ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 998

ตอนที่ 998 ความแข็งแกร่งของราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือ

……………………………………………………………………..

เย่เชียนนั้นถูกลิขิตเอาไว้ให้ไม่สามารถใช้ชีวิตที่สงบสุขได้เพราะชีวิตของเขาต้องดิ้นรนต่อสู้อยู่ตลอดเวลา บางทีเมื่อเย่เชียนสามารถปีนขึ้นไปบนยอดเขาและอยู่เหนือสรรพสัตว์ทั้งหลายได้เขาก็จะเลือกที่เงียบๆเพื่อใช้ชีวิตที่สงบสุขอย่างแน่นอน

มหาวิทยาลัยซีจิงเป็นเพียงหนึ่งในเส้นทางผจญภัยในชีวิตของเย่เชียนเช่นเดียวกับเวลาที่เขาอยู่ในมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ที่ถูกกำหนดเอาไว้ให้เขาอยู่ที่นั่นเพียงชั่วคราว

อย่างไรก็ตามช่วงเวลาสั้นๆนี้ก็กลายเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม ไม่ว่าจะเป็นหลี่ซือ,ฟู่เซิง,หยุนโอ่วเทียนและเยว่เหอตู ซึ่งภายในช่วงเวลาสั้นๆนี้เย่เชียนได้เปลี่ยนทั้งสี่คนนี้ให้กลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ วันหนึ่งในอนาคตฟู่เซิง,หยุนโอ่วเทียนและเยว่เหอตูทั้งสามได้ประสบความสำเร็จและอยู่ในจุดที่สูงมากแบบที่น้อยคนนักที่จะไปถึงได้ แน่นอนว่าพวกเขารู้สึกขอบคุณเย่เชียนอย่างมากและไม่มีวันลืม

ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เชียนแล้วพวกเขาทั้งสามคนก็อาจจะยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมและพวกเขาก็ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าอนาคตของพวกเขาจะเป็นอย่างไร

ส่วนทางด้านแม่ม่ายดำจือเหวินนั้นก็มีปัญหากับการเดินทางไปยังภาคตะวันตกเฉียงเหนือเพราะหวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือนั้นแข็งแกร่งเกินไปและเขาไม่ได้มองว่าจือเหวินเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลยเพราะจือเหวินไม่ได้มีอิทธิพลในดินแดนของเขา ดังนั้นหวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือจึงไม่ได้จริงจังกับเธอเลย

หลายปีก่อนเขาได้กำจัดศัตรูที่มาคุกคามเขาอย่างหยางเทียนและฝังเขาเอาไว้ตลอดกาลในดินแดนรกร้างภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งจะใครกล้าพูดว่าชายผู้นี้ที่รู้จักในนามราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือไม่มีความกล้าหาญ? ขนาดหยางเทียนที่แข็งแกร่งเช่นนั้นหวังหว่านยู่ยังไม่เกรงกลัวแล้วเขาจะขี้ขลาดได้อย่างไร

หวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือที่หยิ่งทะนงและเป็นจักรพรรดิทั่วทั้งภาค เมื่อย้อนกลับไปเขาไม่สนใจหยางเทียนผู้แข็งแกร่งคนนั้นเลยแม้แต่น้อยดังนั้นเขาจะกลัวจือเหวินได้อย่างไร? เขาเพียงต้องการบอกกับทุกคนในประเทศจีนว่าในแถบภาคตะวันตกเฉียงเหนือแล้วไม่มีใครแข็งแกร่งไปกว่าเขาอีก ดังนั้นไม่ต้องพูดคนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือเลยเพราะเขาไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น

แน่นอนว่าความยิ่งใหญ่นั้นมีต้นทุนที่สูงเพราะหวังหว่านยู่แห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือสามารถมีทุกวันนี้ได้นั้นเพราะเขามีภูมิหลังที่แข็งแกร่งและกองกำลังมากมายสนับสนุนเขา ซึ่งแน่นอนว่ายิ่งตำแหน่งสูงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีศัตรูมากเท่านั้น เขาอาจจะโดนแทงข้างหลังได้ทุกเมื่อดังนั้นทั้งหมดทั้งมวลแล้วล้วนเป็นความกล้าหาญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถึงแม้ว่าหลี่ซือจะไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ก็ตามแต่เธอก็ต้องทำใจเพราะในสายตาของเย่เชียนแล้วเธอเป็นเพียงนักศึกษาที่ไร้เดียงสา ตอนนี้เย่เชียนไม่ได้เป็นอย่างที่เธอจินตนาการอีกต่อไปเพราะชีวิตของเย่เชียนถูกกำหนดให้ต้องต่อสู้อย่างไม่มีวันสิ้นสุด ดังนั้นในฐานะผู้หญิงของเย่เชียนแล้วเธอก็ต้องเรียนรู้ที่จะเข้าใจสิ่งต่างๆ แต่ถึงแม้ว่าหลี่ซือจะยังไร้เดียงสาแต่เธอก็ยินดีที่จะเรียนรู้อย่างช้าๆ

ทางด้านของฟู่เซิง,หยุนโอ่วเทียนและเยว่เหอตูก็อยากจะผจญภัยไปกับเย่เชียนจริงๆแต่หลังจากเห็นความสามารถของเย่เชียนแล้วพวกเขาก็ยอมรับว่าการติดตามเย่เชียนไปนั้นพวกเขาจะเป็นได้เพียงภาระ ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาทำได้คือการอยู่ในมหาวิทยาลัยซีจิงต่อไป แต่ด้วยความช่วยเหลือของเย่เชียนหลังจากนี้นั้นจะทำให้เส้นทางของพวกเขาเรียบง่ายขึ้นอย่างมากและนั่นคือหนทางที่ถูกต้องที่สุด

เมืองซีจิงอยู่ทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือและแน่นอนว่ามันยังอยู่ในขอบเขตอิทธิพลของหวังหว่านยู ซึ่งเหตุผลที่หวังฉิงเซิงกล้าที่จะจัดการกับเฉินฉิงหนิวนั่นก็เพราะว่าเขามีการสนับสนุนจากหวังหว่านยู่เพราะในสายตาของหวังหว่านยู่แล้วเฉินฉิงหนิวก็เป็นเพียงแค่มดตัวเล็กๆ ซึ่งสิ่งที่เฉินฉิงหนิวพัฒนาตลอดหลายปีที่ผ่านมานั้นถ้าหากหวังฉิงเซิงจะทำลายมันก็สามารถทำได้ง่ายมาก

10 ปีที่แล้วหวังฉิงเซิงราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือได้สนับสนุนหวังฉิงเซิงและจุดประสงค์ก็คือการใช้หวังฉิงเซิงเป็นตัวแทนของเขาในเมืองซีจิงในอนาคต การพัฒนาของหวังฉิงเซิงในช่วงสิบปีที่ผ่านมาค่อนข้างน่าประทับใจจนหวังหว่านยู่แห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือได้ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจอย่างมหาศาล

ผู้บังคับบัญชาทุกคนมีกลอุบายที่ดีและรู้วิธีใช้ผู้อื่นเป็นอย่างดี แน่นอนว่าราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือที่กล้าฆ่าหยางเทียนและเพิกเฉยต่อองค์กรใต้ดินทั้งหมดจากทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือนั้นจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วๆไปอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามความล้มเหลวของหวังฉิงเซิงก็ทำให้เขาโกรธอย่างมาก ในตอนนี้ ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ในเมืองซีหนิงนั้นหวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือมองไปที่หวังฉิงเซิงที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา “อะไรนะ?..เย่เชียนอย่างงั้นเหรอ?..ถึงแม้ว่าเขาอาจจะเป็นคนคุมเมืองหนานจิงก็เถอะแต่นี่มันภาคตะวันตกเฉียงเหนือถิ่นของเรา!..ฉันประหลาดใจจริงๆที่แกกลับมาอย่างสิ้นหวังแบบนี้”

“คุณหวังหว่านยู่ครับมันไม่ใช่ว่าผมกลัวแต่เป็นความจริงที่เย่เชียนไม่ใช่ชายหนุ่มที่ธรรมดา..คุณประเมินเขาต่ำเกินไป..คุณเองก็น่าจะรู้จักแก๊งชิงและหงเหมินกรุ๊ปที่มีอยู่ทั่วประเทศจีนและนั่นคือแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเซี่ยงไฮ้ไม่ใช่เหรอ?..ซึ่งทั้งสองแก๊งนั้นห้ำหั่นกันมานานหลายปีแต่ในที่สุดเย่เชียนคนนั้นก็สามารถรวมทั้งสองแก๊งให้เป็นหนึ่งเดียวได้เพราะงั้นเย่เชียนคนนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน” หวังฉิงเซิงพูดอย่างสิ้นหวัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน