ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 941

ตอนที่ 941 พูดคุยแบบจริงจัง (4)

ในมุมมองเย่เจิ้งเซียงนั้นผู้นำตระกูลเย่นั้นโดดเด่นและเป็นเกียรติสูงสุดแต่ในมุมมองของเย่เชียนแล้วมันไม่ใช่เพราะนี่คือการมองโลกที่ต่างไปจากเดิม เช่น คนธรรมดาอาจจะรู้สึกว่าตราบใดที่ยังกินอิ่มอยู่ก็มีความสุขมากแล้วแต่สำหรับคนมีอำนาจบางคนจะไม่พอใจกับสิ่งเหล่านั้นเพียงเท่านี้และต้องไปให้ไกลกว่าเดิม เพราะวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้พวกเขาพึงจะพอใจกับชีวิตได้ที่สมบูรณ์แบบมากขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เจิ้งเซียงแล้วเย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “บางทีลุงเจิ้งเซียงอาจคิดว่าสิ่งที่ผมพูดมานั้นเป็นการโกหกแต่ความจริงก็คือผมไม่ต้องการทำลายตระกูลและครอบครัวของผมเพราะการต่อสู้ภายในและการแย่งชิงกันเอง..ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าผมจะเป็นผู้นำตระกูลก็ตามแต่ผมก็ไม่มีเวลาดูแลสิ่งต่างๆหรอก..ผมยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำเพราะงั้นการเป็นผู้นำตระกูลนั้นจึงไม่เหมาะกับผม..ผมคิดว่าลุงเจิ้งเซียงเองก็น่าจะตรวจสอบประวัติของผมแล้วใช่มั้ย?”

เย่เจิ้งเซียงก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่!..ฉันตรวจสอบประวัติของเอ็งแล้ว..ฉันยอมรับเลยว่าเอ็งเก่งและมีความสามารถมากกว่าใครๆในตระกูลเย่..เอ็งเติบโตมาโดยไม่มีการสนับสนุนใดๆเลย..นั่นทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก..พลังขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าในโลกนั้นน่าทึ่งมากในตอนนี้..เมื่อเทียบกับองค์กรทหารรับจ้างของเอ็งแล้วตระกูลเย่ของเราด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด..โดยเฉพาะอิทธิพลระหว่างประเทศนั้นน้อยกว่าองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าของเอ็งมาก”

“แน่นอนว่าถ้าเป็นในประเทศจีนแล้วองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าอาจไม่สามารถเทียบกับตระกูลเย่ได้แต่ในระดับโลกและระหว่างประเทศแล้วตระกูลเย่นั้นเทียบกับเขี้ยวหมาป่าไม่ได้เลย” เย่เชียนพูด “ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่มีเวลามาดูแลจัดการในตำแหน่งผู้นำตระกูลหรอก..แค่นี้ผมก็ยุ่งมากพอแล้วผมไม่อยากสร้างปัญหาและภาระให้ตัวเองเพิ่มอีก..ผมหวังแค่ว่าลุงเจิ้งเซียงจะไม่มองผมในมุมมองแบบนั้นอีก..แล้วก็ไม่ต้องกังวลไปเพราะถ้าลุงเจิ้งเซียงต้องการมอบตำแหน่งตระกูลเย่ให้หานรุ่ยหรือหานห่าวล่ะก็ผมจะคอยสนับสนุนอย่างแน่นอน..แต่มีอีกเรื่องหนึ่งคือผมเพิ่งจะบอกคุณปู่ว่าผมไม่อยากให้ตระกูลของเราแยกแยะระหว่างตระกูลหลักและตระกูลรองอีกและอยากให้ความเท่าเทียมกับสมาชิกทุกคนในตระกูล..เพราะวิธีนี้จะทำให้ตระกูลเย่สามารถพัฒนาได้อย่างแท้จริง”

“แล้วคุณปู่ต้องการมอบหน่วยต้วนห่าวให้เอ็งคอยดูแลจัดการหรือเปล่า?” เย่เจิ้งเซียงพูด

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเย่เจิ้งเซียงก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “อันที่จริงฉันรู้อยู่แล้วว่าเจิ้งหรานได้ก่อตั้งกองกำลังดังกล่าวเอาไว้ในตระกูลของเราและหลังจากที่พ่อของเอ็งตายไปคุณปู่ก็เข้ามาดูแลจัดการหน่วยลับนี้และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะมอบมันให้กับฉันเลย..ฉันจึงไม่เคยถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ใช่!..แต่ผมปฏิเสธ” เย่เชียนพูด “ถึงแม้ว่าพลังนี้จะถูกสร้างขึ้นโดยพ่อของผมแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นของผมคนเดียวสักหน่อย..ผมคิดว่าจุดประสงค์ของพ่อคือการสร้างพลังนี้ให้เป็นพลังลับของตระกูลเย่ไม่ใช่เพื่อผม..ดังนั้นผมจึงไม่อยากทำลายความตั้งใจของพ่อได้..ซึ่งผมก็ยื่นข้อเสนอของผมกับคุณปู่ว่าให้เขามอบหน่วยลับนี้ให้กับหานหลิน”

“เย่หานหลิน?” เย่เจิ้งเซียงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เอ็งรู้หรือเปล่าว่าหน่วยลับนี้คืออะไร..นั่นเป็นพลังลึกลับที่สุดของตระกูลเย่และสมาชิกแต่ละคนก็ไม่ธรรมดา..เอ็งไม่กลัวว่าพวกตระกูลรองจะใช้พลังนี้ต่อต้านหรือกำจัดตระกูลหลักเลยเหรอ?”

เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการรวมตระกูลหลักและตระกูลรองให้เป็นหนึ่งเดียว..ผมอยากที่จะเดิมพันครั้งนี้เพราะถ้าหากเรามีความสงสัยและความหวาดระแวงต่อกันมากเกินไปตระกูลของเราจะรวมพลังกันได้ยังไง?..สิ่งที่เราต้องทำคือการมอบพลังและบทบาทหน้าที่สำคัญให้กับตระกูลรองด้วยใจจริงและนั่นจะทำให้พวกเขาซื่อสัตย์กับเราอย่างแน่นอน”

เย่เจิ้งเซียงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าวิสัยทัศน์ของเอ็งจะไกลกว่าของฉันมาก..พูดตามตรงจากใจจริงเลยว่าในบรรดาลูกหลานของตระกูลเย่ทั้งหมดเอ็งเป็นคนที่มีแนวคิดดีที่สุด..ถ้าหากตระกูลเย่อยู่ในมือของเอ็งล่ะก็ตระกูลของเราจะต้องแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน”

“ความจริงก็คือทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันและจุดประสงค์ต่างก็เหมือนกัน..ทุกคนต่างก็หวังว่าตระกูลเย่จะแข็งแกร่งขึ้นส่วนใครเป็นผู้นำตระกูลเย่นั้นสำหรับผมแล้วมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเลย..ถ้าหากพี่น้องในตระกูลต่อต้านและแย่งชิงกันเองตระกูลเย่จะแข็งแกร่งได้ยังไง” เย่เชียนพูด

“ที่จริงแล้วฉันเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน..ฉันรู้มาบ้างเกี่ยวกับสิ่งที่เอ็งทำให้เขตทหารหนานจิง..อันที่จริงความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องหานรุ่ยกับหานห่าวนั้นแน่นแฟ้นมากตั้งแต่พวกเขายังเด็ก..อาจจะเป็นอย่างที่เอ็งพูดจริงๆเพราะตอนนี้พวกเขาไม่ได้สนิทกันเหมือนแต่ก่อนแล้ว..เพราะงั้นฉันอยากจะขอบคุณเอ็งมากเพราะเอ็งได้สอนพวกเขาว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุด” เย่เจิ้งเซียงพูด “ฉันน่ะดีใจมากที่ได้เห็นลูกๆทั้งสองคนรักกันเหมือนแต่ก่อน”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เจิ้งเซียงก็พูดต่อ “ลึกๆแล้วฉันรู้สึกว่าเมื่อเทียบกับเอ็งแล้วฉันรู้สึกละอายใจในตัวเองมาก..ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะโทษตัวเองเพราะฉันใจแคบมากเกินไป”

เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มจางๆว่า “ผมเองก็ดีใจมากที่ได้เปิดใจคุยกับลุงอย่างนี้และพูดคุยกันอย่างจริงใจ..ผมหวังว่าการสนทนาของพวกเราในคืนนี้จะสามารถแก้ไขความขัดแย้งที่ดูเหมือนร้ายแรงระหว่างเราซึ่งมันไม่มีอยู่จริงเลย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน