค่าอาหารด้วย..จากนั้นผมจะให้เวลาคุณสามวันเพื่อออกไปจากเมืองเซี่ยงไฮ้และอย่าโผล่หน้ามาที่นี่อีก..ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้นะว่าผมหมายถึงอะไร”

“แต่…แต่…” เกิ่งหูวพูดด้วยความประมาทเพราะเพิ่งจะลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ที่เมืองเซี่ยงไฮ้และมันอยู่ในขั้นตอนการก่อสร้างแล้ว ดังนั้นสิ่งต่างๆมันจะไร้ประโยชน์ถ้าหากเขาต้องออกจากเมืองนี้ไป

“อะไรนะคุณไม่เข้าใจที่ผมพูดงั้นเหรอ?” เย่เชียนพูด “ผมจะไม่พูดเป็นครั้งที่สองและถ้าคุณยังไม่เข้าใจผมก็จะทำให้คุณเข้าใจเอง”

“เข้าใจแล้วๆ” เกิ่งหูวพูดอย่างเร่งรีบ “ผมจะออกจากเมืองเซี่ยงไฮ้ในพรุ่งนี้เช้าและจะไม่มาปรากฏตัวที่เมืองนี้อีกเลย”

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ไปซะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเกิ่งหูวกล้าที่จะลังเลได้อย่างไร? เขารีบวิ่งหนีอย่างตะเกียกตะกายและลุ้มลุกคลุกคลานอย่างน่าสมเพช แน่นอนว่าเขาอาจจะสามารถหาวิธีจัดการกับอสังหาริมทรัพย์ที่เขาลงทุนไปได้ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะอยู่ในเมืองนี้อีกต่อไปเพราะมีคนแบบนี้มากมายในแวดวงนี้ ดังนั้นการที่เย่เชียนฆ่าเขาไปคงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยใช่มั้ย? นอกจากนี้เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดามากในสังคมโลกใต้ดิน

“คุณเย่ครับถ้างั้นพวกผมก็ขอตัวกลับก่อนนะครับ..ผมต้องขอโทษสำหรับเรื่องในวันนี้ด้วย..เอาไว้โอกาสหน้าผมขอเชิญคุณไปดื่มเพื่อเป็นการขอโทษนะครับ”

เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องสุภาพหรอก..พวกคุณทุกคนเป็นพี่น้องของผม..อีกอย่างคุณจ้าวเธอเป็นเพื่อนของผมเพราะงั้นผมสิที่ต้องรบกวนพวกคุณดูแลเธอในอนาคต..ยิ่งไปกว่านั้นเธอเป็นครูของลูกสาวของผมและผมก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับโรงเรียน”

“เข้าใจแล้วครับคุณเย่ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวผมเราช่วยเป็นหูเป็นตาให้เอง” เทียนเจี๋ยพูดอย่างเร่งรีบ “ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณเย่..ขอบคุณครับ!”

“อืม” เย่เชียนพยักหน้าและไม่พูดอะไร ซึ่งหลังจากกลุ่มคนออกไปเย่เชียนก็หันไปมองจ้าวหลิงและพูดว่า “คุณจ้าวครับวันนี้ผมต้องขอโทษด้วย..ผมหวังว่าคุณจะไม่เข้าใจผิดว่าผมใช่โอกาสนี้เพื่อฉวยโอกาสจากคุณ..ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง”