ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 981

ตอนที่ 981 สารภาพรัก

คำพูดของหลี่ซือดูเหมือนจะหมายถึงอะไรบางอย่างซึ่งทำให้เย่เชียนสับสนอย่างมาก หลี่ซือคนนี้ไม่ได้อ่อนแออย่างที่เขาเห็นและเขายังมีไหวพริบที่เฉียบคมอีกด้วย ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่รู้ว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอเมื่อคืนนี้คือตัวเขาเองแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้มากขึ้น

หลังจากเดินอยู่รอบๆสักพักเย่เชียนก็เข้าไปในหอประชุมโดยไม่รู้ตัวดังนั้นเขาจึงโทรศัพท์ไปหาหยุนโอ่วเทียนและถามเกี่ยวกับตำแหน่งที่อยู่ของพวกเขาแล้วเดินไปหา ซึ่งแถวหน้าของหอประชุมเต็มไปด้วยเหล่าคณบดีและอาจารย์ผู้สอน ส่วนหยุนโอ่วเทียนและฟู่เซิงก็นั่งในแถวที่สองข้างหลังพวกเขา

เมื่อเย่เชียนเดินผ่านตงเสวี่ยจินคณบดีสำนักวิชาแล้วเขาพยักหน้าให้เย่เชียนด้วยรอยยิ้ม ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เย่เชียนสับสนเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และนั่งลงข้างๆฟู่เซิง เด็กหนุ่มทั้งสองเฝ้าดูการแสดงและสาวๆด้วยความเพลิดเพลินและดวงตาของเขาก็มันไม่สามารถละสายตาไปจากเวทีได้เลย

“เย่เชียนนายมีประสบการณ์มากกว่าเราเพราะงั้นสอนวิธีจีบผู้หญิงให้เราหน่อยสิ” ขณะถามดวงตาของฟู่เซิงไม่ได้ละสายตาจากผู้หญิงบนเวทีเลยแม้แต่น้อยและเขาแทบรอไม่ไหวที่จะถาม

วิธีการจีบสาว? เย่เชียนนั้นไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้จริงๆและหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งเย่เชียนก็พูดว่า “กล้าและไร้ยางอาย..กล้าในสิ่งที่เหมาะสม..ไร้ยางอายในสิ่งที่ควร..ตราบใดที่นายเข้าใจสาระสำคัญของสิ่งเหล่านี้นายก็ทำได้” ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะมีแฟนหลายคนแต่เขาก็ไม่เคยไล่จีบพวกเธอเลย ดังนั้นเขาจึงหยิบเอาคำพูดของหลี่เหว่ยออกมา

“บัดซบ..มันเข้าใจยากเกินไปเพราะงั้นมีอะไรที่เข้าใจง่ายกว่านี้อีกมั้ย” หยุนโอ่วเทียนพูด

“บ้าเอ๊ยฉันจะบอกกับพวกนายยังไงดี..พวกนายต้องฝึกฝนด้วยตัวเอง..ยังไงซะพวกนายก็ต้องเผชิญหน้ากับพวกเธออยู่ดีเพราะงั้นทำตามที่ใจพวกนายต้องการเถอะ” เย่เชียนกลอกตาไปมาแล้วพูด

หลังจากการแสดงละครและเต้นรำผ่านไปหลายรอบแล้วก็มีการแสดงหนึ่งซึ่งค่อนข้างน่าสนใจและเย่เชียนก็รู้สึกสนใจเช่นกันจากนั้นเมื่อมองไปที่เวทีขนาดใหญ่เด็กสาวคนหนึ่งก็ค่อยๆเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับกีตาร์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ซึ่งเธอกวาดสายตาเหลือบมองออกไปรอบๆและในที่สุดเธอก็หยุดที่เย่เชียนและยิ้มให้เขา

ในเวลานี้ทั่วทั้งหอประชุมก็ดูครึกครื้นขึ้นมาทันทีและเต็มไปด้วยเสียงปรบมือและเสียงตะโกนของเหล่านักศึกษาเพราะเธอคนนั้นก็คือดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยหลี่ซือนั่นเอง!

ในมหาวิทยาลัยใดๆก็ตามความรักในมหาวิทยาลัยไม่เคยขาดแคลนซึ่งเป็นความรักที่ค่อนข้างเรียบง่ายในชีวิตและเป็นความจริงที่ว่ามีเด็กผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนที่ฝันถึงชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยและสิ่งล้ำค่าที่สุด 2 ประการที่พวกเธอหวังนั่นก็คือความเยาว์วัยและความบริสุทธิ์ทางเพศ เย่เชียนนั้นเคยเห็นผู้หญิงที่เย่อหยิ่งที่เป็นผู้ใหญ่แล้วหลายคนแต่ความรู้สึกที่เขามีให้กับผู้หญิงส่วนใหญ่ที่กำลังมีความรักในมหาวิทยาลัยนั้นเขาไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย แต่สำหรับเด็กผู้ชายหลายคนนั้นมีแรงจูงใจในความรักที่ไม่บริสุทธิ์ในชีวิตมหาวิทยาลัยกันทั้งนั้น

ไม่ว่าผู้ชายจะแสดงออกมากแค่ไหนว่าพวกเขาไหว่หาความรักแต่ก็มีอยู่กี่คนที่แสวงหาความรักที่บริสุทธิ์ที่ไม่ใช่เพื่อความสุขของการถอดเสื้อผ้าของเพศตรงข้าม แน่นอนว่าในบรรดาเด็กหนุ่มเหล่านี้มีคนที่แสวงหาความรักที่บริสุทธิ์เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ดูสิพวก!..เฉินซือดาวมหาวิทยาลัยเธอมองมาที่ฉัน!” ฟู่เซิงอุทาน

“นายดูดีๆสิ..เธอมองมาที่เย่เชียนต่างหาก!” หยุนโอ่วเทียนมองฟู่เซิงอย่างว่างเปล่าและพูด หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งหยุนโอ่วเทียนก็หันไปมองที่เย่เชียนและถามว่า “เย่เชียนนี่นายแอบไปเด็ดดอกไม้ประจำมหาวิทยาลัยตอนไหนกัน?”

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และไม่สนใจที่จะอธิบายเพราะถึงยังไงเขาก็ไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้อยู่ดีเพราะทั้งสองคนนี้เอาแค่คิดเรื่องไร้สาระอยู่ทั้งวัน

ในเวลานี้หลี่ซือก็บรรเลงเพลงคลอด้วยกีตาร์โปร่งแล้วร้องเพลงช้าๆอย่างมีเสน่ห์

ในวันนี้ ของปีนั้น ฉันเฝ้ารอ

บนถนนอันกว้างใหญ่ จะหาเนื้อคู่ได้อย่างไร

ในความฝัน ฉันขังตัวเองอยู่ในนั้น

ในวันนี้ของปีนั้น ฉันคิดถึง

วันที่ดวงจันทร์ขึ้นข้างแรม ฉันได้แต่ร้องไห้เฝ้าคิดถึง

ความรู้สึกนับพันบรรจบกันเพราะคนเดียว

ทั้งความโศก ทั้งความเศร้าและอ้างว้าง

ฉันถอนหายใจอย่างไม่รู้จบจนหัวใจแตกสลาย

ดั่งเพลงรักที่มีแต่น้ำตา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน