ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 999

ตอนที่ 999 ใคร?

……………………………………………………………………..

แม่ม่ายดำจือเหวินย่อมรู้ดีว่าหวังหว่านยู่นั้นเป็นใครและเธอก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะมาทิ้งชีวิตของเธอที่นี่ เธอเองก็เข้าใจดีว่ายิ่งเธออยู่ในดินแดนภาคตะวันตกเฉียงเหนือนานเท่าไรก็ยิ่งเสียเปรียบและเสี่ยงมากขึ้นเท่านั้น ถึงตอนนี้หวังหว่านยู่จะยังไม่เคลื่อนไหวก็ตามแต่ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตเขาจะหยุดนิ่งอยู่แบบนี้ ซึ่งเธอเองก็เข้าใจถึงอิทธิพลและอำนาจทของราชาแห่งดินแดนภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นอย่างดี

จือเหวินนั้นถือได้ว่าเป็นคนที่ฉลาดและมีไหวพริบมากดังนั้นเธอจึงสามารถเห็นความหมายโดยนัยในสายตาของหวังหว่านยู่ที่มองมาที่เธอได้ เธอรู้ด้วยว่าทุกสิ่งที่หวังหว่านยู่ทำนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่จะบังคับเธอให้อยู่กับเขาและเป็นของเขา สำหรับหยางเทียนนั้นเธอเต็มใจที่จะลดค่าของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้วเพราะเธอเป็นตัวแทนขององค์กรใต้ดินทั้งหมดของภาคตะวันออกเฉียงเหนืออีกด้วย ซึ่งถ้าหากจือเหวินพ่ายแพ้ในครั้งนี้ล่ะก็เธอจะไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งได้อีกต่อไปและหยางเทียนก็ไม่ต้องการให้เธอเป็นแบบนี้ เมื่อย้อนกลับไปสมัยก่อนเวลาที่หยางเทียนอยู่คนเดียวเมื่อไหร่เขาก็มักจะถูกลอบสังหารอยู่บ่อยครั้งดังนั้นคนที่อยู่ในตำแหน่งแบบเขาจะกลัวสิ่งต่างๆได้อย่างไร?

“หัวหน้าครับที่นี่คืออาณาเขตของคนอื่นเพราะงั้นถ้ายิ่งช้ามันก็ยิ่งแย่สำหรับเรา..การที่คนฝั่งภาคตะวันออกเฉียงเหนืออย่างพวกเรามาเหยียบที่นี่ก็แน่นอนว่าฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือก็จะต้องระมัดระวังตัวและคอยจับตามองพวกเราอย่างแน่นอน..เพราะงั้นเรามาเริ่มกันเลยเถอะ..หัวหน้าไม่ต้องกังวลไปครับ..เดี๋ยวผมจะนำขี้เถ้าของพี่เทียนกลับมาให้เอง” ลูกน้องคนหนึ่งพูด

อันที่จริงความคิดของเขาก็ไม่ผิดเพราะจริงๆแล้วมันเป็นความคิดที่ดีสำหรับตอนนี้ นั่นก็เพราะว่าดินแดนภาคตะวันตกเฉียงเหนือไม่ใช่อาณาเขตของพวกเขาและพลังของหวังหว่านยู่ก็แข็งแกร่งอย่างมากจนพวกเขาไม่สามารถประมาทได้เลยแม้แต่น้อย

ในจุดนี้จือเหวินก็ชัดเจนมากว่าเธอไม่สามารถรอเย่เชียนได้ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะมีวิธีและทางออกที่ดีกว่าก็ตาม ที่สนามบินมันไม่มีเที่ยวบินจากเมืองซีจิงมายังเมืองซีหนิงและยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนก็ต้องมาด้วยรถเท่านั้นและเกรงว่าจะต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ๆกว่าเย่เชียนจะมาถึง ซึ่งท้ายที่สุดจือเหวินก็พยักหน้าและเห็นด้วยกับการตัดสินใจของลูกน้องของเธอ

จือเหวินนั้นนำลูกน้องคนสนิทมาทั้งหมด 4 คนเพราะเธอคิดว่าการเดินทางมายังภาคตะวันตกเฉียงเหนือครั้งนี้จะสงบสุขแต่ใครจะคิดว่าหวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือจะกลับคำของเขาและเมื่อเดินทางมาถึงและลืมข้อตกลงระหว่างเธอไปโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ทั้งสี่คนก็กำลังจะไปนำอัฐิของหยางเทียนกลับมาแต่พวกเขาก็ถูกจือเหวินห้ามเอาไว้เพราะสถานการณ์ที่สงบแบบนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรแต่มันซ่อนความน่ากลัวเอาไว้และอันตรายมาก ซึ่งทั้งสี่คนนี้เป็นพี่น้องที่ติดตามเธอตั้งแต่สมัยหยางเทียนยังอยู่ดังนั้นเธอจึงไม่อยากที่จะให้พวกเขาตาย

คืนถัดมาทั้งสี่ได้ทิ้งจดหมายเอาไว้ให้จือเหวินและออกจากโรงแรมไปแล้วหายตัวไปในความมืดอย่างไร้ร่องรอย อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ถูกเห็นได้อย่างชัดเจนจากคนที่ถูกหวังหว่านยู่ส่งมาเพื่อคอยสะกดรอยตามพวกเขา มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่เขากลายเป็นราชาแห่งภาคตะวันออกเฉียงเหนือนั่นเพราะว่าเขามีสติปัญญาและความกล้าหาญอย่างมาก แน่นอนว่ามันไม่มีคนที่ประสบความสำเร็จที่เปนคนโง่อย่างแน่นอน

ทั้งหมดนี้อยู่ในการคำนวณของหวังหว่านยู่แห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือมานานแล้วเพราะเขาต้องการให้สถานการณ์เป็นแบบนี้และตราบใดที่ทั้งสี่คนนี้ถูกกำจัดล่ะก็แม่ม่ายดำจือเหวินก็ทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป ซึ่งในดินแดนแห่งนี้จะไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้อีก

ในคืนนั้นทั้งคืนจือเหวินก็นั่งอยู่บนโซฟาในห้องพักของโรงแรมและเธอที่ไม่ได้สูบบุหรี่มานานก็จุดบุหรี่เพื่อสูบมันอีกครั้ง เดิมทีจือเหวินคิดที่จะเลิกสูบบุหรี่เพื่อดูแลสุขภาพร่างกายเพื่อเย่เชียน แต่ในขณะนี้เธอไม่สามารถระงับความกังวลในใจของเธอได้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อวันเวลาผ่านไปทีละน้อยที่เขี่ยบุหรี่ตรงหน้าเธอก็เต็มไปด้วยก้นบุหรี่แล้วและคิ้วของจือเหวินก็ขมวดเข้าหากันแน่น ในใจของเธอดูยุ่งเหยิงและวุ่นวายไปหมดและเธอก็แอบภาวนาให้พวกเขาปลอดภัย อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ก็ค่อยๆจางหายไปเพราะความหวังของเธอช่างริบหรี่โดยลึกๆในใจแล้วเธอก็รู้ดีว่าพวกเขาคงจะไม่มีวันรอดกลับมา

ซึ่งใบหน้าของจือเหวินก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและสำนึกผิดหากไม่ใช่เพราะเธอต้องการลบล้างความผิดและความกังวลในใจล่ะก็พวกเขาจะต้องมาเสี่ยงชีวิตและตายได้อย่างไร? จากนั้นเธอก็หยิบมีดปอกผลไม้จากบนโต๊ะขึ้นมาด้วยเจตนาฆ่าอย่างดุร้ายในสายตา เพราะในฐานะหัวหน้าของพวกเขาแล้วถ้าเธอไม่สามารถล้างแค้นพวกเขาได้เธอจะเป็นผู้นำได้อย่างไรในอนาคต?

“เย่เชียนฉันขอโทษจริงๆ..ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณได้อีกต่อไป..ฉันหวังว่าในอนาคตคุณจะมีความสุข” จือเหวินพึมพำและเมื่อเสียงนั้นจบลงเธอก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเก็บมีดปอกผลไม้ใส่กระเป๋าเสื้อคลุมของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอต้องตายแต่เธอก็ต้องทำและต่อให้รู้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตของเธอก็ตาม

ในขณะนี้จือเหวินก็เดินไปเปิดประตูและถึงกับต้องตกตะลึงไปครู่หนึ่งเพราะเขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งและเมื่อมองอย่างระมัดระวังแล้วเธอไม่ใช่ผู้ชายเพราะถึงแม้ว่าหน้าอกจะไม่ใหญ่มากแต่ยังพอมองเห็นได้แต่เธอก็ไม่ชัดเจนว่าเธอคนนี้ใช่ผู้หญิงหรือเปล่า นั่นทำให้จือเหวินรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

“หัวหน้าจือ..ช่วยมากับฉันด้วย..หัวหน้าของฉันอยากพบคุณ” ผู้หญิงที่ดูเหมือนผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆแต่เธอดูมีความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่

“หัวหน้าของคุณ?..หวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือน่ะเหรอ?” จือเหวินพูด “ดีเลย..ฉันก็ต้องการพบเขาเหมือนกันเพราะงั้นช่วยพาฉันไปที”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “หวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือเหรอ?..หืม..เขาเป็นใคร”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน