ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 996

ตอนที่ 996 เกือบไม่รอด

……………………………………………………………………..

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ทรงพลังและรวดเร็วของทั้งสามเย่เชียนก็ต้องก้าวถอยกลับไป ซึ่งเสื้อผ้าของเย่เชียนก็ถูกฉีกออกด้วยบาดแผลหลายจุดและมีเลือดไหลเต็มตัว ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเขายังได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีกายภาพอีกด้วยจนทำให่อวัยวะภายในของเขาบอบช้ำ หากไม่มีพลังการฟื้นฟูของพลังปราณในร่างกายล่ะก็เย่เชียนคงจะทรุดลงไปนานแล้ว

ไม่ว่าเย่เชียนจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่เขาก็ยังเป็นมนุษย์คนหนึ่งและบาดแผลบนร่างกายของเขาทำให้ร่างกายของเขาดูหนักอึ้งอย่างเห็นได้ชัด ความเจ็บปวดดังกล่าวราวกับมีดแทงทะลุหัวใจของเขาและจิตวิญญาณของเขาก็เริ่มเลือนหายใจ

เมื่อเห็นสายลับร่างใหญ่ต่อยมาที่เขาเย่เชียนก็ใช้มีดในมือแทนสวนเข้าไปที่หน้าอกของเขาและกระทืบเท้าข้างหนึ่งเพื่อดีดตัวกลับจากนั้นก็ใช้เท้าทั้งสองข้างยันต้นไม้เอาไว้แล้พุ่งออกไปใช้เข่ากระแทกเข้าไปที่ร่างของสายลับร่างใหญ่อย่างแรง “ปัง” ร่างของสายลับร่างใหญ่ก็กระเด็นออกไปและได้ยินเสียงกระดูกหักอย่างชัดเจน ซึ่งกระดูกที่แตกหักก็เจาะเข้าไปในอวัยวะภายในของเขาจนทำให้เขาอาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้วหมดสติไป

หลังจากนั้นหัวหน้าทีมสายลับก็พุ่งเข้ามาหาเย่เชียนอย่างลับๆ ซึ่งการสูญเสียเลือดมากเกินไปและความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เย่เชียนสูญเสียสมาธิไป ด้วยความล้าและอ่อนแรงลงแบบนี้ทำให้หัวหน้าทีมสายลับโจมตีอย่างประสบความสำเร็จด้วยมีดในมือของเขาแทงเข้าไปที่ช่องท้องของเย่เชียน แต่ทว่าในวินาทีสุดท้ายเย่เชียนนั้นเบี่ยงตัวออกมาจากจุดนั้นเพราะข้างหลังเป็นต้นไม้ไม่อย่างนั้นเย่เชียนก็จะถูกมีดแทงทะลุตอกเข้ากับต้นไม้และไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก

เขาต้องไม่ตายความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดของเย่เชียนได้หลอมรวมเป็นศักยภาพที่ทรงพลังอย่างมาก เขารู้ดีว่าเมื่อเขาตายตรงนี้หลี่ซือกับหลีฉีจะไม่สามารถหลบหนีไปจากสายลับเหล่านี้ได้อีก เมื่อคิดแบบนั้นเย่เชียนก็ใช้พลังเฮือกสุดท้ายเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตรอดไปจากตรงนี้

ในเวลานี้เย่เชียนก็คว้าข้อมือของหัวหน้าทีมสายลับที่ถือมีดเอาไว้ด้วยมือทั้งสองของเย่เชียนแล้วบิดไปในทิศทางตรงกันข้ามและเย่เชียนก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ในเวลาเดียวกันสายลับอีกคนก็ปล่อยหมัดเข้ามาใส่เย่เชียนอย่างรุนแรงและไม่มีใครกล้าสงสัยว่าถ้าหากเย่เชียนโดนหมัดนี้เข้าไปล่ะก็หัวของเขาคงจะเบิดออกมาและสมองก็จะพุ่งกระจายเป็นภาพที่น่าสยดสยองอย่างมาก “ไปลงนรกซะ!” เย่เชียนกระแทกเข่าสวนกลับไปใส่หัวหน้าทีมสายลับแล้วใช้หมัดต่อยจนกระเด็นออกจากเย่เชียนราวกับว่าวที่หักกลางอากาศ จากนั้นเย่เชียนก็เอียงหัวของเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อหลบหมัดของสายลับอีกคน

หมัดของสายลับกระแทกเข้ากับลำต้นของต้นไม้และทันใดนั้นต้นไม้ก็หักครึ่งท่อนและใบไม้ก็ปลิวว่อนไปทั่วอากาศจากนั้นเย่เชียนก็รีบมีดในท้องของเขาออกมาอย่างรวดเร็วแล้วแทงเข้าไปที่ท้องของสายลับคนนั้น เนื่องจากเย่เชียนดึงมีดออกมาจากท้องของตัวเองจึงทำให้เลือดของเขาพุ่งออกมาราวกับน้ำพุดังนั้นเย่เชียนจึงใช้มือห้ามเลือดของตัวเองอย่างรวดเร็ว

การโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เย่เชียนหมดแรงและถ้าหากไม่ได้รับการสนับสนุนจากพลังปราณที่ทรงพลังล่ะก็เย่เชียนคงทรุดตัวลงและตายไปตั้งนานแล้ว จากนั้นเย่เชียนก็หายใจอย่างหอบเฮือกแล้วพูดว่า “จะฆ่าฉันงั้นเหรอ..ก็มาสิวะ!” ใบหน้าของเย่เชียนน่ากลัวมากราวกับอสูรในนรก

เป็นเวลานานแล้วที่เย่เชียนไม่ได้เผชิญกับการต่อสู้ที่ดุเดือดแบบนี้ ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มอย่างน่าสมเพชเมื่อเห็นบาดแผลของเขา อย่างไรก็ตามยิ่งการต่อสู้ดุเดือดมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดการสังหารและเลือดเดือดมากขึ้นเท่านั้น ท่าทางที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของเย่เชียนในเวลานี้สามารถทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวจากเบื้องลึกของจิตใจได้เลย

สายลับคนนั้นก็เหลือบมองดูเพื่อนสองคนที่หมดสติอยู่กับพื้นและดวงตาของเขาก็มีเจตนาฆ่าที่รุนแรง ซึ่งเมื่อเขามองลงไปที่ร่างกายของเขาก็เห็นรอยผ่ายาวในช่องท้องและลำไส้ของเขาก็กำลังไหลออกมา เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็พยายามยัดลำไส้ของเขากลับเข้าไปในท้องของเขาแล้วถอดเสื้อออกเพื่อพันรอบๆเอว จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาเย่เชียนด้วยความสิ้นหวัง สถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้พลักดันให้เขากลายเป็นสัตว์ร้ายและต่อยเย่เชียนด้วยความบ้าคลั่ง

ความตายบางครั้งใกล้ตัวเรามากและเมื่อเห็นแบบนั้นแววตาที่ดูเจ็บปวดและเหม่อลอยของเย่เชียนก็กลายเป็นแน่วแน่อีกครั้งแล้วกลิ้งตัวกลับหลังไปหยิบมีดคลื่นโลหิตที่ตกอยู่บนพื้นและหมุนตัวเพื่อขว้างมีดเข้าไปที่ลำคอของสายลับคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้สายลับคนนั้นก็ถึงกับผงะและใช้มือปิดลำคอของเขาแล้วมองไปที่เย่เชียนอย่างไม่เชื่อสายตาแล้วทรุดตัวลง ซึ่งเขาไม่นึกเลยว่าเย่เชียนจะเรี่ยวแรงเหลืออยู่ในเวลานี้ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เขาได้เพิกเฉยต่อความบ้าคลั่งของนักรบเขี้ยวหมาป่าไปอย่างน่าอนาถ

หลังจากนั้นเย่เชียนก็ยิ้มบนความเจ็บปวดและเดินโซเซไปทีละก้าวไปหาสายลับคนนั้นแล้วดึงมีดที่คอของเขาออกมา หลังจากแทงซ้ำไปอีกไม่กี่ครั้งเย่เชียนก็สบายใจได้ว่าสายลับคนนี้นั้นตายแล้ว เมื่อคิดแบบนั้นเย่เชียนก็ทรุดตัวลงอย่างควบคุมไม่ได้

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเมื่อลมหวนของภูเขาพัดมาเย่เชียนก็ตื่นขึ้นอย่างช้าๆและแหงนมองท้องฟ้า จากนั้นเย่เชียนก็พยายามลุกขึ้นและเดินเซไปทีละก้าว ซึ่งสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยบอกกับเขาว่าถ้าหากเขาไม่ออกไปจากที่นี่เขาก็จะต้องตายอยู่ที่นี่ ในเวลานี้เย่เชียนใช้มือปิดบาดแผลที่ท้องของเขาเอาไว้แล้วเดินต่อไปพร้อมกับเลือดที่หยดลงบนพื้นดิน

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเย่เชียนก็ได้ยินเสียงนกหวีดของหน่วยฉุกเฉินและรถฉุกเฉินหลายคันก็จอดอยู่ที่ริมถนนและบางส่วนก็ขับราดตระเวนพื้นที่โดยรอบ ส่วนหลี่ซือก็นั่งอยู่ในรถพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา ไม่ว่าใครจะปลอบใจเธออย่างไรเธอก็เอาแต่พูดว่าเย่เชียนจะต้องไม่เป็นอะไรและไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมาได้

‘เย่เชียนถ้านายตายฉันจะตายตามนายไปด้วย’ หลี่ซือบอกกับตัวเองอย่างลับๆเพราะถ้าหากไม่มีเย่เชียนเธอก็ไม่รู้เลยว่าการมีชีวิตอยู่จะหมายความอย่างไรอีกต่อไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน