ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 991

991 /1358

ตอนที่ 991 อดีตสุนัขรับใช้

ในโลกวัตถุนิยมยุคนี้ผู้คนต่างก็ห้ำหั่นกันและแย่งกันปีนขึ้นไปสู่จุดสูงสุด แน่นอนว่าคนเหล่านี้มักจะเพิกเฉยต่อความสัมพันธ์ระหว่างเครือญาติของตนเองเพราะในโลกใบนี้ไม่มีคำว่าจริงใจหรือความซื่อสัตย์ในแวดวงนี้จริงๆ แน่นอนว่าคำพูดของเย่เชียนนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องเชื่อก็ได้

เหมือนความรักของผู้หญิงที่ว่ากันว่าเงินซื้อไม่ได้ บางที 10,000 อาจจะซื้อไม่ได้แต่ถ้าเป็น 100,000 หรือ 1,000,000 ล่ะ? ไม่มีใครสามารถยืนยันสิ่งเหล่านี้ได้ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความอ่อนแอทางจิตใจของมนุษย์

แน่นอนว่าหวังฉิงเซิงนั้นมีสิ่งตอบแทนให้กับหว่านเฟิงเช่นกันถ้าหากหวังฉิงเซิงสามารถครอบครองธุรกิจของเฉินฉิงหนิวได้ ในสมัยก่อนถ้าไม่ใช่เพราะเฉินฉิงหนิวเลื่อนตำแหน่งให้เขาล่ะก็เขาคงจะเป็นได้แค่ผู้จัดการร้านอาหารเท่านั้น ซึ่งเหมือนจะฟังดูดีแต่เมื่อเทียบกับผู้จัดการธุรกิจใหญ่ๆแล้วมันก็แตกต่างกันอย่างมาก สำหรับเฉินฉิงหนิวแล้วในใจของเขาหว่านเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความกตัญญู แต่ทว่าความกตัญญูก็ไม่สามารถใช้กินอยู่และประทังชีวิตได้ในยุคปัจจุบันและครอบครัวของเขายังคงต้องการการสนับสนุนและการเลี้ยงดูจากเขา ดังนั้นถ้าหากเขาล้มลงล่ะก็ครอบครัวของเขาก็จะลำบาก

คนที่ไต่เต้าขึ้นมาอาจรู้สึกว่าเป็นเพราะความสามารถของตัวเองและพวกเขาก็สนุกกับผลลัพธ์อย่างมากแต่ถ้าหากตกจากที่สูงอีกครั้งล่ะก็ความแตกต่างอันมหาศาลก็เพียงพอที่จะทำลายชีวิตของพวกเขาได้แล้ว สถานการณ์ในปัจจุบันเป็นสถานการณ์ที่ได้เปรียบเพียงฝ่ายเดียวอย่างสมบูรณ์และหว่านเฟิงก็ได้สอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วนแล้วว่าเฉินฉิงหนิวจะไม่สามารถออกมาจากคุกได้อีก ซึ่งเขาต้องคำนึงถึงอนาคตของเขาในการเผชิญหน้ากับการถูกข่มขู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ยิ่งไปกว่านั้นข้อเสนอของหวังฉิงเซิงก็น่าดึงดูดใจมากและเขาจะได้เป็นผู้บริหารในอนาคตและนั่นหมายความว่าอย่างไร? นี่หมายความว่าเขาไม่ใช่แค่ไม่สูญเสียอะไรเลยแต่ยังประสบความสำเร็จและก้าวหน้าอีกด้วย ส่วนแม่และลูกสาวทั้งสองอย่างหลี่ฉีกับหลี่ซือนั้นเขาก็ทำได้เพียงแสดงความเห็นอกเห็นใจเท่านั้น

ทุกวันนี้สุนัขรับใช้ดูเหมือนจะเติบใหญ่กลายเป็นเสือ ถ้าหากเลี้ยงสุนัขเอาไว้แล้วถ้าหากคุณทำให้มันไม่พอใจมันก็จะแว้งกัดเสมอ แน่นอนว่าหว่านเฟิงเองก็เลี้ยงสุนัขเอาไว้และเป็นพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟที่เขาชอบลูบขนของมันอย่างอ่อนโยนเพราะเขาชอบสุนัขประเภทนี้ ที่ทั้งเลือดเย็นและมีแข็งแรงมากกว่าหมาป่าหลายเท่า

ในขณะนั้นชายหนุ่มก็เดินเข้าไปในบ้านของหว่านเฟิงอย่างช้าๆพร้อมกับบุหรี่ในปาก เขาไม่ได้แสดงท่าทางหยิ่งผยองและไม่มีเจตนาฆ่าใดๆแต่ทุกอย่างดูสงบและเงียบงัน อย่างไรก็ตามมันกลับมีแรงกดดันบางอย่างราวกับภูเขาที่ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาจนหว่านเฟิงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“คุณเป็นใคร” หว่านเฟิงถามอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มก็นั่งยองๆอย่างช้าๆ ละสุนัขพันธุ์ทิเบตันจ้องมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่หวาดกลัวและมีเสียงคำรามต่ำๆในลำคอของมันราวกับว่ามันเห็นอะไรบางอย่าง จากนั้นชายหนุ่มก็เอื้อมมือออกไปด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติแต่หว่านเฟิงก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าสุนัขพันธุ์ทิเบตันกลับกลัวและถอยหนีด้วยดวงตาที่รับรู้ได้ถึงอันตรายและร่างกายของมันก็สั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ในตอนนี้สุนัขพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟแสนดุร้ายกลายเป็นแมวตัวใหญ่ที่ขี้กลัวไปอย่างสมบูรณ์แบบ

ชายหนุ่มลูบผมของทิเบตันมาสทิฟเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันชื่อเย่เฉียน ฉันถ่อมตัวและเจียมเนื้อเจียมตัว”

หว่านเฟิงก็ถึงกับผงะไปแล้วพูดว่า “เอ็งคือแฟนของหลี่ซือไม่ใช่เหรอแล้วเอ็งมาทำอะไรที่นี่?”

“แฟนของผมกำลังตกที่นั่งเดือดร้อนอยู่แต่คุณกลับเหยียบย่ำเธอกับแม่เพราะงั้นคุณจะให้ผมทำยังไง?” เย่เชียนพูดเบาๆ

“เฉินฉิงหนิวจบสิ้นแล้วเพราะงั้นฉันก็ต้องคิดเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองและนี่ก็คือธรรมชาติของมนุษย์ไม่ใช่เหรอ..เอ็งไปหาหวังฉิงเซิงเถอะเพราะเอ็งมาหาฉันมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร” เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใคร? สำหรับหว่านเซิงแล้วเย่เชียนเป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่ต่อหน้าเฉินฉิงหนิวและหวังฉิงเซิงเขาเป็นเหมือนกับสุนัขแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่หยิ่งผยองเมื่อมีใครมาคุกคามเขาแต่ทว่าต่อหน้าเย่เชียนแล้วเขากลับไม่มีความกล้าใดๆเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ฉีกยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “ผมไม่สนหรอกว่าใครจะทำอะไรแต่คุณได้สูญเสียความกล้าหาญของผู้ชายไปแล้วเพราะงั้นคุณก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ต่อ”

หว่านเฟิงรู้สึกกลัวอย่างอธิบายไม่ถูกและก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวแล้วมองไปที่เย่เชียนและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “แกจะทำอะไร?..แกกล้าฆ่าฉันงั้นเหรอ?”

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “อย่าพูดมาก..คุณคิดว่าชีวิตของคุณมีค่ามากขนาดนั้นเลยเหรอ?” ทันทีที่เขาพูดจบใบหน้าของเย่เชียนก็มืดมนลงทันทีและเขาก็ต่อยสุนัขพันธุ์ทิเบตันจนมันกระเด็นออกไป ซึ่งสุนัขทิเบตันมาสทิฟที่สามารถต่อสู้กับเสือได้กลับทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เชียนและมันก็กระเด็นออกไปด้วยพละกำลังมหาศาล

ฉากนี้ทำให้หว่านเฟิงตกใจอย่างมากจนตัวสั่นไปทั้งตัวโดยไม่พูดอะไรสักคำและมองไปยังเย่เชียนด้วยความสยดสยอง เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มคนนี้เขาก็รู้สึกได้ถึงออร่าแห่งความตายจนเขาต้องการจะวิ่งหนีแต่ดูเหมือนเท้าของเขาจะถูกตอกติดกับพื้นและเขาไม่สามารถยกเท้าขึ้นได้เลย นี่คือแรงกดดันอันมหาศาลและเมื่อเผชิญกับเย่เชียนแล้วหว่านเซิงก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย