ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 94

เมื่อเย่เชียนเห็นท่าทางที่ดูผิดหวังของฉินหยู เขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีจึงต้องตกลงใช้เวลากับเธอในวันเกิดของเธออย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเสียสติไปแล้วหรือเปล่า ? นี่เขาต้องมาทำเรื่องแบบนี้จริง ๆ สินะ เขาคิดว่าตัวเองต้องวางแผนจัดเตรียมงานวันเกิดให้เธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปในรูปแบบไหนดี

หลังจากรับกุญแจรถของฉินหยูมาแล้ว เย่เชียนก็รีบออกจากออฟฟิศของเธอและเดินไปที่ลานจอดรถ เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ก็เพียงเพราะว่าเขาไม่อยากจะเสียเวลาไปแม้แต่วินาทีเดียว เขาไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับหลินโรโร่วเลย แต่เขาก็ไม่อยากทำให้ฉินหยูต้องผิดหวังในวันเกิดของเธอด้วยเหมือนกัน เพราะงั้นในตอนนี้เขาจึงต้องทุลักทุเลกระวนกระวายพยายามทำทุกอย่างเพื่อเธอทั้งสองคนไปพร้อม ๆ กัน

ในขณะที่เย่เชียนกำลังเดินผ่านสนามบาสเกตบอลนั้น เขาก็เห็นลูกบาสลอยมาทางเขาแต่เขาเอี้ยวตัวหลบได้อย่างรวดเร็ว

เย่เชียนไม่รู้จักกับพวกนักศึกษาที่กำลังเล่นบาสอยู่ในสนาม ซึ่งนั่นก็หมายความว่ามันอาจจะเป็นอุบัติเหตุ เขสจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วเดินต่อไป

ทว่า…

“เฮ้… พวก! โยนลูกบาสกลับมาให้หน่อยเซ่” เด็กหนุ่มในชุดบาสเกตบอลหน้าตาเหมือน ‘รุคาว่า คาเอเดะ ในการ์ตูนสแลมดังก์’ ตะโกนบอกเย่เชียน ถึงแม้ว่าเขาจะเรียกเย่เชียนว่า ‘พวก’ แต่น้ำเสียงของเขาเหมือนตะโกนสั่งอย่างเกรี้ยวกราดมากกว่า

เย่เชียนหยุดและหันหน้าไปมองอย่างงุนงง เด็กนี่วอนเหรอ ?

“เร็วสิวะ! มองอะไรอยู่วะไอ้งั่ง ส่งลูกบาสมาเร็ว ๆ เด่ะ!” เด็กหนุ่มตะโกนด่าเมื่อเห็นเย่เชียนจ้องมองมาอย่างเฉยเมย

คิ้วของเย่เชียนขมวดเล็กน้อยขณะหันกลับมาเพื่อหยิบลูกบาส เขาโยนมันไปมาในมือของเขาเองอยู่สองสามครั้งแล้วพูดขึ้นว่า “แม่แกไม่ได้สั่งสอนให้ทำตัวสุภาพ ๆ เหรอวะ ?”

คำพูดของเย่เชียนทำให้คนรอบข้างเด็กหนุ่มรุคาว่าตกอยู่ในความหวาดกลัวทันที ที่ผ่านมาทั้งมหาวิทยาลัยไม่เคยมีใครกล้าพูดอย่างนั้นกับเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าเย่เชียนเป็นใครมาจากไหน แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาค่อนข้างจะแน่ใจเป็นอย่างมากก็คือ… เย่เชียนจะต้องจบแบบศพไม่สวยแน่นอน

เด็กหนุ่มรุคาว่าไม่คิดว่าจะมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“เฮ้พวก…! แกกล้าดีนี่ ฉันจะเสนอทางเลือกให้แกสองทางละกัน ทางแรก แกหยิบลูกบาสมานี่และขอโทษฉันซะ! แล้วฉันจะแสร้งทำเป็นว่าสิ่งนี้มันไม่เคยเกิดขึ้น หรืออีกทาง ให้ฉันไปรับมันมาด้วยตัวเอง แต่แกก็จะได้ลงไปนอนกลิ้งเล่นอยู่บนพื้นเป็นไง!”

ที่รั้วข้าง ๆ สนามบาสเกตบอล จ้าวหยากำลังเฝ้าดูเหตุการณ์อย่างตื่นเต้น เธอดูใจจดใจจ่อมากเพราะเธอรู้ว่าปีศาจในคราบของนักบาสคนนี้ไม่เคยกลัวสิ่งใดนอกจากเจ๊หยูของเธอ ถึงกระนั้น มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเธอที่ได้มาเห็นเย่เชียนผู้น่าสงสารต้องเผชิญหน้ากับปีศาจตัวน้อยในคราบนักบาสคนนี้ เธอคาดหวังเอาไว้ว่าเย่เชียนคงจะไม่ขี้ขลาดและรีบหนีหัวซุกหัวซุนไปเสียก่อน เพราะนั่นมันจะทำให้เธอไม่สนุก

คนขี้โกงกับปีศาจเผชิญหน้ากัน ไม่ว่าใครจะชนะ เธอก็สนุกกับการรับชมติดขอบสนามอย่างเต็มที่แบบนี้อยู่ดี

ในทางกลับกัน เย่เชียนไม่รู้เลยว่าจ้าวหยากำลังเฝ้าดูอยู่ เดิมทีเขาคิดว่าเด็กพวกนี้เป็นเพียงนักศึกษากระจอก ๆ และตัวเขาเองที่เป็นผู้ใหญ่กว่าก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งกับพวกเด็ก ๆ แต่ใครจะคาดคิดล่ะว่าพวกเขาจะเริ่มหาเรื่องทะเลาะและต้องการยั่วยุให้เกิดการห้ำหั่นกันจริง ๆ

“อยากได้เหรอ… งั้นก็รับไปสิวะ!” เย่เชียนพูดพลางเขวี้ยงลูกบาสในมือไปทางเด็กหนุ่มรุคาว่าอย่างรุนแรงและรวดเร็ว

“เฮ้ย…!” จ้าวหยาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา เธอคิดว่าในเมื่อเย่เชียนทำแบบนั้นไปแล้ว เขาคงจะต้องพบเจอกับเรื่องที่ยากลำบากอย่างแน่นอน เพราะเมื่อไรก็ตามที่เด็กนักบาสคนนี้มีเรื่องบาดหมางกับใคร เขาจะไม่ปล่อยให้เหยื่อของเขาหลุดมือไปอย่างง่ายดาย

พลั่ก!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน