ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 940

ตอนที่ 940 พูดคุยแบบจริงจัง (3)

เย่เชียนเข้าใจความทุกข์ทรมานของถังซูหยานได้โดยธรรมชาติเพราะเมื่อเขาพบกับถังซูหยานเป็นครั้งแรกเย่เชียนก็สามารถมองเห็นได้จากสายตาของเธอจนเย่เชียนรู้สึกผิดอย่างมากต่อแม่คนนี้ที่เขาไม่สามารถอยู่กับแม่ได้นานกว่านี้ ซึ่งเย่เชียนก็หวังว่าถังซูหยานจะมีความสุข อย่างไรก็ตามผู้ชายไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากโลกของตัวเองดังนั้นเขาจึงหวังว่าฉินหยู,หูวเค่อ,เย่หลินและเย่ห่าวหรานจะชดเชยความผิดในใจของเขาได้เพื่อที่ถังซูหยานจะไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไป

คนเฒ่าคนแก่นั้นกลัวอะไรมากที่สุด? นั่นคือความเหงาเพราะในสังคมปัจจุบันสภาพความเป็นอยู่ของแต่ละครอบครัวนั้นดีขึ้นและผู้สูงอายุก็ไม่ต้องกังวลกับชีวิตอีกต่อไป อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ขาดความสบายใจในจิตใจและรู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นและเหตุผลทั้งหมดนี้ก็เพราะพวกเขากลัวว่าลูกๆ หลานๆ จะไม่สามารถมอบความสุขให้กับพวกเขาได้

หลังจากออกจากห้องของเย่เจียอู๋แล้วเย่เชียนก็เดินไปที่ห้องของเขา ซึ่งเย่เชียนเป็นทายาทของตระกูลเย่ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจะมีห้องเป็นของตัวเองซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยอันหรูหราที่ถังซูหยานเคยอาศัยอยู่ ในตอนนี้มันเป็นเวลากลางที่มีแสงจันทร์พร่ามัวจนเย่เชียนสามารถมองเห็นภายในศาลาได้จากระยะไกล ภายใต้แสงสลัวๆ นั้นเย่เจิ้งเซียงกำลังดื่มอยู่อย่างเงียบๆ ที่นั่นดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างมาก ว่ากันว่าผู้ที่ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ยิ่งใหญ่นั้นต้องเรียนรู้ที่จะอดทนต่อความเหงาซึ่งเป็นสิ่งสำคัญแต่ไม่มีใครในโลกใบนี้อยากเหงาและอ้างว้างกันทั้งนั้นและแน่นอนว่าเย่เจิ้งเซียงเองไม่มีข้อยกเว้น

หลายปีที่ผ่านมาเย่เจิ้งเซียงรู้ดีว่าเย่เจียอู๋ยังคงกังวลเกี่ยวกับเขาอยู่และนั่นคือเหตุผลที่เย่เจียอู๋ไม่ได้มอบตระกูลเย่ให้กับเขา อย่างไรก็ตามไม่ว่าเย่เจิ้งเซียงจะไม่ยอมฟังใครแค่ไหนแต่ในใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความเคารพและความกตัญญูกต่อเย่เจียอู๋เสมอ เขาจะรู้สึกผิดมากเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นแต่ความภาคภูมิใจในตนเองอย่างแรงกล้าก็ไม่ยอมให้เขาก้มศีรษะให้ใครอยู่ดี

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อครอบครองตระกูลเย่และหวังว่าเย่เจียอู๋จะเห็นถึงความพยายามของเขาและใช้ข้อเท็จจริงนี้เพื่อพิสูจน์ว่าเขามีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นผู้นำของตระกูลเย่ อย่างไรก็ตามเย่เจิ้งเซียงก็ได้เพิกเฉยต่อพี่น้องของตัวเองและถึงแม้ว่าความเป็นพี่น้องระหว่างเขากับเย่เจิ้งเฟิงและเย่เจิ้งหรานจะลึกซึ้งเพียงใดเมื่อตอนที่เขายังเด็กและเขาจำได้อย่างชัดเจนว่าเขาสามารถสละชีวิตเพื่อน้องๆ ได้ก็ตามแต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขากลับเพิกเฉยต่อพี่น้องและไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวเลยและถึงแม้ว่าเย่เจิ้งเฟิงจะยังคงเคารพเขาก็ตาม ซึ่งนี่ก็เป็นความเสียใจลึกๆ ในใจของเขาเช่นกัน

บางครั้งยิ่งคนเราอยู่สูงมากแค่ไหนพวกเขาก็มักจะสูญเสียบางสิ่งที่มีความสำคัญมากไป แต่ตอนนี้สิ่งที่พวกเขาเป็นอยู่นั้นย่อมเหนือกว่าทุกสิ่งและเมื่อนึกถึงเรื่องนี้หากเป็นไปได้เย่เจิ้งเซียงก็หวังว่าเขาจะย้อนเวลากลับไปในอดีตได้แต่ถึงยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี เขานั้นรู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไรหรือจะพยายามมากแค่ไหนแต่ภราดรภาพและความเป็นพี่น้องของเขากับเย่เจิ้งเฟิงจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนในอดีตอีกต่อไปแล้ว

การมาถึงของเย่เชียนทำให้ความทรงจำเก่าๆ ของเย่เจิ้งเซียงกลับมาและยังกระตุ้นความรู้สึกผิดมากมายในใจของเขา อย่างไรก็ตามมันก็ทำให้เขาหวาดระแวงมากขึ้นและเขาก็รู้ว่าเขาต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ถ้าหากเย่เชียนจะโทษเขาสำหรับความผิดทั้งหมดมันก็สมเหตุสมผลแล้วดังนั้นเขาจึงรู้สึกผิดอยู่ลึกๆในใจ ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะรักษาระยะห่างจากเย่เชียนและกลัวว่าหากวันหนึ่งเขาล้มเหลวในการต่อสู้กับเย่เชียนล่ะก็เขาอาจจะสูญเสียไม่เพียงแต่ชีวิตของเขา แต่ยังรวมถึงศักดิ์ศรีของเขาและแม้กระทั่งทุกสิ่งทุกอย่างที่อีกด้วย

ทุกคนเข้าใจความจริงของการใช้แอลกอฮอล์เพื่อบรรเทาความโศกเศร้าแต่พวกเขาไม่สามารถกำจัดความคิดและความเศร้าในใจโดยการใช้แอลกอฮอล์ได้ เย่เจิ้งเซียงนั้นคิดเสมอว่าเมื่อเหล้าที่เข้าไปในลำไส้ไหลลงมาจากลำคอของเขาและไหลไปทั่วร่างกายของเขาแล้วเขาจะสามารถลืมทุกอย่างได้และอย่างน้อยๆ ก็ในช่วงเวลาสั้นๆ

หลังจากหยุดไปสักพักเย่เชียนก็เดินไปอย่างช้าๆ และเมื่อเย่เจิ้งเซียงได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลังเขาเย่เจิ้งเซียงก็หันกลับไปและหยุดเล็กน้อยเมื่อเห็นเย่เชียนเดินเข้ามา จากนั้นเขาก็พยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “เอ็งคุยกับคุณปู่เสร็จแล้วหรือ?”

“ใช่ครับ!” เย่เชียนพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ทำไมลุงเจิ้งเซียงถึงดื่มอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะครับ..ผมขอดื่มด้วยได้หรือเปล่า” จากนั้นเย่เชียนก็นั่งลงตรงข้ามกับเย่เจิ้งเซียง แน่นอนว่าเย่เจิ้งเซียงก็ไม่ได้คัดค้านใดๆ และดื่มเหล้าอย่างเงียบๆ ต่อ เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆ แล้วเติมเหล้าให้เย่เจิ้งเซียงแล้วพูดว่า “ชายเลือดนักสู้ทุกคนชอบดื่มเหล้าจริงๆ สินะ..บางครั้งเหล้าก็เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ ..ในบรรยากาศแบบนี้รสชาติของเหล้าดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยลุงเจิ้งเซียงคิดว่าไงครับ?”

เย่เจิ้งเซียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเย่เชียนด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ยังคงยิ้มอย่างแผ่วเบาและแทนที่จะมองไปที่เย่เจิ้งเซียงแต่เย่เชียนกลับถือขวดเหล้าเอาไว้ในมือและมองดูมัน “อันที่จริงผมคิดว่าเหล้าน่ะดีกว่าไวน์อีก” เย่เชียนพูด “ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้ดื่มก็เถอะแต่รสชาติของเหล้าน่ะก็ยังคงรู้สึกดีที่สุดลุงเจิ้งเซียงว่างั้นมั้ย?”

“เมื่อตอนที่ฉันยังหนุ่มยังแน่นฉันชอบเหล้าที่มีดรีกีสูงๆ และเมากับเพื่อนและพี่น้องของฉันและนั่นจะทำให้ฉันมีความรู้สึกถึงความสำเร็จ..แต่ตอนนี้ฉันแก่แล้วฉันไม่ใช่วัยรุ่นหนุ่มสาวอีกต่อไปและนั่นทำให้ฉันชอบเหล้าที่มีแอลกอฮอล์ดีกรีต่ำเพราะมันจะกลมกล่อม” หลังจากนั้นไม่นานเย่เจิ้งเซียงก็พูดอย่างช้าๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน