ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 977

ตอนที่ 977 อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่อาจารย์สาวด้วยความอาฆาตและเธอก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน “คุณก็ต้องอยู่ที่นี่และเอาชีวิตรอดให้ได้เช่นกัน..คุณต้องตั้งใจทำหน้าที่และอย่าปล่อยให้พวกนักศึกษาออกนอกลู่นอกทางเด็ดขาด” เย่เชียนพูดอย่างเย็นชา

เยว่เหอตูรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกในร่างกายของเย่เชียนอย่างชัดเจนและก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและดึงแขนของเย่เชียนโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ส่งสายตาให้กับเย่เชียนว่าไม่อย่าทำแบบนี้เลยจากนั้นเย่เชียนก็ยิ้มให้เขาและจ้องมองไปที่อาจารย์สาวอีกครั้งแต่ไม่ได้พูดอะไรอีกและเดินเข้าไปยังหอพักทันที

ระหว่างทางนักศึกษาสาวต่างก็จ้องมองไปที่พวกเขาและถึงแม้ว่าสีหน้าของเย่เชียนจะแน่นิ่งจนเปรียบได้กับกำแพงเมืองโบราณก็ตามแต่พวกเธอก็ยังรู้สึกหลงใหลอยู่ดี ทันใดนั้นเย่เชียนก็รู้สึกราวกับว่าเขาเปลือยกายอยู่ภายใต้ดวงตาของผู้หญิงเหล่านี้และเขาก็รู้สึกอึดอัดอย่างมากเพราะดวงตาของพวกเธอราวกับหมาป่าที่หิวโหย

เยว่เหอตูก็ก้มหน้าลงจนสุดทางและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเลยแม้แต่นิดเดียว บางทีอาจเป็นเพราะเขามองว่าตัวเองต่ำต้อยจนไม่กล้าที่จะสบตาหญิงสาวเหล่านั้นได้โดยตรง สำหรับเยว่เหอตูแล้วมหาวิทยาลัยเป็นเหมือนจุดเปลี่ยนในชีวิตของเขาและเขาเพียงหวังที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่โดยการเรียนอย่างหนักหน่วงและหางานที่มั่นคงหลังจากสำเร็จการศึกษา ดังนั้นการมีแฟนหรือคนรักมันไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังเลยและมันก็เป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าคิดอีกด้วย

“วิชาการเงินวันนี้น่าเบื่อมากจนฉันเกือบจะหลับจริงๆ” จู่ๆก็มีเสียงใสๆแว่วเข้ามาในหูของเย่เชียนและเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองและเห็นร่างที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ข้างหน้าเขาแต่เขาก็ยังจำไม่ได้ว่าเขาเคยเจอที่ไหน

ดวงตาของหญิงสาวก็จับจ้องไปที่เย่เชียนและมีความรู้สึกเหมือนเดจาวูแต่เธอก็ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็ยังจำไม่ได้ว่าเธอเคยพบชายตรงหน้าเธอที่ไหน อย่างไรก็ตามหญิงสาวก็ยังคงยิ้มและพยักหน้าให้เย่เชียนอย่างสุภาพและรอยยิ้มที่แสดงถึงความอ่อนโยนของเด็กผู้หญิงจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มให้กลับ

เยว่เหอตูก็เงยหน้าขึ้นและเมื่อเขาเห็นหญิงสาวเขาก็รีบหันหน้าหนีเพราะสำหรับเขามันเป็นโลกที่แตกต่างระหว่างหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากับเขาและเขาก็ไม่กล้าที่จะมีความคิดๆทั้งสิ้น

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้อาจารย์สาวที่มองอยู่ไกลๆก็ถอนหายใจดังๆแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเพราะแววตาของเย่เชียนก่อนหน้านี้ยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอราวกับใบมีดที่แหลมคมที่สามารถแทงทะลุหัวใจของคนๆหนึ่งได้จนทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นในใจ แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ได้ทักทายนักศึกษาหญิงแต่อย่างใดเพราะภารกิจของเขาที่นี่คือการหาตัวหญิงสาวที่ชื่อหลี่ซือหรือเฉินซือให้ได้โดยเร็วที่สุด

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ความคิดของเย่เชียนก็วูบวาบขึ้นมาทันทีเพราะผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นผู้หญิงในข้อมูลที่หูวหนานเจียนมอบให้เขาและเธอก็เป็นลูกสาวของด็อกเตอร์หลี่ฉี เมื่อมองไปที่ด้านหลังของหญิงสาวที่จากไปเย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยเพราะดูเหมือนว่าเขาจะต้องทำความรู้จักกับเธอให้ได้โดยเร็วที่สุดไม่เช่นนั้นเขาจะต้องคอยตามคุ้มกันเธอเหมือนกับพวกโรคจิตใช่ไหม? ในขณะนั้นคนอื่นจะคิดว่าเขามุ่งร้ายกับเธออย่างแน่นอน

เมื่อไปถึงห้องพักไม่มีใครอยู่ที่นั่นแต่มีเตียงหนึ่งเตียงถูกปูด้วยผ้าปูที่นอนและคิดว่าคนๆนั้นคงจะไปเรียนแล้ว “หอพักของมหาวิทยาลัยน่าอยู่จัง” เยว่เหอตูพูดด้วยอารมณ์ที่คิดถึงบ้านเกิดในชนบทและครอบครัวห้าคนที่อาศัยอยู่ในบ้านดินที่ทรุดโทรม เมื่อนึกถึงเช่นนั้นเยว่เหอตูก็ตัดสินใจว่าเขาจะต้องเรียนให้หนักและหางานที่ดีทำในอนาคตและพาครอบครัวของเขามาที่เมืองแห่งนี้ให้ได้

เย่เชียนมองไปที่แผ่นหลังของเยว่เหอตูและพยักหน้าอย่างเงียบๆและคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะมีเรื่องราวมากมายเหมือนเขาและมีเรื่องที่ขมขื่นอย่างมากเกิดขึ้นกับเขา ซึ่งเย่เชียนก็ตัดสินใจที่จะคอยสังเกตและดูสถานการณ์ของเยว่เหอตูอย่างลับๆและถ้าหากเยว่เหอตูคู่ควรเขาก็สมควรได้รับความช่วยเหลือและเย่เชียนก็จะยื่นมือไปช่วยเขาและสนับสนุนเขาให้ได้ดีนั่นเอง

เป็นเพราะการตัดสินใจครั้งนี้เองที่ทำให้หลายปีต่อมาภาคตะวันตกเฉียงเหนือได้กลายเป็นถิ่นของคนที่ชื่อว่าเยว่เหอตูและชื่อของเขาก็ก้องกังวานจากเหนือจรดใต้ของแถบนี้

หลังจากจัดเตียงและจัดกระเป๋าแล้วจู่ๆก็มีคนผลักประตูเข้ามา ซึ่งเขาถือลูกบาสเก็ตบอลและมีเหงื่อออกทั่วร่างกายและเมื่อเห็นเย่เชียนกับเยว่เหอตูอยู่ในห้องเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนายพึ่งย้ายเข้ามาใหม่เหรอ..ทำไมพวกนายถึงเพิ่งมาล่ะ..พวกนายรู้มั้ยว่าฉันกลัวการอยู่ที่นี่คนเดียวตอนกลางคืนมากและฉันก็กังวลว่าหมาป่าพวกนั้นจะมาขย้ำฉันตอนกลางคืน..ตอนนี้ที่พวกนายมาฉันก็รู้สึกโล่งใจมากที่มีใครสักคนอยู่กับฉันที่นี่..เอาล่ะสวัสดีฉันชื่อฟู่เซิง” ชายหนุ่มที่ดูเย่อหยิ่งมากแต่ดูเผินๆแล้วเหมือนจะใจดี ซึ่งคาดว่าเขาอาศัยอยู่ที่นี่ไม่ใช่เพราะเขากลัวแต่เพราะเขากังวลว่าทำไมไม่มีสาวมาเคาะประตูในเวลากลางคืนเช่นนั้น

อย่างไรก็ตามเขาเป็นคนตรงไปตรงมาและเย่เชียนก็ชอบคนแบบนี้มาก “ฉันชื่อเย่เชียนเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ย้ายเข้ามาใหม่และฉันก็เพิ่งจะไปรายงานตัววันนี้เอง” เย่เชียนพูด

“ส่วนฉันชื่อเยว่เหอตู..ฉันมารายงานตัวช้าเพราะที่บ้านมีปัญหาบางอย่างน่ะ” เยว่เหอตูพูดอย่างเขินอายและเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการพูดถึงเรื่องที่เขามารายงานตัวช้ามากกว่านี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน