ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 93

เนื่องจากพนักงานชงชาไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์เลย เย่เชียนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปอย่างผิดหวัง

ทว่าในขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปนั้น เขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของสโมสร เธอกำลังจ้องมองเขาผ่านกระจกด้วยสายตาที่ดูคาดหวัง ขณะเดียวกันก็พึมพำกับตัวเองว่า “เย่เชียน… ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ”

หลังจากที่ออกจากสโมสรแล้ว เย่เชียนก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ด แต่ช่วงนี้เขาเองก็ค่อนข้างที่จะขาดความรับผิดชอบอยู่หน่อย ๆ เขาเรียกแท็กซี่เพื่อไปมหาวิทยาลัยเพราะเพิ่งจะนึกได้ว่าตอนนี้เขายังต้องทำตัวเป็นนักศึกษาอยู่ ซึ่งหน้าที่ของเขาคือการปกป้องจ้าวหยา แต่ตอนนี้จ้าวหยาก็ไม่ได้มีปัญหาหรือตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงอะไร เขาก็เลยคิดว่าตัวตนของเขาในฐานะนักศึกษานั้นอาจจะไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว

แต่เมื่อเย่เชียนคิดทบทวนไปมา ที่มหาวิทยาลัยนั้นมีผู้หญิงสวย ๆ มากมาย นี่มันดึงให้เขารู้สึกว่ายังต้องการสัมผัสชีวิตในมหาวิทยาลัยอยู่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะสวมบทบาทนักศึกษาแบบนี้ต่อไป

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยนั้นไม่ได้เข้มงวดมากนัก เพราะนักศึกษาค่อนข้างที่จะมีอิสระเสรีภาพค่อนข้างสูงอยู่แล้ว เมื่อเย่เชียนมาถึงมหาวิทยาลัย มันก็เป็นเวลาพักเที่ยง เขาตบหน้าตัวเองเบา ๆ พลางคิดว่าเขาลืมเข้าเรียนในคลาสของฉินหยูไปซะแล้ว จึงเดินไปที่ออฟฟิศห้องทำงานของฉินหยูแทน

หลังจากเคาะประตูอยู่สองสามที ก็มีเสียงของฉินหยูดังขึ้นจากข้างในว่า “เข้ามา”

เย่เชียนเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของฉินหยู เขานั่งลงพร้อมกับยิ้มแหย ๆ จากนั้นก็พูดว่า “อาจารย์ฉินครับ… ผมไม่ได้เข้าคลาสเรียนเมื่อเช้านี้… ไม่ทราบว่าผมสามารถเข้าเรียนชดเชยหรืออะไรได้บ้างไหมครับ ?”

ฉินหยูมองเขา เธอขมวดคิ้วเล็ก ๆ และพูดว่า “ดูเหมือนว่านายจะลืมตัวตนของนายไปแล้วสินะ”

“ไม่ ๆ ผมไม่ได้ลืม อาจารย์หมายความว่ายังไง ?” เย่เชียนทำท่าทางครุ่นคิด จากนั้นเขาก็พูดต่ออย่างจริงจังว่า “อ๋อ… ผมไม่ใช่แค่นักศึกษาธรรมดา ๆ แต่ผมเป็นนักศึกษาในคลาสของอาจารย์ฉินที่แสนงดงามและเพียบพร้อมใช่มั้ยล่ะครับ ?”

“ฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น!” ฉินหยูขึ้นเสียงเล็กน้อย เธอรู้สึกหมดหนทางกับท่าทีของเย่เชียน แต่เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่สามารถโกรธเขาได้ลง

“เอ้า! ไม่ใช่หรอกเหรอครับเนี่ย ?” เย่เชียนงุนงงไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็ทำทีเป็นนึกขึ้นได้และพูดว่า “อ๋อ… ผมยังคงเป็นบอดี้การ์ดของคุณกับจ้าวหยาอยู่… ใช่ ๆ ผมเป็นผู้คุ้มกันของพวกคุณสองคน ฮ่า ๆ ๆ” เย่เชียนฝืนหัวเราะออกมาอย่างโง่ ๆ และเกาหัวตัวเอง

“หึ! เมื่อคืนนี้นายหายไปไหนมาทั้งคืนแถมยังไม่ได้กลับมาที่บ้านอีก นายไม่ได้เป็นกังวลอะไรเลยสินะว่าจะมีคนมาทำร้ายฉันหรือหยาเอ๋อร์ระหว่างที่นายไม่อยู่น่ะ” ฉินหยูบ่นร่ายยาว

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เย่เชียนหายตัวไปเมื่อคืน เธอก็รู้สึกโกรธเคืองมากจริง ๆ เขาเป็นบอดี้การ์ดของเธอกับจ้าวหยา แล้วเขาจะมาทำตัวผ่อนคลายสบายใจหรือลอยหน้าลอยตาหายไปทั้งคืนแบบนั้นได้อย่างไรกัน ?

หลังจากที่เย่เชียนได้ยินสิ่งที่ฉินหยูพูด เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที แต่ก็ยังไม่วายพูดจากวนประสาทเธอต่อ

“หยูหยู่… ทำไมผมรู้สึกว่ามีความหึงหวงในคำพูดของคุณราวกับว่าคุณกำลังรอให้สามีคนนี้กลับบ้านอย่างงั้นล่ะ ? ผมจะบอกสาเหตุให้นะ เมื่อคืนสามีคนนี้ไม่อยู่ก็เพราะว่าสามีคนนี้อยู่กับนายหญิงของเขาทั้งคืนยังไงล่ะ… ถึงอย่างงั้น คุณยังจะชอบผมอยู่มั้ย ?”

ฉินหยูตกตะลึงไปชั่วครู่ แต่เมื่อเธอนึกถึงคำพูดของตัวเธอเอง มันก็ดูฟังดูคลุมเครือและทำให้เข้าใจผิดได้จริง ๆ

“หา! ฉันเนี่ยนะชอบนาย ? อย่าลืมสิว่านายเป็นแค่บอดี้การ์ดของฉัน อีกอย่าง นายก็ยังต้องชดใช้หนี้ที่นายที่ติดฉันไว้ด้วย” ฉินหยูพูดอย่างขุ่นเคือง

“ฮ่า ๆ ใจเย็นเถอะ จริง ๆ แล้วผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะแก้ตัวอะไรหรอก” เย่เชียนยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางหยิบกล่องผ้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขายื่นให้เธอพร้อมพูดว่า “ผมเอาของขวัญมาให้ต่างหาก นี่สำหรับคุณ… สุขสันต์วันเกิดนะ”

อะไร ?! นี่มันกะทันหันเกินไปไหม ? ฉินหยูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา เธอจ้องมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจและถามว่า “นายรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ?”

“มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะรู้ได้ยังไง…” เย่เชียนตอบ

ฉินหยูรับกล่องผ้าจากเย่เชียนและเปิดมันออก แล้วเธอก็ตกใจมากเมื่อเห็นว่าข้างในเป็นเครื่องประดับจากการประมูลในวันนั้นนั่นเอง สร้อยคอเพชรดวงดาวแห่งความรักที่เหว่ยเฉินหลงชนะการประมูลมาได้ส่องแสงประกายอยู่ในกล่องอย่างสวยงาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน