ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 997

ตอนที่ 997 พักฟื้น

……………………………………………………………………..

ดั่งคำกล่าวที่ว่ามังกรที่แข็งแกร่งก็ยังแพ้ให้กับงูเจ้าถิ่น ซึ่งไม่ว่าองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าในปัจจุบันจะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ก็เป็นแค่กลุ่มเล็กๆ ที่ไม่สามารถเผชิญหน้ากับประเทศทั้งประเทศได้ หากประเทศสหรัฐอเมริกาจะกวาดล้างเขี้ยวหมาป่าล่ะก็ไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะในฐานะประเทศมหาอำนาจแล้วเขี้ยวหมาป่าจะมีที่หลบซ่อนได้อย่างไร?

CIA ของประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นองค์กรที่สำคัญอย่างมากของประเทศสหรัฐอเมริกา ดังนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา พวกเขาจะไม่ยอมเพิกเฉยไปอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าจะไม่อ่อนแอในทวีปตะวันออกกลางก็ตามแต่ประเทศสหรัฐอเมริกาก็สามารถรวมประเทศสหภาพสัมพันธมิตรเพื่อโจมตีทวีปตะวันออกกลางได้ ในกรณีของสงครามแบบนี้ประเทศในทวีปตะวันออกกลางจะสามารถปกป้ององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าได้จริงหรือ? มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะกล้าหาญและมั่นใจในตัวเองแค่ไหนก็ตามแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะบ้าบิ่นเข้าไปเหยียบประเทศสหรัฐอเมริกาโดยไม่มีรากฐานก่อนเพราะถ้าหากก้าวเข้าไปง่ายๆ เขาอาจจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นพวกมาเฟียในประเทศสหรัฐอเมริกาก็ไม่ธรรมดาและพวกนั้นอยู่รวมกันเป็นหมู่ เมื่อรู้สึกว่าพื้นที่ของตนถูกคุกคามพวกเขาก็จะรวมใจกันจัดการกับเขี้ยวหมาป่าและนั่นจะทำให้เขี้ยวหมาป่าไม่สามารถตอบโต้ได้เลย ซึ่งสิ่งต่างๆ ต้องได้รับการวางแผนระยะยาวและดำเนินอย่างช้าๆ เท่านั้น

อย่างไรก็ตามหลังจากเหตุการณ์นี้ก็สันนิษฐานได้ว่าประเทศสหรัฐอเมริกาจะไม่กล้าดำเนินการใดๆ ในประเทศจีนไปอีกสักระยะเพราะการสูญเสียครั้งนี้ไม่ใช่น้อยๆ เพราะบุคลากรทั้งหมดที่พวกเขาได้ทำงานวิจัยและทดลองมาอย่างหนักได้ตายไปจนหมดซึ่งทำให้พวกเขาสูญเสียอย่างมหาศาลและถึงแม้ว่าพวกเขาจะต้องการความช่วยเหลือจากด็อกเตอร์หลี่ฉีก็ตามแต่พวกเขาก็ต้องระวังและยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็รู้ดีว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ประเทศจีนจะระมัดระวังมากขึ้นอย่างแน่นอนและยากที่จะเคลื่อนไหวครั้งใหญ่อีก

ไม่นานหลังจากนั้นหม่าเต๋อหงและหยานตงก็เดินเข้ามา แน่นอนว่าเมื่อทหารระดับนายพลถึงสองคนปรากฏตัวขึ้นที่โรงพยาบาลก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีการป้องกันและคุ้มกันที่แน่นหนาแต่ที่ร้ายแรงกว่านั้นคือหม่าเต๋อหงระดมกำลังพลโดยตรงจากเขตทหารปักกิ่งด้วยหน่วยรบพิเศษและทำการปิดล้อมโรงพยาบาลซีจิงอย่างแน่นหนา

เมื่อเรื่องใหญ่แบบนี้เกิดขึ้นกับหลานชายบุญธรรมของเขาแน่นอนว่าหม่าเต๋อหงจะรู้สึกสบายใจได้อย่างไร เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยของเย่เชียนแล้วหม่าเต๋อหงก็จ้องมองไปที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “หวงฟู่!..แกคิดอะไรอยู่ถึงได้เอาภารกิจไร้สาระมาให้หลานชายของฉันทำ!..คนในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของแกไร้ฝีมือกันขนาดนั้นเลยเหรอ? ..ประเทศจีนให้งบประมาณกับองค์กรของแกไปตั้งมากมายแล้วทำไมสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติถึงได้ไร้ประโยชน์แบบนี้”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ถึงกับเหงื่อตกแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหุบปากเพราะหลังจากรู้จักกับหม่าเต๋อหงมานานหลายปีเขาก็รู้ดีถึงอารมณ์ร้อนของเพื่อนคนนี้ ซึ่งเขาก็เข้าใจดีในเรื่องนี้ว่าหม่าเต๋อหงเองก็เป็นเหมือนครอบครัวของตระกูลเย่และยิ่งไปกว่านั้นเขาก็เคยเสียเย่เจิ้งหรานที่เป็นลูกบุญธรรมของเขาไป

ส่วนหยานตงก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็เดินไปที่เตียงและเหลือบมองไปที่เย่เชียนแล้วถามว่า “ไอ้หนูเอ็งเป็นยังไงบ้าง?”

เมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลระดับนายพลทั้งสองแบบนี้อย่างกะทันหันหลี่เหว่ยและคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปครู่หนึ่งเพราะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรใดๆ ก็ตามถึงยังไงสองคนนี้ก็สามารถเขย่าแผ่นดินจีนได้อย่างง่ายดาย

“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ” เย่เชียนพูด

“ไอ้พวกอเมริกันมันกล้าทำร้ายหลานชายของฉันถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? ..พวกมันยังอยู่ในประเทศจีนอยู่หรือเปล่า? ..ฉันจะจับพวกมันมาลอกหนังของพวกมันออกด้วยมือของฉันเอง!” หม่าเต๋อหงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“โถ่คุณปู่ผมยังไม่ตาย..ส่วนไอพวกนั้นไปพบเทพแห่งความตายแล้ว” เย่เชียนพูดและหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นจนเย่เชียนรู้สึกได้ว่าถึงแม้ว่าหม่าเต๋อหงจะไม่ใช่ปู่แท้ๆ ของตัวเองแต่เขากังวลและเป็นห่วงตัวเองมากกว่าเย่เจียอู๋ซึ่งทำให้เย่เชียนพอใจมาก

“ฉันก็คิดเอาไว้แล้วว่าลูกชายของเย่เจิ้งหรานจะต้องไร้เทียมทาน..พวกCIAงั้นเหรอแล้วไงวะมันก็แค่เศษขยะเมื่ออยู่ต่อหน้าหลานชายของฉัน” หม่าเต๋อหงพูดอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าเย่เชียนเป็นหลานชายแท้ๆ ของเขา จากนั้นเขาก็ตบไหล่เย่เชียนอย่างแรง

แรงอันมหาศาลส่งผลกระทบกับบาดแผลของเย่เชียนจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา “เอ่อฉันขอโทษที..ฉันลืมตัวน่ะฮ่าๆ” เมื่อเห็นแบบนั้นหม่าเต๋อหงก็รู้ตัวว่าเขาเผลอทำเย่เชียนเจ็บโดยไม่รู้ตัวและรีบพูด

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรครับ”

ในเวลานี้จู่ๆ หลี่ซือ,ฟู่เซิง,หยุนโอ่วเทียนและเยว่เหอตูก็รีบเดินเข้ามาและเมื่อเห็นว่าในห้องนั้นเต็มไปด้วยบุคคลระดับสูงที่มีอำนาจระดับประเทศแล้วทั้งสี่คนก็ตกตะลึงอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาเห็นหม่าเต๋อหงและหยานตงที่สวมเครื่องแบบทหารพร้อมดาวบนบ่าที่ระบุถึงตำแหน่งอันทรงเกียรติแล้วพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องทันที

แน่นอนว่าหลี่ซือนั้นไม่ได้คิดอะไรมากมายเพราะเธอมีเพียงความเป็นห่วงเย่เชียนในหัวใจของเธอและเธอก็ไม่สนใจคนอื่นๆ เพราะเธอรีบไปที่ด้านข้างของเย่เชียนและมองเย่เชียนที่นอนอยู่บนเตียงและเธอก็ร้องไห้โดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยัยโง่ร้องไห้ทำไม? ..ดูสิฉันยังสบายดี”

เมื่อเห็นแบบนั้นม่อหลง,ชิงเฟิงและหลี่เหว่ยก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากันและยิ้มอย่างขมขื่นเพราะบางครั้งพวกเขาก็ต้องชื่นชมความสามารถของเย่เชียนเพราะดูเหมือนว่าผู้หญิงทุกคนที่เห็นเขาจะกลายเป็นเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟโดยไม่คำนึงถึงสิ่งต่างๆ ในชีวิตอีกต่อไป

ในเวลานี้เพื่อนร่วมห้องอย่างฟู่เซิง,หยุนโอ่วเทียนและเยว่เหอตูก็เห็นแล้วว่าเย่เชียนนั้นไม่ธรรมดาเพราะบุคคลระดับผู้บังคับบัญชาสูงสุดถึงกับมาเยี่ยมเย่เชียนเป็นการส่วนตัว ซึ่งเมื่อเห็นบุคคลระดับนี้ใกล้ๆ แล้วพวกเขาก็รู้สึกหนาวในใจลึกลงไปถึงกระดูกโดยไม่รู้ตัว ดังนั้นพวกเขาจึงแอบสงสัยว่าเย่เชียนจะเป็นบุคคลระดับไหนกันแน่?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน