ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 920

ตอนที่ 920 วุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ

ลัทธิมารนั้นต้องการขยายอำนาจและพลังมายังเมืองหลวงและเมืองใหญ่ๆของประเทศจีนมานานหลายปีแล้วและบางทีพวกเขาอาจมีความทะเยอทะยานมาก่อนแต่หลังจากวันเวลาผ่านไปความทะเยอทะยานของพวกเขาก็เกือบจะดับลงและที่เหลือก็เป็นเพียงเจตจำนงเท่านั้น ซึ่งหยานตงผู้นำคนปัจจุบันของลัทธิมารต้องการเติมเต็มความปรารถนาของบรรพบุรุษที่เคยมีมาก่อนให้สำเร็จลุล่วง

ในก้นบึ้งหัวใจของหยานตงนั้นเขาเป็นคนที่มีเหตุผลเสมอดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูหรือกองกำลังต่างแดนแล้วเขาก็สามารถโยนทุกอย่างทิ้งไปและต่อต้านศัตรูจากต่างแดนได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะละทิ้งแผนการของเขาด้วยเหตุนี้และพูดตามตรงในใจของหยานตงนั้นเขาไม่ชอบความวุ่นวายในเมืองหลวงนักเพราะเขาอาศั

ตอนที่ 920 วุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ

ยอยู่ในทิศตะวันตกของประเทศจีนมาเนิ่นนานและชอบชีวิตอิสระมากกว่า อย่างไรก็ตามการเข้าสู่เมืองหลวงและเมืองใหญ่ๆของประเทศจีนนั้นเป็นภารกิจของบรรพบุรุษลัทธิมารมานานหลายปีแล้วและหยานตงก็ต้องสานต่อเจตจำนงนั้นโดยธรรมชาติ ดังนั้นในหัวใจของหยานตงจริงๆแล้วมันขัดแย้งกันมากไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่ทำการเดิมพันกับเย่เชียนอย่างแน่นอน

หยานตงนั้นหวังจะได้ดูการต่อสู้ระหว่างหมาป่าผีไป๋ฮวยกับราชาหมาป่าเย่เชียนและยังหวังที่จะใช้การเดิมพันครั้งนี้เป็นตัวชี้วัดการตัดสินใจและความคิดของเขาด้วย ซึ่งถ้าหากเย่เชียนชนะเขาก็จะสามารถละทิ้งความคิดที่จะขยายอำนาจสู่เมืองหลวงได้อย่างสมบูรณ์แบบและเขาจะไม่ได้ต้องมาคอยกังวลเกี่ยวกับการตัดสินใจของเขาอีก

เมื่อได้ยินคำพูดของหยานตงแล้วเย่เชียนก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “ในเมื่ออาจารย์หยานพูดแบบนั้นผมก็โล่งใจ” จากนั้นเขาก็หันไปมองหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและพูดว่า “ปู่!..หลังจากหลายปีมานี้ผมบอกตามตรงว่าผมมองปู่เป็นมิตรสหายที่ดีในใจมาเสมอและถึงแม้ว่าผมจะอาจคัดค้านสิ่งที่คุณพูดอยู่ตั้งหลายครั้งแต่ผมก็นำคำพูดเหล่านั้นมาคิดและไตร่ตรองอยู่เสมอ..เพราะงั้นได้โปรดฟังผมสักครั้งเถอะ..ผมรับประกันได้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับอาจารย์หยานอย่างแน่นอน”

“ตาแก่นี่ไม่ฟังใครหรอกเพราะงั้นเอ็งอย่าไปสนใจเขาเลย” หยานตงกลอกตาไปมาและพูด

คนอย่างหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? เขาและหยานตงรู้จักกันมานานกว่าเย่เชียนและความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับหยานตงนั้นลึกซึ้งกว่าเย่เชียนอย่างมาก แน่นอนว่าเขาเข้าใจดีว่าเหตุการณ์นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหยานตงและมันก็เป็นเพียงช่วงเวลาแห่งความโกรธเท่านั้นเพราะเมื่อเขาเห็นหยานตงเขาเพียงแค่อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างหยานตงกับฮัวหยาซินก็เท่านั้นเองดังนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจึงมีความเกลียดชังบางอย่างที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “หลังจากเรื่องนี้จบลงหยานตงแกกับฉันจะมาต้องมาดวลกัน!..ถ้าใครชนะก็จะได้ซินเอ๋อร์ไป” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด

หยานตงก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นว่า “แกคิดยังไงกับซินเอ๋อร์กันแน่?..ซินเอ๋อร์ไม่ใช่สิ่งของเพราะงั้นฉันจะไม่ดวลกับแก!”

“ไม่!..เราต้องมาสู้กัน!” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดอย่างหนักแน่น

“ทำไมแกถึงไม่ยอมฟังใครบ้างเลย?..ทำไมเราสองคนต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย” หยานตงพูด

“หวงฟู่ชิงเตี๋ยนคุณคิดยังไงกับฉัน?” ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฮัวหยาซินเดินออกมาพร้อมกับหูวเค่อที่ช่วยพยุงเธอเอาไว้และได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสองอย่างชัดเจนในหูของเธอและก็มองไปที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนด้วยความผิดหวังและโกรธเคือง “ผ่านมาหลายปีแล้วแต่คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ..ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหยานตงเลยตอนที่เราเลิกกัน..หยานตงก็แค่ชอบฉันและอย่างน้อยๆเขาก็รู้วิธีให้เกียรติฉันและไม่มองฉันเป็นสิ่งของและเอามาเดิมพันแบบนี้..แต่คุณล่ะ?..คุณรักฉันจริงๆหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้เพราะเห็นได้ชัดว่าฮัวหยาซินนั้นรักหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมาโดยตลอดแต่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนคนนี้ไม่รู้อะไรและยังดื้อรั้นมาโดยตลอด ไม่เช่นนั้นสถานการณ์คงจะไม่เป็นแบบนี้ ส่วนหลี่เหว่ยก็ขดริมฝีปากเล็กน้อยและแสยะยิ้มเพราะมันเป็นเรื่องที่น่าสนใจทีเดียวที่ได้เห็นผู้คนที่อายุมากกว่าห้าสิบปีพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและพูดอย่างเร่งรีบว่า “ไม่ซินเอ๋อร์ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น..เธอรู้มั้ยว่าฉันรักเธอมากแค่ไหนและตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันก็รักเธออย่างสุดซึ้งและมันก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”

เมื่อได้ยินหวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดความในใจฮัวหยาซินก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวแต่เธอก็ยังคงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณรักฉันงั้นเหรอ?..นี่คือวิธีการแสดงความรักของคุณอย่างงั้นเหรอ..ถ้าคุณรักฉันจริงทำไมต้องเอาฉันไปเดิมพันด้วย?”

ในตอนนี้เย่เชียนนั้นเริ่มทนไม่ไหวแล้วเพราะพวกเขาต่างพากันพูดถึงความรักดังนั้นเขาจึงไม่ควรที่จะอยู่ที่นี่ต่อเขาจึงพยักหน้าให้เฟิงหลานและหลี่เหว่ยจากนั้นทั้งสามก็เดินออกไปอย่างเงียบๆและก่อนจากไปเย่เชียนเพียงแค่มองหูวเค่อเพื่อบอกให้เธอคอยดูแลอาจารย์ของเธอให้ดีและระวังตัวให้มากกว่าเดิม

“โอ้พระเจ้าผมเกือบกลั้นหัวเราะไม่ไหว..ผมไม่คิดเลยว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนคนนี้จะเป็นคนตลกจริงๆเขามองไม่เห็นความจริงหรือยังไง..ผมล่ะเป็นห่วงเขาจริงๆ” หลี่เหว่ยเดินออกจากห้องมาแล้วพูด

“นี่เรียกว่ารักแท้และคู่ครอง” เฟิงหลานพูด “ใช่ว่าทุกคนจะเหมือนนายนะนายมันเจ้าชู้และไม่รู้จักพอ”

“บัดซบจริงๆ..อย่ามาพูดแบบนี้ต่อหน้าผมนะ..ถ้าพี่มีความสามารถมากพอแล้วทำไมพี่ถึงยังไม่มีผู้หญิงเลยล่ะ?..พี่เองก็คงจะไร้น้ำยาสินะถึงยังไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่กับพี่” หลี่เหว่ยพูดอย่างเย้ยหยัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน