ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 978

ตอนที่ 978 งานเลี้ยงพบปะสังสรรค์

หมาสู้คน!

สุนัขที่ไม่มีเจ้าของมักจะอ่อนแอแต่เมื่อเจ้าของอยู่ข้างหลังแล้วดูเหมือนว่ามันต้องการแสดงให้เห็นว่ามันเก่งแค่ไหนและจะไม่ใช่แค่เห่าอีกต่อไป

เมื่อเห็นบอดี้การ์ดคว้าคอเสื้อของฟู่เซิงแล้วเย่เชียนก็พุ่งเข้าไปคว้าข้อมือของบอดี้การ์ดคนนั้นแล้วบิดอย่างแรง จากนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยน้ำที่เสียงเย็นชาว่า “ที่นี่คือมหาวิทยาลัยมันไม่ใช่สวนหลังบ้านของคุณที่คุณจะสามารถทำอะไรก็ได้!” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็ปล่อยมือและอีกฝ่ายก็รีบถอยกลับไปด้วยสีหน้าที่ดูตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

“ใครสั่งให้พวกคุณทำแบบนี้?..ออกไปจากที่นี่ซะ!” หยุนโอ่วเทียนตะโกนอย่างฉุนเฉียวแล้วเขาก็เหลือบมองหญิงวัยกลางคนแล้วพูดว่า “แม่ครับกลับไปเถอะ..ผมต้องเตรียมตัวไปเรียน!”

หญิงวัยกลางคนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “ได้..ถ้างั้นแม่กลับก่อนนะ” เมื่อพูดจบเธอก็ส่ายหัวและเหลือบมองไปที่บอดี้การ์ดทั้งสองแล้วหันหลังเดินออกไป

เมื่อเห็นพวกเขาจากไปหยุนโอ่วเทียนก็เหลือบมองเย่เชียนและคนอื่นๆด้วยความขอโทษและพูดว่า “ฉันต้องขอโทษพวกนายด้วย.

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยและดูเหมือนเขาจะเป็นคนที่ดีและอย่างน้อยๆก็ไม่เหมือนลูกหลานครอบครัวที่ร่ำรัวที่เอาแต่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ส่วนฟู่เซิงก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ไปอย่างรวดเร็วเพราะปกติแล้วเขาเป็นคนประเภทที่ไม่โกรธแค้นใคร จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ปีนี้มีคนมาสมัครเยอะเลยทีเดียว..ดูพวกนายสิมารายงานตัวสายกันตั้งหนึ่งเดือนเลย”

หลังจากแนะนำตัวสั้นๆทุกคนก็ดูคุ้นเคยกันและเย่เชียนก็สวมบทบาทเป็นพี่ใหญ่โดยไม่ลังเลใจใดๆ เย่เชียนก็ไม่ได้พูดถึงตัวเองมากนักแต่พูดง่ายๆว่าเขาเป็นนักเรียนย้ายมาจากเมืองปักกิ่งและถึงแม้ว่าทุกคนจะมีความสงสัยอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

เนื่องจากฟู่เซิงมาที่นี่ตั้งแต่หนึ่งเดือนที่แล้วดังนั้นเขาจึงรู้จักมหาวิทยาลัยมากกว่าใคร ดังนั้นเขาจึงพาเย่เชียนและเยว่เหอตูไปซื้อของที่จำเป็น ซึ่งเยว่เหอตูก็ดูลังเลใจกับทุกอย่างและถึงแม้ว่ามันจะของใช้เล็กๆน้อยๆก็ตามแต่เขาก็ใช้เวลานานในการตัดสินใจและเห็นได้ชัดว่าฟู่เซิงดูใจร้อนและต้องการจ่ายให้กับเยว่เหอตูแต่ก็ถูกสายตาของเย่เชียนยับยั้งเอาไว้เพราะเยว่เหอตูเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีในตัวเองอย่างแรงกล้าเพราะฉะนั้นถ้าหากฟูงเซิงทำเช่นนี้ก็จะเหมือนว่าเขากำลังดูถูกเยว่เหอตูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งถึงแม้ว่าฟู่เซิงจะไม่ได้หมายความอย่างนั้นแต่เยว่เหอตูต้องคิดแบบนั้นอย่างแน่นอน

หลังจากซื้อของแล้วเยว่เหอตูก็เหลือเงินน้อยกว่าหกสิบหยวนและถึงแม้ว่าเขาจะประหยัดเงินมากแค่ไหนแต่เยว่เหอตูก็ยังรู้สึกหนักใจกับราคาสินค้าในเมืองใหญ่ๆๆเช่นนี้ หลังจากกลับมาที่หอพักเยว่เหอตูก็นำอาหารพื้นเมืองบางอย่างออกจากกระเป๋าสัมภาระและมอบให้ทุกคน

“มาเถอะเดี๋ยวคืนนี้ฉันจะเลี้ยงมื่อเย็นทุกคนเองเพื่อเป็นการขอโทษกับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น” หยุนโอ้วเทียนพูดและการแสดงออกของเยว่เหอตูก็แน่นิ่งไปและมือที่เขายื่นออกไปก็ดึงกลับมา เพราะเขากลัวว่าอาหารที่เขาเตรียมมาจะไม่ถูกใจลูกหลานครอบครัวที่ร่ำรวยใช่ไหม? หยุนโอ่วเทียนเห็นความอับอายของเยว่เหอตูได้อย่างชัดเจนดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปหยิบของที่อยู่ในมือของเยว่เหอตูและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไหนๆ..ฉันขอลองชิมหน่อย”

เย่เชียนที่เห็นการกระทำของหยุนโอ่วเทียนเขาก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกันเพราะงั้นเรามาช่วยกันหารค่าอาหารกันเถอะ..ฉันจะปล่อยให้นายจ่ายคนเดียวได้ยังไง?” ฟู่เซิงพูด

การแสดงออกของเยว่เหอตูก็เปลี่ยนไปและพูดเบาๆว่า “พวกนายไปเถอะฉันไม่ไปนะ” การหารค่าใช้จ่ายงั้นเหรอ? ในตัวของเขาเหลือเงินอยู่เพียง 60 หยวนแล้วเขาจะจ่ายได้ยังไง?

เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ่วเทียนเขาอุตส่าชวนเพราะงั้นไม่ต้องหารกันหรอกไม่งั้นก็เหมือนกับว่าเราทำให้เขาเสียหน้า..นายเองก็ไปด้วยกันเถอะเหอตู..ยังไงซะพวกเราทุกคนก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกันแล้วและเราจะเป็นเพื่อนกันในอนาคตเพราะงั้นถ้านายไม่ไปเราก็เสียใจแย่สิ”

แน่นอนว่าหยุนโอ่วเทียนเข้าใจความหมายในคำพูดของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงพูดเสริมว่า “ใช่แล้วเดี๋ยวฉันจะเป็นเจ้ามือเอง..ในเมื่อพวกเราอยู่ใต้ชายคาเดียวกันแล้วเพราะงั้นพวกเราก็ควรจะสนิทกันเข้าไว้สิ!”

ถึงแม้ว่าฟู่เซิงจะตกตะลึงเล็กน้อยแต่เขาก็เห็นความคิดของเยว่เหอตูได้และแน่นอนว่าเขาเห็นด้วยอย่างยิ่งและบรรยากาศที่ดูตึงเครียดก่องหน้านี้ก็ได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็วและหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

เยว่เหอตูก็อยากจะปฏิเสธแต่เย่เชียนตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “ความสำเร็จของคนเรานั้นไม่สามารถพึ่งพาตัวเองเพียงคนเดียวได้เพราะงั้นเพื่อนๆและพวกพ้องนั้นคือสิ่งที่จะทำให้เราก้าวเดินต่อไปได้อย่างราบรื่น” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเยว่เหอตูก็มองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็ยิ้มให้เย่เชียนแล้วพยักหน้า

ในฐานะที่เป็นนายน้อยหยุนแล้วเขาจึงเลือกโรงแรมหรูหราที่สุดใกล้มหาวิทยาลัย แน่นอนว่าที่มหาวิทยาลัยซีจิงแห่งนี้มีลูกหลานครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอีกธิพลมากมาย ดังนั้นจึงมีโรงแรมค่อนข้างมากในบริเวณใกล้เคียงและธุรกิจก็กำลังเฟื่องฟู แน่นอนว่านักศึกษาหลายคนที่มาเรียนยังมหาวิทยาลัยซีจิงนั้นพวกเขามาที่นี่เพื่อรับประกาศนียบัตรเท่านั้นแต่ไม่ได้สนใจเรียนมากนักและบางคนก็มาเพื่อแค่หาความสนุกและหาแฟนเท่านั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน