ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 982

982 /1358

ตอนที่ 982 ปฏิเสธคำสารภาพ

จู่ๆผู้หญิงที่มีอารมณ์ว่างเปล่าก็พบว่ามีชายคนหนึ่งเข้ามาในใจเธอโดยไม่ได้ตั้งใจซึ่งเธอทนแบบนี้ต่อไปไม่ได้จริงๆ แน่นอนว่าเธอไม่ชอบประสบการณ์ในการพบกับเย่เชียนบนรถไฟและถึงกับบอกว่ามันน่ารำคาญนิดหน่อยแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจิตใจของเธอถึงยังเต็มไปด้วยเงาของชายคนนี้

เดิมทีเธอคิดว่าทุกอย่างเป็นเพียงเหตุการณ์ในชีวิตของเธอและอาจจะไม่มีทางไปต่อหลังจากมันผ่านไปและมันจะเป็นเพียงความทรงจำที่ดีแต่ชายคนนี้กลับปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาเธออีกครั้งและอารมณ์ที่ถูกซ่อนเร้นก็ถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็ถึงกับตกตะลึงเพราะนี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาต้องการและเขาก็ไม่เคยคิดที่จะมีความสัมพันธ์กับนักศึกษาสาวเช่นนี้ เขาแค่ต้องการทำภารกิจให้เสร็จเพราะหลี่ซือนั้นเป็นเพียงผู้สัญจรไปมาในชีวิตของเขาแต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินคำสารภาพตรงๆของหลี่ซือแล้วเขาก็รู้สึกหนักใจอย่างมาก

หลี่ซือนั้นได้พบกับเย่เชียนและหูวเค่อและถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเย่เชียนมีแฟนแล้วก็ตามแต่เธอก็ยังยืนกรานที่จะสารภาพรักกับเขา ซึ่งนี่ทำให้เย่เชียนตกตะลึงโดยไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ทัศนคติของเย่เชียนต่อความรู้สึกเป็นเรื่องของโชคชะตาเสมอเพราะหากโชคชะตามาถึงอะไรก็จะเป็นไปด้วยดี อย่างไรก็ตามการสารภาพอย่างกะทันหันของหลี่ซือนั้นทำให้เย่เชียนประหลาดใจอย่างมาก

“เอ่อ…คือ…” เย่เชียนไม่รู้จะพูดอะไรและเขาก็ลังเลอยู่นานแต่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ

จู่ๆหลี่ซือก็ทิ้งตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชียนและสะอื้นเบาๆจากนั้นก็พูดว่า “ฉันเคยคิดว่าฉันจะไม่มีใครและไม่อยากมีใครหรือรู้สึกรักใครจนกว่าจะเรียนจบ..แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำได้เลย..ภาพของนายเงาของนายอยู่ในใจฉันตลอดเวลาฉันควบคุมความคิดของฉันไม่ได้เลย..ฉันรู้ว่านายเองก็ชอบฉันไม่งั้นนายจะช่วยฉันครั้งแล้วครั้งเล่าไปทำไม”

ครั้งแรกเย่เชียนช่วยเธอโดยบังเอิญและครั้งที่สองก็เป็นเพราะภารกิจของเขา ซึ่งเย่เชียนไม่รู้จะบอกเธออย่างไรว่าภารกิจครั้งนี้เป็นความลับและถ้าเขาบอกตรงๆว่าเขามาที่นี่เพื่อปกป้องเธอมันก็จะคงยากเพราะคนจากประเทศสหรัฐอเมริกาก็ยังไม่ปรากฏตัวแต่ใครจะรู้ได้ว่าพวกเขาจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อไหร่? หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “ถ้าเธอรู้สึกขอบคุณฉันเพราะฉันช่วยเธอล่ะนั่นไม่จำเป็นเลย..เพราะจริงๆแล้วฉัน…”

“ไม่..มันไม่ใช่แบบนั้น” หลี่ซือพูด “ฉันชอบนายและฉันก็รักนายมากด้วย..ฉันไม่เคยคิดถึงใครแบบนี้มาก่อน..ให้โอกาสฉันได้รักสักครั้งได้หรือเปล่า”

คิดถึงสิ่งที่หูวหนานเจียนพูดกับเขาในตอนแรกว่า ‘ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก!’ ซึ่งเย่เชียนก็รู้สึกคลุมเครือว่าหูวหนานเจียนเพียงแค่หวังว่าเขาจะใช้วิธีนี้เพื่อปกป้องหลี่ซือ แต่งานก็คืองานส่วนความรักก็คือความรักและยิ่งไปกว่านั้นองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าก็มีกฎเกณฑ์ที่ชัดเจนและพวกเขาจะต้องไม่มีอารมณ์และความรู้สึกใดๆเมื่อทำภารกิจ ตอนนี้เขาไม่ได้รักหลี่ซือเพราะงั้นเขาจึงไม่สามารถหลอกผู้หญิงคนนี้ได้เพราะภารกิจ

เย่เชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆและผลักเธอออกช้าๆแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้จะบอกเธอยังไงด แต่ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจได้ว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อฉันคือความรักหรือความขอบคุณกันแน่..ผู้หญิงส่วนใหญ่จะคลุมเครือเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอดังนั้นฉันหวังว่าเธอจะสามารถคิดเกี่ยวกับมันได้อย่างชัดเจนและนี่ก็เป็นความรับผิดชอบของเธอเองและฉันไม่อยากให้เธอเสียใจกับการเลือกของเธอในวันนี้”

จากนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยัยโง่กลับไปที่หอพักก่อนเถอะเพราะนี่มันดึกแล้ว..เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”

การแสดงออกของหลี่ซือก็ดูเหงาและเศร้าอย่างมากเพราะคำพูดของเย่เชียนเหมือนกับการปฏิเสธเธอทางอ้อมซึ่งทำให้เธอเศร้ามาก จนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียน แต่เย่เชียนก็รู้ดีว่าถ้าหลี่ซือเลือกที่จะอยู่กับเขาล่ะก็เขาจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่เลวร้ายเพราะท้ายที่สุดเขาก็มีผู้หญิงมากมายอยู่แล้วและเมืองซีจิงก็ไม่ใช่สถานที่สำหรับเขาที่จะอยู่เป็นเวลานานอย่างแน่นอน ดังนั้นหากเย่เชียนยอมรับเธอล่ะก็วันหนึ่งเมื่อเย่เชียนจะต้องจากไปแล้วหลี่ซือจะทนคิดถึงเขาได้ไหม?

เมื่อเห็นหลี่ซือเดินจากไปเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและเดินตามเธอไปอย่างเงียบๆเพราะหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เย่เชียนก็รู้ว่ามีคนที่ต้องการจัดการกับหลี่ซือและไม่ใช่แค่พวกอเมริกันเท่านั้นแต่ยังมีหวังฉิงเซิงอีกด้วย ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่กล้าที่จะประมาทเพราะถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ล้มเหลวหวังฉิงเซิฟจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าหลี่ซือกลับหอพักอย่างปลอดภัยแล้วเย่เชียนก็จากไปอย่างมั่นใจ ระหว่างทางการกระทำของหลี่ซือก็แวบเข้ามาในจิตใจของเย่เชียนเป็นครั้งคราวเพราะเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนบางอย่างในความรู้สึกของเย่เชียนโดยไม่ได้ตั้งใจ

จากนั้นเขาก็โทรหาหูวหนานเจียนและตำหนิเขาอย่างรุนแรงและบอกว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้และถามเขาว่าตอนนี้เขาควรทำอย่างไร? ใครจะไปรู้ว่าหูวหนานเจียนบอกให้เย่เชียนทำทุกอย่างที่เขาต้องการด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะรู้จักกันมาเป็นเวลานานอย่างสบายใจเฉิบ เขานั้นบอกแค่ว่าขอให้ครอบครัวของด็อกเตอร์หลี่ฉีปลอดภัยและห้ามให้ฝั่งสหรัฐอเมริกาประสบความสำเร็จในการลักพาตัวลูกสาวของเธอ ส่วนนอกเหนือจากนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจส่วนที่เหลือ

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและส่ายหัวกับคนในฐานะปู่แบบนี้เพราะเขากลับสนับสนุนให้หลานเขยไล่ตามจีบผู้หญิงคนอื่นนอกจากหลานสาวของตัวเอง หลังจากคุยกันไม่กี่คำเย่เชียนก็วางสายไปอย่างช่วยไม่ได้โดยรู้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกับหูวหนานเจียนอีกต่อไป

หลังจากกลับมาที่หอพักแล้วหยุนโอ่วเทียนและฟู่เซิงก็รีบเข้ามาถามเรื่องซุบซิบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชียนกับหลี่ซือและเมื่อนึกถึงเรื่องนี้หยุนโอ่วเทียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “ไม่มีอะไรมาก..เธอมาสารภาพรักกับฉันแต่ฉันปฏิเสธไปจากนั้นก็ปล่อยให้เธอกลับไปคิดเรื่องนี้”