ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 930

ตอนที่ 930 บุกแหล่งกบดาน

ที่นี่คือประเทศจีนและนินจาญี่ปุ่นเหล่านั้นก็ไม่เคยคิดที่จะยึดครององค์กรใดๆของจีนแต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดที่โง่เขลาเท่านั้นเพราะเมื่อไหร่ที่สำนักและตระกูลใหญ่ๆของจีนถูกทำลายไปก็จะไม่มีกองกำลังใดๆในประเทศจีนที่สามารถต่อสู้กับพวกมันได้และไม่มีใครสามารถต้านทานพวกมันได้อีกต่อไป ดังนั้นจุดประสงค์หลักของพวกนั้นคือการกำจัดสำนักใหญ่ๆและตระกูลใหญ่ๆของประเทศจีนให้หมดนั่นเอง

แต่สำหรับซงเจิ้งหยวนแล้วเขาโง่เขลาและถูกหลอกใช้อย่างสมบูรณ์แบบเพราะจุดประสงค์ของเขาคือการใช้พลังของนินจาญี่ปุ่นเหล่านี้เพื่อช่วยให้เขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำสำนักหยุนหยานเหมิน อย่างไรก็ตามในตอนนี้นอกจากเขาแล้วมีเพียงฮัวหยาซินและหูวเค่อเท่านั้นที่รอดจากการโจมตีครั้งนี้ ดังนั้นแผนการทั้งหมดของเขาก็สูญเปล่าไปโดยไร้ประโยชน์ไม่ใช่หรือ? ถ้าเขาไม่สามารถครอบครองตำแหน่งผู้นำสำนักหยุนหยานเหมินได้แล้วทุกสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นคืออะไร? นอกจากนี้เส้นทางทั้งหมดของเขาก็จะจบลงและเขาไม่มีเส้นทางอื่นให้เลือกอีกต่อไป

ภายในห้องซงเจิ้งหยวนก็มองไปที่ไทจิอิเคดะข้างหน้าเขาและพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “แกทำแบบนี้ทำไม?..เราตกลงกันในตอนแรกว่าพวกแกจะช่วยให้ฉันได้รับตำแหน่งผู้นำสำนักหยุนหยานเหมินไม่ใช่เหรอ?..แต่ตอนนี้สาวกและลูกศิษย์ทุกคนในสำนักตายกันไปหมดแล้วเพราะงั้นตำแหน่งเจ้าสำนักมันจะไปมีประโยชน์อะไร?”

ไทจิอิเคดะก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ซงเจิ้งหยวน..ถึงยังไงแกก็ยังสามารถรับใช้เราในอนาคตได้..ลองคิดดูสิว่าถ้าสาวกของสำนักหยุนหยานเหมินยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องรู้ความจริงในสักวัน..นี่แกไม่กลัวว่าแกจะถูกเนรเทศหรือประหารชีวิตเหรอ?”

“แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี..อีกอย่างฉันมีเรื่องอื้อฉาวมากมายและฉันก็ไม่สามารถอยู่ในประเทศจีนได้อีก..ชีวิตที่เหลือของฉันมันจบลงแล้ว” ซงเจิ้งหยวนพูด “ในตอนนี้อาจารย์และศิษย์น้องของฉันยังมีชีวิตอยู่เพราะงั้นพวกเธอจะไม่ปล่อยฉันไปอย่างแน่นอน”

“อย่ากังวลไปเพราะพวกเราอยู่ที่นี่..ถึงยังไงอาจารย์และศิษย์น้องของแกก็ไม่สามารถทำอะไรแกได้” ไทจิอิเคดะพูด “พวกเราจะกลับประเทศญี่ปุ่นทันทีที่สถานการณ์เริ่มสงบลง..คราวนี้ภารกิจของพวกเราเสร็จเรียบร้อยแล้วเพราะงั้นฉันจะแนะนำให้แกรู้จักกับพี่ใหญ่ของเราและทำให้แกเพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งในอนาคตที่ดินแดนของเรา..ต่อให้อาจารย์และศิษย์น้องของแกต้องการจะฆ่าแกแค่ไหนแต่ถึงยังไงพวกนั้นก็ไม่กล้าบุกไปที่ประเทศญี่ปุ่นอยู่ดี”

จนถึงตอนนี้ซงเจิ้งหยวนก็ไม่มีทางอื่นอยู่ดีดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเท่านี้เพราะเรื่องต่างๆมันเกิดขึ้นแล้วเขาคงอยู่ที่ประเทศจีนไม่ได้อีกต่อไปแล้วและเขาทำได้เพียงแค่ตามนินจาเหล่านี้กลับไปยังประเทศญี่ปุ่น ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะต้องเป็นสุนัขรับใช้เขาก็ต้องจำใจทำเท่านั้น “มีอีกเรื่องที่ฉันต้องบอกให้ชัดเจน..พวกแกสามารถฆ่าอาจารย์ของฉันได้แต่ห้ามทำร้ายศิษย์น้องของฉันเพราะเธอเป็นของฉัน!” ซงเจิ้งหยวนพูด

“อย่าเสียเวลาไปหน่อยเลย..เมื่อแกไปถึงประเทศญี่ปุ่นของเราเมื่อไหร่ก็มีผู้หญิงสวยๆมากมายรอแกอยู่..สาวชาวญี่ปุ่นของเราน่ะวิเศษสุดๆไปเลยและพวกเธอก็เชื่อฟังด้วย” ไทจิอิเคดะพูดต่อ “ภาษาจีนของแกพูดว่าอะไรนะ?..ชายชาตินักรบมักสยบให้แก่สตรีใช่มั้ย?..นั่นมันเรื่องไร้สาระ!”

“แกไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้แกแค่รับปากฉันก็พอ” ซงเจิ้งหยวนพูด “นอกจากนี้พวกแกต้องฆ่าเย่เชียนให้ฉันด้วย!”

“ไม่ต้องกังวลไปเพราะเย่เชียนอยู่ได้อีกไม่นานหรอก” ไทจิอิเคดะพูด “ที่ญี่ปุ่นพวกเราได้ดำเนินการกวาดล้างเขี้ยวหมาป่าครั้งใหญ่แล้วรวมไปถึงแก๊งฝูชิงที่เป็นพันธมิตรของเขี้ยวหมาป่าด้วยเพราะงั้นความตายของเย่เชียนมันก็เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น..แกไม่ต้องห่วง”

“ช่างเป็นคำพูดที่ยิ่งใหญ่จริงๆ” จู่ๆทันใดนั้นเย่เชียนก็เดินเข้ามาพร้อมกับหน่วยมังกรซ่อนเล็บของสำนักความมั่นคงแห่งชาติที่นำโดยหยานฮั่นและหูวเค่อ ซึ่งเมื่อเขาเห็นซงเจิ้งหยวนแล้วดวงตาของเย่เชียนก็เต็มไปด้วยความโกรธ “หลายคนต้องการฆ่าฉันแต่ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้..พวกแกจะโอ้อวดเกินไปแล้ว?” เย่เชียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเย่เชียนทำให้ไทจิอิเคดะและคนอื่นๆตกใจจริงๆและทุกคนก็รู้สึกประหม่าในทันทีแล้วจ้องมองด้วยสายตาที่ระมัดระวังเพราะในเวลานี้การต่อสู้และการปะทะนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“อาจารย์..ศิษย์น้อง!” ซงเจิ้งหยวนตะโกนออกมาอย่างอ่อนแรงและเห็นได้ชัดว่าเขามีความสำนึกผิดอยู่ในคำพูด

“หุบปาก!..แกไม่สมควรเรียกฉันแบบนั้น” หูวเค่อพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “อาจารย์ใจดีกับแกมากแต่แกกลับจะฆ่าอาจารย์และทำลายสำนักหยุนหยานเหมิน!..แกไม่คู่ควรกับการเป็นลูกศิษย์ของสำนักหยุนหยานเหมินเลย!”

“ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอแล้วงั้นเหรอ?” ซงเจิ้งหยวนพูด “เธอรู้ไหมว่าฉันชอบเธอตั้งแต่ยังเป็นเด็กแต่เธออยากอยู่กับไอ้หมอนี่มากกว่าอยู่กับฉัน..มันมีดีอะไร..ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉันคงไม่ทำแบบนี้หรอก!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน