ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 912

ตอนที่ 912 ย้ายแหล่งกบดาน

มีหลายวิธีที่จะเค้นข้อมูลความลับออกมาจากศัตรูและเฟิงหลานนั้นก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้แต่วิธีการส่วนใหญ่มุ่งเป้าไปที่บุคลเฉพาะมากกว่า อย่างไรก็ตามไป๋ฮวยได้ทำตรงกันข้ามเพราะวิธีการเค้นความลับของเขานั้นไม่สำคัญว่าจะได้รับมาจากปากของใคร ซึ่งสิ่งสำคัญคือการบรรลุเป้าหมายสูงสุดนั่นเอง

วิธีการของไป๋ฮวยนั้นสามารถบรรลุเป้าหมายสูงสุดอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะชายวัยกลางคนจ้องมองไป๋ฮวยด้วยความหวาดกลัวและพูดว่า “นี่คือข้อมูลจากฮัวหยิน..เธอคือคนสนิทของเซี่ยตงไป่หัวหน้าแก๊งฝูชิง..เธอได้ติดตั้งเครื่องระบุตำแหน่งบนร่างของเซี่ยจือยี่เอาไว้และนั่นเป็นเหตุผลที่เราตามหาที่นี่เจอ..เดิมทีคำสั่งเบื้องบนคือการส่งคนไปปิดล้อมและทำลายแก๊งฝูชิงแต่หัวหน้าของเราอยากแก้แค้นเป็นการส่วนตัวเขาจึงส่งพวกเราที่นี่”

ไป๋ฮวยขมวดคิ้วเพราะในกรณีนี้เขาเชื่อว่ากำลังเสริมของฝ่ายตรงข้ามกำลังจะมาถึงในไม่ช้าและจุดประสงค์ของพวกนั้นคือการส่งคนเหล่านี้มาเก็บกวาดนั่นเอง เมื่อมองไปที่อีกฝ่ายไป๋ฮวยก็ไม่เห็นความโกหกใดๆในดวงตาของเขา ดังนั้นไป๋ฮวยจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “เอาล่ะ..ได้เวลาไปหาพี่น้องของแกแล้ว”

“ทำไมแกไม่ทำตามที่แกพูดล่ะ” ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะพูดจบไป๋ฮวยก็ใช้ดาบฟันคอเขาไปแล้ว ซึ่งการที่ไป๋ฮวยไม่ได้ทรมานเขานั้นมันเป็นโชคของเขาอย่างยิ่ง

จากนั้นไป๋ฮวยก็ค่อยๆหันหลังกลับและเดินเข้าไปในกระท่อมไม้และพูดว่า “ชิงเฟิงออกมาได้แล้ว”

ชิงเฟิงก็ฉีกยิ้มและเดินออกมาในขณะที่นากาจิมะชินนะกำลังช่วยพยุงเซี่ยจือยี่ออกมา “ไป๋ฮวยทำไมถึงมาที่นี่?” ชิงเฟิงถาม

“ฉันสัญญากับเย่เชียนเอาไว้ว่าจะมาตามหานายให้” ไป๋ฮวยก็มองชิงเฟิงจากหัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “นายทำให้เขี้ยวหมาป่าต้องอับอายขายมาก”

ชิงเฟิงยิ้มเจื่อนๆและพูดว่า “อย่ามาล้อผมเลยแค่นี้ผมก็อับอายมากพอแล้ว..ว่าแต่บอสรู้เรื่องนี้ได้ยังไง..ผมยังกังวลอยู่เลยว่าจะติดต่อเขาแล้วบอกสิ่งเกิดขึ้นยังไงดี”

“เอาเถอะในเมื่อฉันอยู่ที่นี่แล้วฉันจะไม่ปล่อยให้พวกนายเป็นอะไรไปเด็ดขาด..อีกไม่นานกำลังเสริมของพวกมันคงจะมาที่นี่เพราะงั้นเราควรย้ายแหล่งกบดานโดยเร็วที่สุด” ไป๋ฮวยพูด จากนั้นเขาก็หันไปเหลือบมองที่นากาจิมะชินนะกับเซี่ยจือยี่แล้วพูดว่า “พวกเธอน่าจะได้ยินสิ่งที่นินจาพูดใช่มั้ย?..ไปค้นหาเครื่องติดตามและทำลายมันซะ..ถ้าเราไม่กำจัดสิ่งนั้นพวกมันจะตามเราไปทุกที่”

นากาจิมะชินนะเหลือบมองชิงเฟิงและชิงเฟิงก็พยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองไป๋ฮวยและพูดว่า “เธอเป็นคนไข้และเป็นผู้หญิงเพราะงั้นพวกคุณจะไม่ออกไปรอข้างนอกกันก่อนเหรอ?”

ไป๋ฮวยก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและเหลือบมองชิงเฟิงด้วยท่าทางเขินอายและเดินออกไปข้างนอก ซึ่งชิงเฟิงก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไป๋ฮวยถึงได้มองแบบนั้นดังนั้นเขาจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเดินตามไป

นากาจิมะชินนะช่วยพยุงเซี่ยจือยี่เข้าไปในกระท่อม จากนั้นชิงเฟิงก็มองไปที่ไป๋ฮวยแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าพี่ไป๋กลับไปที่เขี้ยวหมาป่ามันคงจะเจ๋งมากที่เราจะได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันในอนาคต..นอกจากนี้ที่พี่ไป๋มาที่นี่ก็เพราะว่าเป็นห่วงพี่น้องเขี้ยวหมาป่าใช่มั้ยล่ะ?”

“พี่น้อง?” ไป๋ฮวยพึมพำและพูดว่า “คำว่าพี่น้องมันได้หายไปจากหัวของฉันอย่างสมบูรณ์แบบแล้วตั้งแต่ที่ฉันพี่ใหญ่ด้วยมือของฉันเองและจากนั้นมาฉันไม่มีพี่น้องที่ไหนทั้งนั้นคราวนี้ฉันแค่สัญญากับเย่เชียนเอาไว้ว่าจะมาช่วยนายและไม่ใชว่าฉันมองนายว่าเป็นพี่น้องเพราะงั้นนายไม่ควรจะคิดแบบนั้น”

ชิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อะไรที่มีค่าที่สุดในโลกใบนี้ผมคิดว่าพี่ไป๋เองก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่อำนาจหรือเงินแต่เป็นความรู้สึกและมิตรภาพ..เราเกิดมาสู้และตายแทนกัน..หลายปีมานี้ถึงแม้ว่าพี่ไป๋จะถอนตัวออกมาแต่ผมก็รู้ดีว่าในใจพี่ยังมองเราเป็นพี่น้องอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“อย่าคิดไปเอง..นายเชื่อมั้ยว่าฉันกล้าฆ่านายตอนนี้เลยยังได้” ทันทีที่เสียงของไป๋ฮวยจบลงเขาก็ใช้ดาบปีศาจจ่อเข้าไปที่คอของชิงเฟิง

ชิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปชั่วขณะและไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีและจู่ๆประตูกระท่อมก็ถูกเปิดออกจากนั้นนากาจิมะชินนะก็ออกมาแล้วพูดว่า “เจอแล้วเครื่องติดตามระบุตำแหน่ง”

ทันทีที่เธอพูดจบเธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าและสีหน้าของเธอก็ตึงเครียดในทันที ในขณะที่เธอกำลังจะรีบพุ่งออกไปชิงเฟิงก็รีบขยิบตาให้เธอ จากนั้นไป๋ฮวยก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วหยิบเครื่องระบุตำแหน่งจากมือของนากาจิมะชินนะและเหลือบมองแล้วพูดว่า “พวกนายรอฉันที่นี่ก่อน..ฉันจะใช้เครื่องระบุตำแหน่งนี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกมัน” โดยไม่รีรอไป๋ฮวยก็วิ่งออกไปฝั่งตรงข้าม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน