ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 919

919 /1358

ตอนที่ 919 การโจมตีของเหล่านินจา

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายเย่เชียนก็ขมวดคิ้วอย่างเห็นได้ชัดเพราะดูเหมือนว่าวันนี้คนเหล่านี้จะมาหาเขาโดยเฉพาะแต่พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าตัวเองอยู่ที่นี่? แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะเขาเพิ่งจะกลับมาจากมาเก๊าเมื่อเช้านี้และมาที่นี่หลังจากไปที่บ้านตระกูลชางกวน ถึงพวกนั้นจะมีเครือข่ายมากแค่ไหนแต่พวกเขาก็ไม่สามารถรู้เรื่องนี้ได้หรอกใช่ไหม?

เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันคิดว่าพวแกยังไม่รู้สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าดีนะพวกแกรู้หรือเปล่าที่นี่มันที่ไหน?..มันเป็นดินแดนของใคร?..ฉันจะไม่หนีและไม่เคยคิดที่จะวิ่งหนีพวกแกเลย..ฉันอยากรู้จริงๆว่าพวกแกรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่หรือพวกแกมีใครคอยสนับสนุนอยู่กัน?”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้นเย่เชียนก็กวาดสายตามองทุกคนในห้องทีละคนและแน่นอนว่าเฟิงหลานกับหลี่เหว่ยไม่ใช่สายลับอย่างแน่นอน ส่วนหวงฟู่ชิงเตี๋ยน,หูวเค่อและฮัวหยาซินก็เป็นไปไม่ได้เช่นกันและหยานตงเองเย่เชียนก็เชื่อว่าเขาจะไม่ทำสิ่งนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อนินจาเหล่านี้ปรากฏตัวออกมาก็มีร่องรอยของความประหลาดใจและความเกลียดชังที่รุนแรงในสายตาของหยานตง ดังนั้นจึงสามารถบอกได้ว่าหยานตงนั้นไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิดกับนินจาญี่ปุ่นเหล่านี้

เหลือเพียงคนเดียวและนั่นก็คือฉินเยว่เพราะเขาไม่มีท่าทีแปลกใจเมื่อเห็นนินจาเหล่านี้ปรากฏตัวออกมาดังนั้นถ้าไม่ใช่เขาเย่เชียนก็คิดไม่ออกจริงๆว่าใครจะเป็นสายลับได้อีก

“นาย..มองมาที่ฉันทำไมหรือนายสงสัยว่าฉันเป็นสายลับงั้นเหรอ?” ฉินเยว่พูดด้วยความตื่นตระหนกเมื่อเขาเห็นสายตาของเย่เชียน

หยานตงก็ขมวดคิ้วและหันไปมองฉินเยว่แล้วพูดว่า “เย่เชียนยังไม่ได้พูดเลยว่าเอ็งเป็นสายลับแต่ทำไมเอ็งถึงรู้สึกประหม่าล่ะ?”

“ท่านอาจารย์ครับถึงแม้ว่าผมจะกล้าบ้าบิ่นแค่ไหนแต่ผมก็ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก” ฉินเยว่พูดอย่างเร่งรีบ “นอกจากนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไรที่ผมจะทำแบบนี้?”

หยานตงสูดลมหายใจอย่างเย็นชาและพูดว่า “แกไม่ควรทำแบบนี้เลย..อย่ามาโทษฉันที่โหดร้ายล่ะ!” หลังจากพูดจบหยานตงก็หันกลับไปอย่างช้าๆ

ในระหว่างนั้นดวงตาของฉินเยว่ก็กะพริบเป็นเงาสองเงาและดวงตาของเขาที่มองไปยังหยานตงก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่โกรธเกรี้ยวเพราะตอนนี้เขาได้เลือกที่จะทำแบบนี้แล้วเขาจึงไม่มีทางออกและทำได้เพียงเดินหน้าต่อไปเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเมื่อเรื่องถูกเปิดเผยจุดจบของเขาจะต้องเป็นโศกนาฏกรรมอย่างน่าสมเพชแน่นอน

ทันใดนั้นฉินเยว่ก็แทงหยานตงด้วยมีดซึ่งหยานตงนั้นไม่เคยคิดว่าฉินเยว่จะกล้าโจมตีเขา ในตอนนี้มีดก็แทงเข้าไปในท้องของหยานตงโดยที่เขาตั้งตัวไม่ทันแต่โชคดีที่หยานตงนั้นเป็นถึงปรมาจารย์ระดับสูงดังนั้นเขาจึงตอบสนองได้อย่างรวดเร็วและหลีกเลี่ยงบาดแผลในจุดที่สำคัญไปได้

ฉากกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนตกใจและเมื่อเห็นสิ่งนี้เหล่านินจาญี่ปุ่นก็พุ่งเข้ามาโดยไม่ลังเล “หูวเค่อปกป้องอาจารย์ของเธอด้วย!” เมื่อเสียงนั้นจบลงเย่เชียนก็วิ่งออกไปพร้อมกับมีดคลื่นโลหิตในมือของเขาราวกับดาวตกสีเลือดและนี่เป็นการเคลื่อนไหวที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดที่เย่เชียนได้เรียนรู้เป็นพิเศษจากหลินเฟิงเพื่อจัดการกับนินจาเหล่านี้

แน่นอนว่าหลินเฟิงกับหลี่เหว่ยก็ไม่หย่อนยานเช่นกันดังนั้นพวกเขาจึงรีบพุ่งไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของฉินเยว่เอาไว้และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เมื่อเห็นเช่นนั้นหยานตงก็พูดว่า “แกกล้าที่จะหักหลังพวกเราจริงๆงั้นเหรอ..อยากตายใช่มั้ย?”

ฉินเยว่ตกใจกลัวอยู่ครู่หนึ่งและรีบพูดว่า “ไม่..ผมไม่ได้อยากทำแบบนั้นเลยแต่อาจารย์บีบให้ผมต้องทำ..ถ้าผมไม่ฆ่าอาจารย์ผมก็จะเป็นฝ่ายที่ต้องตาย”

หยานตงพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “แกทำผิดไปกี่ครั้งแล้วและถึงแม้ว่าแกจะทำผิดแค่ไหนฉันก็ไม่เคยคิดที่จะฆ่าแก..ฉันเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่แกอายุยังน้อยและถือว่าแกเป็นเหมือนลูกชายของฉันเลย..แต่แกตอบแทนฉันแบบนี้เนี่ยนะเหรอ?..ฉันกำลังคิดที่จะมอบลัทธิมารให้กับแกในอนาคตแต่โชคดีที่ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นซะก่อนไม่อย่างนั้นฉันจะมีหน้าไปพบวีรบุรุษของลัทธิมารได้ยังไง”

“ไม่อาจารย์..ครั้งนี้มันต่างออกไป” ฉินเยว่พูด “ถ้าผมไม่ฆ่าอาจารย์ผมก็ต้องตายเพราะนี่มันเป็นการสมรู้ร่วมคิดกับพวกญี่ปุ่นและอาจารย์จะไม่มีวันยกโทษให้ผมเพราะงั้นผมสัญญาว่าหลังจากที่อาจารย์ตายไปผมจะสร้างหลุมศพอันทรงเกียรติให้อาจารย์เอง”