ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 910

910 /1358

ตอนที่ 910 ไล่ล่า

เกาะเรบุนในฮอกไกโดหรือที่เรียกว่าเกาะดอกไม้ลอยน้ำที่มีดอกไม้มากกว่า 300 ชนิดบนเกาะและเป็นเกาะที่อยู่เหนือสุดของประเทศและมีอากาศหนาวตลอดทั้งปี ที่นี่เป็นแหล่งอาหารทะเลและยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในประเทศญี่ปุ่นอีกด้วยซึ่งมีพื้นที่ป่าขนาดใหญ่ครอบคลุมทั่วบริเวณ

ทางเหนือของเกาะเรบุนเป็นป่าดงดิบที่มีป่าทึบและส่วนใหญ่เป็นป่าสนซึ่งที่นี่ยังไม่ได้รับการพัฒนาและรัฐบาลของประเทศญี่ปุ่นก็ได้คำนึงถึงสภาพแวดล้อมทางนิเวศวิทยาและได้ทำงานอย่างหนักเพื่อรักษาป่าแห่งนี้เอาไว้ บนเขาใหญ่ลูกนี้ชาวบ้านบางคนจะมาล่าสัตว์และสร้างเอาไว้โดยนายพรานบนภูเขาซึ่งง่ายต่อการล่าสัตว์อย่างมาก

ในส่วนลึกของป่าสนทางทิศเหนือในกระท่อมไม้เก่าๆที่ชิงเฟิงและนากาจิมะชินนะและกำลังย่างปลาที่จับได้สดๆด้วยไฟ สมาชิกเขี้ยวหมาป่านั้นล้วนผ่านการฝึกฝนการเอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมนี้มาแล้ว ดังนั้นในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ชิงเฟิงก็สามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

“แม่งเอ๊ยที่นี่หนาวมากจนจะแข็งตายอยู่แล้วเนี่ย..โชคดีที่มันยังมีกระท่อมเล็กๆอยู่ที่นี่ไม่งั้นเราคงหนาวตายอยู่ข้างนอก” ชิงเฟิงพึมพำอย่างหดหู่

นากาจิมะชินนะไม่พูดและเข้าใกล้ชิงเฟิงอย่างช้าๆและความหมายนั้นก็ชัดเจนมากและชิงเฟิงก็เข้าใจแล้วสวมกอดนากาจิมะชินนะเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาเพื่อให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกันด้วยอุณหภูมิร่างกาย “ฉันเสียใจมากที่พี่น้องของเราต้องตายไปตั้งหลายคน..เราสูญเสียมากมายในคราวเดียว..ถ้าหลี่เหว่ยรู้เรื่องนี้ไอ้หมอนั่นคงจะหัวเราะเยาะฉันแล้ว” ชิงเฟิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “พวกมันจะต้องชดใช้..อีกไม่นานฉันจะเอาคืน”

“เอาล่ะไม่ต้องบ่นแล้วเราควรหาทางออกจากญี่ปุ่นโดยเร็วที่สุด” นากาจิมะชินนะพูด “มือถือแบตเตอรี่หมดแล้วเราไม่มีทางติดต่อกับภายนอกได้เลย..ฉันเชื่อว่าการตรวจค้นและการไล่ล่าของรัฐบาลญี่ปุ่นข้างนอกยังเข้มงวดมาก..ฉันเกรงว่าพวกนั้นจะพบพวกเราทันทีที่เราออกไป”

“ใช่!..คราวนี้ปัญหามันหนักหนาสาหัสจริงๆเพราะองค์กรใหญ่ๆหลายแห่งร่วมมือกัน..เฮ้อน่าเสียดายที่ตอนนี้เราไม่มีทางติดต่อบอสได้เลย..ไม่งั้นเรื่องต่างๆคงไม่เป็นแบบนี้” ชิงเฟิงพูด

“อย่ากังวลไปเลย..พี่สาวหลันอยู่ในเมืองหลวงเพราะงั้นฉันเชื่อว่าเธอน่าจะเห็นเบาะแสบางอย่างจากสิ่งเหล่านี้ได้” นากาจิมะชินนะพูด “ยังไงก็เถอะเราควรหาทางออกจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเพราะที่นี่ไม่ใช่ที่จะอยู่ได้นานๆ..เพราะถ้าเรื่องมันบานปลายก็จะยิ่งมีผลกระทบต่อพี่สาวหลันมากเท่านั้น”

“ฉันอยากรู้จริงๆว่าใครที่อยู่เบื้องหลัง..เฮ้อ” ชิงเฟิงพูดและถอนหายใจยาวๆแล้วพูดต่อ “ฉันไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใครแต่มันมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมมากในการทำให้องค์กรเหล่านั้นในประเทศญี่ปุ่นละทิ้งความเกลียดชังและความแค้นต่อกันได้..ศัตรูครั้งนี้ไม่ธรรมดาเลย”

นากาจิมะชินนะก็พยักหน้าเล็กน้อยและขมวดคิ้วแน่นเพราะเธอเองก็นึกไม่ออกเลยว่าใครสามารถทำให้องค์กรใหญ่ๆเหล่านี้ละทิ้งความเกลียดชังต่อกันได้ เธอนั้นเขาก็หันไปมองเซี่ยจือยี่ที่นอนอยู่ข้างในจากนั้นนากาจิมะชินนะถอนหายใจเล็กน้อยและพูดว่า “ชิงเฟิงแล้วอาการบาดเจ็บของเธอเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นไรมาก..ฉันเอาหัวกระสุนออกมาแล้วและใช้กับสมุนไพรบรรเทาอาการ..แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอมันยากที่จะยอมรับได้เพราะงั้นเธอจึงหมดสติไป” ชิงเฟิงพูด “ฉันไม่ มีสิ่งนั้น วิธีเดียวที่จะช่วยเธอได้คือการพึ่งพาเธอทั้งหมด”

นากาจิมะชินนะก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดว่า “พ่อของเซี่ยจือยี่และแก๊งฝูชิงถูกกวาดล้างไปหมดแล้วแต่เธอโชคช่วยที่หนีรอดมาได้ด้วยความบังเอิญ..ฉันคิดว่าหัวใจของเธอจะแหลกสลาย..เฮ้อ..ภารกิจในญี่ปุ่นของเราครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า”

“ใช่!..นี่มันเลวร้ายมาก..คราวนี้เราเสียพี่น้องไปตั้งกี่คนและจะเหลือรอดสักกี่คนกัน?..ต่อให้พวกเราจะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่มันก็สู้จำนวนคนที่มากกว่าไม่ได้อยู่ดี..ฉันไม่คิดเลยว่าพวกมันจะรวมตัวกันได้อย่างรวดเร็วและบุกโจมตีพวกเราทางทุกทางแบบนี้” ชิงเฟิงพูด “ยังไงก็เถอะพวกเราก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้..ถ้าฉันกลับไปฉันคงโดนคนอื่นหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน..ฉันอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองแล้วลืมมันไปจริงๆ”

“ชีวิตคนเราย่อมมีขึ้นมีลง..หากการเดินทางทั้งหมดราบรื่นมันก็ขาดรสชาติของชีวิตไม่ใช่เหรอ?..ฉันเชื่อว่าผู้ชายที่ฉันเลือกคือผู้ชายที่จะลุกขึ้นเมื่อล้มลงทุกเมื่อและรู้จักใช้ความล้มเหลวให้เป็นประสบการณ์และสามารถทนต่อความพ่ายแพ้ได้จนกลายเป็นคนที่กล้าหาญจากความพ่ายแพ้” นากาจิมะชินนะแสดงความรักอันแรงกล้าของเธอโดยไม่ลังเล

ชิงเฟิงก็ยิ้มอย่างพึงพอใจและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นเป็นเหตุผลที่คนล้มเหลวควรจะทำ..ไม่ต้องกังวลไปเพราะตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันจะปกป้องเธอเอง..ให้พวกมันได้รู้ว่าพวกเราแข็งแกร่งแค่ไหน”

“อ่ะ…อ่ะ…” เสียงไอของเซี่ยจือยี่ดังมาจากด้านหลังและจากนั้นชิงเฟิงกับนากาจิมะชินนะก็รีบหันกลับไปมอ เมื่อเห็นว่าเซี่ยจือยี่ตื่นแล้วพวกเขาก็รีบไปหา จากนั้นชิงเฟิงวางมือบนหน้าผากของเซี่ยจือยี่เพื่อตรวจไข้ของเธอ “ไข้ลดลงแล้วคุณเซี่ยคุณอยากดื่มน้ำหรือเปล่า”

“ที่นี่ที่ไหน” เซี่ยจือยี่รู้สึกเหนื่อยล้าและไม่สามารถออกแรงใดๆได้แม้กระทั่งการพูดก็ยังไม่มีแรงจะพูด

“ที่นี่คือเกาะเรบุนและตอนนี้องค์กรใหญ่ๆในประเทศญี่ปุ่นกำลังตามหาตัวพวกเราอยู่และเราไม่สามารถออกไปได้ในตอนนี้..ดังนั้นเราจึงต้องซ่อนที่นี่ไปก่อน” ชิงเฟิงพูด “ไม่ต้องกังวลไปพี่สะใภ้..คุณเป็นภรรยาของม่อหลงเพราะงั้นถึงแม้ว่าจะต้องเสี่ยงแค่ไหนผมก็จะไม่ปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับคุณหรอก”